Dat er iets in de beek zit, is al zeker twee jaar duidelijk. Zo af en toe is een plons te horen, als ik met de honden bij de beek aankom. Ik zie dan niks. Wat het geluid gemaakt heeft, moet onderwater zitten. De hier en daar omgeknaagde boompjes maken dat de keuze niet zo groot is van wat dat mysterieuze dier zou moeten zijn. Maar zien is weten en gezien heb ik niks. Tot vandaag.
Natuurlijk hadden de honden het dier eerder in de gaten dan ik. Dat maakt de situatie niet makkelijker. Ondanks het getrek en geblaf kon ik het dier goed bekiijken. Het zat aan de overkant een meter of vijf bij ons vandaan. Donker rood/bruin. Grote platte staart. Een heuse bever. Een grote jongen (of meisje). Van de kant in het water en verdwenen was ie. Duurde eventjes voordat de honden dat accepteerden.
Te midden van al dat afval wat in de beek en op de oevers wordt gestort, is dus wild leven mogelijk. Mariana had dat idee een aantal jaren geleden al een eind stroomopwaarts op een veld van de familie langs de beek. Minimaal twee burchten dus. Ik neem tenminste aan dat één van de verstoppingen in de beek zijn stek zal zijn. Volgens mij graven ze zich niet in de zijkanten. Maar ook daar is iets geweest deze winter en dat iets is onlangs ingestort en bleek een aardig groot gat op te leveren. Je zou je bijna in bevers gaan verdiepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten