Oude discussies keren terug. Waar ligt dat nou aan? Aan de verwrongen geest van de gemiddelde tegenwoordige, meer of minder moderne vrouw of doet iedereen dat behalve ik?
Het recht opeisen om zichzelf te kunnen zijn en verlangen dat de ander zich daardoor of daarvoor aanpast. Zich verandert dus.... of te wel nièt zichzelf mag zijn. Aanpassen is schijnbaar altijd iets wat de ander z'n pakkie an is. Hoe blind kun je zijn?
De volgende stap is nu natuurlijk voorspelbaar. Straks de eerste verwijten, dat ik het ben die me niet aanpas... Zucht. Nee, helemaal waar natuurlijk. Van Frankrijk naar Roemenië, van 60 hectare vrijheid naar buren in een dorp, van een vijftien kamer woning met nog wat losstaande huizen naar een optrekje met krap 5 kleine ruimtes, van een omgeving waarin ik geen taalproblemen had naar het betere handen- en voetenwerk om mijn boodschappen over te brengen, van zelfstandig wonen naar (tijdelijk) inwonen en van een 180 breed bed voor mezelf naar een 140 brede bedbank voor twee, om een paar kleine, oppervlakkige veranderingen in mijn leven te benoemen, die je best onder het hoofdje 'aanpassingen' kwijt zou kunnen. Laat ik hopen, dat we dit gemierenneuk niet krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten