Inleveren

 Vanmiddag iets van 14º C in de schaduw en nu -2º overal. Een niet te missen verschil. Zal ik vast ook wel elders, bijv. in Frankrijk hebben meegemaakt, maar het valt me nu (pas) op. Strak zwarte hemel bezaait met fonkelend sterren. Fris en indien fruitig, dan bevroren.

 De -4 of -5 gaan we vannacht wel aantikken en de voorspelde -6 voor maandagnacht, geloof ik direct. Daar gaan we waarschijnlijk wel overheen. Net als LpM in Frankrijk ligt dit nest ook op een plek met een afwijkend microklimaat. Een beetje beschermd rondom. Een ideale koude val, dus.

 Het gaat (dus) snel naar beneden met de temperaturen, maar dat was me voorspeld. Men wacht nu op de eerste sneeuw als definitieve bewijs van de gesettelde winter. Ondertussen werkt iedereen hard aan het binnen halen van de mais. Tijdens mijn eerste kennismaking hier ter plekke gebeurde dat nog vnl. met de hand. Nu heeft iemand een machine aanschaft en wordt daar driftig gebruik van gemaakt. Iets dat ten koste gaat van een hoop werkdagen voor mensen, vaak zigeuners. Zo verdringt ook hier stap voor stap de machine de mens en de menselijke maat van de dingen.

Vruchten

 Een paar uur bezig met constructief en resultaatgevend werk. Doet goed. Gaat langzaam, maar hoe was het ook weer? De weg er naar toe is belangrijk, niet het resultaat. Is vast een Oosters getinte wijsheid. Wordt vaak door vrouwen naar voren geschoven. Nu niet trouwens, ik put uit mijn geheugen.

 Vanmiddag 4 kaders, morgen nog vier en dan kan een deel van de keukenverlichting eindelijk geplaatst worden. Er moet wel nog ff een lik verf overheen, maar dat is niet het werk in vergelijking met de tijd, die de zoektocht naar de lampjes heeft gekost of de aanpassingen, die nodig zijn om de smaken een beetje met elkaar in overeenstemming te brengen.

 Resten nog 4 grotere kaders om de lelijkheid van drievoudige spots teniet te doen. een tweetal in te bouwen boekenrekken en als kers op de keuken een constructie bedenken om een afzuigkap in "the middle of nothing" op te hangen. Dan kan de eerste kamer definitief van het "Te doen"-lijstje.

Schrijfplek

 Nog steeds zaterdagochtend. Gewandeld. Koffie gedronken. Al een kruiwagen gerepareerd. En niet achter de laptop gekropen maar met de mini het dorp ingetogen. Baum. Een café met gokhal. Maar dat is een eufimisme. 23 uur per dag open, al heb ik dat nog nooit gecontroleerd. Een plek waar al die mensen, die eigenlijk al niks hebben, dat laatste beetje kunnen vergokken. Voornamelijk rolautomaten maar ook allerlei loterijen en wedtoestanden. Maar goeie koffie en ondanks dat sinds een paar maanden de goklaptops het café-gedeelte zijn binnengedrongen, niet ongezellig.

 Ik zit in 'mijn hoekje' met mijn latte macchiato, water en soms een croissant, die hier jammergenoeg een gesuikerde toplaag kent. Roemenen passen bij de Mediterrane landen met hun voorliefde voor gebak en zoetigheid in z'n algemeen.

 Omgeven door drie enorme flatscreens met drie verschillende sportuitzendingen, een flatscreen voor een soort lottospel en vier kleinere schermen met diverse wedmogelijkheden zoals digitale windhondwedstrijden of gedigitaliseerde paardenrennen dan wel motorcrossen. En eigenlijk kijkt zelden of nooit iemand naar de schermen. Het geeft een speciale verlichting, dat wel. Gelukkig is dit alles zonder geluid. Het geluid is gereserveerd voor '\Golden oldies' muziek.

Opkomen

 Zaterdagochtend. Ergens net na achten. Een prachtige dag. Strak blauwe lucht. Zon. Hier en daar nog wat laaghangende nevelflarden. Wit bevroren grasland in het dal. Een herder die op de tegenoverliggend helling zijn schapen vooruit vloekt en schreeuwt. Beboste heuveltoppen in mooie herfstkleuren. Blaffende honden hogerop mijn helling in afwachting van mijn passage. Groene, nadampende velden op de hogere delen. En een alles omvattende stilte. Heerlijk om je dag op zo'n manier te kunnen beginnen.

 Na de eerste paar honderd meter met een zekere gedrevenheid over het asfalt het dorp te hebben verlaten en de velden ingetrokken te zijn, maakt de gejaagdheid stap voor stap plaats voor rust, innerlijke rust. Het tempo schakelt iets terug. De blik verruilt de grond voor mijn voeten voor de aangename omgeving om me heen. Van een "Ik moet dit en dat vandaag." naar een "Zin in om straks aan de slag te gaan met." Een kleine switch, maar een wereld van verschil.

Eiken?

 De halfjaarlijkse gebitscontrole (was dat niet inmiddels jaarlijks?) op één lijn zetten met een halfjaarlijkse kankercontrole ... Al kost het maar één druppel bloed! Dan moet je toch een stevige wetenschapelijke plank voor je kop hebben.

 Ik zie het al voor me:
 "Schat, ik ga ff de kankercontrole doen."
  "Veel plezier. Christien van hiernaast is vorige week geweest en was weer negatief."
 "Moet ik nog iets meenemen?"
 "Ja, graag de voorgesneden vleeswarenbestelling bij de slager ophalen."
 "Doe ik. Tot straks."

 Dan mag het meer en meer minder direct dodelijk zijn. Op termijn leggen de meesten alsnog door kanker het loodje, maar dan een paar jaar later. Jaren gevuld met chemo's, straling en andere illusies. Een idee, waar ik niet warm van word.

Ervaren

 Het blijft een heen en weer wiebelen tussen tevredenheid en onvrede, voldoening en ergernis, genieten en de wereld om me heen vervloeken. Onhandigheden. Onpraktisch gedoe. Onnadenkend voortzetten wat voorafgaande generaties in compleet andere tijden al deden. Ontbrekende structuur. Onwilligheid qua planning. Vrijwel afwezig voorstellingsvermogen. Deels lokaal gedeelde manco's, deels genetisch dan wel door de opvoeding bepaald, deels eigen verworvenheden. Zoek daar je weg maar eens in. Dat zijn leien dakjes, waar je langs omhoog moet...

 Je hoeft natuurlijk niet alles te plannen, maar het on-geplande deel moet wel gepland zijn en niet plompverloren over geplande zaken heen walsen!!

 Ik heb niet de illusie, dat ik dit soort zaken nog op de gewenste wijze aan het gewenste brein gepeuterd krijg, maar ik ga het ook niet voor lief nemen. Laveren dus. Een beetje accepteren hier, wat doordrukken daar en er vooral het beste van proberen te maken. Leven, toch?

Klusruimte

 Mijn band laten plakken, maar vooral toch afgemaakt, waar ik me de afgelopen twee dagen mee bezig heb gehouden: opruimen en werkplek creëren. Verzetten en verplaatsen van spullen. Iets ergers bestaat er nauwelijks. Maar het moest.

 De laatste ruimte, de grootste notabene, die met de prachtige tegelkachel, was de laatste weken tot afstelplek verworden van alles, wat op andere plekken in de weg stond of eindelijk over kwam uit de opslag. Zonder zicht op wat dat gaat betekenen is enige coördinatie natuurlijk ver te zoeken. Dat moet dus achteraf. Letterlijk over de spullen kruipen en al passend en metend vierkante meters terug winnen.

 De laatste loodjes vandaag verplaatst èn direct aan de slag gegaan met de aanpassingen aan de beoogde keukenverlichting. Het zou zomaar een kantelmoment kunnen zijn. De goede kant op, wel te verstaan. Ik zou er niet vies van zijn.

Overtallig

 De dag in Sibiu verklungeld. Dat is dus zo'n moment, waarop het mij ontgaat, wat ik daar doe. 'Tuurlijk, gezellig samen, maar wat is de meerwaarde als twee ipv een persoon ergens uren op moeten wachten?? Ik snap al nooit waarom mensen altijd per stel of soms nog met meer personen in een wachtkamer van het medisch circuit zitten en ik snap al helemaal niet wat mijn aanwezigheid toevoegt aan het wachten op de declaratiebevestiging van een lakschade, als het niet mijn auto betreft.

 Maar ok, van het een komt het ander en zo rolt de middag voorbij en is het bij zessen en donker, als ik de honden voer en toch maar ff uitlaat, al is het onmogelijk om verder te gaan dan tot waar de straatverlichting reikt.

Bevroren

 De eerste nacht met serieuze vorst, dus niet alleen aan de grond. En in één nacht is van de hele bloemenpracht niks meer over. Dahlia's .... niet mijn bloemen.

Nippertje

 Na een ochtend in het teken van de mais en de daarvoor noodzakelijke regelingen, de middag nuttiger weten te besteden, maar daarover later meer.

 Het is prachtig om te zien hoe het Roemeense 'laatste minuten'-werk begint. In dit geval zowaar de avond ervoor. Je zou dus theoretisch van een soort planning kunnen spreken, maar niet heus. De meneer met de maisoogstmachine heeft aan het eind van de middag laten weten, dat z'n personeel de volgende dag rond tienen aan de slag zal gaan. Dit is het sein om met al de noodzakelijke dealtjes aan de slag te gaan. Geen personeel te regelen voor de afwisseling, maar wel voldoende aanhanger(s) ritselen en er ook zelf zien te komen.

 Of ik de tractor niet kan rijden? O ja, maar ik doe het niet. Dit geval kent meer reparatie-uren dan werkuren. Geen behoefte om straks ergens halverwege met een omwillige machine te staan. Zoek het maar uit. De gewenste aanhanger blijkt door een ander iemand gekaapt. Iedereen is natuurlijk met dezelfde activiteiten bezig. Gelukkig nog een ander alternatief, maar het kost uren voordat duidelijk is of de aanhanger uitgeleend wordt of niet. Geen probleem, want ondertussen heeft de eigenaar van de maisoogstmachine laten weten problemen te ondervinden met het ding en bezig te zijn met een reparatie.

 Uiteindelijk is tegen tweeën alle materieel en de mensen, deels gebracht door mij met als dank een lekke band, ter plekke en kan het oogsen beginnen. Na een een half uurtje rapen van door de machine gemiste kolven, ben ik dorpwaarts getogen. Mij wachten andere klussen.

1111

 Wat ik ervan had willen maken is me inmiddels ontschoten, maar het moment is er -twee dagen later- natuurlijk niet minder om.

Anderssoortig

 Met makkelijk mensen is het moeilijk iets voor elkaar te boksen.

 Ze zijn veel te snel tevreden met een resultaat wat minimaal net niet is, wat het zou moeten zijn maar vaker ver verwijderd blijft van het gewenste resultaat. Dan moet je dus iemand overtuigen om iets te doen, dan wel ergens energie in te stoppen, waar hij/zij het nut niet (meer) van inziet. Lukt dat al, dan is de inzet zelden meer dan halfslachtig. Een frustrerende bezigheid en dan doe je het dus maar (weer) zelf en in je eentje.

 Het rare is dan, dat de hoger liggende lat automatisch een soort ijkpunt wordt en de lager liggende lat ondergesneeuwd raakt. Wat weer niet helemaal terecht is, want minder hoeft niet altijd slechter te zijn, als het de inzet van begin af aan is. Het werkt mn verkeerd, als het gebruikt wordt om onderweg af te haken want "goed genoeg".

 Hoe het precies functioneert, weet ik niet, want het is iets dat me vreemd is, maar het heeft te maken met het ontbreken van een duidelijk omlijnd eindresultaat. Je werkt dus niet ergens naar toe, maar ergens aan en dat doe je zolang, tot je een resultaat hebt, waar je tevreden mee bent. Bizarre bezigheid.

Solo

 Sibiu. Rustig in mijn eentje. Op mijn gemak door Hornbach gestruind. Wat spullen gezocht en gevonden in mijn tempo, op mijn manier. Nog wat rond gekeken naar wat ik denk nodig te gaan hebben, zou kunnen gebruiken of gewoon wil hebben. Na afloop het centrum in. Het is weer een prachtige dag. Het kwik daalt gestaag, maar de dagen worden er niet minder zonnig om. Ik gun me een hapje buiten de deur. Op stap met z'n tweeën is altijd wel een gezellige bezigheid, maar dat neemt niet weg, dat ik af en toe in mijn eentje erop uit wil. Geen grote touren, maar een dagje Sibiu kan dan gewoon net iets prettiger zijn. Is me nog steeds niet gelukt dat uit te leggen, maar dat hoeft vandaag ook niet. Ze moet werken.

 Sinds mijn aankomst in Roemenië heb ik in feite nog nauwelijks tijd gehad noch genomen om mijn draai te vinden. Dat is toch alweer 7 mndn geleden. En die draai vinden is iets, wat je volgens mij, in je eentje doet/moet doen. In de omgeving van Coves, in Agnita èn natuurlijk vooral in een stad als Sibiu. En volgens mij is er mn rondom Coves en in Sibiu een hoop te ontdekken.

 Dit restaurant bijvoorbeeld: Enzo. Weer een Italiaan, maar niet verkeerd. Ze moeten alleen de volgende keer geen bubbelloze Prosecco schenken. Die drinken ze maar zelf op, dat is het risico van open flessen. Vooral bij die met bubbels.

Afgang

 Even wachten! Ik moet mijn broek optrekken. Mèt is het al fris genoeg! De boel zakte me van mijn reet, toen ik net de post open maakte. Vreemd genoeg wordt nog steeds post nagezonden, terwijl ik toch niet voor meer dan 6 maanden heb betaald. Maar dat terzijde.

 De Franse justitie is nooit de snelste geweest, de keren dat ik er mee te maken had. Maar ze kunnen zichzelf duidelijk verslaan. Nav een snelheidsboete op weg van Frankrijk naar Roemenië in maart van dit jaar, is me dus nu medegedeeld, dat me dat 1 punt gaat kosten van de 12, die mij via mijn Franse rijbewijs tot mijn beschikking staan. Rijkelijk laat, maar dat is nog niet alles.

 In dezelfde brief wordt melding gemaakt van het feit, dat de onttrekking van het punt zal gelden (dus niet: heeft gegolden!) tot 25/09/2015. Mocht ik voor die tijd geen andere snelheidsovertreding begaan, dan krijg ik mijn punt weer terug. "U onvangt daarvan tzt een bevestiging." Aha! Dat gaat dus maart of april 2016 worden.

Doedag

 Een dag waar ik mee leven kan. Begonnen, weereens een keertje, met verplaatsen van spullen in de hoop, dat de nieuwe plek de definitieve zal zijn en ondertussen de vloeren schoongemaakt. De tegelvloer in de entree-kamer ziet er prachtig uit en is stukken eenvoudiger in het onderhoud dan de parketvloeren, die inmiddels aardig verkrast zijn door al het zand, dat steeds weer naar binnen wordt gelopen. Het zal voor het idee kouder zijn, maar had ik dit vooraf geweten, dan hadden meer ruimtes betegeld mogen worden. Kek patroontje en lekker kleurrijk.

 Tussen de bedrijven door de zwart geblakerde pan in de soda opgezet, de tegelkachel opgestookt voor het verdere drogen en veel nagedacht over hoe het nou het beste ingedeeld en neergezet zou kunnen worden. Vooralsnog zonder resultaat. Al die gedachten moeten weken en dan wordt vanzelf duidelijk of ze passen en dus een reëel alternatief zijn of niet.

 Het gepeins is een mooi moment om de dag te kappen. De energie op weten te brengen om tot laat in de avond door te gaan bewaren voor een moment, dat er genoeg te doen is en het kader meer uitnodigd. Een beetje hangen, piekeren en proberen doe ik liever met een glaasje wijn en zonder kouwe voeten.

 .... een elektrisch kacheltje en dan een paar uur later na een heerlijk warme en langdurige douche in een goed bed ploffen ..... Er is nog steeds genoeg te dromen.

Omslaan

 Drukke nacht. Prachtige dag. Laat ik vandaag de wereld om me heen proberen te vergeten en me concentreren op mijn eigen universumpje en wat ik daar in ondanks alles doen kan. Geen stuklopen op ergernissen meer waar ik toch geen greep op ga krijgen. Laat ik al mijn frustraties en het laatste restje hoop op versnelling in een kaars stoppen, die aansteken en ergens in een hoek zetten. Uit de weg!

 Er is meer dan genoeg te doen en ik ga me door niks en niemand meer laten afleiden. Wat moet gebeuren betreft vnl. inrichten en afwerken. Aan het eerste heb ik een hekel en voor het laatste is het te vroeg. Maar maakt niet uit. Misschien geeft het een beter gevoel dan alsmaar voor Jan-Lul met de kop tegen andermans onvermogen op te lopen of me uit ergernis en verveling laten erleiden tot niet terzake doende klusjes voor anderen. Het eind is inzicht en al is er nog steeds niks van te zien, ik ga (proberen) me er niet meer mee bezig te houden. Doen wat ik in de afgelopen vier, vijf maanden al meermaals met wisselend succes geprobeerd heb en iedere keer weer vast is gelopen.

 Ik ga het, denk ik, maar bezien als 'mijn tent' ipv 'onze plek'. Volgens mij moet dat beter werken. Geen overleg, geen 'wachten op' meer, geen tussendoor-bezigheden, geen niks van welke vorm van verstoring dan ook. Als het moet, ga ik dit de hele dag door als een mantra opdreunen.

Meewerken

 Kan er nou niet een klein wondertje van af? Niets bijzonders, gewoon een administratief wondertje. Een ambtelijke molen die ff een slagje sneller draait. Een soort hik. De rest merkt niks en ik ben geholpen, wat heet: verlost! Er valt in alle redelijkheid niks te beslissen of dwars te liggen. Wat moet gebeuren, is, afhandelen wat helder is en waar alleen met kwaadwilligheid nog dwarsgelegen kan worden. Gewoon afhandelen. Dus niet laten liggen tot de toegestane termijn is verstreken, maar doorsturen 'want verder niet interessant!'.

 Een ambtenaar met eigen initiatief. Een notaris die meevoelt. Ik geef toe, ik grijp hoog, maar daarvoor is het een droom. Een simpel 1-2'tje. Hoeft geen financiële stimulans bij te komen kijken. Lijkt me voldoende om het goede gevoel, dat dit oplevert, na te genieten. Voor mijn part onder werktijd.

 Weg van al het slepende gedoe. Zometeen het bed in duiken en morgenochtend een maitje krijgen, dat alles voor het einde van de week in kannen en kruiken zal zijn. Dan zou ik alsnog gauw die gereserveerde fles Champagne koud leggen.

Omnummeren

 Morgen verder met de alsmaar uitdijende vertraging, maar dan wel aan de slag op de eigen woonstek. Vandaag weer zo'n nummerwisselings-akkefietje met een vergeten en dus nu zwartgeblakerde pan, dat je denkt, dat moet anders. Eerst maar de inrichting een zwiepert in de goeie richting proberen te geven. Geen jonkies meer, dus ook geen ongewenst gesleep met mijn spullen of gekauw op knuffelberen. De bedoeling is, dat dat ruimte oplevert. Letterlijk en figuurlijke levensruimte om te doen wat nog gedaan moet worden en binnen mijn macht ligt.

 De feestdagen zijn nu het peilpunt. Al moet het met elektrische kacheltjes en een geïmproviseerd toilet, maar geen Kerst of O&N in 24. Er zijn grenzen!

Doorleeft

 Nou, de dood hebben we gehad. Aan het leven zijn we niet toegekomen. Het was een prachtige dag en zoals het nu uitziet, gaat het een erg frisse nacht worden. Daar zal het mensje geen last meer van hebben. Goed twee meter onder de grond, afgedekt met vijf cm dikke houten planken en verder opgevuld met zand ligt ze prachtig, bijna op de top van een heuvel met zicht op het oosten. Hier in de buurt zijn alle begraafplaatsen op heuvels. Het zal of iets met de hoge grondwaterstand te maken hebben of men wilde geen bruikbare landbouwgrond afstaan. Ik gok op de eerste reden.

 Een uur voor de komst van de priester, die de uitvaartdienst verzorgt vanaf het woonhuis van de gestorvene, druppelen de uitvaartgasten binnen. Veel vrouwen, veel oude vrouwen. Op een enkeling na, alles wat vrouw is compleet in het zwart. Je zou bijna weddenschappen afsluiten wie de volgende zal zijn.

 Zoals gebruikelijk bij de orthodoxe diensten wordt het merendeel zingend voorgedragen. Men slaat met grote regelmaat kruistekens, die van rechts naar links ipv omgekeerd gaan. Er wordt rijkelijk met wierrook geschommeld en ook iets met wijn en brood. Er waren verder nog kaarsen, een handdoek, twee pakken rijst, een kopje en een tak, die een boompje moest voorstellen, met daaraan op de uiteinden van de takken appels vastgeprikt, maar daar gebeurde niks mee.

 Nadat de kist is gesloten komen er net zoveel schone, nieuwe theedoeken op te liggen als er dragers zijn. Het 'Waarom' heeft niemand me nog kunnen uitleggen.Vanaf het kerkhof naar een restaurant waar een erg beperkte maaltijd in een recordtempo erdoorheen werd gejaagd. Dat was eigenlijk het enige minpuntje van deze middag.

Betrokkenheid

 Straks de derde begrafenis in nauwelijks zeven maanden tijd. Ook zo'n bijkomstigheid van een kleine gemeenschap, waar je vooraf niet bij stil staat. Zo het niet al ergens familie is, kent iedereen iedereen zo goed, dat het dwars tegen de fatsoensnormen of sociale controle ingaat, als je niet je kop laat zien op een begrafenis. Bij doop en huwelijk wordt je uitgenodigd, anders ga je niet. Bij een sterfgeval heb je gewoon een soort opkomstplicht. Dames weer in stemmig zwart en de heren nièt in werkkleding.

 Hoewel er natuurlijk weer tranen rollen, kan ik met deze dode niet echt treurig zijn. Bijna 92, een jaar geleden haar dochter begraven. Een zoon, die wat verdwaast door de wereld schuifelt agv een hersenbloeding. Iets wat hier best vaak lijkt voor te komen. Al maanden ziek en net een paar dagen geleden overgeplaatst naar het lokale verzorgingsthuis, wat passend 'azil' wordt genoemd. Ik ben nog nooit op een dergelijke plek geweest, maar ik geloof, dat ik ook liever dood neer zou vallen, dan daar mijn dagen te moeten slijten. Mijn korte kennismaking met 'normale' ziekenhuizen, doet me het ergste vrezen.

 En dan gaat het aan het eind van de middag naar een doopfestijn bij zigeuners. Twee jaar geleden nog op de middelbare school en nu alleenstaande moeder met een niet erkent kind. Nu denk je bijna automatisch "Ach, zigeuners...", maar de ouders zijn er alles behalve blij mee. Hebben het anderzijds ook niet weten te voorkomen of er achteraf iets aan gedaan. Dood en leven, dus.

Gif

 Eigenlijk ben ik vooral nog niet uitgeraast. Ik kook nog steeds, hoe zinloos dat ook is. Navraag bij de notaris heeft nog geen bericht opgeleverd. Mag je toch wel een misser noemen om niet direct met 'onbeschoft' te schermen. De kopers staan inmiddels ook te trappelen, hebben ze laten weten, maar die hebben qua tijdverlies in de procedure meer dan een pakje boter op hun hoofd. De enige die geen vertraging op zijn geweten heeft, ben ik. Ik moet het doen met lijdzaam afwachten, steeds maar weer slikken en weer zien hoe ik mijn doorgaansreflex van nieuwe stimulansen voorzie.

 Het heeft weinig zin meer om te zeggen, dat ik het zat ben. Dat ben ik het al zolang, dat ik er bijna aan gewend ben geraakt. Het is inmiddels een 'ver van mijn bed'-show aan het worden. Nog een klein stapje verder en die ooit bedachte champagne bewaar ik liever voor iets, dat het vieren werkelijk waard is.

Krenterig

 De hele dag bezig geweest. En dat niet voor mezelf of mijn toekomstige woonplek. En wat denk je? D'r kan geen bedankje af. Nu interesseren me 'Bedankjes' niks, maar het tekent wel de vreemde vanzelfsprekendheid, die het ouwe mens aan de dag weet te leggen mbt activiteiten gericht op het instand houden van haar leven(sstijl).

 Eerst 17 kilo mix van varkens- en schapenvlees door de worstmachine gehaald om er kroketvormige gehakt-snacks van te maken. Vervolgens, na weken discussie over de zeer waarschijnlijk slechte behandeling van het ding vanwege een irritant desinteresse om fatsoenlijk met spullen om te gaan, mijn houtkachel in de woonkeuken aangesloten. Die plek is nu definitief "No go area" voor mij, want binnen de kortste keren bloedheet. Verder nog een soort dubbele beglazing aangebracht, omdat verwarmen alleen niet alles zegt, als je ruimte bijna in open verbinding met het heelal staan.

 Dit was dus de laatste keer en ik hoop, dat ik me daar ook aan weet te houden. Zal moeilijk zijn met het hoge gehalte aan klunzen om me heen, maar eerst mijn, sorry onze plek en dan zie ik weer verder.

Besnuffeld

 Slechte dag, maar dat zat er in, en me ook nog eens bezig gehouden met voor mij volstrekt overbodige bezigheden. Bijna een genot, dat ik de glassnijder niet kon vinden op het moment, dat ik 'm nodig had. Door alle kratten met gereedschap heen geploegd en nergens niks wat op een glassnijder leek. Ik moet er notabene twee hebben, zoals ik bijna alles dubbel heb, mijn versie en die van mijn vader. Vaak net iets anders, dus niet compleet dubbelop en overbodig maar wel overdadig. Maar mooi niks gevonden dus. Blijven de extra ramen maar ff liggen. Ik heb ze niet nodig tenslotte, wat voor een hoop andere dingen wel geldt. En ik heb me vandaag weer laten verleiden om me daar niet mee bezig te houden. Fout, fout, fout!

Soep

 Welk een vrolijk en heerlijk enthousiasmerend begin van de dag. Na nasudderend van gisteren met mijn stomme kop een verkeerd manoeuvre uitgevoerd met een pan soep. In de koelkast. Lekkere soep maar gore derrie, als het langs de wanden van de koelkast naar beneden druipt. Vloeken zat er niet meer in. Me gisteravond een beetje leeggevloekt. Dus maar stom staan kijken en onder het (lopende) ontbijt de koelkast leeggeschept en schoon gesopt. Dit gaat me het daggie wel worden.

 Waar ben ik mee bezig? Waar heb ik het aan verdiend?

 Geduld op. Zin verdwenen. Wortel wederom een stuk verderop geschoven. Licht uit in de tunnel. Kunnen we de komende drie maanden niet per nu overslaan? Heeft iemand daar problemen mee? Problemen die opwegen tegen de mijne en al dat zinloze getraineer van meer dan noodzakelijke regelingen qua inschrijvingen, overschrijvingen en verzekeringen?? Met een beetje pech, maar kan me dat nog verbazen(?), val ik straks tussen de wal en het schip, als ik daar niet nu al hang. Franse instanties voelen zich niet meer verantwoordelijk en Roemeense zien me vooropig nog niet zitten. Vooralsnog kost het alleen geld, maar dat zou zomaar concreter en vervelender kunnen worden.

Tilt

 God ....
 Godver ....
 Godverdegodver ....
 Godverdegodverdegloeiende ....
 Godverdegodvergloeiendenondeju ....
 Godverdegodvergloeiendenondejunogantoe ....

 Dit tot de macht 1.256.987.345 en dan het hele zwikkie nog een keer van voren af aan met aanzwellend volume. Wat een trut. Wat een onzalige procedure. Wat een voortslepende ellende. Wat een knullig gekut.

 Heeft die tuthola van een notaris (blijkbaar, ik wacht nog op bevestiging) procedures achtereenvolgend gedaan, die parallel hadden gemoeten. Nog weer minimaal 4 weken vertraging, mogelijk zelfs acht. En dat voor iets dat inmiddels niks meer dan een wassen neus is. Wat een stelletje onmogelijkheid is met die verkoopprocedure verwikkeld. Zijn het niet de kopers die moeilijk doen, neemt de notaris het stokje over, waarna de kopers het volgende deel van de vertraging voor hun rekening nemen en nu dan stomweg overbodig geblunder uit de koker van de notaris. Wat staat me nog meer te wachten? Gaan we het in 2015 überhaupt na halen?? Godverdegodverdegodverdomme!

Poetin?

 De Russen benne er weer. Nu via een of andere app-playshop-link van Google. Moet me eens verdiepen hoe dat waarom op welke manier werkt. Het is leuk voor het opkrikken van het aantal pageviews, maar zeggen doet het verder natuurlijk helemaal niks. Loze passanten. Spookbezoekers. Digitale ruis.

Stekelig

 Zo'n dag die naadloos overgaat in de avond. Gebeurt vaker en heeft tot gevolg, dat de honden mij enkel tweemaal kort zien, nl. als ik ze voer. Geeft geen goed gevoel, al heb ik vanochtend uitgebreid met ze gelopen. Was ik in Frankrijk een groot gedeelte van de dag weg, dan hadden we in elk geval de avond samen. Dat is dus nu niet het geval. Daar zit iets van 200 meter tussen.

 Allemaal van die kleine dingen, die 'moeten kunnen' vanuit het idee, dat de ongewenste situatie slechts tijdelijk zal zijn. Dat tijdelijke is echter uit de klauwen aan het lopen en begint mij op steeds meer 'van die kleine dingen'-terreinen knapt te irriteren. Mijn geduld is sowieso op in deze. Ik krijg zin om een onevenredig misplaatste berg stennis te schoppen. Redelijkheid mag er van mij in alle redelijkheid niet meer verwacht noch verlangd worden.

 Ik heb ingeleverd en ingeleverd en wordt als dank met eindeloos voortdurende continuïteit aan het lijntje gehouden. Onmenselijk is misschien wat overdreven, maar wat hier gebeurt is pure treiterij. Ongetwijfeld voornamelijk administratief ingegeven, maar absoluut niet uitsluitend. Kom op mensen en instanties, zet er een punt achter, rond de boel af. Ik wil verder!!

Samenvoegen

 Gisteren zijn eindelijk de laatste spullen uit de opslag in Agnita in Coves gearriveerd. Na 7 maanden! Zeven maanden waarin nog steeds niet is afgerond wat vòòr die aankomst al afgerond had kunnen zijn... Maar goed, deze stap is wederom een stapje dichter bij de afronding. Vandaag zien dat alles een plek krijgt. Het zal nog niet het einde van de stoelendans zijn, waarmee de spullen steeds weer ergens heen geschoven worden, waar ze op dat moment net wat minder in de weg staan. Maar het zijn nu wel àlle spullen, tenminste wat mijn zooi betreft.

 De andere helft moet nog grotendeels verplaatst worden, maar ook daar wordt nu serieus gewerkt aan het opruimen. Een hoop oud papier en verjaarde kleren staan in zakken te wachten op de afvoer naar het hergebruik. Ergens voor het eind van de maand zouden eindelijk (!) de laatste onderdelen geleverd moeten worden voor de stopcontacten en kunnen wat dat betreft de eerste drie kamers afgewerkt worden. Dan die dure meneer toch maar inhuren voor de badkamer (en hopen dat hij zijn geld waard is), nog iets met verwarming en dan zou de tent net voor de feestdagen definitief betrokken kunnen worden. Perspectief!!!!

Verzorgd

 Heerlijke avond buiten de deur. Ik was er aan toe, had er zin in. Het leek wel alsof ik opleefde! Ik kan dat dus echt missen: een aangename, enigszins chique entourage, vriendelijke maar gereserveerde bediening, een goed glas wijn en een keuken, die goede smaak leuk weet te presenteren.

Zaailing

 Een kleine beweging ... De inleiding tot meer?

 Het eerste vervolg kwam binnen, voordat ik bovenstaande regel had afgemaakt. Gaat het dan nu eindelijk gebeuren?

Tijd

 Acht jaar. Acht jaar geleden alweer, dat mijn vertrouwen in het leven in een fractie van een ogenblik onderuit werd gehaald. Acht jaar geleden en niet het eerste, waaraan ik vanochtend heb gedacht.

 Goed? Niet goed? Uiteindelijk is die datum niet zo belangrijk. Niet het moment was wat telde, maar dat wat ineens een voldongen feit bleek. Het dodelijke gebeuren dreunt nog bijna dagelijks door mijn hoofd. De oneerlijkheid van het leven is een permanent besef geworden en de dood een redelijk permanente aanwezigheid in mijn bestaan.

 Wat aantikt, en ook dat niet alleen vandaag, is het gemis van Yoland's graf. Ik baal dat een bezoekje aan Utrecht er niet in zat. Het is voor het eerst, dat het langer dan een jaar gaat duren, voor ik er weer sta. Niet dat dat zoveel uitmaakt .... maar dat is nou net, waar het om gaat. Dat het eigenlijk niks meer uitmaakt. Dat het voorbij is. Dat het allemaal herinnering is.

Startperikelen

 Koffie op. Foutje. Dat wordt in de vroege ochtend al overgeleverd zijn aan de oververwarmde keuken. Niet het beste begin van de dag. En dat na een nacht gevuld met dansles, vriendinnen die elkaar niet tegen mogen komen en katten die parfum herkennen en zo de killer het slachtoffer aan wijzen, slachtoffers, die dan weer in de voeten geschoten worden ipv uit het leven geholpen. Wat moet ik hier van brouwen. Het was onderhoudend, meer kan ik er niet van maken.

 Vandaag staat de veemarkt op het programma. Ditmaal in Agnita zelf. Beesten maar eigenlijk vooral mensen kijken, gehakterolletjes van de grill eten en misschien wel een bier drinken. Ik zie wel.

 Geen dagbesteding trouwens. Kan ik me in de middag bezighouden met minder leuke maar potentieel meer bevredigende bezigheden. 'Minder leuk' klopt niet. Het zijn dingen, waar ik me toe moet aanzetten, omdat de normaal gesproken aanwezige, vanzelfsprekende stimulansen ontbreken. Maar daar ga ik het niet weer over hebben en me zo min mogelijk mee bezighouden. Gewoon maar even op de resultaten ipv bezigheden gerichte tour.

Krassend

 Weer zo'n dag, waarop ik in alle rust met diverse zaken bezig ben geweest en dan in de avond, bijna op de rand van het bed een wrevelig gevoel heb. Soort van ontevreden ben. Wat voor andere dag zou ik dan vandaag gewild hebben, die dit soort onbestemde ontevredenheid had kunnen voorkomen? Moeilijke vraag, o.a. door het achteraf-karakter van de constatering. Terwijl je achteraf meestal alles beter weet, is dit nu net niet het geval. Het enige wat je weet, is: "Dit was het niet." Of niet helemaal. Of niet op het juiste moment. Of ... weet ik veel.

 De dag niet tobbend of met tegenzin begonnen. Gewoon gedaan wat moest gebeuren, lekker ff buiten de deur zitten schrijven, heerlijk boodschappen gedaan en met plezier in de keuken gestaan. En toch dan zo'n weinig enthousiast makende terugblik in de avond.

 'Tuurlijk er zijn andere dingen, waarvan ik graag zou zien dat ze gedaan cq eindelijk afgehandeld zouden worden. Maar dat ligt grotendeels buiten mijn macht. En dat ik vandaag ook anderen dingen had kunnen doen dan koken of schrijven of wandelen of boodschappen, is een feit. Maar dat zou gegolden hebben voor alles wat ik vandaag onder handen zou hebben genomen. Dus wat is het? Een foute prioritering? Gewoon algemene onvrede? Dwarsigheid? Ongesteld?

Kokkerellen

 Na de soep, soep en nog eens soep toch maar weer een keer besloten om achter het fornuis te kruipen of beter achter mijn Pc vandaan voor het fornuis. Soep hoefde niet meer, die bleek bij terugkeer van de boodschappen al gemaakt. Coördinatie is net als organisatie en structuur niet de sterkste kant bij de mensen hier om me heen. Of het een Roemeense verworvenheid is of meer een kwestie van familiegenen, daar ben ik nog niet achter. Het zal wel weer iets van een combinatie zijn. Maar à la, dan enkel hoofd- en nagerecht. Iets met groente, vlees, een gevulde saus, spagetti en griesmeelpudding. Dat laatste had natuurlijk tiramisu moeten zijn, maar ik had ineens zin in griesmeelpudding met opgeklopt eiwit. Een oprisping uit mijn jeugd. Heeft vast met het ouder worden te maken.

 De spagetti is trouwens niet treiterig bedoeld voor het ouwe mens, dat met een hand moet eten. Die snijden we indien nodig wel klein. Ook daar had ik gewoon zin in. Een beetje pielen met je vork op de rand van het bord. Is net zoiets als Chinees maken om met stokjes te kunnen klooien. Dat doen we de volgende keer, als de soep me weer de neus uitkomt. Een bizar feit voor iemand, die je wakker kunt maken voor een goed bord soep. Maar soep blijkt toch ook weer niet alles te zijn en zeker niet als alle soep een beetje erg veel op elkaar lijkt. Het is een beetje gezeur, maar eten heeft voor mij toch meer betekenis dan het vullen van je maag.

Update: De pudding had ietsje minder stevig gemogen. De rest oké, ook de soep. Omelette-soep met sla .... hoe verzin je het.

Kadootjes

 Gisteren op Geenstijl de reacties zitten lezen onder een artikel over orgaandonatie. D66 wil blijkbaar een keuze afdwingen en kies je niet, wordt je op "Ja" gezet.

 Zelden twee ze duidelijke kampen gezien onder de reaguurders, zoals de mensen zichzelf noemen, die reageren op artikelen van Geenstijl. De ene kant met "dood is dood, het zal mij een worst wezen" en aan de andere kant "een soort 'blijf van mijn lijf'". Naar mij idee gaat het echter al fout bij de veronderstelling, dat de overheid je kan dwingen tot een keuze mbt iets wat toch werkelijk compleet en alleen van jezelf is. Het is de zoveelste stap in de zeer foute richting, waarin de overheid meer en meer denkt te mogen bepalen, wat je in/met de eigen leven doet. Terecht merkte iemand op, dat de volgende stap natuurlijk regels zijn, waar je je, op straffe van nog te bedenken repurcussies, aan te houden hebt, om je donororganen in een goede conditie te houden. En zo ligt er meer en erger voor de hand. Regels openen enkel deuren voor vervolgregels.

 Beste opmerking was van iemand die schreef, dat je bijna dode mensen niet moet opkappen met onderdelen uit lijken ...... maar dat stadium is lang geleden al sluipenderwijs gepasseerd.

 Het is de maffe volgorde, dat iets mogelijk blijkt en omdat vervolgens 'iedereen' dat dan ook wil, wordt je er als massa toe gedwongen om er aan mee te werken. Eerst moreel, dan maatschappelijk en nu probeert men het een wettelijk kader te geven.

 Laat men zich tot de schrijnende gevallen beperken, dan zijn er donororganen genoeg. En mocht dat niet zo zijn, stop dan met het terugdringen van verkeersongelukken!!

Oppeppen

 Vandaag voor het eerst sinds lange tijd de rust genomen om wat langer in bed te blijven en me bewust te ontspannen. Innerlijke stormen en opstandigheid lijken te kalmeren. Moegestreden? Vast tijdelijk, dus laat ik niet juichen. Het gaat met alles van het ene naar het andere uiterste. Dat is de enige contiuïteit, die vooralsnog tot stand is gekomen. Iedere keer weer die aanloop vol energie in de hoop een soort doorgaande beweging tot stand te brengen en korter of soms wat langere tijd later de leeggetrokken, naar moedeloosheid neigende opgave bij gebrek aan de geringste neiging tot beweging.

 Lichtpuntjes moet ik uit heel andere zaken halen, zoals het feit dat gisteren de tweede of derde dag in een week tijd was zonder een druppel alcohol. Net zo makkelijk niks dus als flesgewijs. Niet dat dit nou mijn streven was, maar de behoefte is z'n noodzakelijkheid verloren door er simpelweg niet mee bezig te zijn.

 Een andere zijstraat is de hervonden lol bij het uitlaten van de honden. Het geldt zelfs voor de beesten. Ze zijn actiever, hebben meer aandacht voor mij en vallen terug in oude ondeugden. Bovendien is het heerlijk buiten. De langzaam naar het wintertenue switchende natuur. Het zal waarschijnlijk snel gaan de komende weken, want aan de volle herfstpracht is het bos nog niet toe gekomen, terwijl de winter toch echt staat te dringen. Over een week duiken de nachttemperaturen onder de nul. En 15/11 geldt hier een beetje als kantelmoment tussen herfst en winter.

Botsing

 Daar gaan we weer. De matrone zit in al haar vastgeroest onvermogen weer te pushen. Er moest en zou graan gezaaid worden vandaag. En dat terwijl het vooruitzicht voor vanavond en morgen regen is en haar zoon liever tot het eind van de week wilde wachten. Daar zit je dan in de woon- en slaapkeuken over een bord niet-verkeerde soep gebogen en hoort de woorden op minder dan twee meter afstand over- en weer knallen. Je hoeft de taal niet te verstaan om de intentie te begrijpen.

 Wat hier gebeurt, slaat ook werklijk nergens op. Dat heb ik al eens aangestipt. Zowel het gedrag van het fysiek danig gemankeerd oudje, dat maar niet wil inzien dat tijden, en alles wat daarmee te maken heeft, veranderen, als de beide kinderen, die, werkzaam in het onderwijs, zich zo door hun moeder op hun kop laten zitten en dwingen tot het runnen van haar voormalige boerenbedrijfjejejejeje. Ik zou ze in haar eigen vet laten gaar koken. Heel langzaam, zoals je soep behoort te maken, meer zweten dan koken.

 Hun omvang (12 hectare, 1,5 koe, 20 kippen, 7 schapen, 6 varkens en een paard) is enkel 'rendabel' te maken als hobby. Iets wat je erbij doet, omdat je het leuk (!) vindt en je de tijd niet telt, die je er in investeert. En niet als iets dat geld moet opbrengen en al helemaal niet in een gecombineerde familiesetting. Men doet nu in de 'avonduren', wat de ouders voorheen fulltime deden. Met het verschil, dat de ouders voor de prijzen van de lokale omstandigheden afhankelijk waren en Roemenië nu deel uitmaakt van de wereldmarkt. Men koopt nu ook kiloknallers bij de Penny ipv eenmaal per jaar een heel varken ..... Daardoor lopen er nu twee ruim 200 kilo zware jongens rond, die vorige jaar niet verkocht zijn, toen ze nog maar net iets meer dan de helft waren. En varkens verzorgen, zoals dat hier gebeurt, is een arbeidsintensieve bezigheid. Hun voer wordt bijna met meer aandacht bereidt dan de eigen maaltijd. Zinloze energieverspilling. Eentje voor jezelf is meer dan genoeg en die dan niet zo in de watten leggen.

On(werkelijkheid)

 Moet met regelmaat aan de jonkies denken, mn aan Manneke. Dat was een lieve brok ondeugd. Moeilijk te bevatten hoe snel het allemaal voorbij is gegaan. Moet me zo af en toe in mijn arm knijpen om zeker te zijn, dat het de 'echte' wereld is, waarin ik beweeg.

 Eigenlijk geldt dat onwerkelijke voor mijn hele huidige leven. De manier waarop alles blijft slepen en maar niet tot afronding komt, maakt dat de afstand tussen 'wat is' en 'wat had moeten/kunnen zijn' steeds groter wordt. Zo groot dat de onderlinge verbanden verloren dreigen te gaan.

 Af en toe heb ik helemaal niet het idee dat ik in Roemenië vertoef, dat ik in de auto kan stappen en een koffie kan gaan drinken in het Café de la Place in Perigueux of me verheug op een weekend winkelen en terrashangen in Toulouse. Het is (gelukkig!) nog niet zover gekomen, dat ik met betreffende ideeën in de auto ben gestapt.

25.000

 Op naar! Nog 8 pageviews te gaan. Veel en ook weer niets. Bijna vier jaar over gedaan. Ik zal niet weer herhalen, dat ik dat in de glorietijd van masvieux.com per maand voor elkaar kreeg. Dat is een schever vergelijking dan die van appels en peren. Groeiende bezoekersaantallen was toen het streven, nu is het een kwestie van leuke meegenomen. Al moet ik zeggen, dat ik me de laatste tijd af en toe betrapt op gedachten in de richting van "Hoe meer publiek te trekken?".

 Het heeft, denk ik, meer te maken met het feit, dat ik ooit met een vaag idee aan het blog en andere sociale media ben begonnen en van dat hele idee, hoe vaag ook, nooit iets terecht is gekomen. Ja, wat pogingen in de richting, maar nooit het samenspel, of hoe je dat moet noemen, wat ooit de (vage) bedoeling was. Maar het idee heeft het duidelijk nog niet opgegeven. Het broeit nog steeds, maar voorlopig zondere welke prioriteit dan ook.

Verwachtingsmoe

 Nieuwe week. De laatste week wachten? Zou het? Dan verwacht ik op z'n minst vandaag bericht. Kan het me niet voorstellen, dat dat gaat gebeuren. We gaan dus over het jaar heen qua procedure. Als dit voortslepende gedoe eindelijk afgelsloten én afgerond is, heb ik meer dan een fles champagne, een warm bad en een goed bed verdiend. Ik weet nog niet, waar ik me op ga trakteren, maar dat ik me ff stevig ga verwennen staat vast.

 Een paar dagen iets compleet anders. Ik ben er aan toe, als ik dat mag zeggen. Desnoods stap ik er voor in het vliegtuig. Waar kan ik vanuit Sibiu rechtstreeks naar toe? Londen, Dortmund, Stuttgart, Wenen en München. Londen trekt me niet. Dortmund is leuk voor Nederland. Stuttgart is het ook niet. Wenen zou kunnen. En via München ligt de rest van de wereld voor me open. Bijv. Toulouse, Barcelona of Rome. De eerste verbinding heb ik al eens gehad.

Kouwelijk

 Dagtemperaturen van 18-22º C en de gemiddelde Roemeen(se) in mijn omgeving doet alsof het kwik door de nul heen is gezakt. Winterjassen komen uit de mottenballen, mutsen verschijnen op het hoofd, leefkeukens krijgen iets van kamerbrede ovens en als op het eerste gezicht iemand er 'zomers' bij loopt, dan is in tweede instantie met wat extra aandacht te zien, dat het schort meerdere kledinglagen omsluit. En zoiets moet straks door de -27º heen?

 Blijkbaar is de overgang van 35 naar 18 moeilijker te verwerken dan de vervolgstappen richting -20 en meer. Alles klaagt steen en been over 'de kou' en ik kijk een beetje verbaasd om me heen, als men me vraagt of ik het niet koud heb. Maar goed in Frankrijk ging bij de meesten ook de kachel uiterlijk in september aan, terwijl ik soms pas in december het eerste vuur aanstak ..... afgezien dan van het elektrische kacheltje onder het bureau.

Lanterfanten

 Verlaat opgestaan, traag in beweging gekomen en vervolgens in alle vrijblijvendheid door de dag heen gedieseld. Daar heb ik geen sjoemelsoftware voor nodig. Een vriendin bezocht en me onderweg voor de zoveelste keer geërgerd aan de slechte bewegwijzering, als je de grote doorgaande wegen moet verlaten. Maar eerst naar een feest in de buurt geweest. Een kool-festival. Initiatieven als deze moet je koesteren, want itt Frankrijk gebeurt het hier nauwelijks. Maar voorstellen deed het niks. Een beetje veemarkt brengt meer mensen op de been.

 Kool! Iedereen is in het kader van de wintervoorbereidingen behalve met (o.a.) wijnmaken en groenten op azijn zetten nu ook bezig met witte kool in een pekelbad leggen. Niet eentje maar tien(tallen). Na een paar weken/maanden inwerken van het zout is de kool behalve geconserveerd ook zacht geworden. De bladeren worden dan gebruikt om met een rijst-en-vleesmengsel gevulde koolrolletjes te maken: Sarmale. Een, naar men zegt, Roemeense lekernij. Meestal geserveerd met Mămăligă, soms 'cu branza', oftewel polenta, eventueel met kaas. Is best te eten, vaak een beetje smaakloos, maar dat kan zo verholpen worden. Ik zou het alleen geen 'lekkernij' noemen en het ook niet dagelijkse willen eten. Wat schijnbaar wel gebeurd.

Zondags

 Tsjoe, verslapen. Dat het kan, als je bijkans om achten in je nest ligt en geen uren ligt te woelen, voordat het zand zijn werk doet. Bovendien geen nachtelijke onderbrekingen, die langer duren dan nodig is om de gevoelloos gelegen lichaamsdelen in een andere houding te draaien. Dat wil meestal wel anders zijn.

 Verbazende nachten, zowel die zeldzaam lange, voornamelijke met slaap gevulde versies, als de meer regelmatig voorkomende nachten, waarin mij urenlang niets anders gegeven is, dan in het niets te staren. Beide versies en ervan afgeleide varianten hebben één ding gemeen en dat is, dat ik 's ochtends, als ik besluit, dat ik wakker genoeg ben om op te staan, alles behalve uitgeslapen ben. Zo voelt het tenminste niet aan. Zeg maar gerust nooit. De laatste keer, dat ik enthousiast de dag tegemoet ben getreden, kan ik me niet meer voor de geest halen. Dat enthousiasme komt vaak wel, maar kost ff. Moet waarschijnlijk nog wakker worden.

Kruik

 'Kouwe voeten', één van de medicatie-cadeautjes die ik aan mijn hartaanval heb overgehouden. Er zijn meer bijwerkingen, maar dit is toch wel de meest vervelende.

 Morgen opzoek naar mijn voetenwarmer. Ik neem aan, dat ie ergens in een van de nog niet leeggehaald verhuisdozen zit. Bij het inpakken in elk geval niet belangrijk genoeg bevonden om op de buitenkant te vermelden. Anderzijds te belangrijk om achter te laten. Dat gaat ff zoeken worden. Het ding is altijd maar een paar minuten nodig, dan heeft het lijf de voeten weer gevonden en trekt de innerlijke CV het zelf. Maar zonder die paar minuten kunnen mijn voeten zo mijn nacht bederven.

 Vreemd fenomeen om tegen het gloeiende aan in een lekker warm bed te liggen met twee van die ijsachtige uiteinden. Zonder die rubber kwabbel kan ik doen, wat ik wil, ik krijg de voeten niet bij de rest betrokken. Het is alsof de vereiste minimum temperatuur om over te schakelen naar de interne verwarming niet gehaald wordt. "Maar je leeft nog!" krijg je dan gezegd, als ik het onderwerp weer en keertje in het medische circuit aankaart.

Wonderbaarlijk

 Blijft toch een vreemd gegeven dat mensen bij elkaar trekken, daar bewust naar streven en dan denken dat ze hetzelfde leventje kunnen leiden als voorheen, met als enige verandering wat extra toevoegingen 'voor erbij'. Vooral niks eraf. Als dat kan, graag natuurlijk, maar dan wel voor beide partijen. Ieder zijn eigen leven en dan sluiten die beide levens natuurlijk naadloos aaneen tot één geheel. Ik voel een onstuitbare lachstuip opkomen. Dat lukt je in een LAT nog niet.

 Geven en nemen, niet eens rechten en plichten, in overleg, communicatie dus. En dat hoeft echt niet in de vorm van kwartetten. "Geeft jij mij dat, dan doe ik wat meer van zus en een beetje van zo!" Gebalanceerd, oké, maar zonder weegschaal.

 Botsingen en vanzelfsprekende eigenschappen, die ineens raar of zelfs naar worden gevonden. Ik snap niet dat iemand zich daarover kan verbazen. Karakterverschillen, opvoedingsverschillen, andere persoonlijkheden, andere gewoonten in keuken en huishouden, nu zelfs compleet verschillende maatschappelijk-politieke achtergronden en al het grootste deel van het leven achter de rug. Ik zou wantrouwig worden als dat vlekkeloos over de bühne zou gaan richting een feitelijk dagelijks samenleven, iets waar we eigenlijk nog steeds niet aan toe zijn gekomen. Kom, ik ga eens lekker in mijn eentje naar de disco, sorry kroeg.

Gentechnisch?

 Oude discussies keren terug. Waar ligt dat nou aan? Aan de verwrongen geest van de gemiddelde tegenwoordige, meer of minder moderne vrouw of doet iedereen dat behalve ik?

 Het recht opeisen om zichzelf te kunnen zijn en verlangen dat de ander zich daardoor of daarvoor aanpast. Zich verandert dus.... of te wel nièt zichzelf mag zijn. Aanpassen is schijnbaar altijd iets wat de ander z'n pakkie an is. Hoe blind kun je zijn?

 De volgende stap is nu natuurlijk voorspelbaar. Straks de eerste verwijten, dat ik het ben die me niet aanpas... Zucht. Nee, helemaal waar natuurlijk. Van Frankrijk naar Roemenië, van 60 hectare vrijheid naar buren in een dorp, van een vijftien kamer woning met nog wat losstaande huizen naar een optrekje met krap 5 kleine ruimtes, van een omgeving waarin ik geen taalproblemen had naar het betere handen- en voetenwerk om mijn boodschappen over te brengen, van zelfstandig wonen naar (tijdelijk) inwonen en van een 180 breed bed voor mezelf naar een 140 brede bedbank voor twee, om een paar kleine, oppervlakkige veranderingen in mijn leven te benoemen, die je best onder het hoofdje 'aanpassingen' kwijt zou kunnen. Laat ik hopen, dat we dit gemierenneuk niet krijgen.

Klavertjes

 Zonder er nou direct een dagtaak van te hebben gemaakt, kijk ik, als ik met de honden loop, al jaren uit naar klaver met vier blaadjes. Ingesleten bijgeloof? Uitdaging? Bezigheidstherapie? Training patroonherkenning? Ik zou het niet weten, waarschijnlijk een mix.

 In Frankrijk was ik daarin weinig succesvol. Ik kan me herinneren d'r ooit eentje gevonden te hebben. Hier zit ik inmiddels op een stuk of acht. En ik kan nu met zekerheid stellen, dat het weinig extra voorvarendheid aan je leven toevoegd om het woord 'geluk' maar ff niet in mijn mond te nemen. De verkoop is er niet sneller door gegaan, de badkamer zorgt nog steeds voor problemen, mijn kijk op de wereld is er niet minder zwart om geworden en twee dode honden in een paar dagen tijd kun je nou toch met de beste wil van de wereld niet onder het hoofdstuk "Geluk" geschoven krijgen.

 Maar hoe zit dat met klavertjes-6? Vanochtend gevonden. Moet ik me nu indekken voor apocalyptische gebeurtenissen in mijn leven of rollen miv vandaag alle denk- en ondenkbare hoofdprijzen mijn leven binnen, ook al speel ik niet mee in de betreffende loterijen??

Swingend?

 Een hele avond Roemeense volksmuzieken met korte perioden van moderner spul voortgedreven door een zwaar overheersende discodreun is teveel van het goede èn wat mij betreft geen dansavond. Nummers, vaak in up-tempo, worden tot in het eindeloze opgerekt, tekst komt maar zelden verder dan "La lallala la la" of varianten daarvan en het dansen gebeurd 'en groupe' in kringen of kringetjes, slingers of in een soort linedance zelden per stel. Het is meer een gezelschapsspel dan een dansavond. Een 'light'-versie van carnaval en daar ben ik toch al decennia geleden mee gestopt. Rare wereld, maar men amuseert zich ogenschijnlijk kostelijk. Ik heb het voornamelijk bij aanschouwen gehouden. Dit is niet mijn idee van gezelligheid en/of een avondje dansen.

 Nu wist ik ook niet echt wat me te wachten stond. En waarschijnlijk gold dat niet voor mij alleen. Iets met eten met collega's was me vertelt. Het merendeel van die 'collega's' ken ik  dus niet en bovendien is dat een begrip, dat net als 'buren' bij mensen een vreemde vorm van rekbaarheid kan hebben. Het gezelschap bestond uit onderwijskrachten van 4 of 5 scholen. Aanleiding onduidelijk, maar ik moet zeggen, men besteedt hier best wat energie aan een feestelijke omlijsting van het onderwijs. Zo is het 'eindexamen' ieder jaar weer een hele toestand met eten en dansen. Nou ja, het is wat je dansen noemt.

Spullaria

 Schoenen, die gekocht zijn met het geld van de verkoop van restaurantbonnetjes, die je verdiend hebt door meer dan een 7 voor je tentamens te scoren, hebben natuurlijk een geheel andere waarde, noem het emotionele lading, dan als je ze gewoon gekocht hebt van je zakgeld. Maar wat moet je ermee als ze versleten zijn en/of niet meer aan je voeten of in het straatbeeld passen?

 Alles heeft een verhaal. Dat is altijd zo, maar ik heb zelden zoveel verhalen bij elkaar op een hoop gezien. Boeken, schriften, schoenen, jurken, jassen, hoeden, tassen, knuffels, servies, bestek, glaswerk, figuurkaarsen en andere prullaria. Herinneringen aan de jeugd, aan de studietijd in Brasov, aan oma, aan de sporadische plekken waar werkelijk iets met die studie is gedaan, aan de perioden in Nederland, aan de gestorven vader, aan het handwerk van moeder, aan Roemense ambachtelijke handvaardigheden, etc. Ik zou mijn huis in Frankrijk er zo mee gevuld krijgen. Laat het tentje hier nu minstens een factor 4 kleiner zijn ...

Spijkeren

 Een verklungelde dag. De enige zinnige activiteit was het in mijn geheugen opslaan van het globale aanbod van een nieuw geopende klus-supermarkt: Hornbach. Een lang en breed gevestigde naam in Europa. Naast Dedeman, wat erg Duits klinkt maar volgens mij Roemeens is, de Baumax, die onlangs overgenomen is door de Franse bouwmarktgigant Leroy-Merlin en een in betalingsproblemen verkerend Ambient is nu ook het klusaanbod voor het grootste gedeelte in buitenlandse handen. Niet dat de Roemenen daar wakker van liggen.

 Net als in de supermarkten (Carrefour, Auchan, Lidl, Kaufland of Penny) is het aanbod overweldigend. Moet iets te maken hebben met het feit, dat men nauwelijks het geld heeft om dingen te laten doen en dus vrolijk zelf knutselt. Het is voornamelijk 13 en meer in een dozijn met af en toe een pareltje. Dit qua inrichtingsspullen. Het aanbod van bouwmateriaal is misschien qua keuze niet optimaal maar qua kwaliteit absoluut geen 2e garniteur.

 Wat me vandaag opviel was het vrijwel ontbreken van bekende namen. Nu zeggen merken ook niet alles, maar als je een stuk of tien kettingenzagen aanbiedt en er zit noch een Stihl noch een Husqvarna bij, dan word ik een beetje achterdochtig. En dat is maar één voorbeeld. Daarvoor hadden ze een goedgevuld afdeling met timmerhout. Iets dat ik hier tot nog toe slecht mondjesmaat en in ongewenste afmetingen kon vinden. Het is geregistreerd!

Natuurpracht

 Redelijk helder weer en dus onderweg naar Sibiu een mooi uitzicht op de (nog) sneeuwloze toppen van de Karpaten. De winter aarzelt. Het uitzicht had desalniettemin iets spectaculairs. Met een wind vanuit het zuiden (Boekarest) kwam enige bewoking onze kant op, maar het lukte die wolken slecht met moeite om de Karpaten te passeren. De bergen fungeerden duidelijk als een grens tussen twee verschillende luchtdrukgebieden. De wolken werden als het ware over het bergmassief heen gedrukt en gingen aan de noordkant direct dalwaarts. Dit gaf het idee alsof een gigantische waterval van de bergentoppen naar beneden viel en in het niets te verdween, voordat de grond werd geraakt. Nog nooit eerder zoiets gezien.

 In het dal waarin Sibiu is gelegen stond een straffe zuid-zuidoostelijke wind. Heeft er vast ook mee te maken.

Terughoudendheid

 Nog katerig, maar met gekalmeerde ingewanden. Er stroomt weer bloed door mijn aderen. Overdrijven is een kunst, waar ik me soms met graagte aan overgeef. Bij het spelen met woorden in het beschrijven van momenten, waarnemingen, overpeinzingen of gebeurtenissen van de dag ben ik daar nog nooit een grens in tegen gekomen. In alle andere gevallen werkt wel steeds een soort van afbakening. Door het lint gaan mag, maakt niet uit of dat met eten, drank, feest, gokken, treuren of werk is, maar wel met mate of per uitzondering. Ik heb me er al vaker over verbaasd. Ergens zit er een soort ingebouwd veiligheidsventiel. Wat dat betreft heb ik volgens mij de juiste ingebouwde beperkingen om met allerhande (andere...) drugs te experimenteren. Maar dat ik dat deel steeds links heb laten liggen is misschien wel dankzij diezelfde veiligheidsklep. Ben dan ook niet van plan om daar iets mee te doen.

 Geef mij maar het leven zoals het is, zonder permanent rozige vertekening of andere onwerkelijke filters. Koud - warm, meer of minder armlastig, werken - genieten, etc. Een mens wil tenslotte wat te klagen houden. Niet dan?

Geestrijk?

 Geen zin in wijn. Is dat nu een goed of een slecht teken??

Publiek

 Dokterbezoek. Zit je met een stel, dorpsgenoten notabene in de spreekkamer als 'je wordt behandeld'. Ik versta niet wat hij tegen hen zegt, maar zij verstaan wel wat hij tegen mij zegt. Zij zijn nu in elk geval op de hoogte van mijn medicijngebruik en mijn bloeddruk. Dit staat me niet aan en ik heb dat al meer dan duidelijk genoeg gemaakt. Als dit 's mans manier van werken is, mij best, maar dan een dokter waarbij dat beter is geregeld. En mocht het de landsaard zijn, dan naar een ander dorp of de stad.

Opdrogen

 Fysiek een beroerde dag. Zou weleens veroorzaakt kunnen zijn door het drastisch verminderde alcoholgebruik. Niet goed als het gebruik iets routineus of zelfs automatisch krijgt, maar meer dan redenen genoeg gehad daarvoor. En als iedereen, nou ja de meesten om je heen erg makkelijk omgaan met die (sterk) alcoholische versnaperingen, dan doe je haast ongemerkt minder moeilijk over je wijntje en je biertje. Maar hoe was het ook weer? Vele glaasjes zijn uiteindelijk toch meerdere flessen!

 Mag Frankrijk een naam hebben op dat gebied, maar daar heb ik in de afgelopen jaren het drankgebruik alleen maar minder zien worden. Buitenshuis dan. Wat ze achter hun voordeur doen, weet ik niet en gaat me nog minder aan dan wat ze aan de bar naar beneden gieten. Maar Frankrijk is echt een stuk 'heiliger' geworden in de tijd dat ik er woonde. Nou, hier naar mijn idee niet. Maar ik heb natuurlijk (nog) geen vergelijkingsmateriaal. Bovendien hoeft je je niet alle zeden en gewoonten eigen te maken. Toch? Moet trouwens morgen niet vergeten om de geprakte witte druiven te persen ....

Leeghalen

 Bewolkt maar droog en kwik dat wat gewilliger in de hoogte steeg. De ingrediënten voor een vele malen actievere dag dan gisteren. Soep gekookt, maar het werk daarvoor was gisteren gebeurd. Vandaag was het de beurt aan het gas. Zelf aan de slag gegaan met het leeg ruimen van het tweede woninkje. Een werkje, dat 'vergeten' is door de bouwvakkers, die wel voor de vulling verantwoordelijk zijn geweest.

 Je staat versteld hoeveel rommel uit zoiets komt van nog geen 12 m3. Probleem is, dat rommel hier niet zo makkelijk kwijt te raken is. Nog geen recyclingspunt gevonden. Dat wordt branden en gefaseerd met het vuilnis meegeven, dat sindskort wel een recycle-ophaalbeurt kent. Betekent dat de zooi minstens nog tot volgende week in de weg staat.

 Direct maar besloten om de vloer te egaliseren. Nee, niet volstorten, maar uitgraven. Moet je ook weer ergens mee heen. De tuin is geen alternatief, meer dan een kwart is verpulverde baksteen. Die oma, waar het huis van was, moest waarschijnlijk ook zooi kwijt en heeft wel voor opvullen gekozen. Gelukkig zijn er meer dorpelingen die ook nu iets op te vullen hebben. Die scheppen het dan weer voor mijn deur weg.

Ratten

 Banken, verzekeringen en belastigen .... het leven zou zonder een stuk aangenamer zijn. Je bent er toe veroordeeld en het levert, behalve per uitzonderlijk toeval, never nooit iets op wat je zou kunnen verleiden tot een lichte vorm van tevredenheid of voldoening. Als je tenminste het schrijven van sarcastische reacties op hun blijken van volledig ontbrekende klantvriendelijkheid even buiten beschouwing laat. En het maakt niet uit of je nou met de telefoniste of iets managerachtigs te maken hebt. Het volk wordt òf uitgekozen op een aangeboren arrogante zelfingenomenheid of eenmaal opgenomen in de gelederen degenereer je in die richting, dank je collega's.

 Ik zal blij zijn, als dat straks allemaal lokaler en vooral kleiner, directer en overzichtelijker en misschien zelfs met een ietsie pietsie klantvriendelijkheid kan worden geregeld.

Sommerschluß

 Het is echt omschakelen. Jas aan. Deuren dicht. Koude voeten. De prachtige tegelkachel is toch iets te laat geplaatst. Die moet nog aan het stoken wennen. Dat gaat dus mondjesmaat. Geen ramp want de prachtig nieuwe deur blijkt na bijna twee jaar en een hele zomer openstaan toch nog 'gewerkt' te hebben. Voordat ie fatsoenlijk kan sluiten zal de schaaf er overheen moeten.

 Ook voor de honden zal het aanpassen zijn. Geen vrije in- en uitloop meer en dat terwijl ik (helaas nog steeds) niet permanent op de plek aanwezig ben. Maar om ze op de oude dag weer tot de natuurlijke elementen te veroordelen, is geen alternatief. Meer ter plekke aanwezig zijn kan bovendien geen kwaad maar dan wel actief, want die kachel, zelfs als ie de volle sterkte aankan, is bij verre niet voldoende voor het hele huis. De rest van de verwarming was gepland bij de aanleg van de badkamer. Niet zo handig, blijkt.

Waterval

 Regen is regen en blijft regen en ik heb er een hoop tegen! Maar wie vraagt mij iets in deze? Helaas niemand en ook niets. Is er een land waar de noodzakelijke neerslag, want dat snap ik best wel, 's nachts valt en overdag de zon schijnt? Zo ja, dan moet ik misschien toch een voorlaatste verhuizing overwegen.

 Het meest vervelende is, dat er moeilijk een soort verhouding in de afkeer is te vinden. Regen irriteert gewoon na een paar minuten, zelfs als je er niet doorheen hoeft, ongeacht hoeveel dagen of weken mooi(er) weer eraan vooraf is gegaan. Als je de zon niet alweer ziet verschijnen, voordat de bui is overgetrokken, is het hommeles. Zeker als de temperatuur in het kielzog van de neerslag een stevige duik naar beneden heeft gemaakt.

 Bij een aardige temperatuur in de schaduw wil ik best op een leuk terras het eind van een bui of het verloop van een regenachtige dag aanschouwen en onder het genot van een drankje de natgeregende passanten voorbij zien komen. Helaas is het daar de tijd van het jaar niet voor. Het is omslagtijd, seizoenen reiken elkaar het stokje. Schakelen. Omwennen. Andere routines. Onuitgevoerde plannen kunnen bijna in de kast. Houtvuur, warme wijn en kaarslicht. Heeft ook wel weer wat, maar dan is de temperatuurval voldoende en geen regen nodig.

Aftellen?

 Spannende tijd. In theorie zijn het nog een twaalftal dagen en dan zou de definitieve versie van het koopcontract getekend moeten (kunnen) worden. Ja, ik hou een slag om de arm. Ik geloof het pas, als de tekensessie de revue is gepasseerd en ik het bankafschrift in mijn handen heb cq. het rekeningoverzicht op mijn laptop zie.

 Tot die tijd probeer ik me voor te houden, dat het nog geen gelopen race is. Geen nieuws is momenteel goed nieuws, maar slecht nieuws kent geen meldingslimiet. Ik heb daar ervaring mee. Het maakt voorzichtig, zelfs wantrouwig. Maar dat zijn slechts momenten, oprispingen, die opspelen als mijn enthousiasme een aanloop neemt richting uitbundigheid.

 Na jaren van geduldig volhouden moeten die laatste weken ook lukken, lijkt me zo. Het zijn dan wel de laatste loodjes, maar toch.

Slaapmutsje

 Zondagavond en water waar het niet hoort. Een snelle check wees in de richting van een verstopte afvoerpijp. Ontstopveer bij de hand, dus zo gepiept. Mooi niet dus. Verstopping ergens in een 5m lange pijp van 3,5 cm doorsnee, aansluitingen met meerdere hoeken van 90º en laat me raden: met een verloop dat zeer waarschijnlik verwaarloosbaar is. Alles mooi weggewerkt in 10 cm beton.

 Na diverse pogingen de veer de veer gelaten en voor vannacht de pijp een partij soda gevoerd. Werkt het niet dan morgen met aggressiever spul aan de slag.

 'Leuke' bijkomstigheid is, dat al het huiselijke water via dit pijpje naar buiten moet en de verstopping redelijk tegen het einde zit. Geen afwas dus, maar dat zal de ramp niet zijn, maar ook geen gedouche. Gelukkig hebben we net allemaal onze zondagse badderbeurt gehad.

Beweging

 Het heeft ff geduurd en ik heb ook nog niet 'gekregen' wat ik wilde, maar met een belangrijke opruimslag is een begin gemaakt. Wat ik gedaan heb voor mijn vertrek naar Frankrijk ligt of lag hier nog in een hoek in de tweede kelder, die als voorraads- en washok moet gaan dienen. Ooit lag het allemaal boven in huis, en naar ik moet geloven netjes opgeruimd en geordend, maar toen na een klein jaar aandringen door mij de boel nog niet geschoond was, op het moment dat de aannemer aan de slag wilde met het huis, is het zooitje door de werklui in zakken en tassen geflikkerd, een nog complimenteuse omschrijving voor wat gebeurd moet zijn, en deels in de kelder en voor de rest buiten en naderhand in de schuur terecht gekomen.

 De toestand, waarin het spul verkeerd, is moeilijk verdraagbaar, als je iets hebt met boeken. Dat je het spul na al die jaren, zelfs in deze staat, nog eens door je handen wilt laten gaan, kan ik me goed voorstellen. Allemaal erg technisch, wis- en natuurkundig spul. Maar voor het grootste deel zijn het studieboeken en zouden dus direct weg kunnen. Helaas wordt daar anders over gedacht en gaat er nog een slag overheen, in de ijdele hoop ze een ander in de maag te kunnen spitsen. Hetzelfde geldt voor de tamelijk onoogelijk geworden romans en andere leesboeken. Uitstel .... ok, maar dan graag zonder afstel richting de papierverwerking. En dan moeten de schoenen, kleren en prullaria nog steeds .....

Overvloedig

 Het is niet zo eenvoudig om duidelijk te benoemen, wat maakt, dat ik me hier erg op mijn plek voel. Iedere keer weer dat gevoel had, als ik om de een of andere reden in Oost-Europa verzeild raakte of later in Umbrië. Inzichten kosten tijd. Maar één van de mooie kanten van het nieuwe leven hier op het Roemeense platteland is het feit, dat het leven nog redelijk dichtbij de natuur staat. Dat heeft mindere kanten, zoals de koeien- en paardenstront, waar je overal voor moet uitkijken, maar dat bedoel ik. Wat je nodig hebt om te leven, groeit, bloeit en scharrelt om je heen.

 Niet alleen de grote moestuinen, de beestentrek in de ochtend en de avond, de kudden schapen links en rechts in de heuvels, het graan, de mais maar ook de gistende pruimen, het borrelende druivensap, meidoornbloesem, duindoorn- en andere bessen, paddestoelen, etc. De markten waar seizoensgebonden groenten en fruit nog momenten kennen van massale aanvoer. Het conserveren van die overdaad in olie, azijn, op suiker of zout en in de alcohol. Een supermarkt in de buurt blijft handig, maar verliest een groot deel van zijn noodzakelijkheid.

 Het komt nou met al die bouwbeslommeringen en de behinderde manier van wonen vaak niet goed uit, maar mijn hart gaat er altijd een slagje sneller door slaan. Het geeft de herfst zijn zin terug. Hout genoeg, een mooie kachel, de kelder vol potten, de diepvries afgeladen en je kunt in december de deur achter je dicht trekken en de winter aan je voorbij laten gaan. Toch een soort winterslaap.

Verwachting

 Mmmhhh, zondag en herfst. Een fris en ook fruitig begin. Bij de koffie de 'foute' pot van gisteren met duindoornbessen, die niet uit de duinen komen, omgevuld. Je bent volgens de sterren een perfectionist of je ben het niet. Niet zo interessant voor de pot (of de buitenwereld) alswel tekenend voor mijn snel verbeterende stemming. Een paar weken geleden zou ik het nog als "weinig zinvol, andere keer beter" aan de kant geschoven hebben. Gevaarlijk uitdagend een dergelijke conclusie, maar ik durf 'm aan.

 Ergens in een bijna vergeten hoekje maakt, weliswaar met moeite, maar toch, de overtuiging, dat alles uiteindelijk op de goede pootjes terecht gaat komen, zich klaar om op te krabbelen. Het is nog niet de tijd om een zucht van verlichting te slaken, maar ik mag er, volgens mij, rekening mee gaan houden, dat die mogelijkheid het theoretische stadium van zich af aan het schudden is. De phoenix in de startblokken voor een herrijzing.

 Het geeft iets poppeligs. En ik kan het maar met moeite onder de duim houden. Dat poppetje mag niet te vroeg uit het doosje schieten. Timing is alles. In de herkansing is het effect vele malen minder. En bovendien staat het zo lullig, als je de uitbundigheid weer onder het deksel gefrummeld moet zien te krijgen.

Zoet

 Lekker dagje. Gelopen, geshopt, geluncht en vanavond wat staan knoeien met vier honingsoorten, walnoten en een of andere bes, die bij nazoeken in Nederland komt van de duindoorn. Hier zijn nergens duinen in de buurt, dus hier zal de plant het moeten hebben van zijn voorliefde voor kalkrijke zandgrond en de aanwezigheid van een of andere bacterie. Is dat interessant? Eerder volstrekt overbodige informatie. Het ding heeft een hoop goede eigenschappen maar is wrang en zuur als de pest, daarom stoppen ze het hier in de honing. Wat ik vanavond ook heb proberen te doen.

 Een ding is inmiddels zeker, dat 'op honing zetten' gaat niet van een leie dakje, als je de ervaring ontbreekt. Zelfs de walnoten was werken, maar daar wilde de honing nog in al z'n traagheid via de tussenruimtes langzaam de pot vullen. Bij de pot gevuld met bessen was al gauw duidelijk, dat het vullen op die manier dagen zou gaan kosten. Dus andere boegen geprobeerd.

 Verwarmen was het niet. Een halve pot honing opvullen met bessen en op z'n kop zetten was het ook niet. Het best resultaat was een halve pot met bessen vullen, dot honing erop, weer bessen erin en weer een stevig dot honing er overheen. Het resultaat kwam op die manier dicht in de buurt van het oorspronkelijke idee van een met bessen gevude pot opgevuld met honing. Nu echter met slechts 2/3 van de hoeveelheid bessen. Onzin toch? Maar wel lekker bezig geweest.

Dagvulling

 Een gevulde dag. Later dan de bedoelig mijn nest uit, vervolgens na het afhandelen van de dagelijkse routines erop uit om ook een 25-literfles gevuld te krijgen met potentiële witte wijn. Médias was het orginele idee maar het is Sibiu geworden. Geen goed idee, zoals ik al vreesde. Rondom Medias liggen meerdere wijngebieden. In Sibiu zijn de druiven voor consumptie. Uiteindelijk wel iets van zestig kilo afgeschreven druiven kunnen bemachtigen, maar dat is verre van het gewenste ideaal. Volgend jaar beter.

Op de markt nog wat naar extra's gezocht en gekocht, een prachtige winkel ondekt, zo eentje waar je in feite over de aangeboden waar naar binnen struikelt en waar het binnen tot aan het plafond volgestapeld ligt met koopwaar. In Frankrijk kon je ook soms het geluk hebben een oude quincaillerie te treffenen. Alles voor huis,tuin, keuken en verbouwen. In het centrum aan antiek gesnuffeld, op de Piata Mica geluncht in het Kulinarium en me een poot laten uitdraaien met de wijn. Volgende keer beter opletten.

Thuis de druiven doorgedraaid en nu aan het welverdiende bier. Al die geestverrijkende vloeistoffen stromen momenteel weer rijkelijk. Wat minder drank kan geen kwaad. Weer meer voor de smaak zoals vanmiddag bij de lunch dan voor de bijverschijnselen.

Jojo

 Het gaat op en neer, heen en weer, alle hoeken en gaten van mijn leven door in snel wisselende omstandigheden. Geen 'Himmelhochjautzend, etc' maar daarvoor zo snel wisselend, dat het bijna aanvoelt, alsof ik achter de feiten aanloop, op het moment dat ik denk door te hebben, waar ik voor het moment sta. En dat terwijl ik vanmorgen nog op de feiten vooruit dacht te lopen. Het kan verkeren en snel ook.

 Ik denk, dat het wel goed komt. Zoals het iedere keer weer goed is gekomen. Het zal iets van nastuiteren zijn. Blij eindelijk weer rust te voelen en net voordat je je er aan over wilt geven, licht iemand of iets je pootje en ga je weer. Op en neer.

 Ondertussen alles behalve uitgeteld liggend aan de zijlijn van het leven. Markt bezocht en genoten en de middag aan opruimen besteed. Een niet te onderschatten prestatie die middagactiviteit. Wil er weer beweging in het geheel van de nieuwe leefplek komen, dan moet ruimte gecreëerd worden, waar spullen hun plek kunnen vinden en daarmee weer plek maken voor de inhoud van andere dozen. Een stoelendans, incl. de afvallers. Niet alles zal een eigen plekje vinden èn meer nog, de nog van voor de verbouwing rondslingerende zooi moet nou eindelijk eens opgeruimd worden en niet weer verplaats naar de volgende plek, waar het straks weer in de weg zal liggen. Je blijft hopen. Daarvoor ben je mens.

Aanloop

 Dat was een pissig einde van de dag. Desondanks goed geslapen. Zien wat we vandaag doen. Het begin had beter gekund, maar dat is in feite altijd mogelijk zolang je niet op de besneeuwde top van een berg van het prachtige uitzicht kunt genieten, terwijl je voeten in kristalhelder af- en aanrollend zeewater hangen. Iets met Pasen en Pinksteren ...

 Mistroostige stemming. Bijpassend weer. Zien dat ik me opgang weet te krijgen, dan weet ik straks meer. De inspiratie ontbreekt en nog geen koffie gehad ook. Laten we daar eens mee beginnen. Dan de kachel aanmaken. Dat ding moet drogen voor echt gebruik mogelijk is en dat laatste gaat toch echt gebeuren binnen een maand of zo. Misschien een aardig idee om verder te gaan met het op zijn plek zetten van de meeverhuisde spullen. De bijt- en kauwbehoefte van de jonkies had dat proces een halte toegeroepen. Ik loop weer voor de feiten uit. Eerst koffie.

Conflictpotentie?

 De keuken is schoon, redelijk schoon èn vooral opgeruimd. Ruimte dus. Een startplek waar beweging mogelijk is, zonder wat voor je ligt achter je te moeten zetten om vooruit te kunnen. Dat is een beetje overdreven voorstelling van zaken, maar qua richtinggevend idee klopt het wel. Leuk meegenomen is, dat de plek weer wat meer smaak en leven weet te geven. Raar is dan weer, dat blijkbaar alleen ik met die zaken bezig ben.

 Misschien moet ik als de andere helft weer blindelings doordramt over door moeder's gebaande paden gewoon de auto pakken en erop uit trekken. Waarom zou ik me druk maken om iets, dat schijnbaar de gemeenschappelijke basis mist om er mee bezig te zijn?? Dit klinkt weer erger dan het is, maar ergerlijk blijft het wel. Niet bezig willen zijn met andermans patatten is hetzelfde als geen behoefte hebben aan het mogelijk maken van andermans levensplek. Lullig dan wel, dat die levensplek ook de mijne zou moeten worden. Maar misschien toch maar ff niet dan ipv buurman's gek spelen. Is nooit mijn spelletje geweest. Waar woorden niet werken, blijft weinig anders over dan een gezonde confrontatie met een muur.

Warmlopen

 Weer een administratieve toestand afgehandeld. Het laatste Franse restje in afwachting van het echte werk is de Tax foncière annex habitation.  Als de verkoop in Frankrijk definitief is, kan ik me inschrijven als inwoner in Roemenie, of tenminste een aanvraag daartoe indienen èn de beide auto's invoeren. Denkend aan de papierrompslomp rond de trouwerij hou ik mijn hart vast. Anderzijds sta ik te popelen om de boel afgehandeld te krijgen. Gemeente, politie, prefectuur en een of andere instantie voor de controle van de auto's moeten in de benen worden gebracht. Het vooruitzicht van rust in mijn bestaan neemt proporties aan, waar ik in overdrachtelijke zin langzamerhand wel een moord voor wil plegen.

 Terug naar wat inmiddels mijn thuis had kunnen zijn. De afwas wacht.

Vaarwater

 Een dag de dag gelaten. Een beetje dom winkel in, winkel uit gelopen, een tamelijk smaakloos Chinees buffet geplunderd, de zoveelste poging ondernomen om de keuken definitief afgerond te krijgen, gezocht naar wat inrichtingsspullen voor de slaapkamer zoals bijv. een goed bed, me geërgerd aan de afzetterij bij de Volkswagendealer en vervolgens aan het gemak waarmee tijdsafspraken worden overschreden. Kortom, weer bijna terug in de normale dagelijkse routines.

 Voor negenen de deur uit, na zevenen retour. Ik hoefde net nog niet alles op de tast te doen, toen ik de honden ging voeren. De oudjes hadden het idee van eten al aan de kant geschoven en zich in diep rust verzonken. Is toch geheel anders binnenkomen, als niks zich roert noch laat zien in vergelijking met het enthousiasme, waarmee ik nog geen week geleden aan de poort werd begroet, als ik alleen maar de sleutel in het slot stak.

 De wezenloosheid is zeker ook nog niet opgeklaard. De wereld dringt slechts vertraagd en ontzenuwd door de dempende verdoving heen. Meer automatische piloot dan eigen initiatief. Morgen de afwas en dan weer verder. Is altijd een goed begin.

Invulling

 Vooralsnog gelukkig niet gebeurd, waarvoor ik bang was. Ik ben niet onderuit gegaan. Wat niet is, kan nog komen, maar zo voelt het niet aan. Het is voor het moment meer een kwestie van "Het heeft niet zo mogen zijn." Een beetje een verkeerd tintje, maar daarom niet minder waar. Ik verbaas me enigszins over het gemak, waarmee ik aan deze episode voorbij stap. Maar waarom vraagtekens zetten bij een onverwacht maar daarom niet minder wenselijk verloop?

 Een hoop was open en niet ingevuld en is dat dus gebleven en kan eenvoudig op andere manieren gevuld worden. Zoiets moet het welhaast zijn. Mijn afstand, hoe vervelend die eigenschap ook kan zijn, heeft deze keer goed uitgepakt. Het heeft er tenminste alle schijn van. Verder niet te hard roepen, op mijn toeter klappen behoort nog steed tot de mogelijkheden.

Verder

 Een nieuwe poging tot iets van normaliteit. Terug naar hoe het 5 maanden geleden was. De nieuwe toekomst van toen een plaats geven in de geschiedenis van nu. Het is alsof een stuk uit mijn leven is geknipt, alsof ik gedroomd heb en bij het wakker worden moet constateren dat de werkelijkheid anders is.

Stuurloos

 Een beetje tegen je scherm aan staren, is niet echt, wat je en aangename avondbesteding zou kunnen noemen. Maar om nou in het bijna donker weer 200 meter dorpuitwaarts te lopen om bijv. een vuurtje te stoken in de net vandaag afgewerkte tegelkachel, is niet echt het idee waar ik voor in beweging kom. Zeker niet in de wetenschap dat ik diezelfde 200 meter over een uur of wat in omgekeerde richting mag afleggen om in bed te kunnen stappen. Dat moet gewoon gaan veranderen. Lukt het niet goedschiks, dan maar met eigen inzet. Vandaag (weer een keer!) voorzichtig mijn mogelijkheden bekeken, geproeft.

 Maar het is niet daar, waar nu de schoen wringt. Wat wringt is een stilgevallen leven. De klappen dreunen nog na. Daar heeft het houthakken en stapelen geen verandering in gebracht. Het hout heeft me door de tijd heen geholpen, waar je anders waarschijnlijk maar wat tegen aan had zitten hikken. Zoals nu.

 Te vroeg om het bed in te duiken, geen zin om er weer een fles wijn tegen aan te gooien. Aan boeken lezen ben ik nog niet toe en Tv heb ik jaren geleden al achter me gelaten. Ik mis mijn muziek en ook mijn honden. De avonden in de rust van de eigenheden. De uitdagingen van een nieuw leven gaan niet over een rode loper naar een opgemaakt bed.

Doorgegaan

 Hout gehakt. Een mens moet iets ...

 Gek, maar allebei dood voelt beter aan dan toen Manneke ineens het leven had verlaten. Kan er verder nog steeds niks mee en dat zal wel zo blijven ook. Enkel op de hoop gooien van wat slijten moet.

Teveel

 Begrafenis nummer twee in vier dagen tijd. Lamgeslagen. Sprakeloos. Verbijsterd. Onder de indruk van de laatste vier dagen. Donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag. Een dodelijk kwartet. Een nachtmerrie, maar dan een met consequenties in de werkelijkheid. Wezenloos. Meer kan ik er niet van maken.

Flarden_2

 De bejaarden weer onder elkaar.

 Zelden zo'n perfect afgebakend hoofdstuk meegemaakt: Verschijnen, verblijden, verdwijnen.

 Toch dat idee "Nu zijn ze tenminste bij elkaar".

 Geen loslopende herinnering meer.

 Tijd om het leven richting te geven ipv het die richting te laten nemen.

Flarden

 Een intermezzo.

 Onwerkelijk.

 Van iets naar niets.
 Wat een scenario.

 Onwerkelijke waarheid, de waarheid van onwerkelijkheid

 In twee en een halve dag van levenlustig enthousiasme naar een timide dood.

Spitten

 Gaten graven gaat nooit mijn hobby worden. Dodengraver is geen beroep voor mij. Zeker niet in deze klei met met grondwater op minder dan een meter. Neemt niet weg, dat ik er nog zeker twee van een meter bij een meter en een meter diep heb te gaan. Maar aub niet in de komende weken.

 Weer een terrein waarop we terug zijn bij "Af". De zoveelste keer. En op dit vlak gaan we het maar ff houden zo ook. Je kunt de raarste redenaties aan de situatie ophangen, maar ff geen nieuwe honden lijkt me een heel redelijke conclusie na wat nu gebeurd is.

 Het bood zich aan en heeft niet zo mogen zijn. Nu maar gewoon afhandelen wat me te wachten staat. Dertien jaar is aardig aan de leeftijd, maar het oogt allemaal nog perfect in orde. Daar gaat dus nog een jaartje, en misschien meer bijkomen. Daarna zien we verder .... als er al iets te zien valt.

Dodelijk

 Waar beginnen? Spoor leek herpakt maar is alweer bijster. Vanochtend wilde Vrouwke mee naar buiten. Ik blij, totdat ik zag, dat ze eigenlijk geen boodschap had aan mij of de oudere honden. Ze had een duidelijk eigen pad. Liep linea recta in een andere richting dan onze dagelijkse wandelroute. Ze liep naar waar normaal gesproken een regenwaterpoel staat, maar nu niet, daarna naar een soort bron in de weilanden en vervolgens door naar de drinkbakken voor paarden en ander vee. Alles bij elkaar iets van 1,5 kilometer. Overal snuffelen maar niet drinken. De weg terug verdomde ze en heb ik haar moeten dragen.

 Thuis, nog steeds een vreemd woord, maar ok, stond ze over de diverse drinkemmers gebogen, maar dronk niet. Voer wilde ze niet, zelfs de melk, die ik haar voerde, liet ze gewoon uit de bek naar buiten lopen. Ze zocht mijn nabijheid en leek te kalmeren.

 In de loop van de middag werd duidelijk dat het mis zou gaan. Waaraan zie je dat? Ervaring heb ik daar niet in, maar toch. Ze verstarde, ademhaling werd steeds hijgeriger en haar vacht kreeg iets ongeregelds. Ik zal de verdere details voor me houden. Het duurde nog een minuut of tien en toen stopte ze met ademhalen. Het hart tikte nog een kort tijd door. Afscheid. Weer afscheid. Het heeft geen zin om over het 'waarom' bezig te zijn. Wat maakt het ook uit. Ik heb met het dier te doen. Het doet pijn!

Reprise

 Vrouwke dood. Al eens een dier zien wegkwijnen? Ik nu wel. Onbegrijpelijk en ook weer niet. Ze had er dus geen zin meer in. Misschien maar goed ook? Valt er iets zinnigs over te zeggen? Niet echt. Ik mag weer graven.

Kruipend

 De dag geslecht. De tweede ballonfles met gistend vocht gevuld. Een hoop heisa voor 25 ltr maar het gaat om het idee en de lol van het bezig zijn. De afleiding heeft zijn tijd geduurd en is daarna weer verdwenen. Vrouwke kijkt nog troostelozer de wereld in en kotste vanmiddag zelfs het water uit, dat ze had gedronken. Is moeilijk om daar tegengas te geven. Wel een middeltje tegen diarree opgehaald, maar dat zijn pillen. Die moeten dus eerst naar binnen, wat al niet makkelijk is, als het dier niet wil eten, en moeten daarna nog binnen blijven, wat momenteel erg onwaarschijnlijk lijkt. Afwachten, dus. Ze zal het leven weer moeten willen, anders gaat het mis.

 Vanmiddag stopte de de buschauffeur om zich te verontschuldigen voor het ongeluk. Is iets, maar schiet verder ook niet op. Hij zal niet met opzet over Manneke zijn gereden. Er rijden idiotere gevallen dorp in en uit. Dat was en is deels het wrange van het verhaal.

 Ik probeer te troosten, maar dat is waarschijnlijk iets te menselijk gedacht. Ik hoop, dat het overlevingsinstict de overhand krijgt en binnenkort weer voer naar binnen gaat en het er weer fatsoenlijk verwerkt uit komt. Morgen zien we verder.

Herrijzen

 De razernij bedaart beetje bij beetje. Er komt weer ruimte voor de alledaagse werkelijkheid. 'Life goes on', de vloek en het geluk van leven. Verder weinig aan te doen, behalve eruit stappen. Maar daar heb ik al menig beter moment voor voorbij laten gaan. Nee, daar ben ik niet mee bezig. Vrouwke denkt daar anders over. Die ziet ff de lol van het leven niet meer zitten. En daar komt geen projectie bij kijken. Ze kotst haar voer uit, schijt wat binnen is gebleven uit als dikke soep en loopt rond als een dronken zombie. Arm beest. En dan vanochtend lezen dat Europa het 'klonen' van huisdieren toestaat ... Je zou bijna in de verleiding komen. Een nieuw speelkameraadje is de beste oplossing. Alleen is het daar nu niet het goede moment voor. Eerst het leven zijn gang laten hervinden.

 Bij mij is het de woede die nog moet verdwijnen. Woede op de oneerlijkheid van het leven. Er lopen hier voldoende kutkeffers rond, die eerder voor een enkeltje hiernamaals in aanmerking waren gekomen dan dit jonge, lieve enthousiasme. Net zoals me nog nooit zo opgevallen was hoeveel dikke en ongezond levende mensen er in mijn omgeving vertoefden, als toen Yoland net gestorven was. Zinloze bezigheid, maar toch. Iets wat je van het hele leven kunt zeggen. Alleen moet je daar niet teveel bij stilstaan. Verder met de wijnmakerij, dus, bijvoorbeeld. Afleiding, veel daarvan en als dat niet meer werkt terug naar de oude vertrouwde paardemiddelen en de rust van slaap.

Puntig

 "Aangeschoten", mooie term voor dit moment. Gemankeerd. Ff niet meer voor het leven geschikt. Opzoek naar een schuilplek en aansterken. Ik kan dat nog, Manneke niet meer. Die ligt nu en kleine meter onder leefniveau. Ik niet, gelukkig, maar daarvoor ben ik de draad kwijt.

 Terug naar referentiepunten. Terug naar Frankrijk. En ook weer niet. Het is niet allemaal zo vergelijkbaar als je zou willen. Daar heb je mijn grenzen weer. Het is inmiddels een soort gewoonte geworden, om die op alle denkbare manieren steeds weer op te zoeken.

 Ik kan het niet meer raken, ik ben uitgeput. Van reserves wil het maar niet komen. Is er iets dat er op lijkt, vliegt het om de een of andere reden binnen no-time weer de deur uit. Nog een week of vier, laten we er zes van maken, ga ik het volhouden? Moet wel, maar toch. Langzamerhand zou ik deze wereld achter me willen laten. Nee, ik wil niet ruilen met Manneke, maar zou wel willen, dat mijn eigen plek een definitief en voorspelbaar andere vorm krijgt. Iets met duidelijkheid. Iets met zekerheid. Iets met vrijheid.

. . . .

 Laat ik mijn aandacht richten op iets anders. Heb ik iets positiefs in de aanbieding? Iets waar ik me mee bezig zou kunnen houden. Een afleiding zogezegd? Ja en Nee, zo werkt dat niet. Niet vandaag. Deze dag mag en zal ten onder gaan in het niets.

Aarde

 Begraven. Uit klei gekneed en er terug in gestopt. In het voorjaar een mooie plant erop en dan is Kees klaar. Tegen die tijd zal alles ook wel terug op zijn plek zijn gevallen. Voorlopig is het eb en vloed met minuten en geen uren tussentijd. Ongerichte woede. Blij toe, dat ik niet in de categorie 'Malloten' val. Voor je het weet neem je de mensheid kwalijk, wat jou overkomt. In Amerika neem je dan een van je guns uit je wapenkast, natuurlijk minimaal half-automatisch maar liefst helemaal. Grijpt een paar dozen patronen en vult het schietgeval op weg naar de bushalte. Want de bus is de oorzaak! Wacht rustig de komst van de bus af, laat de andere wachtende instappen, schrapte ff je keel, stapt naar binnen en haalt de trekker over. Je perforeert de chauffeur en een deel van de inzittenden en ruimt - in het beste geval- ook jezelf op. Lost het iets op? Natuurlijk niet. Het maakt de ellende enkel groter. Je dwingt anderen te delen in je persoonlijke sores.

 Laat maar zitten. Een zijstraatje van niets. Ik hou niet van malloten en ook niet van Amerikanen, denk ik. Maar het mechanisme van doorbrandende zekeringen dat de minder stabiele elementen van de mensheid tot buitensporige vernietigingsdrang kan brengen, dat heb ik inmiddels al een paar keer mogen proeven. Bitter, dat wel maar vooral zinloos om er iets mee te willen doen. Begraven. Ja, dat wel.

Verwerken

 Lam gelagen. Dit gaat een paar dagen en misschien wel meer kosten. Alle open deuren ga ik door. De tijd wil ik terugdraaien. Ik maak mezelf verwijten. Bedenk me wat ik beter had moeten doen. Hoop op een wonder. Etc. De verstoring van een verstoord plaatje, dat mede door dit jonge beest een beetje kleur wist te behouden. Het voelde zó goed en het voelt nou zo verkeerd!

 Het is oorlog van binnen en de ellende kan geen kant op. Opgesloten razernij. Het gevoel een explosie nabij te zijn maar weten, dat die niet zal komen noch te voorkomen zal zijn. Lang geleden, dit machteloze opgefokte gevoel. Uitrazen moet het. Uitrazen in beslotenheid. Al het andere werkt niet. Alcohol niet, tranen niet, gillen niet, rijden niet, niks niet. Oude littekens spelen op. Ook zonder dat het jaren gaat duren, hakt het er heftig in. Het maakt me onredelijk.

 Ik kan doen en laten wat ik wil, maar het gaat niks oplossen. Er is niks op te lossen. Ik moet me neerleggen bij de feiten. Afscheid nemen. Herineringen bewaren. Accepteren. Verlies incasseren. Schuren doet het. En dat is 'goed', want het moet slijten. En gauw een beetje, aub.

Anders

 Geen overenthousiaste ontvangst. In plaats daarvan een timide Vrouwke, die overduidelijk van slag is, heeft gekotst, aan de schijt is en de poort niet uit wil. Een compleet andere wereld. Je zult maar uit het niets ineens je speelkamaraadje kwijt zijn, waar je net nog mee hebt lopen hollen en dollen. Vijf maanden vol gedeeld enthousiasme en ondeugd en dan ineens overgeleverd zijn aan drie bejaarden. Daar raak je wel van slag of je wilt of niet.

 Raar iets, die dood. Nee, de dood is helder. Wat raar is, is het leven. Wonderlijke toestand, die zo patsboem afgelopen kan zijn. Geen batterij verwisselen of motor reviseren. Gewoon met je ogen knipperen en het is voorbij. Ik word daar niet vrolijk van.

 En nu? Ik heb opslag een volledig andere hond gekregen. Opzoek naar een nieuwe speelkamaraad? Misschien toch maar ff laten bezinken, voordat ik domme dingen ga doen. Bovendien trek je ze hier ook niet zo uit de muur, al lopen er zat rond. Gisteren nog een troep van een stuk of tien grote honden gezien. Eerst maar fatsoenlijk begraven en zien dat ik en beetje acceptabel door de dag heen kom. Nee, hier heb ik niet om gevraagd.

Wegstrepen

 Vrouwke piept al de hele avond, waar ze voorheen vooral naar Manneke gromde. Ze loopt naar de doos waarin hij ligt en blaft wat. Ik heb nu een jonge hond met twee zwaar bejaarde soortgenoten. Zoiets als een kind laten opgroeien bij je grootouders. Geen wilde achtervolgingen meer. Geen aftastende gevechten meer. Voetballen met een 70 of 80 jarige is toch echt iets anders dan een potje met leeftijdsgenoten.

 Ik ben pissig, maar kan dat nergens kwijt. Manneke is dood, de buschauffeur treft geen, of in elk geval nauwelijks blaam en ik kan doen wat ik wil, maar ik krijg de hond niet terug.

 Het voelt een beetje dof en afgestompt. Je sluit je er blijkbaar langzaam voor af. De score van de afgelopen 15 jaar: De voorgangers van Sammy & Katrien, mijn vader, de ouders van Yoland, Yoland zelf, nog een paar katten, wat vrienden en mensen, die ik niet persoonlijk kende maar wel zo hun belang/betekenis hadden voor mij, en nu weer Manneke. En dan de wetenschap, dat het afscheid nemen op deze manier eerder zal toe- dan afnemen. Er is iets met ouder worden, wat me absoluut niet bevalt.

Acceptatie

 Nu kun je vanalles lopen bedenken, en geloof me, ik doe nog meer, maar te repareren valt er niks meer. Boem, weg. Ik wil geen honden met mensen vergelijken, maar met Yoland was het hetzelfde. Zonder bus weliswaar, maar de klap was er niet minder om. Ineens is daar geen leven meer. Ineens doet het het niet meer. Kon je kort daarvoor het nog hebben over het uitlaten van de honden of de hond corrigeren, omdat hij niet alles moet eten wat in de berm ligt, een fractie later loop je tegen een blanco, begriploze, dode muur aan. Niks meer. Geen contact. Treurnis en droefheid, heftig opborrelende gevoelens, MAAR geen contact meer.

 Dood-zijn is echt helemaal niks meer. Het is teruggeworpen worden op jezelf. In een spiegel kijken en ergens een manier vinden om je op je schouders te kloppen. En de tijd wordt je er niet voor gegund. Er is een hoop dat gedaan moet worden. Nu geen berichtgeving of georganiseerde begrafenis maar wel een ter aarde bestelling. Vast dwars tegen alle locale gewoontes in als je koeien- en paardenkadavers gewoon ergens in de weilanden dropt. Maar maakt niet uit. Ik ben al begonnen met graven. Morgen verder. In de tussentijd probeer ik dit verlies een plek te geven.

De-routineus

 Gewoon de route gelopen als de afgelopen maanden vrijwel dagelijks gebeurde. Aan de lijn langs de openbare en helaas (want meer snelheid) weer net geasfalteerde weg en vrij in het weiland. Ineens was hij weg. Ik heb hem niet zien verdwijnen. Maar soit, inmiddels luisterden de kleintjes aardig, dus wat gefloten en doorgelopen. Honderd meter verder nog steeds geen vierde hond, weer gefloten en geroepen en weer niks. Ineens hevige remgeluiden, een klap, een jank en de ergste vermoedens klapten voor mijn kop.

 Vrouwke reageerde heftig op het jank-geluid en ik liep in de richting, waarin ik het ergste verwachtte. En ja, daar lag ie, gestrekt, in z'n bloed, ingewanden bloot maar nog levend. Het heeft nog een paar minuten geduurd en daar ging de leukste, meest enthousiaste en liefste van de jonkies.

 Oneerlijk is het en het geeft me een slecht gevoel mbt al die zaken, die nog geregeld moeten worden. Misschien raar om de boel op één hoop te gooien, maar ik weet inmiddels beter.

Klap!

 17:45, of daar in de buurt, Manneke is dood. Een moment van vrijheid en een passerende bus was de fatale combinatie. Hij heeft nog een paar minuten geleefd en toen was het energieke, ondeugende en van liefdevolle blikken vergeven leven voorbij. Au!.

Voort

 Dat was dan september. Bye,bye, zwaai, zwaai. Nog een week of zes te gaan en dan schijnt het (vrijwel) van de ene op de andere dag winter te worden. Dan krijg ik voor het eerste sinds begin jaren zestig en die ene verdwaalde keer op een soort wintersport weer echte pakken sneeuw te zien en temperaturen voor mijn kiezen, die elders in Europa enkel nog af en toe, bijna per vergissing voorkomen. Zes weken waarin zou moeten gebeuren wat in de afgelopen 8-9 maanden niet gelukt is. Droom en werkelijkheid. Zien hoe ver het een in het ander weet over te gaan. Spannend? Ach, nou nee, niet meer.