Na de soep, soep en nog eens soep toch maar weer een keer besloten om achter het fornuis te kruipen of beter achter mijn Pc vandaan voor het fornuis. Soep hoefde niet meer, die bleek bij terugkeer van de boodschappen al gemaakt. Coördinatie is net als organisatie en structuur niet de sterkste kant bij de mensen hier om me heen. Of het een Roemeense verworvenheid is of meer een kwestie van familiegenen, daar ben ik nog niet achter. Het zal wel weer iets van een combinatie zijn. Maar à la, dan enkel hoofd- en nagerecht. Iets met groente, vlees, een gevulde saus, spagetti en griesmeelpudding. Dat laatste had natuurlijk tiramisu moeten zijn, maar ik had ineens zin in griesmeelpudding met opgeklopt eiwit. Een oprisping uit mijn jeugd. Heeft vast met het ouder worden te maken.
De spagetti is trouwens niet treiterig bedoeld voor het ouwe mens, dat met een hand moet eten. Die snijden we indien nodig wel klein. Ook daar had ik gewoon zin in. Een beetje pielen met je vork op de rand van het bord. Is net zoiets als Chinees maken om met stokjes te kunnen klooien. Dat doen we de volgende keer, als de soep me weer de neus uitkomt. Een bizar feit voor iemand, die je wakker kunt maken voor een goed bord soep. Maar soep blijkt toch ook weer niet alles te zijn en zeker niet als alle soep een beetje erg veel op elkaar lijkt. Het is een beetje gezeur, maar eten heeft voor mij toch meer betekenis dan het vullen van je maag.
Update: De pudding had ietsje minder stevig gemogen. De rest oké, ook de soep. Omelette-soep met sla .... hoe verzin je het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten