Nog katerig, maar met gekalmeerde ingewanden. Er stroomt weer bloed door mijn aderen. Overdrijven is een kunst, waar ik me soms met graagte aan overgeef. Bij het spelen met woorden in het beschrijven van momenten, waarnemingen, overpeinzingen of gebeurtenissen van de dag ben ik daar nog nooit een grens in tegen gekomen. In alle andere gevallen werkt wel steeds een soort van afbakening. Door het lint gaan mag, maakt niet uit of dat met eten, drank, feest, gokken, treuren of werk is, maar wel met mate of per uitzondering. Ik heb me er al vaker over verbaasd. Ergens zit er een soort ingebouwd veiligheidsventiel. Wat dat betreft heb ik volgens mij de juiste ingebouwde beperkingen om met allerhande (andere...) drugs te experimenteren. Maar dat ik dat deel steeds links heb laten liggen is misschien wel dankzij diezelfde veiligheidsklep. Ben dan ook niet van plan om daar iets mee te doen.
Geef mij maar het leven zoals het is, zonder permanent rozige vertekening of andere onwerkelijke filters. Koud - warm, meer of minder armlastig, werken - genieten, etc. Een mens wil tenslotte wat te klagen houden. Niet dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten