Voor het eerst vandaag trekt het lamlendig, hangerige gevoel een beetje weg. Het had wel wat weg van het bijna vergeten kauwgumeffect. Niks ging vanzelf en wat gedaan werd ging zo langzaam, dat ik me stoorde aan mijn eigen tempo of beter het gebrek daaraan. Alles gedaan wat vandaag persé moest gebeuren om morgen de handen vrij te hebben. Dat mag een klein wonder heten.
Na de koffie de diesel aan geslingerd en niet meer laten afslaan tot net na zessen. Weinig tot geen nadenken, enkel zoveel als nodig was om de volgende stap of handeling te kunnen verrichten zonder mijn nek te breken of halverwege een andere richting op te gaan. Van het beter in elkaar zetten van de kneuzer (iets zat verkeerd om) via het bijeen rapen van de onderdelen van de pers om deze schoon te maken, ondertussen speklappen knapperig aan laten bakken voor de lunch t/m het uitlaten van de honden op de namiddagronde.
Af en toe mijn benen terug onder mij trekken, omdat ze nog langzamer waren dan het algeheel al langzame tempo. Ergens tegen het eind van het persen of misschien pas tijdens de hondenwandeling voelde ik de kanteling de betere kant op. Na de honden, koud twee uur in de grote fles zat er bovendien al een 4-5 cm dikke, diep paarsrode schuimkraag op wat rosé moet gaan worden. In het nog niet geperste vat wordt ook hard gewerkt. Als ik de deksel optil komt me de warmte tegemoet. De kleine dingen die de aanzet tot beter een duwtje in de rug geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten