Een beetje tegen je scherm aan staren, is niet echt, wat je en aangename avondbesteding zou kunnen noemen. Maar om nou in het bijna donker weer 200 meter dorpuitwaarts te lopen om bijv. een vuurtje te stoken in de net vandaag afgewerkte tegelkachel, is niet echt het idee waar ik voor in beweging kom. Zeker niet in de wetenschap dat ik diezelfde 200 meter over een uur of wat in omgekeerde richting mag afleggen om in bed te kunnen stappen. Dat moet gewoon gaan veranderen. Lukt het niet goedschiks, dan maar met eigen inzet. Vandaag (weer een keer!) voorzichtig mijn mogelijkheden bekeken, geproeft.
Maar het is niet daar, waar nu de schoen wringt. Wat wringt is een stilgevallen leven. De klappen dreunen nog na. Daar heeft het houthakken en stapelen geen verandering in gebracht. Het hout heeft me door de tijd heen geholpen, waar je anders waarschijnlijk maar wat tegen aan had zitten hikken. Zoals nu.
Te vroeg om het bed in te duiken, geen zin om er weer een fles wijn tegen aan te gooien. Aan boeken lezen ben ik nog niet toe en Tv heb ik jaren geleden al achter me gelaten. Ik mis mijn muziek en ook mijn honden. De avonden in de rust van de eigenheden. De uitdagingen van een nieuw leven gaan niet over een rode loper naar een opgemaakt bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten