Nou, de dood hebben we gehad. Aan het leven zijn we niet toegekomen. Het was een prachtige dag en zoals het nu uitziet, gaat het een erg frisse nacht worden. Daar zal het mensje geen last meer van hebben. Goed twee meter onder de grond, afgedekt met vijf cm dikke houten planken en verder opgevuld met zand ligt ze prachtig, bijna op de top van een heuvel met zicht op het oosten. Hier in de buurt zijn alle begraafplaatsen op heuvels. Het zal of iets met de hoge grondwaterstand te maken hebben of men wilde geen bruikbare landbouwgrond afstaan. Ik gok op de eerste reden.
Een uur voor de komst van de priester, die de uitvaartdienst verzorgt vanaf het woonhuis van de gestorvene, druppelen de uitvaartgasten binnen. Veel vrouwen, veel oude vrouwen. Op een enkeling na, alles wat vrouw is compleet in het zwart. Je zou bijna weddenschappen afsluiten wie de volgende zal zijn.
Zoals gebruikelijk bij de orthodoxe diensten wordt het merendeel zingend voorgedragen. Men slaat met grote regelmaat kruistekens, die van rechts naar links ipv omgekeerd gaan. Er wordt rijkelijk met wierrook geschommeld en ook iets met wijn en brood. Er waren verder nog kaarsen, een handdoek, twee pakken rijst, een kopje en een tak, die een boompje moest voorstellen, met daaraan op de uiteinden van de takken appels vastgeprikt, maar daar gebeurde niks mee.
Nadat de kist is gesloten komen er net zoveel schone, nieuwe theedoeken op te liggen als er dragers zijn. Het 'Waarom' heeft niemand me nog kunnen uitleggen.Vanaf het kerkhof naar een restaurant waar een erg beperkte maaltijd in een recordtempo erdoorheen werd gejaagd. Dat was eigenlijk het enige minpuntje van deze middag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten