De keuken is schoon, redelijk schoon èn vooral opgeruimd. Ruimte dus. Een startplek waar beweging mogelijk is, zonder wat voor je ligt achter je te moeten zetten om vooruit te kunnen. Dat is een beetje overdreven voorstelling van zaken, maar qua richtinggevend idee klopt het wel. Leuk meegenomen is, dat de plek weer wat meer smaak en leven weet te geven. Raar is dan weer, dat blijkbaar alleen ik met die zaken bezig ben.
Misschien moet ik als de andere helft weer blindelings doordramt over door moeder's gebaande paden gewoon de auto pakken en erop uit trekken. Waarom zou ik me druk maken om iets, dat schijnbaar de gemeenschappelijke basis mist om er mee bezig te zijn?? Dit klinkt weer erger dan het is, maar ergerlijk blijft het wel. Niet bezig willen zijn met andermans patatten is hetzelfde als geen behoefte hebben aan het mogelijk maken van andermans levensplek. Lullig dan wel, dat die levensplek ook de mijne zou moeten worden. Maar misschien toch maar ff niet dan ipv buurman's gek spelen. Is nooit mijn spelletje geweest. Waar woorden niet werken, blijft weinig anders over dan een gezonde confrontatie met een muur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten