Menig kennis/vriend(in) kinderen in de wereld zien zetten met al de jarenlange verplichtingen in de nasleep. Ik ben er nooit koud of warm van geworden. Zelden of nooit heb ik het opgroeien van die kinderen bijgehouden of van dichtbij meegemaakt. Ik heb me nooit, werkelijk nooit een beeld proberen te vormen van een bestaan met kinderen of heb dat minitieus verdrongen, laat staan, dat ik ooit iets van een aantrekkingskracht in die richting heb gevoeld. Ooo, het had er best van kunnen komen. Betwijfel achteraf of dat van harte zou zijn geweest. Ik heb er één keer zelfs aan gewerkt. Nou, afschuwelijk en blij toe dat het niks is geworden. In alles wat de medische wetenschap toen al als extra mogelijkheden aandroeg, had ik verder geen zin. Teveel heisa voor iets waar ik me toen ook al geen voorstelling van kon maken.
Hoe kom je op zoiets? Hier loopt alles wat 18+ is rond met minimaal één koter. Beter jonge moeders dan van die uitstellers, die na hun veertigste iets met ingevroren eicellen willen. Het komt hier trouwens nog voor dat meisjes van 14 de school verlaten, omdat ze zwanger zijn. Te jong is ook weer niet alles. En voor de meer dan achttien jarige jonge vrouwen is het te hopen, dat ze een vent hebben en niet achtergelaten zijn met een kind.
Daar kan ik dan weleens over nadenken als ik weer zo'n meid voorbij zie komen. Belangrijker is, dat ik me dan ook met regelmaat afvraag hoe mijn leven verlopen zou zijn, als ik bijv. in het eerste huwelijk direct ouder was geworden? Van het een komt het ander en dan besef je, dat er meerdere van dat soort momenten in je leven zijn geweest, waarop je meer of minder bewust ergens voor of tegen hebt gekozen. De 'Wat als'-vrg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten