Vandaag voor het eerst sinds lange tijd de rust genomen om wat langer in bed te blijven en me bewust te ontspannen. Innerlijke stormen en opstandigheid lijken te kalmeren. Moegestreden? Vast tijdelijk, dus laat ik niet juichen. Het gaat met alles van het ene naar het andere uiterste. Dat is de enige contiuïteit, die vooralsnog tot stand is gekomen. Iedere keer weer die aanloop vol energie in de hoop een soort doorgaande beweging tot stand te brengen en korter of soms wat langere tijd later de leeggetrokken, naar moedeloosheid neigende opgave bij gebrek aan de geringste neiging tot beweging.
Lichtpuntjes moet ik uit heel andere zaken halen, zoals het feit dat gisteren de tweede of derde dag in een week tijd was zonder een druppel alcohol. Net zo makkelijk niks dus als flesgewijs. Niet dat dit nou mijn streven was, maar de behoefte is z'n noodzakelijkheid verloren door er simpelweg niet mee bezig te zijn.
Een andere zijstraat is de hervonden lol bij het uitlaten van de honden. Het geldt zelfs voor de beesten. Ze zijn actiever, hebben meer aandacht voor mij en vallen terug in oude ondeugden. Bovendien is het heerlijk buiten. De langzaam naar het wintertenue switchende natuur. Het zal waarschijnlijk snel gaan de komende weken, want aan de volle herfstpracht is het bos nog niet toe gekomen, terwijl de winter toch echt staat te dringen. Over een week duiken de nachttemperaturen onder de nul. En 15/11 geldt hier een beetje als kantelmoment tussen herfst en winter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten