Ineens zit ik weer in Frankrijk. Guerèt, Montluçon, Limoges, Perigueux, Brantôme, Toulouse, Beauvais. Nee, geen Parijs. Wat is de trigger? Het kan onmogelijk het in behapbare brokken snijden van varkensspek zijn om het in de vriezer te stoppen. Waarom blijft dat deel van mijn verleden aan mijn deur kloppen. De rest houdt zich koest, zoals het hoort.
De periode die door deze plekken vertegenwoordigd wordt heeft erin gehakt. Maar dat heeft Utrecht ook, op meerdere manieren zelfs. Toch is Utrecht ver weggezakt, naar de achtergrond verdwenen. Het Utrecht, wat me mn bij staat, is het Utrecht van de bezoekjes aan Nederland sinds ik dat land de rug toe heb gekeerd.
Frankrijk zit blijkbaar dieper. Is meer verweven met. Met wat? Is het de droom, die voor het grijpen lag en wist te ontglippen? De OudeGracht ontsteeg de werkelijkheid toch ook best wel. En wat ik hier met Mariana voor elkaar heb gebokst is ook niet bepaald mis. Maar toch, toch. De Frankrijkperiode is een aparte grootheid geweest. Hors categorie, zoals de Fransen zeggen. Moeilijk met de rest te vergelijken.
Verlang ik er naar terug? Nee, absoluut niet. Dat is meer op het eindspel gebaseerd dan op de manier waarop het begon. Waarom blijft de bal dan steeds weer terugkomen? Wil ik terug? Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. Toulouse, oké en natuurlijk Parijs (en dus Beauvais) maar dat zijn weer andere grootheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten