Begraven. Uit klei gekneed en er terug in gestopt. In het voorjaar een mooie plant erop en dan is Kees klaar. Tegen die tijd zal alles ook wel terug op zijn plek zijn gevallen. Voorlopig is het eb en vloed met minuten en geen uren tussentijd. Ongerichte woede. Blij toe, dat ik niet in de categorie 'Malloten' val. Voor je het weet neem je de mensheid kwalijk, wat jou overkomt. In Amerika neem je dan een van je guns uit je wapenkast, natuurlijk minimaal half-automatisch maar liefst helemaal. Grijpt een paar dozen patronen en vult het schietgeval op weg naar de bushalte. Want de bus is de oorzaak! Wacht rustig de komst van de bus af, laat de andere wachtende instappen, schrapte ff je keel, stapt naar binnen en haalt de trekker over. Je perforeert de chauffeur en een deel van de inzittenden en ruimt - in het beste geval- ook jezelf op. Lost het iets op? Natuurlijk niet. Het maakt de ellende enkel groter. Je dwingt anderen te delen in je persoonlijke sores.
Laat maar zitten. Een zijstraatje van niets. Ik hou niet van malloten en ook niet van Amerikanen, denk ik. Maar het mechanisme van doorbrandende zekeringen dat de minder stabiele elementen van de mensheid tot buitensporige vernietigingsdrang kan brengen, dat heb ik inmiddels al een paar keer mogen proeven. Bitter, dat wel maar vooral zinloos om er iets mee te willen doen. Begraven. Ja, dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten