De aardbeien zitten in de grond. Doet weer ff goed. Maar gut, wat kost het een moeite. Voor het idee, dat ik aan mijn laatste 'meters' bezig ben, heb ik geen fantasie nodig. Eerder voor het tegendeel. Ga ik de aardbeien nog genieten? Etc. Overdreven? Dat zie ik (of niet meer) in juni-juli volgend jaar als de planten vruchten zouden moeten dragen.
Negatief? Niet echt. Het is de verwondering over het afbrokkelen van de conditie in een tempo waar de smeltende ijskap van Groenland jaloers op zou zijn en dat gaat, zoals bekend, sneller dan goed is voor de wereld. Het wordt tijd, dat de hometrainer van 24 naar hier verhuist. Ik heb het me al vaker voorgenomen, maar zoals met meer dingen, daar is tot op heden niks van terechtgekomen.
Werkt dat niet verbeterend, dan kan ik me beter als een oude indiaan terugtrekken in de Karpaten en liggend of zittend, daar ben ik nog niet uit met mezelf, het einde z'n gang laten gaan. Ik heb me nooit een beeld van mijn tachtigste proberen te vormen. Altijd vanuit gegaan, dat ik dat niet ga halen. Maar stel wel, dan is dat inmiddels met een vooruitzicht waar ik niet op zit te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten