Lam gelagen. Dit gaat een paar dagen en misschien wel meer kosten. Alle open deuren ga ik door. De tijd wil ik terugdraaien. Ik maak mezelf verwijten. Bedenk me wat ik beter had moeten doen. Hoop op een wonder. Etc. De verstoring van een verstoord plaatje, dat mede door dit jonge beest een beetje kleur wist te behouden. Het voelde zó goed en het voelt nou zo verkeerd!
Het is oorlog van binnen en de ellende kan geen kant op. Opgesloten razernij. Het gevoel een explosie nabij te zijn maar weten, dat die niet zal komen noch te voorkomen zal zijn. Lang geleden, dit machteloze opgefokte gevoel. Uitrazen moet het. Uitrazen in beslotenheid. Al het andere werkt niet. Alcohol niet, tranen niet, gillen niet, rijden niet, niks niet. Oude littekens spelen op. Ook zonder dat het jaren gaat duren, hakt het er heftig in. Het maakt me onredelijk.
Ik kan doen en laten wat ik wil, maar het gaat niks oplossen. Er is niks op te lossen. Ik moet me neerleggen bij de feiten. Afscheid nemen. Herineringen bewaren. Accepteren. Verlies incasseren. Schuren doet het. En dat is 'goed', want het moet slijten. En gauw een beetje, aub.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten