Straks de derde begrafenis in nauwelijks zeven maanden tijd. Ook zo'n bijkomstigheid van een kleine gemeenschap, waar je vooraf niet bij stil staat. Zo het niet al ergens familie is, kent iedereen iedereen zo goed, dat het dwars tegen de fatsoensnormen of sociale controle ingaat, als je niet je kop laat zien op een begrafenis. Bij doop en huwelijk wordt je uitgenodigd, anders ga je niet. Bij een sterfgeval heb je gewoon een soort opkomstplicht. Dames weer in stemmig zwart en de heren nièt in werkkleding.
Hoewel er natuurlijk weer tranen rollen, kan ik met deze dode niet echt treurig zijn. Bijna 92, een jaar geleden haar dochter begraven. Een zoon, die wat verdwaast door de wereld schuifelt agv een hersenbloeding. Iets wat hier best vaak lijkt voor te komen. Al maanden ziek en net een paar dagen geleden overgeplaatst naar het lokale verzorgingsthuis, wat passend 'azil' wordt genoemd. Ik ben nog nooit op een dergelijke plek geweest, maar ik geloof, dat ik ook liever dood neer zou vallen, dan daar mijn dagen te moeten slijten. Mijn korte kennismaking met 'normale' ziekenhuizen, doet me het ergste vrezen.
En dan gaat het aan het eind van de middag naar een doopfestijn bij zigeuners. Twee jaar geleden nog op de middelbare school en nu alleenstaande moeder met een niet erkent kind. Nu denk je bijna automatisch "Ach, zigeuners...", maar de ouders zijn er alles behalve blij mee. Hebben het anderzijds ook niet weten te voorkomen of er achteraf iets aan gedaan. Dood en leven, dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten