"Aangeschoten", mooie term voor dit moment. Gemankeerd. Ff niet meer voor het leven geschikt. Opzoek naar een schuilplek en aansterken. Ik kan dat nog, Manneke niet meer. Die ligt nu en kleine meter onder leefniveau. Ik niet, gelukkig, maar daarvoor ben ik de draad kwijt.
Terug naar referentiepunten. Terug naar Frankrijk. En ook weer niet. Het is niet allemaal zo vergelijkbaar als je zou willen. Daar heb je mijn grenzen weer. Het is inmiddels een soort gewoonte geworden, om die op alle denkbare manieren steeds weer op te zoeken.
Ik kan het niet meer raken, ik ben uitgeput. Van reserves wil het maar niet komen. Is er iets dat er op lijkt, vliegt het om de een of andere reden binnen no-time weer de deur uit. Nog een week of vier, laten we er zes van maken, ga ik het volhouden? Moet wel, maar toch. Langzamerhand zou ik deze wereld achter me willen laten. Nee, ik wil niet ruilen met Manneke, maar zou wel willen, dat mijn eigen plek een definitief en voorspelbaar andere vorm krijgt. Iets met duidelijkheid. Iets met zekerheid. Iets met vrijheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten