Nu kun je vanalles lopen bedenken, en geloof me, ik doe nog meer, maar te repareren valt er niks meer. Boem, weg. Ik wil geen honden met mensen vergelijken, maar met Yoland was het hetzelfde. Zonder bus weliswaar, maar de klap was er niet minder om. Ineens is daar geen leven meer. Ineens doet het het niet meer. Kon je kort daarvoor het nog hebben over het uitlaten van de honden of de hond corrigeren, omdat hij niet alles moet eten wat in de berm ligt, een fractie later loop je tegen een blanco, begriploze, dode muur aan. Niks meer. Geen contact. Treurnis en droefheid, heftig opborrelende gevoelens, MAAR geen contact meer.
Dood-zijn is echt helemaal niks meer. Het is teruggeworpen worden op jezelf. In een spiegel kijken en ergens een manier vinden om je op je schouders te kloppen. En de tijd wordt je er niet voor gegund. Er is een hoop dat gedaan moet worden. Nu geen berichtgeving of georganiseerde begrafenis maar wel een ter aarde bestelling. Vast dwars tegen alle locale gewoontes in als je koeien- en paardenkadavers gewoon ergens in de weilanden dropt. Maar maakt niet uit. Ik ben al begonnen met graven. Morgen verder. In de tussentijd probeer ik dit verlies een plek te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten