Gewoon de route gelopen als de afgelopen maanden vrijwel dagelijks gebeurde. Aan de lijn langs de openbare en helaas (want meer snelheid) weer net geasfalteerde weg en vrij in het weiland. Ineens was hij weg. Ik heb hem niet zien verdwijnen. Maar soit, inmiddels luisterden de kleintjes aardig, dus wat gefloten en doorgelopen. Honderd meter verder nog steeds geen vierde hond, weer gefloten en geroepen en weer niks. Ineens hevige remgeluiden, een klap, een jank en de ergste vermoedens klapten voor mijn kop.
Vrouwke reageerde heftig op het jank-geluid en ik liep in de richting, waarin ik het ergste verwachtte. En ja, daar lag ie, gestrekt, in z'n bloed, ingewanden bloot maar nog levend. Het heeft nog een paar minuten geduurd en daar ging de leukste, meest enthousiaste en liefste van de jonkies.
Oneerlijk is het en het geeft me een slecht gevoel mbt al die zaken, die nog geregeld moeten worden. Misschien raar om de boel op één hoop te gooien, maar ik weet inmiddels beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten