De winter heeft zich klaarblijkelijk voorgenomen om vol te houden tot de laatste snik. Vanochtend weer opgestaan in een hernieuwd gewitte wereld. De sneeuw gaat het middaguur ws niet halen, maar het ochtendbeeld is Kerstachtig.
Honden vrijgelaten. In de eerste wilde minuut ging iets mis met Prada. Ik zag, dat ze in volle vaart een fruitboompje bij een van de buren schampte in haar poging Mopke voorbij te stuiven. Maar er moet meer zijn geweest. Ineens klagelijk gepiep en een duidelijk verwarde en erg timide Prada.
Ze kwam aarzelend in mijn richting terwijl de andere dames al ver weg waren. Verwond was ze niet. Niet zichtbaar. Geen bloed. Geen gehink. Wel compleet van slag. Snel liep ze weer alsof alles oké was maar van het normaal gesproken wilde enthousiasme was vandaag weinig te merken. Ze bleef in mijn buurt, hield de anderen in de gaten maar rende er niet achteraan.
Op de terugweg liet ze zich gewillig aanlijnen en liep gedwee mee. Ze moet welhaast enorme geschrokken zijn, vergelijkbaar met het aanraken van een schrikdraad onder spanning. Iets uit het niets. Trekt ws bij in de loop van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten