Het morbide overwicht krijgt weer wat relativerend tegenwicht. Geen fluitje van een cent met al de chemo-verhalen in mijn directe omgeving en de overall ellende van Covid-19. Dat zal de onvermurwbare overlevingsdrang zijn, zullen we maar zeggen. De rollen van fysiek en mentaal zijn inmiddels omgekeerd. De eerste is door de laatste ingehaald. Maar dat maakt het ook concreter en hanteerbaarder. Alles went tenslotte. Een gegeven wat op het mentale vlak helaas stukken minder geldigheid heeft. Kortom we modderen voort tot het weer ff niet kan, doen een stap terug tot het weer beter aanvoelt, schakelen op, etc.
Het voelt oud aan. Een proces, dat het afgelopen jaar in een stroomversnelling beland lijkt te zijn. Je zou er bijna voor in een praatclub willen zitten om te weten of zo'n schoksgewijze aftakeling nou eenmaal bij het leven hoort of niet. Tenminste ik ga van schoksgewijs uit en hoop niet dat dit het resultaat van een liniaire verband is. Zo ja, dan kan ik me beter in de pro's en contra's van rolstoelen of rollaters verdiepen ipv in de opbouw van een broeikas.
Ga weg! Ik laat me weer meeslepen. De onverslaanbare donkere kant van mijn denken. Tijd om andere paden te bewandelen. Uiensoep maken om de aangestastte uien niet helemaal verloren te laten gaan bijvoorbeeld. Zelfs spitten zou qua weer volgens mij kunnen. Maar ja, zondag hè.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten