Moet met regelmaat aan de jonkies denken, mn aan Manneke. Dat was een lieve brok ondeugd. Moeilijk te bevatten hoe snel het allemaal voorbij is gegaan. Moet me zo af en toe in mijn arm knijpen om zeker te zijn, dat het de 'echte' wereld is, waarin ik beweeg.
Eigenlijk geldt dat onwerkelijke voor mijn hele huidige leven. De manier waarop alles blijft slepen en maar niet tot afronding komt, maakt dat de afstand tussen 'wat is' en 'wat had moeten/kunnen zijn' steeds groter wordt. Zo groot dat de onderlinge verbanden verloren dreigen te gaan.
Af en toe heb ik helemaal niet het idee dat ik in Roemenië vertoef, dat ik in de auto kan stappen en een koffie kan gaan drinken in het Café de la Place in Perigueux of me verheug op een weekend winkelen en terrashangen in Toulouse. Het is (gelukkig!) nog niet zover gekomen, dat ik met betreffende ideeën in de auto ben gestapt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten