Zo'n dag waar ik mijn bed niet uitgekomen zou zijn ware daar niet de honden geweest. Niet vanwege een verkeerde stemming of andere ongein, gewoon omdat het bed aangenamer is dan de dag belooft te worden. Moet ik blij zijn met de honden, of net niet? Het hoort erbij, zullen we maar zeggen. Hondloos is na bijna twintig jaar mèt honden moeilijk voorstelbaar. Eentje was genoeg geweest, maar het is anders gelopen, zoals veel in je leven net ff anders loopt dan bedacht. En dan heb je je verantwoordelijkheden en die moet je niet ontlopen.
Is me dat geleerd? Is me dat eigen? Heb ik me dat zelf bedacht? Geen idee. Als je je leven na al die decennia op een dergelijke manier wilt ontleden, heb je een leven extra nodig, vrees ik. Wat als .... eindeloos tijdverdrijf. Terug langs de kruisingen in je leven en een andere afslag dan de gekozene nemen. Een doolhof na een afslag of tig. Je zou niet eens meer terug weten te komen, waar je was toen je je overgaf aan het onzalige idee om te kijken hoe het ook anders had kunnen lopen.
Je zou, ik heb het in diverse vormen al vaker bedacht, meerdere levens parallel aan elkaar moeten kunnen beleven. Zien waar je nu zou zijn als het leven geen ongeplande wendingen hadden genomen. Waarbij ieder van die andere levens natuurlijk ook hun kruisingen zullen hebben waar je voor een afslag moet kiezen, etc. Een beetje het verhaal van het schaakbord en de rijstkorrels qua mogelijkheden. Zoiets kun je beter vanuit je bed over je heen laten komen dan als je je door de honden in drie richtingen laat trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten