Op deze manier gaat het moeiteloos lukken om die 10K en daarbij behorend hoofdbrekens voor de Kerst te omzeilen. Tja, dagen kunnen zo anders zijn, dat je ze bijna alweer vergeten bent voordat de nacht valt. Maar van het wel en wee van het blog ga ik gegarandeerd niet wakker liggen. Ergerlijker is, dat ik gisteren door alles wat zich tussen het normale dagverloop wist te persen een mooie middag ben misgelopen in de tuin. Dat moet vandaag niet weer gebeuren.
Het punt blijft, dat het in principe prettige dagen zijn, maar ze niet passen in het leven wat me voor ogen staat. Waar ik sowieso al te laat mee ben, maar daar ga ik het niet weer over hebben. Als je de boel omgooit en je een leven probeert voor te stellen, waarin een dag als gisteren zonder tegenstrijdige gevoelens genoten zou kunnen worden, dan kom je uit op iets als een flatje in een grote stad, niet al te ver van het centrum. Maar wat blijft daarvan over als je net ietsje verder denkt?
Geen honden, enkel katten. Daar zou ik nog mee kunnen leven. Het krap bemeten balkon volgestouwd met bloempotten zou me doen verlangen naar een tuin(tje) en dan begint het geheel langzaam maar zeker te wringen. Wil je zoals gisteren naar het bos. Heb je een auto nodig. kortom een parkeerprobleem. Zowel binnenshuis als buiten, met buren links, rechts, boven en beneden, lopen voortdurend mensen voor je voeten. Etc.
De klusmogelijkheden vallen af, net als de moestuin. Dat geeft een hoop ruimte èn direct ook gemis. Vrg is dus eigenlijk: Wat is erger? Mogelijkheden moeten missen of er niet aan toe komen? Ik heb de kern nog niet te pakken. Het verhaal is knap warrig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten