De mens wordt weer een beetje mens. Je moet het willen zien anders zou je het zo kunnen mislopen. Het gevoel van vele marathons te hebben gelopen, meerdere m3 hout te hebben gehakt en een paar uur met het hoofd tegen een muur hebben staan bonken, zakt langzaam weg. Het wil weer maar kan nog niet. Met een beetje geluk zou het morgen weer een redelijk normale dag kunnen zijn.
Zou niet gek zijn. Alles wat is blijven staan met de bedoeling gisteren gedaan te worden, staat er nog. Alsof je onverwachts d'r vandoor moest en niet meer de tijd had om het ff op te ruimen. Raar gezicht. Een stilleven. Een gestold moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten