Veertig aardbeienplanten, veertig kniebuigingen en twee uur van de wereld. Aan het begin van het tuinseizoen is de conditie ver te zoeken. Dat is al een paar jaar zo en wordt er niet beter op. Nu mag de conditie zelfs geen naam hebben. Ligt het aan de inactieve winter of is meer aan de hand? Natuurlijk schiet die laatste gedachte door mijn hoofd. Zeker na een nacht waar meerdere keren de boel fout leek te lopen.
Conditie verdwijnt als sneeuw voor de zon, als je je met het klimmen der jaren niet met regelmaat in het zweet werkt. Dat geldt voor de alcoholconsumptie, het te voet of met de fiets kilometers maken en een hoop dingen meer. Vrees dat ik er toch aan moet geloven. Dit is om te huilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten