Eigenlijk ben ik vooral nog niet uitgeraast. Ik kook nog steeds, hoe zinloos dat ook is. Navraag bij de notaris heeft nog geen bericht opgeleverd. Mag je toch wel een misser noemen om niet direct met 'onbeschoft' te schermen. De kopers staan inmiddels ook te trappelen, hebben ze laten weten, maar die hebben qua tijdverlies in de procedure meer dan een pakje boter op hun hoofd. De enige die geen vertraging op zijn geweten heeft, ben ik. Ik moet het doen met lijdzaam afwachten, steeds maar weer slikken en weer zien hoe ik mijn doorgaansreflex van nieuwe stimulansen voorzie.
Het heeft weinig zin meer om te zeggen, dat ik het zat ben. Dat ben ik het al zolang, dat ik er bijna aan gewend ben geraakt. Het is inmiddels een 'ver van mijn bed'-show aan het worden. Nog een klein stapje verder en die ooit bedachte champagne bewaar ik liever voor iets, dat het vieren werkelijk waard is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten