Vrouwke piept al de hele avond, waar ze voorheen vooral naar Manneke gromde. Ze loopt naar de doos waarin hij ligt en blaft wat. Ik heb nu een jonge hond met twee zwaar bejaarde soortgenoten. Zoiets als een kind laten opgroeien bij je grootouders. Geen wilde achtervolgingen meer. Geen aftastende gevechten meer. Voetballen met een 70 of 80 jarige is toch echt iets anders dan een potje met leeftijdsgenoten.
Ik ben pissig, maar kan dat nergens kwijt. Manneke is dood, de buschauffeur treft geen, of in elk geval nauwelijks blaam en ik kan doen wat ik wil, maar ik krijg de hond niet terug.
Het voelt een beetje dof en afgestompt. Je sluit je er blijkbaar langzaam voor af. De score van de afgelopen 15 jaar: De voorgangers van Sammy & Katrien, mijn vader, de ouders van Yoland, Yoland zelf, nog een paar katten, wat vrienden en mensen, die ik niet persoonlijk kende maar wel zo hun belang/betekenis hadden voor mij, en nu weer Manneke. En dan de wetenschap, dat het afscheid nemen op deze manier eerder zal toe- dan afnemen. Er is iets met ouder worden, wat me absoluut niet bevalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten