Het gedachtepallet kleurt weer knap zwart. Raar mechanisme toch. Ach, redenen hoef je niet te verzinnen, die zijn er altijd wel. Maar waarom nemen ze de ene keer de overhand en houden ze zich de andere keer koest? Ik ben zowaar bezig. Zit niet in een hoekje te kniezen. No triggers there, zou je zeggen. Maar toch, maar toch.
Negeren maar. Meer weet ik er ook niet van te maken. Jammer dat de tuin alleen voor kijken en plannen ruimte biedt. Moet openstaan voor minder aantrekkelijke klussen, koken meegerekend. Een paar Duvels en een afknapper zouden wonderen kunnen doen. Helaas dat gerstenat niet in huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten