Demotiverend

 Mijn truck vanavond verzet van ergens in Finland (Kouvola) naar Oslo. De volgende rit gaat de komende dagen naar München. Eén van de plaatsen waar ik een garage bezit. Ahum. Zes van die plekken zijn er inmiddels met elk vijf chauffeurs, trucks en trailers. Het banktegoed is ondertussen opgelopen tot meer dan 10 mln euro. Er zijn spellen waar spelers klagen, dat ze te weinig kunnen verzamelen of daar teveel moeite voor moeten doen om vooruit te komen of spellen waar je zg in-game aankopen kunt doen en je met echt geld meer mogelijkheden koopt. Nou, dat is hier absoluut niet nodig. Je krijgt in ETS2 het geld met geen mogelijkheid besteed. Een garage met het duurst beschikbare materiaal kost je iets van 3 mln euro met de consequentie, dat er nog weer meer geld binnen komt. Ik snap niet wat men zich daarbij bedacht heeft of vergeten is te bedenken.

 Je hoort/leest er weinig over. Ja, in de aanloop, als je ongeduldig bent en niet kunt wachten op je eerste garage. Naarmate het spel vordert, heb je echter snel meer geld, dan je lief is. Tenminste, dat lijkt me zo. Dat werkt nou niet bepaald als uitdaging. Hetzelfde geldt, in mindere mate, ook voor de wegen en de steden. Die hebt je op een gegeven moment allemaal weleens gehad. Nu voegen ze dan wel gestaag nieuwe delen van Europa toe en er zijn mod's die daar ver in voorop lopen. Maar dat is niet meer dan uitstel van executie.

 Natuurlijk gaat het om het rijden, maar je rijdt om lading te verplaatsen van A naar B en wordt daarvoor beloond. Als je daar dan vervolgens weinig mee kunt doen, doet dat afbreuk aan de drijfveer om met het spel bezig te zijn. Ik kan me niet voorstellen, dat ik de enige ben, die daar zo tegen aan kijkt. Ik heb niet direct een oplossing, maar zoiets moet te bedenken zijn. Bijv. om toegang te krijgen tot de volgende uitbreiding van het spel. Zoiets als met de DE-punten vroeger. Bij 4000 moest je nog een x-bedrag bijbetalen, maar met 35.000 of meer, afhankelijk van wat het was, kon je het gewenste object zonder bijbetaling aanschaffen. Het is maar een gedachte, kan vast beter.

Gehakt

 Pfff, op het nippertje. Geen natte voeten èn aan de overkant.

Afstrepen

 Internet = informatie, dus zoals wel vaker ff op de elektronische snelweg ingevoegd om mijn vermoeden voor mijn draaierigheid te checken. Je hoeft niet lang te zoeken. Ontwenningsverschijnselen heb je in soorten en maten. Zo ook bij alcohol, al doen de meeste websites alsof je een container met 90.000 flessen wodka hebt proberen te consumeren in de laatste 20 jaar. Delerium tremens of een epileptische aanval. Het kan niet op. Maar oké, de mindere goden dan:
 
 Transpireren, geen last van
 Misselijkheid, misschien heel vaag met een beetje fantasie
 Slecht slapen ... ik slaap als een blok momenteel
 Vermoeidheid, eerder omgekeerd
 Onrustig gevoel, zegt me niks
 Verhoogde bloeddruk, lukt niet met mijn medicatie
 Spierkramp, daar zou ik me iets bij kunnen voorstellen
 Gespannen, niet bepaald
 Angstige gevoelens, eerder minder dan meer gezien over de laatste jaren
 Somberheid, ach wie niet af en toe
 Lusteloosheid, nou, niet echt
 Trillende handen, nee.
 Humeurig, niet meer of minder dan anders
 Hoofdpijn, dat zou kunnen. Meer een zwaar hoofd.
 Hartkloppingen, dat zit er bij mij wederom farmaca gestuurd niet in
 Tintelingen, nee.
 Duizelingen, ja als dat hetzelfde als draaierig is.
 Verandering van de eetlust ... ik eet al weken bewust niet meer, dan ik trek heb.
 Verandering van stoelgang ... hé, nu niet ook nog persoonlijk worden.

 Vier/vijf raakvlakken. Niet echt overtuigend, maar toch zit mijn idee, volgens mij, in de goede richting. Als ik meer dan 5 dagen last heb van ontwenningsverschijnselen, betekent dit dat mijn lijf 'van de alcohol afhankelijk is geworden'. Ach, laten we het 'gewend zijn' noemen. 'Afhankelijk zijn van' betekent tenslotte niet zonder kunnen en dat is onzin. En dan zegt die website vervolgens stomgenoeg "Ontwenningsverschijnselen zijn vervelend, maar voor uw gezondheid kunnen ze geen kwaad. Meestal gaan ze binnen enkele weken vanzelf over." Meer dan vijf dagen versus enkele weken. Beetje vreemde combi.

 Laat mijn lijf zich maar op een lager alcoholniveau instellen. Behalve dat het geen kwaad kan, is het al tijden duidelijk, dat ik het met toenemende mate minder verdraag. Maar om het nou helemaal te laten? Dat zou zonde zijn en niet alleen vanwege de nog aardig gevulde wijnkelder.

Geschiedenis

 Wroeten in het verleden kan niet op mijn interesse rekenen. Dat heeft iets met 'achteraf' en 'invullen' te maken. Een of andere Duitse historicus (Valentin Groebner), mij onbekend, maar dat zegt weinig, weet dat stukken mooier te omschrijven in een interview in de FAS van 9 december 2018:

  "Leute, die sich ernsthaft für Geschichte interessieren, erkennt man daran, dass sie nie einer Meinung sind. Die Vergangenheit ist ein großer unaufgeraümter Keller. Es ist ein bisschen feucht und dunkel und riecht auch ein bisschen komisch dort. Wir gehen hinunter und holen uns, was unseren Wünschen entspricht. Die Vergangenheit ist der Ort, den wir nicht mehr in Ordnung bringen können. Es sei denn, wir holten ganz bestimmte Dinge heraus und setzen sie neu zusammen. Und das ist ja, was wir tun."

 En dan een voorbeeld:

 "Wer sich eingehend mit Romantik und Gotik beschäftigt, lernt Überraschendes. Eine Gotik, die knallbunt angemalt ist, können wir uns nicht vorstellen. Aber genau so sahen die Kathedralen, Portale, die Tympanoi und Skulpturen im 13., 14., 15. Jahrhundert aus: quietschrot, violet, blau, vergoldet. Notre Dame war bunt. Was wir heute sehen, sind die romantischen Renovierungen des 19. Jahrhunderts. Die authentische Kathedralenerfahrung wäre das genaue Gegenteil jener Altehrenwürdigkeit, die der gebildete Tourist angesichts der gotischen Dome zu spüren glaubt: eine neue frische Kathedrale."

C2H5OH

 Is het bekennen of erkennen? Ik weet het niet. Sinds ik 's avonds zoveel water bij de wijn doe, dat er van wijn eigenlijk geen sprake meer is of hooguit van wijn bij het water doen, voel ik me met regelmaat raar in mijn hoofd. Draaierig. Kan toeval zijn en andere oorzaken hebben, maar ik vrees toch dat ik de schuldigen in de hoek van de ontwenningsverschijnselen moet zoeken. Behalve beter dat dan erger, is het ook niet verwonderlijk na decennia regelmatige consumptie van mn wijn.

 Ik ben dan niet zoals die Britse dame, die het laatst in een interview had over afkicken van de drank en in haar 'heftigste' perioden wel 7 flessen wijn  ..... per week dronk. En dan lallend van feest naar feest zwalkte en met regelmaat 'out' ging. Dan verdraag je de alcohol gewoon niet en moet je je matigen. Dat heeft niks met afkicken te maken. Maar met wijn bij koken, lunch en diner zat ik in Frankrijk al snel aan die fles wijn per dag. Dat is sindsdien wel gestaag geminderd, na nog ff gepiekt te heben in 2008/9, maar de dagen zonder waren toch op de vingers van één hand te tellen. Op jaarbasis dan wel te verstaan.

 En alles went. Je lijf dus ook aan de regelmatige toevoer van alcoholisch vocht. Een snel toegankelijke energiebron  bovendien. Die wordt nou dus danig afgeknepen. Zien hoe dat verder gaat.

Veeg

 Ruim een dag niet achter het stuur van mijn truck gezeten. Het kan dus. Niet dat ik daar aan twijfelde. Het is sterker nog. Ik ben al twee keer het ladingaanbod langsgelopen en er zit weinig tussen van mijn gading. Geen zin in het gestress van tijdkritische transporten, geen zin in bestemmingen in Rusland en ook niet als het onder de 30 euro per km zakt ongeacht de bestemming. Dit is niet de eerste keer dat het me opvalt. Je kunt beter in Zuid-Italië zitten qua keuze uit vervolgladingen dan in Scandinavië. Zou toeval moeten zijn, al twijfel ik daar een beetje aan.

 Itt de werkelijkheid verandert er weinig aan dat aanbod, zolang ik het spel niet door laat gaan, terwijl ik me niet verplaats maar steeds weer uitlog en dus de tijd stil zet. En om nou maar wat aan te pakken en op de volgende plek verder te zien, ging me gisteravond iets te ver. Misschien vandaag en anders een ander keertje. De ban is definitief gebroken.

Blikverandering

 Grappige gewaarwording gisteren. Op weg van winkelcentrum naar garage staan altijd wel een aantal trucks geparkeerd. Afgelopen zomer zag ik het vnl als obstakels, die me de weg en het zicht blokkeerden. Nu bekeek ik ze met geheel andere ogen. De wielen, de kasten die er onder hangen, de bumper, de bescherming/camouflage van de tank(s), de cabine, etc. Het was een Scania en een paar MAN trucks, die er geparkeerd stonden, geen Volvo. Eigenlijk had ik wel een blik in de cabines willen gooien.

 Laatste ergens een video gezien van iemand die een heel cockpit rond z'n flightsimulator had gebouwd. Het zag er akelig echt uit en het bedienen van de knopjes had ook de bedoelde effecten. Was die man al jaren mee bezig en hij zag zich nog wel ff doorgaan voordat het helemaal klaar was. Hij moet welhaast gebruikte cockpit-panelen op de kop hebben kunnen tikken, alles met knopjes, meterjes, lichtjes en hendels namaken lijkt me vrijwel onmogelijk. Maar dan nog. Alles aan weten te sluiten op een manier, dat het reageert op de invoer vanuit cq samenwerkt met het simulatorprogramma is monnikenwerk. Zou je ook met een truckcabine moeten kunen doen, toch?

Opzwieper

 Weer bezig met een zichzelf bevestigende beweging bergop? Ineens weer het idee dat van alle slepende zaken de oplossing onder handbereik ligt en ik me tot het ernaar reiken kan aanzetten. Dat de praktijk het altijd aflegt tegen de intentie is me bekend, maar alles wat op dat terrein gedaan wordt is zondermeer meegenomen. Dus vooral maar laten gaan. Ik weet nog weel een paar dingetjes .....

Daadkracht

 Na het nemen van de horde naar de leesbril ook de stoute schoenen aangetrokken en naar de Peugeotdealer gegaan. Mijn auto meende ik al vaker niet meer gezien te hebben. Ze zouden toch niet .... Zo'n idee werkt allerminste stimulerend om er langs te gaan. Dat principe is me bekend. Zolang het idee niet bevestigd wordt, is er mogelijk helemaal niks van waar. Dat je het misschien ook kunt ontzenuwen door er achter aan te gaan en dat dat sowieso beter is, dan je fantasie moeten beteugelen, dat bedenk ik me wel, maar overtuigt me niet.

 De auto is daar nu meer dan een jaar (december 2017) en de laatste keer, dat ik langs ben geweest is volgens mij in augustus afgelopen zomer geweest. Inmiddels met mijn nwe garagist over het manco gesproken en hij zei dat hij het probleem niet zag en het euvel dus zou kunnen verhelpen. Maar die man is bezig met verhuizen en in de winter wilde hij er niet aan. Die verhuizing heeft per 1 mrt z'n beslag gevonden, dus tijd om achter het verplaatsen van de Peugeot aan te gaan.

 Toen het hoofd van de mechanica me het terrein op zag lopen, het is 10 minuten lopen vanaf het winkelcentrum, was daar direct herkenning terwijl ik ondertussen kon zien dat de Peugeot nergens te bekennen was. Hij hield direct een verkoper staande en vroeg hem mij het een en ander te vertellen in het Engels. De Peugeot staat ergens anders, bij iemand die het idee had dat hij het elektronische probleem kon oplossen. Komend weekeinde zou ik horen of dat iets had opgeleverd of niet .... Oké, men blijft er mee bezig. De terugweg liep een stuk lichtvoetiger.

Doortastend

 Het hele voetgangersdeel van Imperator Forum tot aan de Piata Mare stond vol standjes. 1 Maart komt er aan en dan geef je elkaar iets wat je op kunt spelden of tegenwoordig ook om je pols kunt binden. In de achtergrond van het gebruik heb ik me nog niet verdiept, maar wat een kitsch wordt er dan tentoongesteld èn gekocht. Massa's van 1 Leu tot max 20 of 25 Lei per dingetje. Mariana zal er wel weer de nodige krijgen van haar leerlingen.

 Ik ben er langs heen gelopen. Heen en terug, want voor de rest om de tijd tot drie uur te vullen moest ik mijn auto hebben en die stond op de Piata Mica. Via Metro en Hornbach over de ringweg naar wat tegenwoordig de Shopping City heet. Had me bedacht om eindelijk iets aan het hulpmiddel voor mijn ogen te doen. Het ooit in Limoges gekochte, veel te dure brilmonteur lag al mndn in de auto. De varilux glazen met drie verschillende foci (zeg je dat?) , die ik niet langer dan een week gebruik hebt, wilde ik vervangen zien door simpele leeslenzen.

 Na een hoop gedub of ik eerst langs een oogarts zou gaan, en geprobeerd te hebben om op het eerste oog de betere opticiën te selecteren, nu maar de eerste de beste brillenboerr binnen gestapt en gevraagd of mogelijk was wat ik van plan was, na eerst gevraagd te hebben of een van de medewerksters ook Engels sprak. Ja, ja, ja en een half uur later was alles in principe gepiept. In het weekeinde is het ding klaar. Al de energie die die aanloop gekost heeft. Pure verspilling!

Afspraak ...

 Gisteren na achten de deur om de afspraak om negen uur in Sibiu te halen. Daar aangekomen als eerste de mededeling, dat ze me voor drieën niet zouden kunnen helpen. Helaas, helaas. Ik kon wachten of een nwe afspraak maken.... Daar ben je dan vroeg voor je nest uitgekomen, hebt je door de onwilligheid van de honden heen geworsteld, die voelen het op de een of andere manier altijd aan als ik haast heb en werken me dan in alles tegen.

 Een nwe afspraak is niks interessanter dan wachten en met het risico, dat het de volgende keer misschien weer niet zo vlotjes gaat. Gelukkig is Sibiu een stad waar je zonder problemen een paar uur kapot kunt slaan. Daarbij is er altijd wel wat dat op de (denkbeeldige) inkooplijstjes staat. Maar eerst koffie. Daar had ik thuis geen tijd meer voor.

 Sibiu is sinds een klein jaar een Starbucks rijk. Waar anderen onverwachts pas later opengaan dan ik me herinner, was die tent in bedrijf. Sloten koffie in de afmeting groot, groter en het grootst. Medium heette 'Grande', ach ja. Een paar stroopwafels erbij, die aardig in de buurt van het origineel kwamen en mijn blik over de passanten op de Piata Mare laten glijden.

 Op mijn vervolgslentering zag ik, dat er ook een McDo in het oude centrum is verschenen. De vaart der volkeren gaat helaas niet aan Sibiu voorbij. Weer een plek waar ik niet hoef te zijn. Verder dan een Latte Macchiato met chocolat muffin uit de coffeecorner ben ik nooit gekomen en dat was in Limoges.

Genoeg

 Rare dag. Enkel (nog) in de 'ware' wereld verkeerd. Ook niet alles. Morgen meer. Mijn hoofd weigert doelgerichte medewerking. Waren de honden er niet, zou ik zo in bed ploffen.

Bijverschijnselen?

  Onderweg van Taranto naar Linz vanochtend de rust om niet harder te rijden dan strikt noodzakelijk. Geen gestress vanwege digitaal moeilijk te hanteren snelheden. Zo voorttuffend heeft de bezigheid iets hypnotiserends. Het is geen joga maar iets van mediteren zit er wel in, als het landschap links en rechts aan je voorbij trekt of je het donker van de nacht in tuurt.

 Als het dan ook nog begint te regenen en je de ruitenwissers moet aanzetten is het plaatje compleet. De ritmische beweging en het geluid van de bewegende wissers werkt als een mantra. Na een x-aantal minuten voel je je oogleden zwaarder worden en zou je zo in slaap kunnen vallen, ware het niet, dat dat niet de bedoeling is. Het gekke is, dat het 's avonds  weer anders werkt.

Agenda

 Weer een middag naar de kloten. Ik kan niet aan die late lunches wennen. Of je zit niet rustig te eten, omdat je nog het een of ander wilt doen òf je komt na het genot van de lunch van tafel en constateert dat weinig of niks is overgeblven van de middag. Nog een uurtje en dan is het tijd voor de honden. Je kunt net je spullen bij elkaar rapen, die je nodig denkt te hebben bij de klus, die je bedacht hebt om te gaan doen. Wat dat betreft, zal het een genot zijn als Mariana een punt achter haar werk zet. Eindelijk een regelmaat waar je iets mee kunt. En dat minimaal zes dagen in de week. Oké, maak er vijf van. Momenteel zijn het er het twee en dat is zo weinig, dat je het weer vergeet en dat schiet dan dus helemaal niet op.

 'Tuurlijk ligt het aan mezelf. Ik kan me in het uiterste geval aan elke onmogelijkheid aanpassen. Maar waarom? De ochtend is om wakker te worden, indien er behoefte aan bestaat te bloggen, tegenwoordig ook een ritje te maken, dan is het koken, lunch en vervolgens een nuttig bestede namiddag, die indien lekker bezig de avond in kan lopen, daar tussendoor ergens de honden en dan de welverdiende avond- en nachtrust. Met dien verstande dat de namiddag iets meer omvat dan een uurtje.

 Gewoon het Franse ritme. Twaalf uur aan de aperitief, half een aan tafel, half twee koffie en twee uur aan de slag. Op dat terrein was Frankrijk een warm bad .... na een aantal jaar wennen en aanpassen. Niet weer een keer.

Jaargetijde

 De kou ben ik nou wel zat voor deze winter. Met een beetje goede wil de laatste stuiptrekking van het koude seizoen gehad. Eind februari, dus dat mag ook wel. Het is net alsof je het minder kunt verdragen, als je er genoeg van hebt. Weg met het extra paar sokken, aanslepen van hout en jezelf inpakken voor iedere stap, die je buiten de deur doet. Tijd voor de strijd tegen het onkruid.

Oud zeer?

  Vreemd genoeg ineens bezig met 2005, 6 en 7. Wat heeft het schoonmaken van keukenkastdeurtjes te maken met mijn verleden in Frankrijk? Behalve dat we daar geen keukenkastjes hadden laat staan deurtjes ervoor, gingen mijn gedachten ineens aan de haal met het herkauwen van de periode waarin de Franse droom in duigen viel. Begonnen met de mededeling dat Yoland het niet meer zag zitten en de boel in de verkoop wilde zetten in januari 2005. Of was het 2006. Nee, vrijwel zeker 2005. De exacte chronologie begint al te haperen en er dan wel weer mee bezig willen zijn. Stom toch?

 De plompverloren mededeling dat ze wilde stoppen, verkopen, geen discussie mogelijk en 'en passent' ook van mij af wilde ... ik ga nu toch niet in het achteraf verwijten lopen maken. Feiten, fouten en de vervolgens over elkaar heen struikelende persoonlijke en wereldeconomische misère zijn duidelijk. De rest is geschiedenis, iets met gedane zaken en die moet je laten rusten.

Rustgevend

 Dat wordt met de hakken over de sloot deze mnd. Honderd vind ik ergens toch wel het minimum aantal bijdrages aan mijn blog per mnd. Vrg me niet waarom. Dat is een gevoel. Daar snap ik verder niks van. Ik zou het, denk ik, een vrouw moeten vragen, hoe ik dat moet duiden. En dan nog twee dagen minder ook. Je zou er bijna van in de stress schieten. Gelukkig kan ik dan tegenwoordig in mijn cabine stappen, de motor starten en de snelweg opdraaien.

Herstellend

 Bobby krabbelt langzaam op. Dat treft redelijk letterlijk toe. Hij eet en drinkt maar het bewegen wordt tot het minimum beperkt. Linker voorpoot en rechter achterpoot. Vervelende combinatie. En dat scheef staande oor ... Als hij liggend, want veel meer doet hij niet, z'n kop optilt om me aan te kijken, is daar weinig over van de indrukwekkendheid, die hij normaal uitstraalt. Ik denk, dat behalve zijn fysiek ook zijn moreel een stevige knauw heeft gekregen. Er loop hier iets rond, dat weet dat hij voor Bobby niet (meer?) aan de kant hoeft. Bobby zal de komende tijd op z'n tellen moeten passen, al heeft hij de laatste jaren geen blijk van dat kunne gegeven. Noch de klap van de aanhanger noch de oorzaak van z'n vorige manke poot heeft z'n gedrag weten te veranderen.

 Zien of we vandaag, want zoiets gebeurd natuurlijk altijd in het weekend of op vrijdagavond, iets kunnen regelen van een pijnstiller en tegen ontstekingen. Dat laatste zal wel weer antibioticum worden. Je wordt er als mens al mee dood gegooid (het is vrij verkrijgbaar!), laat staan bij dieren.

 Het akkefietje heeft één voordeel opgeleverd. Ik hoef me minder zorgen om de vader-dochter relatie te maken. Bobby loopt nauwelijks rond en komt zo niet in de buurt van Mopke. Zijn ze wel in één ruimte dan kan de strompelende Bobby het alsnog niet laten om z'n dochter een hoop ongewenste aandacht te geven, al zie ik hem er in deze toestand niet opkruipen. Maar je weet nooit. Instinctieve acties zijn een krachtige drijfveer.

Eindtijd?

 D'r was een tijd, dat je bij fysiek ongemak wist waar het vandaan kwam. Sterker nog, je wist, als je iets deed of dat wel of niet spierpijn of andere ongemak tot gevolg zou hebben. Tegenwoordig wordt je wakker of merkt het bij de eerste bewegingen buiten het bed en denkt "Shit, waar komt dat nou weer vandaan?". Graven kan, maar de waarschijnlijkheid dat het een aanwijsbare oorzaak oplevert is klein. Ik zit. Ik loop. Doe soms wat oefeningen. Lig. Bespeel het toetsenbord. Draag hout naar binnen. Doe de afwas. Kook. De enige activiteit met onvoorziene mogelijkheden is het uitlaten van de honden aan de lijn. Maar daar is het volgens mij de verkeerde plek voor. Die resultaten zitten meer in armen, schouders en borstkas.

 Wat nu weer, dus. Èn niet te vergeten, ik ben tenslotte niet voor niks mezelf; "Is het serieus cq terminaal?" En dat op een maandagochtend. Wat voorspelt dat voor de rest van de week? Moet ik aan de slag met het afwerken van mijn laatste lijstje? Zal ik het toch eerst moeten maken. En wat moet daar op komen te staan?

 Ik denk, ik doe nog maar een koffie, voordat ik geheel de controle verlies over mijn fantasie.

Nostalgia

 Vanavond zat Mariana voor de ik-weet-niet-hoeveelste-keer het fotoboek te bekijken, wat we van onze bruiloft hebben gemaakt. Datzelfde doet ze met de foto's van de Seychelles en Maldives die op de mini staan en in mindere mate met de albums van Rome en Korcula. En daar houdt het niet op. Jurken, jassen, hoeden, schoenen, parfums en sieraden zijn en blijven gekoppeld aan de plek, waar ze gekocht zijn. In 24, waar nog steeds het meeste van Mariana's spullen staat, wat hopelijk deze zomer eindelijk gaat veranderen, is bijna een museum van souviniers, aandenkens mn aan de keren dat ze in Nederland was, maar niet alleen.

 Mariana's leven is een kwestie van verzamelen en herbeleven van herinneringen. Het verklaart voor een deel haar onvermogen om dingen weg te doen, ook als het zoals bij kleding allang niet meer past. Daar krijgen we nog het nodige mee te stellen, maar dat is een ander verhaal. Hoe werkt dat bij mij? Ik heb gaande mijn leven een hoop verzameld (en vroeg of laat weer weggedaan) maar daar horen herinneringen zeker niet bij. En al helemaal geen souveniers in de breedste betekenis van het woord.

 Heb ik (nog) iets dat ooit ergens is gekocht en me herinnert aan die plek. Ik zal de komende tijd eens goed nadenken, maar ik denk, dat ik het antwoord wel weet. Ik heb dingen waar ik aangehecht ben. Bijv. mijn Sigg pannen, inmiddels bijna 40 jaar oud, maar je ziet het ze niet aan. Of de keukenmessen. Ook al zo'n decennia lang bezit. Maar dat is toch meer praktisch en functioneel. Boeken herinneren niet aan bepaalde tijden, Cd's idem, hooguit de muziek die erop staat en ongetwijfeld origineel ooit op vinyl is verschenen. Nee, ik denk niet, dat ik zo aan herinneringen hecht en al helemaal niet aan voorwerpen die me herinneren aan mijn herinneringen.

Speels

Je zou het gerust 'onthand' kunnen noemen. Vanochtend een ritje bij de koffie. Vanmiddag een ritje na de afwas. En de volgende rit bewust over de avond heen geschoven. We zien morgen weer. Het kost ff, maar dat gaat lukken. Zit je wel om je heen te kijken met iets van 'Wat nu?'. Alsof er niks anders te doen is ipv de overdaad aan keuze in de categorie 'Te doen'. Niet alles is geschikt om op een zondagavond mee te beginnen, maar er is echt wel meer te doen dan digitaal kilometers vreten.

 Dat 'vreten' is zonder meer een aangename bezigheid. Langzaam teruggekeerd naar de kern van het spel, het rijden. En bij de juiste keuzes geeft dat een prettige tijdspassering. De verdere vormgeving neem ik voorlopig maar voor lief. De geldberg groeit als kool en de enige manier om 'm af te bouwen zorgt alleen voor een nog snellere groei. Dus dat beperken we maar. Het originele garageplan enigszins opgerekt maar veel zal er niet meer bijkomen. Niet in de laatste plaats omdat de koppen van het potentiële personeel me voor het grootste deel niet aanstaan. Misschien raar, maar hoe digitaal en virtueel het ook mag zijn, ik ga me niet iemand aan doen, die me in eerste instantie al tegen staat.

 Het idee, dat ik beter geclassificeerd zou moeten zijn dan mijn personeel, had ik al laten varen en daar kan het streven om de meeste kilometers te maken inmiddels achteraan. Behalve dat naar verloop van tijd iedereen op de hoogste trede qua kunnen zal staan (dat wordt dringen) maakt het personeel meer kilometers dan ik door de garage-opzet. Ze vertrekken en keren terug. Dat laatste zelfs als ze geen retourlading hebben gevonden en dus alleen maar kosten maken. Een lange rit uit is dus ook een lange rit terug, terwijl ik meer van de ene naar de andere plek ga zonder retourrit. Lang en kort wisselt elkaar af afhankelijk van het aanbod en mijn keuze. Waar je zo al niet achter komt. Eén pré blijf ik houden, mijn opbrengst per kilometer is vele malen hoger dan die van de andere rijders. Daar zal wel een logica achter zitten, maar het boekhoudkundige cijferdeel is niet het sterkste onderdeel van het programma.

 Kortom ik jojo inmiddels wat door Europa, ontwikkel mijn voorkeurstrajecten en waag me af en toe aan iets nieuws. Ik zou zelfs zonder lading kunnen gaan freewheelen over de kleine weggetjes, die er hier en daar ook zijn en je je met aanhanger niet aan moet doen, zeker niet als je niet ruim in de tijd zit voor de betreffende rit. Centen worden er in de tussentijd voldoende verdiend, daar ben ik niet (meer) voor nodig. Het spel valt op z'n plek, schat ik zo in.

Hersengymnastiek

"Kijk, daar stroomt een rivier tegen een berg op. Verderop krimpt een imposante boom langzaam maar zeker ineen tot een beukennootje. Vlinders moeten rupsen worden; vogels kruipen in hun ei. Scherven voegen zich samen tot een wijnglas, en ver weg in de kosmos spuwt een zwart gat materie de ruimte in. Welkom in het spiegeluniversum, een tegendraadse tweelingbroer van onze eigen kosmos, waarin de tijd achterstevoren verstrijkt en alles is opgebouwd uit antimaterie.

 Een bizarre wereld? Ja, voor ons buitenstaanders misschien. Maar niet voor de mogelijke bewoners. Wat wij het verleden zouden noemen, is voor hen de toekomst. Zij zien gewoon bomen groeien en wijnglazen kapotvallen. En zij zouden de deeltjes waar wij uit bestaan ­‘antimaterie’ noemen. Voor hen is ons heelal een achterwaarts in de tijd evoluerende spiegelwereld."

Uit "Welkom in het spiegeluniversum waarin de tijd achterstevoren verstrijkt en alles is opgebouwd  uit antimaterie", Govert Schilling, Vk, 22 februari 2019

 Leuk is dat, om af en toe geconfronteerd te worden met ogenschijnlijke onmogelijkheden, die bij nader inzien niet zo geheel onmogelijk lijken te zijn.

"Wat zijn dat dan voor problemen, die je met zo’n anti-heelal uit de wereld helpt? Nou, bijvoorbeeld het raadsel van de antimaterie. Dat zijn deeltjes waarvan sommige eigenschappen, zoals de elektrische lading, omgekeerd zijn aan die van ‘gewone’ deeltjes. Als energie wordt omgezet in ­materie, ontstaan er altijd precies evenveel deeltjes als antideeltjes. Dat moet bij de oerknal ook zijn gebeurd. Toch bestaat ons heelal vrijwel volledig uit gewone materie; vergelijkbare hoeveelheden antimaterie zijn nooit gevonden. Niemand weet hoe dat komt.

 En er is nog iets geks, zegt ­Kieran Finn, die tegenwoordig werkzaam is aan de Universiteit van Manchester. Alle bekende natuur­wetten vertonen een opmerkelijke symmetrie. Als je alle deeltjes vervangt door antideeltjes, de tijd omkeert, en het heelal in een ­spiegel bekijkt, blijven de natuurwetten gewoon geldig. ‘Maar gek genoeg vertoont het heelal zélf niet die symmetrie,’ zegt Finn. ‘Het verleden is bijvoorbeeld heel anders dan de toekomst.’ Terwijl het heelal toch door die symmetrische natuurwetten wordt geregeerd."

 Tot zover is het nog te volgen.

"Maar toch. Gaat het hier nu echt om een serieuze beschrijving van de werkelijkheid? Of is dat hele anti-heelal gewoon een wiskundig trucje om de boel kloppend te krijgen? Finn is er duidelijk over. ‘Het is een realistisch natuurkundig model’, zegt hij. Met andere woorden: ja, het spiegelheelal zou dan even echt zijn als ons eigen universum. Of liever gezegd: het zou even echt zijn geweest, want die hele omgekeerde geschiedenis speelde zich dus vóór de oerknal af, aan de andere kant van tijdstip nul."

 Die zin heb ik nu, geloof ik, al 20 keer gelezen en ik snap dat 'liever gezegd' niet, tenzij de oerknal de overgang van de ene naar de andere kant van de spiegel is geweest. Maar bestaat die spiegelwereld dan nog wel? Zou wel moeten, anders heb je geen symmetrie meer, maar die was er dan dus ook voor de oerknal niet ....  En als er niets was (moment voor oerknal) hoe moet ik me dan het bestaan van een spiegelwereld voorstellen van iets wat een moment later pas ontstaat. Verder een interessante zienswijze.

Voorkeuren

 Maakt het uit glas of fles, links of rechts? Een vrg waar ik voor gisteren ws 'Nee' op zou hebben geantwoord. Onderweg van St. Peterburg naar Uppsala en anders wel van Uppsala naar Stuttgart kreeg ik trek in iets nats en na enig overleg met mezelf besloten om een blikje donker bier open te trekken. Een blikje van een halve liter. Voor minder doen ze het hier qua bier nauwelijks. In 'meer' is de keuze groter. Een halve liter past niet in een van mijn glazen en ik had geen zin om tijdens het rijden met bijvullen bezig te zijn, dus sec voor het blik gekozen. Drinkt minder prettig dan een fles, maar toch.

 Tijdens het rijden al allerhande vochtversies naar binnen gewerkt. Wijn, water, koffie, bier maar dan in een glas en altijd met links omdat de rechterhand op de pijltjestoetsen ligt en de wagen tussen de witte belijningen moet houden. Met het blik ontstond een kortdurend dilemma. Ik zette het zonder nadenken aan mijn rechterkant neer. Bedacht toen, dat dat onhandig was, zette het aan de andere kant en pakte vervolgens het blik met mijn rechterhand. Gelukkig was ik alert genoeg om met links op F1 te drukken en het spel te pauzeren.

 Bier uit fles of blik drink je, ik dus met rechts en niet met links. Zit het bier in een glas, maakt het weer niks uit. Nooit bij stil gestaan. Na enige bewustwording de rit zonder brokken kunnen vervolgen.

Bedvast

 De neiging om net iets langer in bed te blijven liggen, dan je je voorgenomen had, is me meer dan genoeg bekend. Zeker 's winters als het onder het dekbed een stuk warmer is, dan als je er onder vandaan bent gekomen. Maar ook in de rest van het jaar gewoon omdat het zo lekker ligt, je een droom probeert vast te houden of terug te vinden of je genieten wilt van dat ene moment waarop nog niks hoeft, voordat de machinerie weer op toeren komt en jij er achteraan mag hollen. Allemaal niks bijzonders.

 Er zijn ook momenten, dat je het liefst diep en dieper weg zou willen kruipen onder dat dekbed om vooral maar uit de klauwen te blijven van al dat wat moet en waar jij helemaal geen zin in hebt. Kan vanalles of alles bij elkaar zijn, maar het is duidelijk waarom. Als het 'waarom' ontbreekt wordt het een wazige toestand. Weg willen kruipen en nieteens weten waarom is òf onzin òf het doet het ergste vermoeden. We gaan vandaag uitvinden wat het vanochtend is geweest.

Uitgeput

 Moe. Weer overdreven. De blogconcepten wachten maar tot morgen, net als die rit naar Bari. Als het genieten van je nachtrust afgehandeld kan worden met een druk op een toets, lijkt het alsof je 'eeuwig' door kunt gaan. Daar steekt, wat wij de werkelijkheid noemen, echter een stokje voor. Of het werkelijk dè werkelijkheid is, daar valt een hoop over te bakkeleien zoals met het spiegelidee, maar het is in elk geval de onze. Italië, Zweden, Rusland, Zweden, Duitsland en morgen weer Italië. Voor dat laatste stuk is meer nodig dan die aanslag op het toetsenbord, als ik tenminste niet vaker in de berm wil liggen dan op de weg verkeren.

 Weet trouwens niet wat vandaag vermoeiender was. Het digitaal scheuren over snelwegen of een levend wezen in de gaten houden, dat pijn lijdt, maar zich niet wil laten helpen. De sukkel is notabene vanavond weer naar buiten gelopen, toen ik het hout voor de kachel naar binnen bracht. Hij wilde, dat was in al z'n gestrompeld wel duidelijk, maar bij de temperaturen van dit weekeinde lijkt het me het slechts denkbare alternatief. Helaas is Bobby niet een hond, die zich ff de goede kant op laat dwingen. Zelfs niet in normale doen, laat staan nu je hem nauwelijks mag aanraken.

 Nu mag dat aanraken alweer ietsje meer, maar zicht op de wond of wonden heb ik nog steeds niet gehad. En hij likt niet alleen aan zijn borstkas, wat vrijwel onmogelijk is, maar ook aan de binnenkant van zijn achterpoot. Voor- en achterppoot, dat verklaart z'n moeilijke gang. Ik zou wel eens willen weten wie 'm dat geflikt heeft. Zag vanavond een vreemde hond lopen in het dorp. Mocht die het zijn geweest, wat qua formaat best zou kunnen, dan is ie ongeschonden de dans ontsprongen. Wat ik me weer niet kan voorstellen, na wat ik van Bobby zo in de afgelopen twee jaar heb mogen meemaken. Niet dat hij het opzoekt, maar hij gaat het ook bepaald niet uit de weg. Maar ja, ooit tref je op je meerdere.

Uniek

 Ha, ha. De Italianen hebben zich verslapen.

Pijnlijk

 Een ziek, gewond dier is maar niks. Bij een mens is het al behelpen, maar kan je nog vragen stellen en antwoorden krijgen. Bobby is een hoopje, nou zeg maar gerust een hoop ellende, Duidelijk stevig gebeten in z'n borstkas, maar ik heb nog steeds geen blik op de wond kunnen werpen. Hij is uit z'n hoekje gekomen, maar loopt rond als een zombie. Z'n linkeroor in een vreemde stand. Ook daar is hij gepakt. En als hij kon schuifelen ipv lopen, zou ie het doen.

 Hij is vanochtend uit zichzelf de tuinkamer ingelopen. Ligt een stuk aangenamer qua temperatuur dan vannacht de betonnen kruipruimte onder de oude maiskolvenopslag of het stro waar ik hem vanochtend bibberend aantrof. Je zou 'm willen helpen of in elk geval verzorgen, maar hij staat aanraken nauwelijks toe. Afwachten dus maar en het beste hopen.

Uitsmijter

 Leuke winterse verrassing op de valreep: -18º C, bevroren waterleiding in 24, weigerende accu in Mariana's karretje. Niks niet om negen uur in Sibiu zijn voor haar cursus. Een hoop ongewenste activiteit voordat ik me op de koffie mag storten.

Confronterend

Wegen verkend: 54,08%
Gereden: 163.734 km
Leveringen: 178
Garages: 5, groot
Trucks: 25
Trailers: 25
Tijd besteed: 233 dagen en 4 uur
Speeltijd 204 uur en 23 minuten
Banktegoed: 7.344.651,00 euro
Level: 49

 Heerlijk al die cijfertjes, die voor je bijgehouden worden. Gemiddeld dus bijna 8 uur per dag gespeeld in de afgelopen vier weken. Ga je schamen, potverdrie!

Voorjaar?

 Het is weer wit buiten. Was de vorige lading weer net bijna verdwenen, hoppa, een nieuw tapijt eroverheen. Van mij hoef het niet meer. Winter is niet verkeerd, zeker met sneeuw en blauwe lucht, maar het wordt tijd, dat het groen weer de ruimte krijgt. Dat je zonder inpakken de deur uit kunt en niet de hele dag beter binnen dan buiten kunt zitten. Tijd dat ik aan de slag kan met het ruimen van de bouwrommel, die door het uitlopen van de nog steeds af te ronden werkzaamheden aan de schuur de hele winter buiten heeft gelegen. De zeilen over het afgedekte deel zijn inmiddels voor een deel al ingescheurd. Het spul heeft geen eeuwig leven in weer en wind.

 Het idee, dat de aannemer hier binnen een paar weken weer dagelijks verschijnt, zou me bijna naar het voorduren van de winter doen verlangen. Hopen dat dat snel en op een werkbare manier afgehandeld kan worden en we voor het eind van het voorjaar de werkzaamheden geheel in eigen beheer hebben. Het beetje wat ik in de winter heb gedaan qua bezig zijn op de binnenplaats en de nwe schuur was een genot vergeleken met de mndn ervoor, dat ik steeds weer over bouwvakkers struikelde.

 Tuin, binnenplaats, schuur .... meer dan genoeg te doen. Het komt bij wat er allemaal nog ligt, is blijven liggen en ook zeker niet allemaal deze zomer afgehandeld gaat worden. Maar ik proef iets van 'zin hebben in'. Dat is weleens anders geweest.

Natuur?

 Mopke met de broek aan. Het is bijna drie weken onduidelijk gebleven of Bobby's interesse voor zijn dochter min of meer was, zoals hij wel meer aan achterwerken snuffelt, maar nee, er vloeit bloed, dus, als we niet oppassen, wordt dat incest. Niet dat een oude onderbroek van mij (met gat voor de staart) Bobby daar van af gaat houden, daar zullen andere maatregelen voor nodig zijn, zoals ze nooit alleen laten, als ze bij elkaar kunnen komen en dat 'bij elkaar kunnen komen' gewoon zoveel mogelijk voorkomen.

 Die broek is alleen om niet de hele tijd, dat ze binnen is, achter haar aan te moeten lopen met een dweil. Leuk is anders voor het dier, maar veel andere mogelijkheden zijn er niet. Ik heb geen stal, waar ik haar zou kunnen opsluiten en als ik die wel had, zou ik het niet doen. Het wordt gewoon effe oppassen. Het is wel te hopen, dat ze zich commiteert aan de minimum periodes, die voor dit gedoe gehanteerd worden. Het maakt nogal uit of we tweemaal 3 dagen op onze kwivieven (of mooier: qui-vive) moeten zijn of nog een keer een week of vier na de drie, waarin we al met alles rekening hebben gehouden.

 De meid loopt nu timide en ongemakkelijk door het huis. Weet niet wat haar is overkomen of wat ze nu verkeerd heeft gedaan. Doorbijten en opschieten, dan zijn we er samen snel van af.

Dagbesteding

 Of het boodschappen doen nou goed gedaan heeft of geen moer heeft uitgemaakt, is moeilijk te zeggen. Had ik het niet gedaan, had ik ws met de ziel onder mijn arm doelloos door het huis, dorp of Agnita gezworven of ook niet. Wie het weet, mag het zeggen. Bezig blijven, is nooit verkeerd. Dat de stemming zich er ogenschijnlijk niet door laat beïnvloeden, is dan maar zo.

 Lijstjes voor de meer bijzondere niet wekelijkse boodschappen afgewerkt, hondenbrokken 'en gros' ingeslagen en voorzichtig een paar zaken ingeslagen met het oog op het aankomende nwe tuinseizoen. Voor de supermarkten hoef ik de komende 4, 5 en misschien zelfs 6 weken niet meer naar Sibiu. Daar heeft zich inmiddels eindelijk iets van een regelmaat ontwikkelt.

 Het hondenvoer had ws een zak meer moeten zijn. Ik ben daar aan het verschuiven. Met zeven te vullen magen kan het niet allemaal meer Hill's zijn, wat de klok slaat. Die zakken zijn door de jaren heen gekrompen van 15 naar 12 kilo maar niks goedkoper geworden. Voor vijf van de zeven is het verbruik ongeveer 15 kg per mnd en die twee teckels doen het samen met zo'n hoeveelheid. Zes x 15 is 90 kilo, dat zijn 7,5 zak Hill's of zes van het inmiddels gekozen alternatief, waarvan 30 kilo net zoveel kost als 12 kilo Hill's. En het spul ligt hier ook bij de dierenarts, zegt niet alles, maar zal toch beter zijn, dan wat de gemiddelde hond in Coves uit de schappen van de Penny krijgt voorgeschoteld als ie het al niet met oud brood moet zien te rooien.

Verwevenheid

 Na een nacht, waar geen verkeerd woord over valt te noteren, vanochtend wakker geworden met een lijf, alsof ik een pak rammel heb gekregen. En dat na een dag waar de fysieke inspanning nauwelijk verder gekomen is dan het bewegen van mijn vingers op het toetsenbord. Hoe krijg je het voor elkaar. Ik zal de opsomming achterwegen laten maar er doet meer pijn dan dat het er van vrijgewaard is. Nu is 'pijn' een groot woord, maar laten we het voor het gemak zo benoemen.

 Het is als met de dansende muizen als de kat van huis is. Stemming onder nul en alle normaal gesproken in de marge sluimerende ongemakken steken hun kop op en maken gebruik van de situatie om me op hun aanwezigheid te attenderen. Alsof ik daar op zit te wachten.  Ik gun ze hun 'moment of fame' en begin met vertraging aan de dag. Het wordt buigen of barsten vandaag. Òf we duiken verder naar beneden of weten de duik te stuiten. Morgen weet ik meer.

Neerwaarts

 Het dalen  is gestopt, maar een paar uur geleden zakte mijn stemming weg als een blok beton in water. Waar ik 'normaal gesproken' voor het blog als laatste strohalm zou kiezen, maakte de mogelijkheid van een keuze tussen een mooie rit naar het zuiden of het staren naar een scherm waar het blog z'n vorm zou moeten krijgen, dat de boel strohalmloos de diepte in dook. Beetje drentelen door het huis bleef over, omdat ook krant en boek me niet wisten over te halen. Te vroeg voor het bed, geen zin in het bad, daar sta je dan. Ff in de keuken, ff aan de eettafel, ff bij de computer, weer in de keuken, toch nog maar een glas wijn en nog een halve ltr water. Doe ik domweg die rit of bewandel ik bewezen paden? Dat laatste dus.

 Hoewel de uiteindelijke vormgeving altijd ff afwachten is, zat dit er overduidelijk aan te komen. Wonderlijke wisseling van de wacht. Nu een kwestie van hakken in het zand, gewicht naar achteren en achteroverleunen. Vooral niet mee laten slepen. Geen zin in. Meer dan genoeg gedaan. En alle bla-bla van met de stroom mee gaan en ander geleuter levert het niks meer op dan bij een gezonde dosis verzet. En laat dat laatste mij nou net iets meer liggen of tenminste weer meer liggen. Je moet er wel de energie en het uithoudingsvermogen voor hebben.

 We doen morgen die rit wel. Indien nodig zelfs therapeutisch, al zal dat wel niet hoeven. Morgen, alsof (?) ik het zag aankomen, staat een weldadige boodschappendag in Sibiu op het programma. Normaal gesproken zou het voldoende tegenwicht moeten zijn om de voorlopig tot staan gebrachte duikeling definitief de andere kant op te buigen.

Theoretisch

 De dood, ja, we zijn er nog niet van af en zolang het niet gebeurd is, zal het stalken wel voortduren, heeft een stap terug gedaan. Netjes toch? In de plaats van me te pas en te onpas overvallen met het idee, dat ik met mijn laatste paar seconden als volledig functionerend levend wezen bezig ben, duikt ie nou met regelmaat op als vrg "Stel dat ...., etc."

 Zo ook gisteren, met een stel dat duidelijk wordt, dat het einde op korte termijn en definitief zal zijn, kan ik daar mee leven (om in de sfeer te blijven)? Eerst was het zoiets als 'accepteren', maar bij een voldongen feit is dat natuurlijk een eufimisme. Zou ik er vrede mee hebben? Ja en nee. Kan nauwelijks anders niet?

 De trigger was de melding van de dood van Lagerfeld. Ik dacht, dat die vent al jaren geleden gemummificeerd was en dmv een exoskelet en afstandsbesturing met zijn compleet bedekte lijf, behandschoende handen en van een donkere bril voorziene ogen de wereld voor het lapje hield. Notabene twee jaar jonger dan mijn moeder, die haar aftakeling langzaam aan begint te accepteren.

 Het 'Ja' is voor mij persoonlijk. Waar je niks aan kunt doen, moet je nemen, zoals het is. Dat ik weer zover ben, is al een aardige meevaller. Het 'Nee' is voor de nog niet afgemaakte plek en Mariana, die, naar ik meer en meer begrijp, in een diep donker gat zal vallen. Na zo'n veertig jaar verzorgd (èn verwend) te zijn door haar oma en de volgende 20 jaar door de zorg voor haar moeder op de been is gehouden, heeft ze nauwelijks een idee wat leven in haar eentje zou betekenen. Als ik niet kook, eet ze niet. Als er niks te drinken in huis is, drinkt ze niet. En überhaupt, we gaan het zien als ze volgend jaar met pensioen is, waarom zou ze uit bed komen. Dit is enigszins gechargeerd maar op dat terrein is nog het nodige werk te verzetten. Nee dus, 'im großen und ganze', doe nog maar ff uitstellen.

Internet

 Vandaag bedacht om de ziektenkosten, het van staatswege verzorgde deel te gaan betalen. Ik vond de norse en zoals al jaren nauwelijks toegankelijke ambtenaar al verdacht vlot in het voldoende aan mijn verzoek. Hup achter z'n Pc, een paar aanslagen op het toetsenbord en de giga-printer op z'n bureau begon A4'tjes uit te spugen. Tweevoud schatte ik zo in. Tweemaal hetzelfde invullen. Hij pakte de duidelijk verschillende stapeltjes op, joeg door beide een nietje, stopte ze in een plastic mapje, liet het woord 'Internet' vallen en stak mij het mapje toe. Ik begreep, dat ik net de instructies had ontvangen om de aanvraag via het internet te doen ..... in het Roemeens. Daar komt hij mooi van af. Was daarvoor vorig jaar die ruim 100%'tige verhoging van de aanslag nodig?

 Ipv even naam, adres en registratiecode in te vullen, stempel er op en beneden betalen, mag ik het zelf uitzoeken en iets zegt me, dat het betalen alsnog op de benedenverdieping dient te gebeuren. Mag ik weer terugkomen. Processen hebben hier wonderlijke verlopen. Net zoals de jaarlijkse belasting op huis en voertuig(en). Betaal je die voor eind februari, krijg je iets van 25% korting. Maar je ontvangt geen aanslag, die je herinnert aan je betaling en je laat weten hoe hoog die voor het nwe, betreffende jaar is. Dat je moet betalen mag je zelf bedenken en hoeveel het is, zie je ter plekke. Ik heb vorig jaar bewust niet betaald in afwachting van wat er dan verder gebeurd. Tot op heden is dat niks, nul, nada.

 Op zich zou je kunnen zeggen, dat het de verantwoordelijkheid van de burger is om te weten, dat hij lasten heeft te betalen. Anderzijds is het de overheid, die de centen wil hebben en als je dat niet duidelijk maakt, heb je volgens mij toch een probleem. Hoever kom je, als je verweer voor een rechter gebaseerd is op "Dat had hij/zij kunnen weten!"?

 Zo heb ik een jaar of twee geleden ooit een bon gekregen, ws voor fout parkeren. Daarvoor moest ik eerst naar Sibiu om mijn gegevens te verstrekken op het politiebureau. Wat me verteld werd in een cryptische brief met redelijk dreigende taal. Op het bureau werd me vervolgens gezegd, dat ik het verbaal met het uiteindelijk te betalen bedrag na ongeveer 6 mndn zou ontvangen. Nooit meer iets van gehoord.

Ingrijpend

 Eigenlijk heeft het getruck, hoe stom het ook mag klinken, alleen maar goede kanten, als je ff afziet van de de berg uren, die erin verdwijnt als in een bodemloze put. Behalve het al genoemde legen van mijn hoofd, het vrijwel voor de volle 100% in beslag genomen worden voor één bezigheid, is er nog een andere redelijk frappante bijkomstigheid. Dat extra glaasje wijn in de namiddag of avond heeft vrijwel volledig het veld geruimd.

 Ik word er niet weemoedig van, het voorkomt dat ik in de berm belandt. Zo is er een nw koffieronde ingevoegd aan het eind van de middag op het roemruchtige namiddag-inkak-moment en in de loop van de avond heeft de wijn plaats moeten maken voor water. Al eens eerder geconstateerd, dat het glaasje in de avond -na 1 of 2 glazen- meer een automatische handeling is en het nauwelijks iets uitmaakt, waarmee dat glas is gevuld, dan dat het nog iets van genieten heeft van wijn of anders alcoholhoudend vocht. En dat allemaal door een spel(letje) ....

Concurrentie

 Een redelijk normale dag. Niet echt voor het eerst in weken, dat zou te dramatisch gesteld zijn, maar ik heb er de laatste tijd ook niet in gegrossierd. De wasmachine draait z'n rondjes, mijn voorraad chemicaliën aangevuld en de auto ontdaan van de meeste winteraanslag en 'en passent' de hele stoep meegenomen. Mn dat laatste mag een klein wonder heten, want daar moest het een en ander voor van stal worden gehaald èn na afloop weer worden opgeruimd. Van die klusjes waar voorbereiding en opruimen meer werk is dan de bezigheid waarvoor de ondernemening wordt opgestart. Niet iets waar ik in z'n algemeenheid veel plezier aan beleef of voldoening uit put.

 Vooralsnog ziet het er naar uit, dat de activiteit, die veren moet laten dankzij de spontane val voor het digitaal getruck, de tijd voor het blog is, van schrijven tot staren naar het lege scherm. Kan me niet voorstellen dat dat van blijvende aard is. Het zijn volledig verschillende grootheden met minimale overlap. Het zal kortom nog wel een tijdje blijven wringen en dan is het voor de een en ws meer voor de ander een kwestie van buigen of barsten. Ik schat zo in, dat het getruck nog zal gaan inleveren.

Ingepast?

 Als ETS2 iets bewerkstelligd heeft, dan is dat een actievere en langere avond. Het hoeft niet altijd tot in de kleine uurtjes te reiken, maar middernacht passeren we inmiddels weer moeiteloos en niet eens altijd spelend. Daarvoor kost het beginnen met de dag een stuk meer moeite. Het is zo lang als het breed is. Maar dat neem ik graag op de koop toe. De aanwezigheid van de honden krijgt me hoe dan ook onder het dekbed vandaan.

 Gisteren het trucken uitgesteld tot aan het eind van de middag en na het vinden van een mooie vervolgrit, het uitvoeren ervan doorgeschoven naar vandaag of wie weet misschien pas morgen, wat me sterk lijkt. Verder een hoop geld uitgegeven aan nog weer zwaarder materieel voor de chauffeurs van het eerste uur, maar er is nauwelijks tegenop te spenderen zo rijkelijk komt het binnen.

 Vandaag verder met huishoudelijke banaliteiten en nog wat andere zaken. Een beetje 'the best of both worlds'.

Omslaan?

 De truckereuforie ebt weg of was het de normale, op ongeregelde tijden de kop opstekende euforie, die zich op het truck rijden gestort heeft? In dat geval toch mooi vier weken stand gehouden, dat is een haast ongekende duur in de de laatste jaren. Maar het fris en fruitige is er dus van af. De stemming maakt een pas op de plaats, neigt naar kantelen. Het betrekt, zal ik maar zeggen, maar het regent nog niet. Het tempo zakt, enthousiasme vermindert, het gaat minder vanzelf, de verkeerde zaken krijgen meer tijd, ruimte en aandacht dan goed is voor de rest.

 Het lijf bokt, het hoofd zit vol watten, de dood leunt achterover en bekijkt het beginnende geworstel met een genoeglijke glimlach. Die mensen toch. Al dat geploeter, dat zg genieten, het leren, het zich eigen maken, de doelgerichtheid, het perfectioneren .... allemaal voor nop. Een fractie van een seconde en het is wormenvoer of ovenvulling. Eerlijk zijn schijnt belangrijk te zijn, maar het is niet altijd een goed idee om de waarheid te willen weten.

Doelloos

 Wat me in de afgelopen vier (!!) weken is opgevallen en me steeds weer heeft verbaasd, is de doelgerichtheid van een vrijblijvende bezigheid als een spel. Een simulatie met als kern het rijden in een truck opgehangen aan de kapstok van een (beginnende) ondernemer in de transportbranche. Eerst moest het besturen van het voertuig, in mijn geval via het toetsenbord, onder de knie gekregen worden. Vervolgens het rijden en dan mn het nemen van de bochten. Een leeg vaardighedenbord moest gevuld om toegang te krijgen tot alle soorten vrachten over iedere mogelijke afstand. Ondertussen werd je bankrekening gespekt en kon/moest je iets met een eigen truck. Naarmate het geld bleef binnenstromen kon je het aansluitend besteden aan garages, trucks, trailers en personeel.

 Vanaf dat moment begon het mechanisme te haperen. De stress van de ritten (= geld verdienen) viel weg, wat het een stuk relaxter maakt, maar ook de zin van het rijden kreeg een knauw. In principe kon ik vanaf dat moment een beetje gaan freewheelen over 's Heerens wegen. Met vier garages stroomde meer geld binnen dan me lief was en toch trok het me niet om zonder opdracht de nog niet bereden wegen te gaan verkennen. Waarom rijden als het enige doel, toch weer een doel(!) is om het percentage van het wegennet, dat je al bereden hebt, te laten toenemen of om alle in het spel aanwezige steden te bezoeken?

 Er zou een soort max moeten zijn waarna je opgenomen wordt in een truckershemel en met chauffeur verder over Europa's wegen kunt dwalen, zonder dat je iets zou moeten doen, behalve het ingeven van de route. Dan zijn we terug bij de vroegere nachtprogramm's van de ZDF op tv.

Hamsteren?

 In de pauzemomenten van de digitale tijdverspilling valt op, dat je het grootste deel van je leven bezig bent met het op orde krijgen en houden van je eigen bestaan (privé) of dat van anderen (baan). En waarom? Vanwege de overbodige zooi die je hebt of regeltjes die nageleefd moeten worden. Over regelgeving valt te twisten en daar heb ik nu geen zin in. Maar waarom 10 borden als je er maar van eentje eet? Waarom glazen als wijn ook best uit een koffiemok kan en waarom zes verschillende wijnglazen als zelfs de kleur maar drie varianten kent? Ik ben geen voorstander van het huidige gestream, maar een paar honderd cd's fungeren net als de gelezen en ongelezen boeken toch vnl als stof- ipv blikvangers.

 Het enige terrein, waarop ik me wat dat betref weet in te houden, is kleding en zelfs daar wordt ongeveer de helft van het derde deel van de kleerkast, dat ik in gebruik heb, niet of nauwelijks gedragen. Rare fenomeen en dan is bij de verhuizing van Frankrijk naar hier al de stripboekenverzameling gesneuveld net als de miniatuur drankflesjes, die na de verhuizing van Nederland naar Frankrijk nooit uit de verhuisdozen waren gekomen.

 Ook nu zijn er weer zaken, die hier in Roemenië vooralsnog niet uit de verhuisdozen of kisten zijn gekomen. En dat is nu ook alweer bijna vier jaar geleden. Wat na de zomer geen plek heeft gevonden, kan ongezien naar de kringloop. Misschien moet ik dat met mezelf afspreken.

Rijker

 Gisteren, gebogen over de afwas, bedacht ik me, dat de afwas een veel geschiktere bezigheid is om je gedachten de vrije loop te laten dan het heen en weer rijden over asfaltbanen. Terwijl je handen bezig zijn, heeft het hoofd vrijaf en maakt daar dankbaar gebruik van. Met spelen beland ik in de berm of wordt gelanceerd via de vangrail, als ik mijn gedachten niet op het besturen van mijn vingers richt. Geen tijd voor dwalingen of niet ter zake doende uitstapjes. Heeft ook zo zijn voordelen, maar het doet de bewegingsvrijheid van mijn gedachten tekort. Maar om nou 10 uur per dag aan de afwas te staan, is ook weer zoiets. Heb dat diverse keren als bijbaantje of uitzendbaan gedaan. Er is slechter werk, maar als baan gaat zelfs de afwas op een gegeven moment vervelen.

Vruchtbaar

 De eierproduktie komt langzaam weer opgang. Het is niet voor niks, dat Pasen iets met eieren heeft. Zo na de winter, waarin een ei eerder uitzondering dan regel is, vliegen je de komende weken bij wijze van spreken de eieren om de oren. En dan een orthodoxe vastenperiode van zes weken hebben in aanloop naar de Pasen, waarin geen eieren gegeten mogen worden naast een hoop andere verboden muv groenten. Nou, dan ben je blij als het Pasen is en je ze mag verven en uitdelen.

Weerstand

 Het zat er aan te komen. Het normale leven laat zich niet zomaar in een hoek duwen. Vanmorgen vloog het me ouderwets naar mijn strot. Rekeningen moeten betaald, zaken geregeld, was moet gedaan en de net voor de truckoverval begonnen zaken kunnen beter niet weer de lang baan op. Zo'n collectieve overval werkt wel. Ets2 komt maar ff bij in een van mijn vijf garages. Ja, van puur armoe maar een fractie van het overvloedige banktegoed in een volgende garage gestoken. Het lost op de lange termijn natuurlijk niks op, maakt het probleem alleen groter, als je het al een probleem moet noemen.

 Maar mooi moment: maandag. Nwe week, terug over de oude boeg. Het meeste is in minder dan een dagdeel geregeld, maar nee, dan val ik niet direct terug in recente gewoontes. Die draadjes, die ik uit handen heb laten vallen (en waar ik niet bepaald rouwig om was), moet opgepakt en aangetrokken worden. Terug naar de website-toestanden, het her-inrichten van de Pc (dat sleept nu 1,5 jaar, bijna een record) en verder met het ruimen van de laatste Franse ballast.

 Februari, over de helft en in feite nog nauwelijks begonnen met het nwe jaar. Een schandaal is het. Als het me niet zo aan mijn reet zou roesten, zou ik me schamen. Doe mij nog maar een koffie.

Luiheid

 .... maar dat artikel dus. Een artikel over 'lummelen' en dat de mens het belang daarvan onderschat en wat de mens in deze van andere dieren kan leren (VK, 14 februari 2019):

 "Want de mens is ook een dier; de homo sapiens bestaat nog maar een paar honderdduizend jaar, als een van de resultaten van de evolutie, die al een paar miljard jaar gaande is, en het grootste deel van zijn bestaan verschilde zijn dagelijks leven niet zoveel van dat van andere dieren. We mogen dan nu parmantig in mooie pakjes de wijsneus uithangen, ons lichaam is niet anders dan dat van onze jagende en verzamelende betovergrootouders; evolutie verloopt uiterst traag. In de woorden van Frankenhuis: ‘Die paar generaties dat wij nu vuistbijlen maken, met pijl en boog schieten, boekdrukken, e-mailen: het is een rimpeling in de wordingsgeschiedenis van onze soort.’"

 "Dieren, benadrukt Frankenhuis, bewegen zich in de regel niet voor de lol. Ze houden zich zo veel mogelijk gedeisd. En dat is heel verstandig van ze. ‘Want als prooidieren staan te stunten op de savanne, lokken ze roofdieren aan. En als roofdieren druk gaan doen, verraden ze zich. Daarbij komt: je verstookt op geheel nutteloze wijze calorieën. Het zijn alleen jonge dieren die nog weleens ongemotiveerd wat wilde bokkesprongen maken. Maar dat hoort bij hun training.’"

 "Dat wil niet zeggen dat dieren en mensen het best af zijn als ze de hele dag roerloos liggen te suffen. Het gaat om de juiste balans tussen in- en ontspanning. En van zo’n juiste balans is sprake als een organisme het leven leidt waarvoor het evolutionair is toegerust. Bij dieren in het wild, gevormd door natuurlijke selectie, is dat per definitie het geval."

 "Zo is het lichaam van de homo sapiens ‘gemaakt’ op beweging. Frankenhuis, vroeger fanatiek  hardloper: ‘Mensen kunnen verdomd goed lopen. Als het erop aankomt, kan geen dier tegen ons op. Niet omdat we zo hard gaan; vrijwel alle dieren lopen harder dan wij. Ik denk dat zelfs een rat, als-ie een sprint inzet, harder loopt dan wij. Maar er is geen dier dat het zo lang volhoudt als de mens. Als het moet, lopen we een hele dag. Onze voorouders trokken uren achter migrerende kuddes aan en konden een dier zo volledig uitputten.’"

 "‘Die (rust)periode is waarschijnlijk niet alleen nodig voor de spieren maar ook voor de hersenen, om bij te komen en te herstellen. Er wordt gedacht dat slaap bij ons die functie heeft. Het is relevant om belangrijke dingen te onthouden en niet-belangrijke niet, en het vermoeden is dat de indrukken die je overdag opdoet, ’s nachts worden gezeefd. Het zou best kunnen dat het in de tijd waarin je heel actief bent, niet mogelijk is die zeefprocedures uit te voeren.’"

 "Leve het lummelen dus. Maar wel op de goede manier. Urenlang doodstil op bed liggen, zoals de Russische schrijver Ivan Gontsjarov zijn Oblomov laat doen, is bijvoorbeeld geen goed idee. Niet alleen omdat je dan te weinig beweegt, ook omdat de balans dan doorslaat naar de andere kant: onderstimulatie is ook niet goed." Hoewel ....

 "Als er één dier is dat de kunst van het lummelen onder de knie heeft, is het de luiaard, door katholieke ontdekkingsreizigers vernoemd naar de vierde van de zeven hoofdzonden. Op de grond beweegt de luiaard zich voort met een gemiddelde snelheid van 0,3 kilometer per uur, trager dan een schildpad. Oké: wat meespeelt is dat de luiaard met zijn slecht ontwikkelde oren en ogen in een soort constante roes leeft, schrijft zoöloog Lucy Cooke in Wilde verhalen – De ware aard van onbegrepen beesten (2018). En dan kauwt hij ook nog eens de hele dag op bladeren die alkaloïde bevatten, een spulletje dat ongeveer dezelfde werking heeft als valium: ‘Deze diertjes lijken dus niet alleen stoned, ze zíjn stoned.’

 Maar evolutionair is het beest een groot succes. Hij gaat al 64 miljoen jaar mee, schrijft Cooke, en heeft kanonnen als de sabeltandtijger en wolharige mammoet overleefd. Luiaards zijn uitstekende overlevers. ‘Hun geheim? Precies: hun luie aard.’"

Domheid

 Gisteren een leuk artikel in de VK gelezen. Ja, ik pauzeer tussen het rijden door. Hoef daar met die digitale krantenversies nieteens voor van mijn plek. Stomme krant trouwens. Jounalistiek al tijden afgezakt naar veredeld libelle-niveau, maar dat bedoel ik nieteens. Sinds ietsje meer dan een jaar zitten ze achter een betaalmuur. Ik snap best, dat ze iets willen vangen voor hun produkt, maar behalve dat ik ze aardig aan de prijs vind, kan ik gewoon lezen wat ik wil dank een domme fout in hun opzet.

 Die fout is vrij snel of eigenlijk direct bekend geworden, maar tot op heden is daar nog steeds niks aan gedaan. Ze hebben blijkbaar geen hoge pet op van de digitale kennis bij hun lezerspubliek. Een paar klikken en een wat mindere opmaak op de koop toe nemen en je kunt iedere willekeurig artikel lezen, ondanks hun mededeling, dat ze me "Al 7 artikelen cadeau hebben gedaan en ik nu moet betalen" of "Dat dit het vierde artikel is, wat ik mis". Mooi niet dus.

 Nu kwam ik er gisteren achter, dat het eigenlijk nog veel dommer in elkaar zit. Ze houden het bij in de cookies, dus op je eigen Pc. Gooi je cookies weg, desnoods alleen die van de VK, is ff zoeken maar toch, anders moet je bij iedere website weer die domme, ooit ingevoerde maar volstrekt overbodige vrg beantwoorden, dat je cookies accepteert, en je kunt met een schone lei je 5, 6 of 7 artikelen lezen, voordat je hun neppe betaalmuur voor je neus krijgt geschoven. En de volgende dag zijn de VK-cookies makkelijk te vinden, want de enige met de datum van de dag ervoor ...

Gefopt

 Het zat er in, dat het nog wel weer een keertje zou gebeuren. Mariana de deur uit. Rijk voor me alleen. Met niks en niemand rekening hoeven te houden. Geen dwingende zaken op de rol. Dus (?) de hele dag over de Europese wegen gescheurd. Ik had er nog nachtwerk van kunnen maken, maar toen was de lol er weer een beetje vanaf. Bovendien bleek ik de hele dag en gisteren ook al iets nagejaagd te hebben, wat helemaal niet blijkt te bestaan cq kunnen. Dan voel je je naast genaaid ook wel vrij stom.

 Met 19 chauffeurs voor me aan het werk, die voortdurend in vaardigheden en ervaring stijgen, wilde ik wel ff mijn classificatie opkrikken. Ik stond op 10 en de eerstvolgende chauffeur heeft al een tijdje een waardering van 8.3. Ik ben niet zo voor gelijkheid in deze, verschil moet er zijn, zeker tussen baas en personeel. Het hoeft geen voetstuk te zijn en ook de onderlinge omgang, waarvan in het spel trouwens geen sprake is, hoeft er niet door bepaald te worden, maar desondanks moet dat verschil er zijn en duidelijk ook. Maar in die 10 wilde maar geen beweging komen en gaat dat dus ook niet doen. Het blijkt niks meer of minder dan de bevestiging, dat alle vaardigheden zijn behaald. Om daar achter te komen heb ik meerdere duizenden km's en het stijgen van diverse levels nodig gehad.

 Weer zo'n puntje dat eindig is in een spel, waar in principe geen einde aan zit gebakken. Zelfs de ervaringslevels schijnen na de 150, waar ik voorlopig nog niet aan toe ben, niet meer door te tellen. Waar doe je het dan voor, dringt zich dan alleen maar sterker op. Ja, garages kopen, maar die zijn er ook niet oneindig veel en komen maar mondjesmaat bij als het spel uitbreidt naar andere landen. Maar de verdiensten gaan maar door. Zes miljoen op de bank. Straks kan ik voor iederen rit een andere, nwe truck kopen.

Concurrentie

 De prettigste ritten zijn de ritten bij de koffie in de ochtend. Lullig voor het blog, maar begrijpelijk. Uitgeslapen (in principe), heldere geest, energiek, soepele motoriek en zin d'r in. Liefst wel beginnen met daglicht. Een start in de nacht maakt er een andere verhaal van. Dan kan ik altijd nog bloggen, ware het niet, dat de prettigste bijkomstigheid van het spelen van het spel het blog meer dwars zit dan de concurrentie qua tijdstip. Het leegt namelijk mijn hoofd. Heerlijk, niks aan en niks in mijn kop. Maar ja, nu kan ik een aardig end weglullen maar over niks valt maar weinig te verhalen. Er moet op z'n minste een gedachteflard zijn, die als kapstok kan dienen voor een paar alinea's tekst. Het invullen en uitkauwen kan dan later gebeuren.

 Het is bar. Niet ik, voor de afwisseling, maar mijn leven is van slag. Leek net alles op gewenste plekken te vallen, ligt de hele zooi weer overhoop. Wat een dynamiek. Ik kijk er naar, bemoei me er af en toe tegen aan maar stap vervolgens weer in mijn cabine en geef gas, alles en iedereen in verbijstering en soms verontwaardiging achterlatend. Virtueel en reëel, krijgen al die met elkaar worstelende persoonlijkheden eindelijk een beetje speelruimte. Op nu, naar Olsztyn.

Speeltegoed

 Ha, gisteravond ter afsluiting weer wat knaken aan het optuigen van trucks en trailers besteed. Je moet wat met je geld. Nog even en ik kan niet meer om de bullbars en meervoudige hoorns heen. Was het spel in Dubai ontwikkeld, had er ongetwijfeld een mogelijkheid voor een bladgouden skin in gezeten en een afwerking met diamanten. Nu moet ik het met chroom en titanium doen.

 De dagelijkse opbrengsten blijven maar stijgen. De 'spaarperiode' voor het optuigen van een nwe garage, wat ik niet doe, nog niet, is gekrompen tot 7 dagen. Iedere week een filiaal erbij. Dat is McDonalds zelfs in z'n glorietijd niet gelukt.

 En in feite zit ik nog steeds in de aanloop periode. Weliswaar al een hoop speeluren en dito ritten achter mijn kiezen, maar nog steeds ontdek ik nwe mogelijkheden en blijkt de fine tuning beter te kunnen. Als gij niet wordt als kinderen ... nou, dat zit bij mij wel goed.

Terugweg

 Een week of wat geleden zou ik die 'laatste' rit d'r zondermeer nog doorgedrukt hebben. Dertig uur, twee uur schermturen. Het leek toen onvermijdelijk, dat het gedaan moest worden. Nu denk ik: "Kan morgen ook nog." Het waren al verschillende werelden en dit is een wereld van verschil erbij. Het 'Himmelhoch jautzende' hebben we gehad. De rest zal er wel niet echt van komen, maar van de top is er bekend maar één weg mogelijk, weliswaar in vele varianten, maar naar beneden gaat ie zeker.

 Het gaat nu om rust, genieten en dat soort zaken en ik moet zeggen, dat lukt aardig, al blijft het naar mijn smaak teveel uren opslokken. Maar ook dat zal zich wel regelen. Zoals die dingen altijd weer gaan. Misschien niet bij iedereen, maar wel in mijn geval. Het dempt, dimt, dooft uit en zou zelfs geheel kunnen verdwijnen op een manier, dat ik me dat later pas realiseer. "O gut, da's waar ook. Hoelang is dat geleden?'

Aanslag

 Een siësta naar de onmetelijke diepten van dromeland. Ooooooo, wat moet ik van ver terugkomen. Het getruck vergt meer van mijn systeem, dan het de laatste jaren gewend is geweest. Uren turen. Korte nachten. Ik doe het mezelf aan, dus  weinig of niks te klagen. Het heeft ook zeker zijn goede kanten. Meer activiteit, meer bezigheid, minder verslofte uren, al valt over dat laatste te discussiëren.

 Maat houden en opbouwen voor het gemak ff overgeslagen. Nachten overslaan in de wilde perioden van een vervlogen betere tijden hield ook op bij twee, heel soms drie waarna ik gauw 24 uur van de wereld was. Maar ik sla nou niks over. Ik morrel wat aan de marges. Andere grootheden. Intensititeit die nauwelijks naam mag hebben. En toch wacht daar dat manneke met die hamer.

 Ik zou zo weer plart kunnen. Duidelijk grenzen overschreden. Gekrompen grenzen. Limieten die hun noemenswaardigheid zijn verloren. Zo'n gevoel van tegen de wind in te pissen, maar het waait niet. Nu eerst de honden, dan fatsoenlijk in Kopenhagen aankomen en die wereld ff verlaten. Gelukkig wachten ze daar probleemloos op mijn herverschijnen. Dat werkt met die andere wereld minder vlekkeloos.

Regie

 De vrg was niet òf maar wanneer het moment zou aanbreken, dat ik ff geen zin meer zou hebben in het volgende ritje. Vandaag, dus. Nauwkeuriger, een goed uur geleden. Net aangekomen in Napels, bladerend door de ter plekke aangeboden lading voor vervoer naar elders zat er al weinig tussen waar ik enthousiast van werd. Koeien naar Bourges. Weet niet, nog niet achter mijn truck gehad, maar het trok me niet echt. Na een digitale tuk ook nog een jacht in de aanbieding voor transport naar Roscoff. Bijna in het uiterste puntje van Bretagne. Of heet het daar Normandië? Geen verkeerde rit. Goede betaling. Maar gotverju, 29 uur rijden, dus iets van twee uur spelen. Mooi niet zo'n zin in. Het spel heeft z'n greep op mij verloren. Nu is het aan mij om greep te krijgen op het spel.

Wereldje

 Het zat er gisteren niet meer in. Het was geeneens na middernacht, maar toch. Kilometers vreten maakt duf, zelfs als het digitaal is. Daarbij is het spelen van het spel tussen de wal en het schip terecht gekomen en dat zijn situaties, waarin ik, als ik niet uitkijk, maar bezig blijf in de hoop, dat een oplossing zich aandient. Ik zal er kortom nog wel een tijdje mee bezig blijven, voordat het een werkbare plek in mijn dagelijkse routines heeft gevonden. Of er natuurlijk gewoon uit verdwijnt, al acht ik die kans voor de korte termijn nihil.

 Het zal een avond(vullende) bezigheid worden, denk ik. Iets tussen lezen van boeken of kranten in. Ritjes tussendoor werken niet. Eenmaal bezig is de verleiding groot om door te gaan. Aan het eind van iedere rit lonkt tenslotte een nwe opdracht.

 Gisteren voor de afwisseling van het rijden op de diverse fora rondgeneusd en me verwonderd over hoe mensen met het spel omgaan. Naast de puristen die alles handmatig proberen te regelen met stuur, pedalen, shifter en extra schermen, heb je er de decorateurs, die in auto's rondrijden waar zelfs het woord kitsch tekort schiet, maar bijv. ook iemand met 226 m/v personeel en 630 miljoen op de bank die de goedkoopste vrachtautoversie, waarin hij zijn personeel liet rondrijden, niet wilde updaten, want dat kostte 'm 1000 euro per truck, het programma werkt met euro's, en dat moest hij dan 226 keer doen. Dat was 'm teveel, niet qua handeling, daar kan ik me nog iets bij voorstellen, maar qua geld .... 226.000 euro teveel vinden als je 630 miljoen op de bank hebt staan. Ach, rijk wordt je niet voor niks.

Rustpunten

 Zo rondtuffend over 's mensens wegen passeer je met regelmaat wegrestaurants, Raststättes dan wel aires de répos, etc. Dat zijn de plekken van de autosnelweg, die ik door de jaren heen het meest heb weten te waarderen. Niet in hoog zomer, dan zijn het rampenplekken, en ook niet in de winter, dan kun je er soms een kanon afschieten zonder iemand te raken. Nee, in de aanloop naar en uitloop van het hoogseizoen. Drukte zonder vol te zijn. Dus voldoende te zien. Amusement bij de koffie of de lichte lunch. Apart soort volk. Niet vergelijkbaar met wat je voorbij ziet komen, als je plaats heb genomen op een gemiddeld terras in een wat grote(re) stad.

 Snelle 'jongens' van de zaak, de jonge ouderen of het type ouders, wat dat pas net is en nog niet de juiste vorm voor het hanteren van het nageslacht gevonden heeft. Ik rij er met net zoveel plezier naar toe, als ik er een halfuur of driekwartier later weer vandaan vertrek. Helaas zit zo'n bezoekje niet in de digitale wereld inbegrepen. Mens kan niet alles hebben.

Vormgeven

 Voor het geld hoef ik het niet meer te doen, maar los laat het spel me niet. Zelfs als ik mijn garagenetwerk nog wil uitbreiden, wat ik me niet kan voorstellen, ik ben geen Norbert Dentressangle of Willy Betz, kan dat eenvoudig uit de bestaande cashflow. Ik kan me concentreren op de leukere ritten met voldoende speling voor de levering. Geen stress en snelheden, die van het spel een behendigheidsoefening maken. En misschien wel de lege vlekken invullen op de wegenkaart. Zit nog steeds iets onder de 50%. Ook de mogelijkheid van een aanvullend programma (mod) bekeken, wat serieus oogt en een veel groter wegennet heeft in Europa en meer landen omvat dan het originele programma. Kortom van verliefdheid naar liefde. Nu de juiste vorm nog.

Esthetica

  Na de avondronde met de honden via de poort aan de tuinzijde van de schuur de binnenplaats betreden en plots overvallen door het besef van schoonheid van de plek. Het huis in volle lengte, het gastenhuis aan de andere kant van de binnenplaats, de nwe uitbouwen aan de schuur, de binnenkant van de schuur .... je zou die momenten vaker moeten hebben. Het besef van en de tevredenheid over wat je voor elkaar heb gekregen.

Sportief

 Wintersport .... er zijn mensen, die er dik voor betalen. Hier voor de zoveelste keer deze winter een maagdelijk wit landschap. Iets van 40 cm is er gevallen. Een record voor deze winter. Prachtig is het dan om daar te lopen waar nog geen mens je voor is gegaan sinds het vallen van de sneeuw. Dierensporen zie je overal, maakt niet uit of ik achter uit ga of de heuvel beklim.

 De honden laten zich niet ontmoedigen en dollen als wilden. Zelfs de teckel baggert zich buikdiep door de sneeuw. Nou een wolf of een beer zien. Hoeft niet direct face-to-face, op afstand is voldoende. Dat zou het plaatje af maken. En natuurlijk dat piste-café met ligstoelen en dekens, een warme wijn en een goed stuk rood vlees met knapperige frites. Irish coffee toe. Ondertussen genietend van de lui, die zonodig op twee latten of tegenwoordig vnl op één, maar dan wat grotere uitgevallen versie de helling af (proberen te) suizen. Nooit de lol van ingezien

Familie

 Van huisdieren naar familie. Gedachten kunnen raar lopen. Behalve dat Rosa en Mopke elkaar met regelmaat begrommen en Rosa de jongste af en toe op haar nummer zet, nu kan het nog, want de kleine wordt groter en steviger dan Rosa naar het uitziet, trekken ze ook meer en meer met elkaar op. Lagen zelfs bij elkaar een van de afgelopen avonden. Dat mag een unicum heten.

 Ik moest onwillekeurig aan mijn broer denken. Dat doe ik niet zo vaak. En vroeg me af, hoe wij in onze jeugd met elkaar zijn omgegaan of opgetrokken. Nauwelijks. Meer kan ik er niet van maken. De 2,5 jaar die we schelen hebben we nooit overbrugd, zou je kunnen stellen. Maar meer gewoon andere werelden, waarin we ons leven leidde. En dat is zo gebleven en inmiddels is iedere mogelijk dwarsverband helemaal verdwenen, maar dat is een andere en alweer jaren oud verhaal.

Terugkeer

 Ondertussen is de winter teruggekeerd. Het heeft aardig wat gesneeuwd deze winter, maar nooit zoveel op één dag als in de laatste 24 uur. Ondanks z'n nattigheid is het blijven liggen en waar het ongestoord is gebleven, ligt iets van 30 cm kleffe witte zooi, die vannacht ws zal bevriezen. Feest morgenvroeg voor de mensen die de deur uit moeten, zoals Mariana.

 Ik had echt het idee, dat we het qua winter al gehad hadden. Moet duidelijk nog leren. Morgen heerlijk met de honden er doorheen baggeren. Jammer dat Mopke niet van de lijn mag. Haar krolsheid zet niet echt door, maar de aandacht van Bobby voor haar maakt me niet enthousiast. Vader en dochter. Niet bepaald ideaal, maar het is vooral toch het idee van weer een nest met puppies te moeten verzorgen èn deels, en misschien wel grotendeels weer begraven. Geen zin in.

 Morgen weer een stap meer retour het 'normale' leven. De aantrekkingskracht van het spel laat na en anderzijds moet gewoon het een en ander gebeuren, zoals de draadjes oppakken, die ik uit handen heb laten vallen, maar ook het huishouden wenst iets meer aandacht te krijgen dan in de afgelopen twee weken.

Simpeltjes

 Het aantal speeluren is krimpende. Net nog maar weer een paar nwe trucks er tegenaan gegooid, maar de volgende rit laten zitten. Ik zie morgen of later wel weer. Ik kan mijn personeel wel een truck-met-chauffeur geven. Misschien is dat een idee.

 Een garage, een grote met 5 man/vrouw personeel (een klein heeft een capaciteit van drie) en materieel om te werken kost om en nabij de 1,25 miljoen. Volgens mij werken ze met euro's, maar dat zou ik nieteens zeker weten. Morgen eens opletten.  Dat bedrag fietsen we met z'n inmiddels 18'en in ongeveer 12 dagen bij elkaar. Dat zijn 2-3 speeldagen en dan niet de versie van 's ochtends vroeg stug door tot in de kleine uurtjes. Dan lukt het je zelfs binnen een dag.

 Twee garages per week nu maar straks meer, want meer inkomen, dat je kwijt moet. Slaat kortom nergens op. Voor de zomer, misschien zelfs voor het eind van de winter alle potentiële garages in Europa opgekocht en bemand. Uit pure ellende ga je ook het kanaal over en bekijkt het van de andere kant van de weg. En dan?

 Maar er zijn ook mooi momenten. Zoals vandaag ergens van Montpellier naar Limoges gereden en dat niet over de A20 maar tussendoor. Wat ik al eerder heb benoemd, ze weten de sfeer en de accenten van de omgeving herkenbaar te raken. Het was net alsof ik teruggekeerd was in de Limousin/Dordogne/Cantal. Ik waande me stiekem op de weg van Jumilhac naar Thivier. Heerlijk slingeren door bosrijke omgeving. Het is, dat een truck iets anders reageert dan een Peugeot 406 break. Ik weet het nog niet, maar het 'Jammer' overheerst.

Afhankelijkheid

 Lekker bezig met het blog. Klak, stroom weg. Shit. Ik was bezig met corrigeren, dus verloren gegaan is er niks. Vrg is, wanneer komt de jus terug? Net voor tienen gekapt na half elf weer aanwezig. Loop je een half uurtje te zoeken naar wat nu. Wat kan, omdat het geen elektriek behoeft? Koken zou kunnen, maar is me te vroeg. Wassen kan niet, bovendien geen zin om door die natte sneeuwzooi te moeten. Uiteindelijk de lucifers opgeruimd die deze week door de hele tuinkamer lagen, omdat een van de honden het doosje te pakken had gekregen. Niet zo klein standaard doosje maar de grotere versie en nog nauwelijks gebruikt. Doosje in tientallen flarden en dus niet geschikt voor hergebruik. Alle rondslingerende doosjes bijgevuld met de losse lucifers en de gebroken zooi weggegooid. Nog steeds geen stroom.

 Tijdens het borstelen van Mopke sprongen de lampen weer aan en gaf de telefoon het welbekende piepje van "Hé, ik ben er weer!" Zometeen de CV-ketel naar automatisch terugzetten en dan hebben we het weer gehad tot de volgende stroomverstoring.

Hinkend

 Waar doe je het voor? Het spel heeft hetzelfde manco als het echte bestaan .... Enige verschil is meer, meer, meer ipv minder, minder, minder.

Teveel

 Laat weer, gisteren, te laat. Het is net of ik het spel niet wil los te laten uit angst de lol ervan te verliezen. Het is het uiteindelijk gewoon niet en dat is zonde, want het is meer dan best leuk. Leuk, maar met een doel wat me niks zegt en dat, merk ik, doet afbreuk aan de lol van de ritjes.

 Vier garages, 16 man/vrouw personeel met een zelfde hoeveelheid trucks en trailers, 3,5 miljoen op de bank en een mooie truck voor mezelf, maar de zin, een doel ontbreekt. Enkel meer van alles, meer van hetzelfde zonder dat dat iets oplevert, behalve nog meer, tot je alle garages bezit, een onoverzichtelihke meute aan personeel hebt, een wagenpark waar je U tegen zegt, à la Dagobert Duck zwemt in het geld en nog steeds met de vrg zit "Wat nu?" .... Jammer. Waar is het "En ze leefden nog lang en gelukkig"? Zonde. Het waren mooie weken.

 We gaan zogezegd in goede verstandhouding uit elkaar, zullen elkaar vast nog wel een keertje zien, ongetwijfeld ook nog in de koffer belanden maar geen perspectief qua langdurige, stabiele relatie. Ik zou niet direct de missende draai kunnen aandragen. Zal daar bij de komende ritjes mijn gedachten over laten gaan. Misschien gaat een lampje branden ergens tussen Taranto en (o, gruwel) Bergen of Debrecen en Bordeaux.

Meteo

  Gisteravond regen, voor het eerste in weet ik hoeveel weken, vanochtend alles wit en het komt, ja hoe komt sneeuw naar beneden (?), niet in bakken, maar het valt overvloedig. En overmorgen weer -10º ... weer. Tegen die wisselvalligheid kan zelfs een vrouw maar met moeite op.

Kracht

 Wat maakt dat ETS2 me zo weet te pakken. Boeien kun je het niet noemen. Bij boeien leer, zie, maak je nieuwe dingen mee, die uitdagend, spannend of gewoon leuk of mooi zijn. Dat gold voor ETS2 natuurlijk ook bij de eerste kennismaking, maar na een rondje Europa is dat element niet meer bepalend. Veel meer Europa is er (in het spel) niet. Ik zit tegen de 50% aan van het geprogrammeerde wegennet en is nog wel wat te ontdekken maar ik zal de 100 wel nooit halen, zolang me de lol van links rijden ontgaat. IRL al een keer gedaan tijdens ons verblijf op de Seychellen, maar veel meer dan een ringweg, die nieteens de hele omtrek van het eiland omsluit en dus eigenlijk geen ringweg is, hebben ze daar niet.

 De aantrekkingskracht moet ergens anders in zitten. Misschien zit het 'm in de steeds opeenvolgende ritjes, althans de mogelijkheid daartoe. Of (en?) het feit, dat het me met regelmaat nog moeite kost om de ritten foutloos af te ronden. Zoiets en ongetwijfeld nog meer. Het is pakkend, maar toch mist er iets.

Hel

 Sodenondeju. Bergen. Met het zweet in mijn handen. Geen van de overgebleven haren op mijn hoofd zal ooit de ambitie koesteren om het stuk weg van Olso naar Bergen in werkelijk af te leggen. Gotverdegotver. En nu terug. Kan het wel overslaan, maar dat is voor watjes. Scheelt dat ik nu weet wat me te wachten staat. Niet veel, maar misschien net genoeg omer een beetje normaal doorheen te komen.

Koekoeksei

 Oeps, we duiken onder de 2000 pagevieuws per mnd, als ik niet uitkijk. Hard voor gewerkt en nu loop ik het zelf te versloffen. De laatste keer is in juni afgelopen jaar geweest. Of het nu belangrijk is of niet, daar blijf ik dubbel in, maar inleveren op wat je hebt (opgebouwd), is volgens mij per definitie niet aantrekkelijk tenzij het een bewuste keuze is.

 Hoewel ik het programma niet voor niks heb gekocht en dus wel het idee had, dat het me zou (kunnen) bevallen, ben ik verrast door de heftigheid, waarmee het mij heeft weten in te palmen. Zò snel, zò enthousiast krijg je mij niet gauw. Zelfs het animo, waarmee ik me ooit op Dishonored_2 heb gegooid, verbleekt bij deze ervaring.

 Het is niet zozeer, dat alles moet wijken, maar de rest doe ik, heb ik de afgelopen twee weken 'erbij' gedaan ipv het spel te beperken tot de momenten, dat ik niks beters had te doen. Dat Albinati voor het grootste deel ongelezen dreigt te blijven, zat er al weken eerder in dan ik voor ETS2 ben gevallen. De kranten stapelen weer, maar niet voor de eerste keer. Afwas en andere taakjes worden nog wel maar niet meer dan strikt noodzakelijk gedaan. Wat jammer is, is dat ik de website en Pc-activiteiten naar de zijlijn heb laten drukken. Dat moet anders.

Virtualiseren

 Het is er weer, de verwarring van de echte en de virtuele wereld. Moeilijk om er de vinger op te krijgen. Het is bij dingen als denken aan een bevroren kraan of aan het uitlaten van de honden net alsof ik het uit kan stellen door 'het programma' af te sluiten. Het is een onwerkelijke gewaarwording, die een tweede of zelfs derde maal denken benodigd om te beseffen, dat het gegeven iets bestaands is en niet met een druk op de knop uitgesteld of overgeslagen kan worden. Een bizar besef.

Rationaliseren

 Ik ben niet zo van het persé direct afmaken van iets, waar ik aan begin maar zo bezig zijn zonder duidelijk doel is ook niet alles. Gisteren nog maar een garage ertegen aan gegooid en ik twijfel of ik daar goed aan heb gedaan. Tenminste qua plek. Voor de startplek en de opvolgende drie garages had ik een duidelijk omlijnd beeld.

 De startplek was gewoon de dichtsmogelijke plek tov mijn reëele geografische locatie. Vervolgens Praag voor oost en Noordoost, München voor noordwest en west en Wenen voor het zuidelijke deel van Europa. Nu voor Graz als vierde plek gekozen, waar ik eigenlijk eerst aan Klagenfurt had gedacht. Die laatste plek zou van de bestaande garagedriehoek een vierkant maken, maar is een soort doodlopende plek qua bereikbaarheid. Graz maakt de driehoek tot een vierhoek, minder mooi maar beter bereikbaar, maar wat voegt het toe? Moet ik meer naar het westen of zuidwesten met het oog op een uitbreiding van het programma met het Iberische schiereiland? Ik ben er niet uit en merk dat ik twijfel.

 Gisteren ook twee chauffeurs de laan uitgestuurd. Een apart ervaring voor iemand, die aan alles en iedereen in zijn leven hangt met een hondstrouwe volharding. Maar behalve dat de prestaties minder waren dan het gemiddelde pasten ze bij naderinzien niet in de gevormde teams. Ja stom, maar zo voelde het wel. Moet je wel nw personeel kunnen vinden en ondanks het ruime aanbod, zit er weinig bij, waar ik een goed gevoel van krijg. Maar ff een tijdelijke onderbezetting accepteren, denk ik.

Bijbaantje?

 Met een ritje Taranto - Bergen voor de boeg de dag voor gezien gehouden. Vanuit de hak van de Italiaanse laars naar de westkust van Noorwegen: 49 uur rijden. Het slapen buiten beschouwing gelaten, omdat het beperkt blijft tot een knopdruk, anders zouden er nog 36 uur bijkomen. Drie en een half uur speeltijd, dat is geen spelletje! Daar mag je wel ff tijd voor inruimen. Beter maar niet aan beginnen morgen, voordat de meer noodzakelijke dagelijksheden de revue zijn gepasseerd.

 Ik kan niet zeggen, dat het bezig zijn met het spel me boeit. Het is net de eentonigheid in al z'n afwisseling, die het spelen zo aantrekkelijk maakt. En natuurlijk geen brokken maken, etc. En ieder eindpunt is het beginpunt van een volgende rit. Vaak zou je het bedrijfsterrein, waar je aangekomen bent, nieteens af hoeven om met de volgende vracht te vertrekken. Helaas zijn de slaapplekken aparte locaties. Dus voor je tukkie moet je een ommetje maken.

 Hoe het verder moet dan wel gaat zie ik de komende tijd wel. Het spel gaat z'n gangetje. Het leven daarentegen neigt naar inkakken, uitstellen en vergeten. Daar morgen maar eens mijn aandacht op richten, voordat ik achter het stuuur kruip.

Zekerheid

 Verweg is de dood natuurlijk niet, nooit. Niet alleen vanwege de simpele feitelijkheid van het gegeven, maar ook omdat het er bij mij dubbelgebakken inzit. Zoiets slijt weliswaar maar weg krijg je dat niet meer. Die hoop heb ik al een tijdje geleden opgegeven. Dus ook nu van die gedachten als: ETS2 ... Stel het is het laatste, wat je doet in je leven ... Hoe banaal kan bestaan zijn?

Verdringen

 Februari 2019 gaat geen vetpot worden voor het blog. Als de tekenen niet bedriegen wordt het eerder een dip. Eentje waarvan de diepte nog in verre zakken zit. Tja, 24 uur zijn 24 uur en daar moet je het qua dag mee doen. Daar gaat dan nog de weliswaar weer danig gekrompen nachtrust vanaf, tweemaal een hondenronde en wat huishoudelijke taakjes en wat dan overblijft mag verdeeld worden naar en over het eigen inzicht. En daar schiet de tijd tegenwoordig regelmatig tekort.

 Al geprobeerd met multitasken, maar zelfs als ik niet in de berm terecht kom of in de vangrail verstrikt raak, dan ben ik meer aangewezen op spontaan passerende gedachten dan dat ik vanuit een gewenste hoek een boom weet op te zetten. Met een Alt-Tab ben ik dan zo in Blogger, dat is het punt niet. Het punt is, dat het net zo heerlijk mijn hoofd weet te legen, als ik over Europa's wegen scheur. Wat dat betreft doet het niet onder voor een ritje IRL. Hooguit met het verschil dat de afstanden, die er voor nodig zijn in werkelijkheid een stuk overzichtelijker zijn. Coves- Sibiu of Praag-Bari, het maakt wel een paar meter uit..

Zoekende

 Ben zover, en eigenlijk altijd al geweest, dat het meer om het spel dan om de knikkers gaat. Neemt niet weg, dat ik in het spel inmiddels een heleboel knikkers rijk ben. Wat moet ik daar mee? Is niet een vrg die aan de fundamenten van het leven rammelt, maar speltechnisch voor ETS2 niet onbelangrijk.

 Kijk ik er gewoon niet naar en maak mijn ritjes? Daar ging en gaat het tenslotte om. Maar voor niets gaat de zon op, en terecht, en niks doen met die pecunia voelt raar aan. Toch maar een vierde garage en straks een vijfde en een zesde en etc. bij gebrek aan alternatieve bestedingsmogelijkheden?

 Belachelijke vragen met een niet-onwelkom bijverschijnsel, namelijk, dat ik niet of nauwelijks meer bezig ben met andere zaken. En dan bedoel ik ff niet het lekker op de lange baan schuiven, van waar ik toch al niet zoveel zin in heb, maar de meer existentiële vrgn in het/mijn leven. De dood komt er bijv. mooi niet tussen. Niet meer. Na de nachtelijke heisa in de eerste dagen heeft hij geen platform meer gekregen. Gewoon geen tijd voor. Zo werkt dat.

Achtergrond

 In Marseille aangekomen de truck, ik bedoel het rijden aan de kant geschoven. Wat rondgeneusd in de algenoemde mods. Een wereld apart waar nogal wat nadelen aan vastzitten. Gelden ze bijv. voor het hele spel met al z'n landen uitbreidingen, verstoren ze de originele 'engine' niet en worden ze onderhouden voor de steeds weer nieuw verschijnende programmaversies van ETS2 zelf? Verder stellen de meesten niet zoveel voor. Rijdt het zoveel beter als de tankstations reëele logo's hebben ipv de fictieve uit het originele spel? En die ene mod die het allemaal wat mooier etc laat uitzien schijnt de rijtijden te verstieren, waardoor je op lange ritten gewoon niet optijd kunt aankomen. Ach ja, wereld apart.

 Zo rondstruinend over 'Best of...'websites en gebruikersfora kreeg ik het idee, dat ik wat fanatieker ben dan ik mezelf zou inschatten. Opmerkingen van beginnende spelers als "Al (??!!) 20 uur gespeeld....". Dat deed ik in een dag, bijna ... Na iets van twee weken heb ik er bijna 150 uur opzitten. "35.000 euro bijeen gereden voor mijn eerst truck". Die had ik de eerste avond al te pakken. Inmiddels een wagenpark van 14 trucks, waarvan drie spiksplinter nwe zware jongens sinds gisteravond. Ik verwen mijn personeel. En "Lange ritten wil nog niet zo". Ik doe niet anders.

 Uiteindelijk heeft het toch nog iets opgeleverd. Ws een gulden midden weg gevonden tussen toetsenbord en stuur: de controller. Het duurde ff, voor ik begreep wat bedoeld werd, maar het is zo'n ding in je handen, waarmee je spellen bestuurt, als je een Xbox of PS4 hebt. Ik denk dat dat het proberen waard is. Zo modderen we verder in de wereld van de logistiek.

Cluj-N

 Een dag er tussenuit en je bent afgekickt. Moest me warempel aanzetten tot het voltooien van het gisteren aangenomen ritje. De zes uur voor heen en terug naar Cluj hadden mijn neus gevuld. Kort maar voldoende, krachtig zelfs. Alles wat we langer waren gebleven zou voornamelijk herhaling zijn geweest. Niet dat herhaling een zo'n ramp is, maar voor flaneren was het bijv. net te koud.

 Begonnen in de binnenstad met koffie. D'r moest iets met knutsel-/hobbyspul en natuurlijk kleding en schoenen, sjaals en tassen en de jassen niet te vergeten. Wat moet een mens met een jas als er al vijf in de kast hangen? Het is natuurlijk de vrg of die nog passen, Mariana weet het uitdijen geen halt toe te roepen ondanks vele beloften en halfslachtige poginge. Maar ik geloof niet dat dat echt een terzake doende reden is.

 Voor lunch en meer het centrum uit getogen.  Ook hier waren ze het winkelcentrum aan het herinrichten cq verbouwen. Hangt blijkbaar in de lucht. Wat eerst Polus heette, heet nu Vivo! Ongetwijfeld ook een wisseling van eigenaar dus. Winkels hetzelfde en ook het restaurant aan het andere eind van de 'mall' dan waar de fastfood op een hoop is gegooid, nog steeds van eenzelfde kwaliteitsniveau, wat je op een plek als deze niet zou verwachten. Verder schoenen en kleren, dan heb je driekwart van het aanbod gehad. Na twee uur had ik het wel gezien.

Intermezzo

 Morgen IRL een paar uur achter het stuur kruipen. Even er tussenuit. Even iets anders dan Coves, Agnita en Sibiu. Is langer dan een jaar geleden, als het er geen twee zijn inmiddels. Kan bijna niet, maar toch. Dagje Cluj. Dagje geen ETS2. Vroeg uit de veren en dus dito erin.

 Vandaag als niet-truck gerelateerde bezigheid de als witte bedoelde maar rosé geworden wijn gebotteld. De tweede 25 ltr fles van de oogst van 2018. Het verbruikstempo valt me alleszins mee. Februari en nog 75 ltr te gaan voordat 2019 aan de beurt komt. Beetje oranje-rosé kleurtje, glashelder en helaas naar mijn smaak iets te zoet. Een resultaat wat er desondanks mag zijn, als ik het vergelijk met wat ik hier links en rechts uit eigen productie ingeschonken heb gekregen.

 Hoe zal het na morgen verder gaan? Weet de digitale truckwereld me aan zich te binden? Nemen we meer afstand van elkaar? Passen we de dagelijkse beslommeringen in het ritme van het spel of voegt het spel zich naar de dagelijkse realiteit? Ik denk het laatste. Denk daar voldoende tekenen voor te zien, maar zeker weten en hoe en wanneer doe ik niet. Verrassend is het in elk geval al geweest.

Cadeautje

 Nieuwe bak gekocht. Geld zat tenslotte. Nog geen 100K gereden. Volkomen onbedrijfseconomisch. Toch apetrots en voorzichtig op de terugweg .... Het is te gek voor woorden. En dat op mijn ouwe dag.

Doelgericht

 Ik stel me een target en haal die ..... lekker gevoel. Ben niet zo van de complimenten maar het "Geweldig" na een correcte rit ontlokt me minstens een glimlach, soms een kreet. "Goed werk" is het net niet. "Voldoende" is teleurstellend. En "Te laat" hangt af van de reden. Kon ik voor mijn idee niet sneller, dan zal het me een worst wezen. Heb ik lopen klooien, dan accepteer ik het als diskwalificatie.

 Van de ritten en de vrachten, zoals de boot die op een trailer staat te wachten, zal ik het moeten hebben. Daarvoor was voor mij in eerste instantie ook het spel bedoeld. Het relaxte effect van (kilo)meters maken. Dat er ook iets met garages moest, wist ik wel of al snel, maar was niet de initiële verleiding van het spel. Dat het die wel werd, mag typisch heten. Dat ik er nog gevoelig voor ben. Prestatiegericht. Gut, gut, gut.

Uitdaging

 Een wedstrijd met jezelf. Dat zijn de leukste. Ik ben niet geïnteresseerd in beter of slechter dan anderen, wel in het beste van mezelf.

No more?

 Tijd voor een dosis normaliteit. De Pool uit Łódź wacht maar ff op z'n boot uit Genua. Best ontnuchterend besef, dat in de wereld, waar je als haast echt rondtuft in een dikke truck, niks gebeurd, zolang jij niet op de startknop drukt. Gisteravond gekapt met spelen voordat de ogen dicht vielen ipv me in een poging tot verstandig zijn los te moeten  rukken van scherm en toetsenbord.

 Er stroomt meer geld binnen dan ik nodig heb, dus geen enkele reden om mijn slaap op te offeren. Snap mensen als die pipo van Virgin of die jojo van Amazon niet. Wat drijft die mensen om door te gaan, als ze al meer geld hebben dan ze ooit op kunnen maken, zelfs als ze net als een kat negen levens zouden hebben? Dat fenomeen is een beetje begonnen met de zg oprichter van Microsoft. Het fenomeen, dat je moeilijk voorstelbare kapitalen kunt vergaren in slechts een deel van je leven ipv gedurende meerdere generaties hard werken en over lijken gaan. Mister Zuckerboy ... ook zo eentje.

 Ik weet niet of ik direct bij mijn eerste miljoen achterover zou leunen, maar bij 10 zou ik het toch wel voor gezien houden. Geef mijn portie maar aan Fikkie. Dus ook nu de vraag "Wat nu?" Ik denk, dat dit het moment is, waarop de zg mods in het spel komen. Programma delen, aanvullingen of ondersteunende programma's die je het origineel op weet ik hoeveel manieren laat aanpassen. Pimpen!! Garages, trucks, trailer aanpassen naar eigen wens en bedrijfslogo.

 Het is dan weer jammer, dat je van al die trucks en trailers, die voor jou rondrijden, alleen je eigen bak ziet. De rest is virtueel in de al virtuele wereld van het spel. Als ze iets zouden moeten aanpassen is het dat. Lijkt me niet zo moeilijk. Je hebt bij de aanschaft de configuratie bepaald, je weet dus hoe het spul uitziet, je weet wanneer de desbetreffende rijders hun rustmomenten hebben en je weet wie in welke garage hoort. Fluitje van een cent voor een team dat een programma als Euro Truck 2 voor elkaar krijgt.

Muziek

 Iedere keer weer als ik Berlijn passeer:

Ich hab' noch einen Koffer in Berlin ...

Wunderschön ist's in Paris,
Auf der Rue Madelaine.
Schön ist es im Mai in Rom
Durch die Stadt zu geh'n.
Oder eine Sommernacht,
Still beim Wein in Wien.
Doch ich häng', wenn ihr auch lacht,
Heut' noch an Berlin!

Ich hab' noch einen Koffer in Berlin,
Deswegen muss ich nächstens wieder hin.
Die Seligkeiten vergangener Zeiten
Sie sind alle noch in meinem kleinen Koffer drin.

Ich hab' noch einen Koffer in Berlin,
Der bleibt auch dort, und das hat seinen Sinn.
Auf diese Weise lohnt sich die Reise,
Denn wenn ich Sehnsucht hab',
Dann fahr' ich wieder hin!

Lunapark und Wellenbad,
Kleiner Bär im Zoo,
Wannseebad mit Wasserrad,
Tage, hell und froh!
Werder, wenn die Bäume blüh'n,
Park von Sanssouci...
Kinder, schön war doch Berlin!
Ich vergess' es nie!

Ich hab' noch einen Koffer in Berlin,
Deswegen muss ich nächstens wieder hin.
Die Seligkeiten vergangener Zeiten
Sind alle noch in meinem kleinen Koffer drin.

Ich hab' noch einen Koffer in Berlin,
Der bleibt auch dort, und das hat seinen Sinn.
Auf diese Weise lohnt sich die Reise,
Denn wenn ich Sehnsucht hab',
Dann fahr' ich wieder hin!

... denn ich hab' noch einen Koffer in Berlin!

(Marlene Dietrich)

Ondernemen

 Zo'n bijbaantje als trucker en transportondernemer gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Denk je het wel ff voor gezien te kunnen houden, weet je je toch weer bij der kladden te pakken. Het lijkt er zowaar op dat het spelletje in staat is, me in mijn oude dagritme te brengen. Met regelmaat rond drieën in mijn nest en om acht uur weer in de benen voor de honden. Niet met dezelfde souplesse als wat decennia geleden, maar verrassend.

 Het enige 'manco' van het spel is dat je zo snel en eenvoudige je doelstellingen kunt halen. Nu had ik me niet als doel gesteld om in iedere Europese stad een garage te open, ik ben geen McDonalds, maar gestart in Pécs, dichterbij huis was niet mogelijk, zit ik inmiddels in München, Praag en Wenen. Zeg maar zo'n beetje in het oude hart van Europa. Gisteren na enige aarzelen de garage in Pécs verkocht en mezelf en de rest van het personeel en materieel overgeheveld naar één van de andere garages. En wat nu?

 Een miljoen op de bank, 14 chauffeurs (incl. mezelf) en nog maar ééntje te gaan, als ik bij de vacatures een kop zie, die me aanstaat ongeacht sekse of huidskleur, al werd ik niet echt warm van de diep donkerbruin tot zwart gepigmenteerde sollicitanten. Maar dat zal mn aan de presentatie hebben gelegen. Een mens staat me aan of niet. Daar is niet meer dan één blik voor nodig. Wat is de volgende uitdaging?

Lesje

 Uit de hele klimaatdiscussie wordt één ding duidelijk en dat is een beschamend, ontluisterend gebrek aan kennis bij de gemiddelde mens van biologie/evolutie en kennis van de geologische geschiedenis van de aardkloot. Men heeft een inzicht met een spanwijdte van een paar generaties en meent zich een mening te kunnen permiteren over processen die duizenden, zoniet 10-duizenden jaren beslaan. Temperatuurschommeling van 5-8º maken het verschil tussen moerassige bossen bewoont door dino-achtigen en een ijstijd met mammoets, een droge Noordzee, etc. Daar is geen mens voor nodig geweest.

 Waar de mens niet aan wil, is, dat ie niks meer dan een dier is en ooit, net als de meeste soortgenoten het loodje zal leggen, omdat ie niet meer past in de omstandigheden van dat moment. Een moment van vele 10-duizenden jaren. Dat de mens daar invloed op kan hebben, zowel negatief als positief is de reinste zelfoverschatting, maar dat is de soort wel toevertrouwd. Misschien kan de mensheid hier of daar marginaal een accentje verzetten of een gradatie afvlakken dan wel versterken, maar meer zit er echt niet in.

 Ik geloof niet, dat er over 100.000 jaar nog mensen op deze aardbol rondlopen. Natuurlijk een raar idee. Moeilijk te bevatten voor de menselijke geest, maar peanuts voor het aardse bestaan als geheel. Blij ook, dat ik het moment/de periode van verdwijnen nooit zal meemaken, tenzij iemand ergens de komende tijd op een verkeerde knop drukt. Groei, groei, groei en meer, meer, meer is altijd fout gegaan en zal dat in de aardse omstandigheden ook blijven doen. Nog afgezien van het eeuwige geschommel van de temperatuur en de gevolgen daarvan op het aardse leven.