Vanochtend het idee dat een deksel op mijn bestaan lag en ik had eerder de neiging om er verder onder weg te kruipen dan onder vandaan te komen. Nergens zin in. Geen trek, wat moeilijk koken is. Zo'n neerwaartse spiraal tot op de bodem. Wat bij de top een nadeel is, is hier een voordeel. Je kunt weinig anders dan zitten blijven of weer terug omhoog klauteren.
Het koken was geen culinair hoogstandje maar goed eetbaar en vervolgens zowaar de tuin in. Het lijf niet blij, maar ik had geen zin om me daardoor op mijn kop te laten zitten. Het zijn geen perceelbrede meters geworden maar anderhalf uur goed en geconcentreerd gewerkt. Wortels blijven een ellende. Stukken minder dan bij de eerste bewerking maar toch.
Naarmate het spitten vorderde was het meer en meer een kwestie van opboksen tegen de neiging om ermee te kappen. De opgave een tijd kunnen uitstellen, er uiteindelijk aan toegegeven. Er is meer gebeurd dan voor een riem onder de moraal nodig was geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten