'Kouwe voeten', één van de medicatie-cadeautjes die ik aan mijn hartaanval heb overgehouden. Er zijn meer bijwerkingen, maar dit is toch wel de meest vervelende.
Morgen opzoek naar mijn voetenwarmer. Ik neem aan, dat ie ergens in een
van de nog niet leeggehaald verhuisdozen zit. Bij het inpakken in elk
geval niet belangrijk genoeg bevonden om op de buitenkant te vermelden.
Anderzijds te belangrijk om achter te laten. Dat gaat ff zoeken worden.
Het ding is altijd maar een paar minuten nodig, dan heeft het lijf de
voeten weer gevonden en trekt de innerlijke CV het zelf. Maar zonder die
paar minuten kunnen mijn voeten zo mijn nacht bederven.
Vreemd fenomeen om tegen het gloeiende aan in een lekker warm bed te liggen met twee van die ijsachtige uiteinden. Zonder die rubber kwabbel kan ik doen, wat ik wil, ik krijg de voeten niet bij de rest betrokken. Het is alsof de vereiste minimum temperatuur om over te schakelen naar de interne verwarming niet gehaald wordt. "Maar je leeft nog!" krijg je dan gezegd, als ik het onderwerp weer en keertje in het medische circuit aankaart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten