Zo'n dag die naadloos overgaat in de avond. Gebeurt vaker en heeft tot gevolg, dat de honden mij enkel tweemaal kort zien, nl. als ik ze voer. Geeft geen goed gevoel, al heb ik vanochtend uitgebreid met ze gelopen. Was ik in Frankrijk een groot gedeelte van de dag weg, dan hadden we in elk geval de avond samen. Dat is dus nu niet het geval. Daar zit iets van 200 meter tussen.
Allemaal van die kleine dingen, die 'moeten kunnen' vanuit het idee, dat de ongewenste situatie slechts tijdelijk zal zijn. Dat tijdelijke is echter uit de klauwen aan het lopen en begint mij op steeds meer 'van die kleine dingen'-terreinen knapt te irriteren. Mijn geduld is sowieso op in deze. Ik krijg zin om een onevenredig misplaatste berg stennis te schoppen. Redelijkheid mag er van mij in alle redelijkheid niet meer verwacht noch verlangd worden.
Ik heb ingeleverd en ingeleverd en wordt als dank met eindeloos voortdurende continuïteit aan het lijntje gehouden. Onmenselijk is misschien wat overdreven, maar wat hier gebeurt is pure treiterij. Ongetwijfeld voornamelijk administratief ingegeven, maar absoluut niet uitsluitend. Kom op mensen en instanties, zet er een punt achter, rond de boel af. Ik wil verder!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten