Acht jaar. Acht jaar geleden alweer, dat mijn vertrouwen in het leven in een fractie van een ogenblik onderuit werd gehaald. Acht jaar geleden en niet het eerste, waaraan ik vanochtend heb gedacht.
Goed? Niet goed? Uiteindelijk is die datum niet zo belangrijk. Niet het moment was wat telde, maar dat wat ineens een voldongen feit bleek. Het dodelijke gebeuren dreunt nog bijna dagelijks door mijn hoofd. De oneerlijkheid van het leven is een permanent besef geworden en de dood een redelijk permanente aanwezigheid in mijn bestaan.
Wat aantikt, en ook dat niet alleen vandaag, is het gemis van Yoland's graf. Ik baal dat een bezoekje aan Utrecht er niet in zat. Het is voor het eerst, dat het langer dan een jaar gaat duren, voor ik er weer sta. Niet dat dat zoveel uitmaakt .... maar dat is nou net, waar het om gaat. Dat het eigenlijk niks meer uitmaakt. Dat het voorbij is. Dat het allemaal herinnering is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten