Waar het iedere keer vandaan komt, mag Joost weten, maar zo eens in de zoveel tijd heeft Mariana de ogenschijnlijk moeilijk bedwingbare behoefte om het bos in te trekken en paddenstoelen te gaan zoeken. Wat let haar, zou je zeggen. Nou het feit, dat ze dat niet in haar eentje wil doen. Dan komen steeds weer de verhalen van beren en wolven op de proppen. Zeker nu er iemand beweert een beer te hebben gezien tussen Coves en Apos.
Volgens mij loopt dat niet zo'n vaart en bovendien is het dichtsbijzijnde bos dik een uur lopen hier vandaag. Dat is voor mij een groter opstakel. Ben je alleen aan heen en weer al twee uur kwijt en dan moet het zoeken nog beginnen. Met de auto is het niet te doen. Voorbij het eind van het dorp is de weg zelfs voor tractoren verre van ideaal, tenzij ze daar in de afgelopen, zeg twee jaar serieus verandering in hebben gebraacht. Waarom zou men?
Volgens mij is het drie jaar geleden, dat ik een keer aan haar verzoek heb toegegeven en we met de auto een eind richting Medias zijn gereden er ergens onderweg het bos zijn ingedoken. Prachtig bos. Heel open eiken-beukenbos. Aangezien Mariana allerlei andere mensen zonder resultaat heeft proberen te verleiden, gisteren zelf maar weer in de benen gegaan naar hetzelfde bos maar dan aan de andere kant van de weg. Oogt groter. Grote plastic zak mee en goed een uur gedwaald en niks herken- en eetbaars gevonden.
Mariana is dan enorm teleurgesteld. Gaat ze eenmaal in de 2-3 jaar naar een bos waar ze verder nooit komt en het dus absoluut niet kent, op een moment dat de aanwezigheid van paddenstoelen tamelijk twijfelachtig is en is dan teleurgesteld als ze niks vindt. Het is geen markt ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten