Uitgekakt

 Moe. De dag van gisteren zit me nog in de botten. Niet alleen het werk maar ook de slechte wijn. En moeheid is niet de beste voorwaard om voorbije uren na te lopen, momenten in te vangen en die in woorden te gieten.

 Ondertussen zijn de dames er weer vandoor en ik heb ze niet tegengehouden. Hele dagen opgesloten zitten, daar wordt je aardig frusto van. Maar mijn begrip kent strakkere tijdsgrenzen dan die door de dames er op na worden gehouden. Zien dat ik Mopke en als het kan ook Rosa tot terugkeer weet te brengen en dan mijn nest in. Prada zoekt het maar uit. Klinkt beroerder dan bedoeld. Voordat die dame bereid is om zich weer een beetje in de kaders in te voegen zijn we uren verder. Geen zin om daar op te zitten wachten.

Drukte

 Het zou zo op het eind van een niet-verkeerde mnd iets enthousiaster mogen. Maar als ik de blogbijdrages niet via een voice-converter al babbelend tussen andere bezigheden door het internet op ga pleuren, moet ik vooral gewoon ff de tijd hebben om ze in te kloppen. Gisteren de hele dag met een aanpassingsklus van een bestaande situatie bezig geweest, niet eens bij mezelf, en vandaag in Sibiu rondgehangen.

 Tijd kun je maar één keer besteden, dat blijft een nare bijkomstigheid. Geen terugspoel-mogelijkheden, aanvullingen noch het over doen. Gisteren was dat nog geen probleem, maar vandaag begint dat dan toch een beetje te wringen. Maar eerst mijn blogbeleving vormgeven en daarna naar Sibiu gaan staat garant voor een late terugkeer. Niet dat een vertrek zonder aandacht van het blog automatisch een tijdige terugkeer op het honk tot gevolg heeft. Vandaag al bij tienen de deur uit maar desondanks pas na vijven weer in Coves.

 Had niet gehoeven, maar dan reken ik ff buiten Mariana. Behalve een lunch moest er vandaag ook in winkels gesnuffeld worden. Het kriebelt blijkbaar. Al veel te lang geen nwe schoenen en nog langer geen nwe kleding gekocht. Er zouden kilo's verdwijnen voordat de winkelbezigheid weer opgenomen zouden worden. Het tegendeel is het geval. Dat maakt het niet makkelijk om het zelfbeeld in de feitelijke realiteit gewurmd te krijgen. Maar waar een wil is, is een weg en centen moet rollen.

Reiskriebels

 Vakantiegroeten uit Dubrovnik. Dan kriebelt er toch een gemis. Vorig jaar was het al magertjes Utrecht/A'dam en Parijs) en dit jaar is het helemaal niks met er op uit trekken. Misschien straks Nederland nog in mijn eentje en samen naar Praag met de Kerst. Eerst zien en dan geloven. Ook volgend jaar is dubieus. Als ik werkelijk iets fatsoenlijks met de tuin wil en dat direct in ene goed aan wil pakken, is op vakantie gaan niet de meest voor de hand liggende optie.

 Volgend jaar is nog ver weg. Schijnbaar ben ik wel weer op een dergelijke afstand van het heden bezig. Schuif het tenminste niet meer bijvoorbaat aan de kant vanwege te ver weg. Eerst maar eens aan Praag snuffelen. Iets met smaak, stijl en service en ook iets dat past bij Kerst. Zoeken, op zich het spannendste deel van een reis.

Groei

 Op naar het zoveelste 'All time high'. Ze volgend elkaar in een redelijk tempo op. Scheelt, dat het overzichtelijke verschillen zijn. Niet van 5 à 6 honderd naar meer dan 2K, maar enige tientallen hier, een paar honderd daar. Deze maand dank toegenomen interesse uit Nederland. Niet zo vreemd voor een Nederlandstalig blog. Wat dat betreft zou het logischer zijn als de andere drie in de top-4 België, Zuid-Afrika en Suriname zouden zijn ipv Italië, Duitsland en de USA. Nu is volgens mij geen land ter wereld verschoond gebleven van Nederlandse aanwezigheid, maar toch.

 Kortom op naar de 2500+. Dan nog een factor 10 erbij en ik beloof er niet meer over te zeuren. Zal gelukkig niet direct morgen zijn. Het geeft me even tijd om mijn gedachten op andere onderwerpen te richten.

Doenerig

 De draad goed opgepakt. Schouderklopje voor mezelf. "Ga zo door !" Hoevaak heb ik het moeten horen, als ik om onduidelijke redenen eens een keer niet de kantjes er vanaf liep. Zelfs in de tuin terecht gekomen. Magere score bij het uien zoeken. Minder dan de helft zowel bij de rode als de gele uien. Daarvoor doen de pepers het weer prachtig. Meer pepers volgend jaar. Streven naar sambal uit eigen tuin.

 Peperplanten blijken trouwens meerjarige planten te zijn. Zien of we er een paar door de winter heen getrokken krijgen. Binnen natuurlijk. Het zou de opbrengst ten goede moeten komen. Nu duurt het tot aan het eind van de zomer, voordat de planten hun vruchten produceren. Ik ben benieuwd. Wilde dat vorig jaar al doen, maar toen is het er niet van gekomen.

 Plannen zat weer. Iedere keer als ik in de tuin bezig bent, borrelt het ideeën naar hartelust. Iets wat ik alleen ken van werken aan websites en dat is inmiddels alweer veel te lang geleden. Zelfs al het onkruid en mn de wortelgevallen weten dat geen halt toe te roepen. En dat is best knap, want het ziet er dramatisch uit, als ik momenteel een spade grond omhoog wip. Na de redelijk doenbare klussen aan huis, bijgebouw en schuur straks naar het meer onmogelijke werk: de tuin. Ik verheug me erop.

Wijsheid?

 Zò, weer wijzer geworden, als je de goegemeente mag geloven. Vroeg me onlangs in dit kader af of je werkelijk zoveel verstandiger wordt met het klimmen der jaren of dat het simpelweg steeds moeilijker wordt om onverstandig te zijn of daar aan toe te geven. Hoe dan ook, gewoon verder en liefst op de maandag ingeslagen weg. Verder met het ontruimen van de lange baan. D'r wachten nog een paar zure appels op me. Het zal kortom met gepaste tegenzin zijn, maar ook hier maar onder het motto van 'iedere dag iets, al is het het vegen van het stoepie'.

Omvallen

 Met beide beentjes weer op de grond. Mijn knie herinnert me aan vanochtend en zo is de kring weer rond. Met een hoop bezig geweest vanavond, maar het is niet het tijdstip om daar over uit te weiden. De hardnekkigheid waarmee Mariana andersmans onmogelijkheden van goede bedoelingen blijft voorzien, mag wel ff benoemd worden. Wanneer is dat geweest, dat ik gestopt ben in het geloven in de goedheid van de mens? Als dat niet al op de kleuterschool is geweest, weet ik het niet meer. Maar mooi geweest, dag is voorbij en helder zou ik me ook niet meer willen noemen. Tijd om de oogleden te laten rusten.

Doortellen

 In twee dagen 14 stukjes .... het moet niet gekker worden. Een beetje aan mezelf denken of net niet misschien. Maar vandaag niks van dat alles. Vandaag is het mijn dag. Eenmaal per jaar niet met derden bezig zijn. In theorie dan. Je moet wat nu het geen feest meer is, dat je ouder bent geworden. Hup, in de auto springen en zien of het thuis is waar je vanavond terecht komt? Nee, want Mariana wil vast mee. Of, eigenlijk moet ik zeggen, vind dat ze het recht heeft om deze dag met mij te delen. Niet met derden bezig zijn? Lulkoek dus. Moet nog wachten ook, want die is na het melken van de koe natuurlijk weer het bed in gedoken en naar dromenland vertrokken. Wachten .... niet echt iets waar ik om zit te springen? En dan vanochtend al op mijn bek gegaan dankzij de honden en een verdraaide knie. Ach, het klinkt meer naar een normale dan een bijzondere dag. Past wel. zo bijzonder is dat ouder worden tenslotte niet.

 Dat ik er nog ben is wat dat betreft een stuk specialer. Na al die doden die ik al gedacht heb te sterven, de overdaad aan momenten waarop de mogelijkheid van het verscheiden door mijn hoofd schiet en het getob over dat laatste moment is het wonderlijk maar daarom niet minder prettig dat het bij theoretische exercities is gebleven. Meer geluk dan menig ander, zoals vorige week hier de eerste verkeersdode is gevallen sinds mijn verschijnen. Had dat veel eerder verwacht. Een hoop gelul over te hoog gras in de berm om de idiote snelheid te camoufleren, waarmee de vriendelijke herder uit het leven is gerukt door zo'n aso, die meent dat autorijden gasgeven betekent. Geen vrolijk-vriendelijk gedag meer als hij met z'n 2,5 ltr fles bier onder de arm terugfiets naar zijn kudde. Het zal je maar gebeuren.

Ideetje?

 Dat gaat vandaag geen nachtwerk worden. Een blaastrainingmomentje voor de honden. Iets waarin onze Mop met sprongen vooruit gaat. Da's andere koek, dan het gehannes met Rosa. Zo zie je maar weer; alles wat leeft is moeilijk vergelijkbaar met de rest. Maar moe dus en dat kan nauwelijks aan het activiteitenniveau van vandaag hebben gelegen. Wel bezig geweest, maar nauwelijks fysiek. A4'tjes verplaatsen is geen powerliften.

 Zou nou willen aanhaken, waar ik gisteren, sorry vanochtend ben gestopt, maar dat zit er niet in. Te duffe kop en die knop om te switchen tussen de blogwereld en mijn eigen bestaan, is er gewoon niet. Je zult maar gaan zitten en je ineens verplaatst voelen naar Zwijnstein. Kon dat vanwege eigen ervaring bij 'Het Bureau' of 'Nooit meer slapen' nog goed volgen, maar zoiets als Harry Potter, de Da Vinci Code of het Martyrium ontstijgt weliswaar niet mijn voorstellingsvermogen, maar wel mijn grip daarop.

 Een mens moet het met zijn beperkingen doen en als dat beperkt blijft tot die ene grote roman, die er nooit zal komen, is dat lullig maar verder niet erg bijzonder. Eerder regel, al zullen de meesten, die het niet voor elkaar krijgen, ook nooit gespeeld hebben met die gedachte. Ik rijg stukjes als woorden. D'r is een Duitser, die daar een ultieme poging in ondernomen heeft. Ik ben zijn naam ff kwijt, maar zijn boek kun je op verzoek naar eigen inzicht samenstellen. Volgens mij zelfs met een aantal eigen bijdrages erin. Soort van natuurlijk, want door een computerprogramma gestuurd cq geregeld. Gebaseerd op het feit, denk ik, dat ieder boek in combinatie met de fantasie, belevingswereld van de lezer een uniek geheel vormt.

 Het zou dus niet meer geheel oorspronkelijk zijn, maar ik zou mensen kunnen laten putten uit mijn blog en gebaseerd op een aantal criteria, aangezwengeld door een algoritme een boek toesturen, waarvan er maar één exemplaar op deze wereld bestaat. Iedereen zijn/haar eerste druk. Unieker is nauwelijks mogelijk. (© Augustus 2018 Alle rechten voorbehouden tot in eeuwigheid, Amen)

Eigenheden

 Een schone èn lege eettafel en een werktafel die opveert nu de mm-dikke stoflaag is verwijderd. Wat een genot moet het zijn als de betonvloer in de tuinkamer eindelijk een bedekking heeft gekregen en de honden bovendien elders gaan slapen. Genoeg voor vandaag. Geen zin in overdrijven. Het maken van nwe dan wel aanvullen van bestaande stapeltjes, zie ik morgen wel weer.

 Het heeft goed gedaan. Een beetje dwang kan nooit kwaad. Sterker nog, als ik me niet met regelmaat in mijn nekvel zou grijpen, zou het een aardig zooitje worden. Neemt niet weg, dat de noodzaak daartoe een vreemd mechanisme is. Met vuur spelen totdat je je net niet echt verbrandt. Een mogelijkheid, die er wel steeds in zit en zelfs groter wordt, want de neiging de boel op de spits te drijven neemt alleen maar toe. Mag volgens mij 'onvolwassen gedrag' heten.

 Brengt me bij de vrg wat 'volwassen' is, en dan is het eind zoek. Laat ik daar dus maar niet aan beginnen. Neemt niet weg, dat ik me met regelmaat onvolwassener voel dan toen ik bijv. op de middelbare school zat en feitelijke onvolwassen was. Zoals ik toen geen behoefte voelde om mee te gaan in wat gangbaar was onder leeftijdsgenoten, heb ik nu schijt aan de volgzaamheid van de gemiddelde medemens. Ach, een blog op zich.

Doorzetten

 Nu de peanuts nog. Ruimen, ordenen, zien wat betaald moet worden en ook voor de rest afhandelen wat afgehandeld moet worden. Ff in 'the flow' komen, een dagdeel doordouwen en de schade is weer een keertje binnen de perken gebleven. Orde doet deugd, de netheid kan me verder gestolen worden, behalve in de keuken dan.

 En als dat allemaal over de bühne is gegaan, is het morgen de tijd voor het grote hakbijl in de langste slepende knoop. Ik krijgt het er bijna koud van. Maar op feiten vooruitlopen levert niks op. Eerst maar doen wat vanmiddag gedacht was te doen. Een schone tafel straks, misschiens zelfs schone tafels. Bijna zo'n prettig vooruitzicht als een schoon bed. Allez, dans les pieds!

Doorbijten

 Tot nog toe loopt de dag gesmeerd afgezien van een paar uur stroomuitval, maar die was te omzeilen. Nu wachten tot de lunch klaar is en dan, dan is er geen ontkomen meer aan zonder Deus ex machina.

 Update: Brief had de te verwachten weinig schokkende inhoud op de voorspelbaar onbeschoft arrogante wijze gebracht. Mail retour en morgen in een aangetekende brief er achter aan. Stelletje bekrompen minkukels.

Contraproductief

 Maandagen zijn verzetsdagen. Verzet tegen wat hoe dan ook moet gebeuren. Mijn lange baan is inmiddels zo goed gevuld, dat het tijd wordt voor enig ruimwerk. Nog een koffie, dan de afwas en als vervolgens niks onverwachts voorbij komt, waar ik me door kan laten meesleuren, zou vanmiddag een hap in/uit de zure appel tot de reële mogelijkheden behoren. Ja, meer slagen om de arm weet ik even niet te verzinnen. Het is ochtend. Dan is de creatieviteit nog niet geheel ontwaakt.

 Een opruimslag zou sowieso geen kwaad kunnen. D'r slingeren weer teveel papieren rond en de nodige enveloppen zijn nooit geopend. Blijft een raar iets die onwil om te bekijken, waar je verder weinig aan kunt doen. Rekeningen moeten betaald, administratieve rompslomp gedaan en als alles netjes geordend en opgeborgen is, geeft dat nog een prettig vrij gevoel ook. Dus waarom die kronkel?

 En het bijhouden .... Ook zoiets. Rekeningen verdwijnen niet als ze maar lang genoeg blijven liggen. Sterker nog, die hebben de neiging om omvangrijker te worden of andere consequenties te veroorzaken, als ze niet domweg betaald worden. Toch werkt al dat doorlopend gerammel aan mijn aandacht alleen de neiging in de hand om me vanalles terug te trekken. Ooit ergens die ene definitieve streep kunnen trekken, het wil er maar niet inzitten. Het is het leven niet gegeven. Ik betwijfel inmiddels zelfs of dat onbewoonde eiland in deze de toegedichte beloftes zou weten waar te maken. Maar niet meer naar streven ook. Het bespaart me een illusie.

Simpeler

 De dames liggen aan mijn voeten. De dochters tenminste. Lady vertoeft buiten. Rosa ligt links, Prada rechts en Mopke op de trap naar de slaapkamer. Ik zou wel in een hutje op de hei willen wonen en die beesten op mijn bed hebben liggen zonder me druk te maken over het feit of ik al die haren wel van het beddengoed verwijderd krijg in de wasmachine.

 Zo'n hutje op de prairie nabije een rivier, waarop ik per boot kan afzakken naar de dichtsbijzijnde verzameling van huizen met zo'n vertegenwoordiger van de middenstand waar al het levensnoodzakelijke kunt inslaan. Tweemaal per jaar. Eenmaal in het voorjaar en eenmaal voor het vallen van de winter. Moet alleen nog iets verzinnen waarmee ik de gewenste inkopen kan betalen.

Belegen

 De smaak te pakken. Nu de nacht door bloggen. Ik zal het geen schrijven noemen. Voel me bijna een Beauvoir. Met whisky (Blèk!) en pepmiddelen (Nee, dank je.) doorworstelen met wat je in je hoofd hebt en in woorden uitgedrukt wilt krijgen. Hoelang is het geleden, dat ik haar biografische memoires (Pleonasme, denk ik) heb gelezen? Ergens in de tijd, dat ik opkrabbelde na de eerste keer de deksel van het leven keihard op neus te hebben gekregen? Of was het daarvoor al? Parijs en alles daar omheen speelde toen al een tijdje.

 Moet ik ze terug lezen? Ga ik boeken voor de tweede keer lezen? Val ik van mijn geloof af? D'r is ook zo'n Japanner die de laatste tijd op-popt in mijn gedachten. Zo'n type dat uiteindelijk harakiri heeft gepleegd. Ik vond dat wel wat hebben. Ingrijpend. Doortastend. Definitief. Verstoor ik niet zorgvuldig gekoesterde maar ook weer vergeten herinneringen, als ik met enige decennia meer aan bagage iets ga terug zoeken in een boek?

 Het is zoiets als de vrg of je plekken moet opzoeken, waar je in je jeugd, ach, laten we het op 'jongere jaren' houden, bent geweest. Behalve dat een hoop plekken letterlijk verbouwd zullen zijn, is het ook de vrg of je het figuurlijk nog weet te herkennen. Korcula was zo'n plek en dat is (gelukkig) goed gegaan. Neemt niet weg, dat zo'n plek dan wel een andere lading meekrijgt. De oude lading niet noodzakelijkerwijs hoeft te verliezen, wat gelukkig ook niet het geval was, maar het wel met toevoegingen moet doen.

 Kun je met dezelfde naïviteit een boek herlezen als "Zen and the Art of Motorcycle Maintenance" als je een hoop illusies armer bent en geen motor meer rijdt??

Doe-het-zelf

 Op GeenStijl een bijdrage over zelfmoord. Het stukje zelf is me iets te moraliserend en de persoon, waar het aan ophangen wordt, te dubieus. Maar, zoals wel vaker, zijn mn de reacties de moeite van het doorploegen waard. Natuurlijk het nodige gebrek aan nuance maar zoals altijd ook nu weer een hoop (persoonlijke) reacties, die hout snijden.

 Heb zelf in Utrecht meerdere zelfmoorden meegemaakt in mijn omveld. Het schokt nog net iets meer dan een andere onverwachte dood. En zoals debet aan de dood zitten de nabestaanden met de brokken. Wat dat betreft kun je vraagtekens zetten bij het oplossende vermogen van een zelfdoding. Voor de betrokkene soit, voor de nabestaanden beduidend minder. Maar daar wil ik niet heen. Ook niet naar de vrg of je er begrip voor moet opbrengen cq het respecten en het bijv. toegestaan zou moeten worden, want dat is het dus wettelijk niet.

 Nee, iedereen mag zich wat mij betreft mèt of zonder duidelijke reden van kant maken op het moment dat het hem of haar uitkomt. Wel graag op een manier dat het doen en het resultaat anderen zo min mogelijk belast. De nabestaanden in deze ff overgeslagen, maar dus geen flat-jumps of intercity-gekop en soortgelijke ongein.

 Mij gaat het meer om de link depressie en zelfmoord. Een combi die mijnsinziens hinkt. Ongetwijfeld kan een stevige depressie tot een zelfmoord leiden, maar de indruk, dat iedere zelfmoord voort komt uit een depressie, klopt niet. Daar geloof ik niks van. Volgens heb je geen depressie nodig om het leven niet meer te zien zitten. Dat is weer zo'n kronkel, die de mensheid zich uit zelfbescherming aanmeet. Die grootste gemene deler, die de uitzonderingen onder het tapijt probeert te vegen.

 En sowieso depressie hier en depressie daar, volgens mij wordt het steeds meer verward dan wel gelijk gesteld aan in de put zitten. En dat is toch echt iets anders.

Afloopverwachting

 D'r zit een stevig onweer aan te komen. Afwachten welk dal met het bezoek vereerd zal worden. Brighis, Coves, Ruja of gewoon integraal Agnita en omgeving.

Rekbarig

 Morgen maandag. Weer maandag. Als je niet oppast gaat het snel met die weken. Al dat spannende, onverwachtse en enerverende gedoe is nergens goed voor. Het laat de tijd sneller gaan, terwijl je daar niet echt om zit te springen, als je tenminste niet zit te wachten. Nee, het is net die versaaiing die zo belangrijk is. Het snakken naar tergend langzaam afrollende dagen. Dat dagen weken lijken en weken jaren worden. Zo kun je nog iets maken van je aflopende bestaan.

Pré-in

 'Freerunning is a way of expression by interacting with various obstacles and environments. Freerunning may include flipping, spinning or just simple movements. These movements are usually adopted from other sports, such as gymnastics, tricking or breakdancing.' (Wiki)

 Ik heb me dat al een paar keer bekeken op van die YT-filmpjes en tot vanmiddag is nooit het dubbeltje gevallen. Maar ineens zag ik, dat ik een freerunner 'avant la lettre' ben. Wat ik aan trappen, trappenhuizen, étages, muren, tafels, noem maar op wat in de weg kan staan, springend, rennend, met of zonder salto's en/of schroeven gepasseerd ben, is nauwelijks in omvang te vatten. Het is jammer, dat je dromen niet zo makkelijk in video's vangt. Ik had een eigen kanaal kunnen openen. Vooral trappenhuizen waren mijn specialiteit en dan omhoog en niet naar beneden.

Tè

 De hele middag sociaal bezig geweest, vrijwillig dus geen gemekker, kom je thuis en moet je binnen de kortste keren weer in de benen. Mogen contacten belangrijk zijn en meer van dat gelul, maar als het zo rauw op mijn dak valt cq onaangekondigd is, hier meer regel dan uitzondering, kan ik er niet (meer?) zo goed tegen. Ik was net mijn eigen tijd aan het inhalen, wordt je er weer uitgerukt.

 De nicht uit Italië zg om de zeswekendienst van haar vader aan te kondigen en ons uit te nodigen maar ws meer uit nieuwsgierigheid naar wat we hier allemaal aan het doen zijn. De reden zal me een worst wezen, laat mij er buiten. Zitten daar twee stellen, waarvan de vrouwen Roemeens zijn en de mannen resp. Italiaans en Nederlands. Nu zal haar vent wel ietsje meer verstaan en ook meer Roemeens kunnen praten, maar van die complete gesprekken, gaan duidelijk net zo langs hem heen als langs mij. Dat de dames dat de volgende keer aub onderling regelen.

 En na een middag lullen zou je toch bijna verwachten, dat Mariana's pijp het grootste deel van zijn vulling kwijt is, maar mooi niet. Daar stort dan weer een waterval van woorden naar buiten, verdeeld over de bekende, want de laatste tijd al vaker over de bühne gegane onderwerpen. Of het nu Roemeens, Nederlands of Chinees is. Dit soort gesprekken zijn niet aan mij besteed.

 Gelukkig wilden de lui weer redelijk snel weg en maakte het knallen van de zweep duidelijk dat de beesten van de dorpsweiden terug keerden. Maar ipv haar koe te gaan melken moesten de planten nog bekeken worden en het toekomstige gastenhuis bewonderd. Kom op, ophouden en weg wezen. De honden wachten. Da's een hoop gelul minder.

Foutjes

 Rustig begin van wat de rustigste dag van de week behoort te zijn. De zon doet haar best. Het dorp slaapt nog of zit in de kerk. Enige minpuntje is de verdwenen bloembak voor het huis. Het is lang goed gegaan op wat bloemen etende geiten na, maar nu vond iemand weer, dat ie zich best andermans bloemen mocht toe eigenen. Nog met bak ook.

 Valt op, dat dit soort geintjes vaak tegen of in het weekend gebeuren. Zie het dan ook maar als baldadigheid van de jeugd of doortraptheid van de buren, die het de jeugd in de schoenen willen schuiven. Mag hopen, dat ze er nog van genieten en het ding niet ergens verderop hebben weggepleurd.

 Dit soort ongein en het gemak waarmee dingen als sigarettenpakjes, bier- en frisblikjes, dito plastic flessen maar ook volle zakken huisvuil èn vreemd genoeg oude kleding 'in het wild' worden weggegooid zijn de zwakke plekken in het dorpse bestaan. Als het maar weg is. Dat anderen daar dan weer last van kunnen hebben, is een schakel die aan ontwikkeling toe is.

 Ook mijn buren (12) kunnen er wat van. Iedere keer als ik de tuin maai, en dat is dit jaar met enige regelmaat, vind ik zaken als verkreukelde bierblikjes, kabelrestanten, gedumpt onkruid, oude sokken of zoals vrijdag de restanten van een of andere vruchtenprut, die onmiskenbaar door het hekwerk heen onze tuin in is gegooid. Die mensen hebben èn gebruiken de vuilniscontainers voor 'normaal' en recyclebaar afval, hebben een mesthoop en een stuk niemandsland tussen hun tuin en het achterliggende veld. Dus waarom in onze tuin??

Damesuitje

 De dames zijn er weer vandoor. Alle vier! Moeders en drie dochters. Feminiene dwarsliggerij? Laat ik het op vrijheidsdrang houden. Ongewenste vrijheidsdrang. Door mij dan. Vooral omdat de jongste telg besloten heeft het slechte voorbeeld ditmaal te volgen.

 Sta je daar dan voor Jan-joker een beetje te fluiten en namen te roepen. Je loopt nog een keertje terug en herhaalt het zinloze pogen. In de kale perioden van het jaar is het al haast ondoenelijk om ze te volgen. Nu staat de mais ruim twee meter hoog en is er niks meer de volgen als ze twee meter bij je vandaan zijn. Dat wordt wachten. Gelukkig is het zondag en het verkeer verwaarloosbaar, al denk ik dat de dames straks achterom aan komen kakken.

Jaarscore

 Het is bijna september. Het moment waarop een jaar geleden ineens interesse voor het blog uit Italiaanse contreien bleek te komen. Heftig interesse qua pageviews vergeleken met de 'normale' dagelijkse scores. Twaalf mndn waarin uit het vrijwel niets, er zal voordien vast al wel een pageview in die hoeken gescoord zijn, op een paar honderd pagina's na Nederland van de eerste plek gestoten had kunnen zijn, en dat zijn getallen die in bijna 7 jaar tijd verzameld zijn.

 Ik probeer me er minder over te verwonderen, maar minder wonderlijk wordt het er niet door. En vandaag dwars tegen de tentoon gespreide gewoonte van verschijnen -om de andere dag- al binnen 24 uur een nieuwe bezoekerspiek uit Italiaanse hoek. De prikkeling van mijn nieuwgierigheid komt met regelmaat de overgevoeligheid nabij.

 Ik zie, ik denk en laat het er verder bij zitten. Het algehele blogbezoek lijkt de laatste tijd in de lift te zitten. Ondanks dat ik niet voor bezoekersaantallen ga, doet het me deugd. Schijnbaar zijn er mensen, die me kunnen volgen. Ik heb daar bij tijd en wijle zelf al moeite mee, dus ik weet de inzet op waarde te schatten.

Invullen

 De avond is bezig te vallen. De dames met toestemming er vandoor. Het jonkie in tweede instantie ook verdwenen. dat is iets minder, maar was vroeg of laat voorspelbaar. Ik ben een leuke baas, maar naar eigen inzicht rondstruinen is nog net iets leuker. Zelf de tijd genomen om een Aziatisch getinte maaltijd in elkaar te draaien, me aansluitend een Franse cognac toe te staan en buiten met aandacht de voortgang in het bouwproces bekeken.

 Het doet goed resulaten te zien die ruim tevreden stellen, maar ergens is de simpele verbouwing van de schuur een weg ingeslagen, waar ik nooit om gevraagd heb. Simpel houten muren vervangen door steen, dak vernieuwen en klaar. Dat was de originele bedoeling. Inmiddels is het een paleisje van een schuur aan het worden. Afgezien van de dakisolatie, doet het nauwelijks onder voor het woonhuis. Waar is het mis gegaan?

 Zowel aannemer als uitvoerder hebben er lol in en zijn in feite bezig met wat ze zelf bedenken en niet met navragen van wat ik me bedacht had. Zo'n mechanisme, wat ik tot nog toe alleen van vrouwen ken, die zonder terugkoppeling denken te kunnen bepalen, wat ik het liefst gehad zou willen hebben of in hun ogen had moeten willen. Drie mndn bezig nou en van afwerking is nog laaaaaang geen sprake. En laat dat nou vaak de meeste tijd in beslag nemen.

 Ondertussen groeit het verlangen naar een bouwvakkervrij bestaan. Het half uurtje dat ik 's morgens, mocht ik willen, langer kan blijven liggen. De honden die de binnenplaats weer hun eigen kunnen noemen. Geen rondslingerende sigarettenpeuken, bierblikjes of waterflessen meer. Niet die nonchelante, ongeïnteresseerde omgang met materialen en gereedschappen. Het erge is, dat hoe langer het duurt, hoe gespitster je er op bent.

Opschonen

 Over bouwen gesproken. We, ik en mezelf, bouwen hard aan de normalisering van het nwe bestaan. Van wat je het vijfde leven zou kunnen noemen. De beschermde ouderlijke omgeving, de studententijd, de eerste keer getrouwd, onverwachts snel weer op eigen benen, het studie-geëmmer, na een hoop gezoek een nwe binding, de Gracht, Frankrijk, de dood, het verbranden van schepen en de moeite die dat kan kosten, Roemenië en we worstelen verder.

 Vijf? Een beetje kat zou langzamerhand jaloers worden. Als ik zo in een snelle blik terug kijk, heeft het iets slopends ipv een opzwepend effect. Blij het ouderlijke huis en mn de leefomgeving te kunnen verlaten, aardige studententijd maar beroerde studie, in één relatie bevrijdt van de meeste illusies op dat terrein, hard moeten werken op alle denkbare terreinen om weer boven Jan te komen, de Gracht en Frankrijk is achteraf (!) gezien een aaneenschakeling van verkeerde beslissingen geweest, de dood ... ach, wat zal ik daar over zeggen, schepen verbranden klinkt makkelijker dan het is en hetzelfde geldt voor de zoveelste nieuwe start met de steeds groter wordende berg oude bagage.

 Je neemt iedere keer niet alleen jezelf mee, maar ook een hoop ballast uit het verleden. In eerste instantie vnl psychisch maar naarmate de decennia stapelen ook gewoon fysiek, concreet, zooi. En, ff sec bekeken, krijgt het iets absurds, als je met je ene been in de kist probeert om alsnog alles op orde te krijgen. Op orde voor wie? Het doet me denken aan uitspraken van Renate Dorrestein, nadat haar duidelijk is geworden dat het aftellen is begonnen. Iets in de trant van 'anderen jouw rommel niet aandoen', nog afgezien van wat voor eigen levens anderen daar uit zouden weten te poeren. Zeker bij een meer bekende persoonlijkheid.

 Nederlandse, Duitse maar ook die paar Engelstalige en Franse boeken daar heeft Mariana helemaal niks aan. De Cd's? Misschien. Al mijn prullaria? Misschien gewoon wegmieteren in de dozen, waar ze nog steeds in zitten? En dan zijn daar nog dozen gevuld met papier bedekt met woorden. Ik denk, dat ik het deels zelf niet eens meer kan lezen. Hikken, Tegen aan hikken. Hoeveel bevrijding wil ik? Hoeveel bevrijding kan ik aan?

Bouwkundig

 Het is weer zo'n zaterdag dat de bouwvakkers werken. Hoe dat precies geregeld is en waarom, weet ik niet, maar zo eens in mnd of zo, wordt ook op zaterdag getimmerd en gestuct. Het vooruitzicht van de aankomende pannen maakt dat er meters gemaakt worden met de panlatten. Dat is een prettig gezicht. Gisteren is de aanvoerder voor deze klus bijna de hele dag bezig geweest met het maken van een hout/hout verbinding in de basis van de dakconstructie op één van de uitstekels van de U-vorm. Prachtig werk, maar tijdrovend. Als je dat ziet, snap je waarom kathedralen in tijden zonder beton storten en ijzerwerk als verbindingsstukken tientallen jaren bouwtijd in beslag namen.

 Ik ben daar dubbel in. Ik gun de man de lol in z'n werk, weet het resultaat zeker te waarderen, zelfs op waarde te schatten, maar moet toch ff slikken, als ik zie hoeveel uren daar in gaan zitten. En dit was 1,5 van de 12 verbindingenstukken in totaal.

 Ooit een programma, volgens mij Brits, gezien met in iedere aflevering de realisatie van een bijzonder en/of apart bouwwerk. Volgens mij waren het steeds woonhuizen en dan mn op bijzondere plekken en/of met aparte ontwerpen. Grootste gemene deler waren de uit de klauwen lopende bouwkosten en de problemen waar men steeds weer tegen aan liep ondanks zorgvuldige planning en bemoeienis van architecten. Er zaten pareltjes tussen, maar in het algemeen waren ze veel te ruim en groots van opzet. Misschien moet je in een 15-kamer optrekje gewoond hebben om de intimiteit van keuken-eetkamer-werkkamers-slaapkamer en badkamer weten te waarderen.

 Voor Covesiaanse begrippen wonen wij nog in een villa. Niet dat het huis groter is dan andere woonstedes, we maken wel van alle ruimtes gebruik voor het dagelijkse leven. Een hoop mensen leven nog zoals Mariana's moeder deed: keuken-, woon- en slaapkamer ineen. Ze hebben dan wel een nette kamer (soms zelfs twee), maar eigenlijk is die alleen bedoeld voor bruiloften en begrafenissen. Bij een gezin met drie kinderen is dat dus in principe 5 keer gebruiken in 50 à 60 jaar. Zonde, niet dan?

Toekomstbeeld

 Geen zin om al in bed te liggen. Vrijdagavond. De versies uit de Utrechtse periode staan me nog bij. Levendig zelfs. Voor het Franse tijdperk is dat een stuk minder. Het waren geen speciale avonden meer. In het seizoen was het de vooravond van de wisseling. Buiten het seizoen niks meer of minder dan een avond als alle andere avonden. En hier? Hier is het weer iets meer de vooravond van het weekend geworden, wat het ook in Utrecht was. Daar speelt natuurlijk de baan van Mariana zo zijn rol in en ook de lange perioden, dat er werkvolk aan de slag is geweest en weer is.

 Beide feiten lopen op hun eind. Na de schuur geen grootse, langslepende verbouwingen door derden meer. En na dit schooljaar gaat Mariana zeer ws met pensioen. Dat laatste zou nog kunnen wijzigen, al acht ik de kans daartoe erg klein. En dan? Gaat dan de betekenis van de vrijdag weer verschuiven? Zou natuurlijk best kunnen, hoewel het 'week en weekend'-ritme wel erg hartnekkig lijkt te zijn. Het zou best kunnen, dat we een soort ritme ontwikkelen van wekelijkse noodzakelijkheden afgewisseld met weekend-uitjes. Maar is het zo slim om je uitjes in het weekend te plannen, als je de hele week tot je beschikking hebt?

 Moeilijke vrg. functionaliteit versus sfeer? Dinsdagochtend in een stad rondlopen is niet vergelijkbaar met zaterdagochtend. Zaterdagmiddag kun je in de stad trouwens een kanon afschieten zonder gewonden te maken. Dan hangt iedereen uit in het winkelcentrum, wat ook hier al 'Mall' wordt genoemd. Het ding wordt momenteel uitgebouwd. Alsof er niet al genoeg winkels leeg stonden de laatste mndn. Of verwissel ik nu oorzaak en gevolg? Als ik de activiteiten goed interpreteer komt er in het deel waar men bezig is een verdieping erop. In augustus zou het klaar zijn, maar dan wel 2019, want wat er nu staat is niet meer dan een betonnen skelet.

 Dat intens verlangde, ogenschijnlijk saai voortkabbelende en voor meer dan 80% voorspelbare leventje zit er voorlopig nog niet in, als ik eerlijk ben. De vrg is of het ook of ooit verder dan een verlangd streven zal komen. Zelfs zo iets simpels als een 8-urige nachtrust komt enkel af en toe per toeval tot stand.

Overwerk

 Zò, vanavond nog ff lekker in de tuin, nou ja tuin ... tekeer gegaan met de bosmaaier. Had nog wel een uur meer gewild, maar de avond valt inmiddels alweer zo vroeg dat voor half negen de belichting niet meer voldoende was om fatsoenlijk te zien, waar ik wat verpulverde. Deels ook door het masker, een fijnmazig rooster wat al een deel van het zicht omzeep helpt en dan nog eens al de zooi die er tegen aan vliegt. Het ding draag je niet voor niets.

 Tegenwoordig zijn er ook doorzichtige maskers, zeg maar een wat oversized brillenglas. Voordeel is, dat er niks doorheen kan slaan wat bij het rooster ondanks z'n fijnmazigheid wel gebeurd. Rest hangt af van de krasbestendigheid van het materiaal. Is die niet bijster, komt dat je zicht niet ten goed. En dat is dan definitief. Bij het roostermasker werkt af en toe schrobben erg verhelderend.

 Een beetje lopen gokken met zo'n stel als messen werkende draadjes leek me niet verstandig. Niet dat ik voor de honden vreesde of zo. Meer de rommel, de grote stenen en vooral de oude prikkeldraad die hier en daar functieloos maar wel bevestigd net boven de grond hangt. Volgende week de finishing touch. Niet twee dagen achter elkaar van kruin tot tenen onder de smurrie zitten. Maakt daarbij niet uit, dat het grootste deel wordt opgevangen door zo'n wegwerppak van 3M, dat ik als zuunige Hollander natuurlijk niet na iedere maaibeurt weggooi. Inmiddels kan het ding bijna uit zichzelf rechtop blijven staan, als het erop gespatte zooitje is opgedroogd.

Handbereik

 Lunch in Veseud. Prachtige plek. Nog net iets aangenamer dan Coves. Zoiets als de tuin-/achterkant in Coves maar net iets ruimtelijker. Opener. Je kunt verder kijken. Het is ook stiller. Minder dorp in- en uitscheurende mafkezen vergeleken met Coves. Heb je zo aan de ingang van een dorp. Zal minder worden als gaten in het asfalt beginnen te vallen. Ik zie de weg in Coves de eerste tien jaar niet opnieuw geasfalteerd worden.

 Uitblazen op hemelsbreed 12 (?) km van Coves. Geen verkeerde luxe. De zoveelste plek in Agnita en omgeving met toeristische aspiraties opgezet met Europese steun. Blijkbaar is de EU geïnteresseerd in het mogelijk maken van privé-initiatieven. Commerciële toestanden notabene. Ik ga me daar maar niet mee bezig houden. Itt tot het Pension in Agnita zit er hier nog iets van het bewaren/in stand houden van cultureel erfgoed in. Als je het wilt zien tenminste. Maar maakt niet uit. Je hebt altijd het slag volk, dat net iets beter de weg weet te vinden cq de betere contacten heeft dan de gemiddelde krabbelaar.

 De plek is met smaak opgeknapt. De bediening is erg vriendelijk. De keuken beter dan de doorsnee van Agnita. En zoals gezegd is het hemels gelegen. Genoten en geheel gevrijwaard geweest van noodzakelijkheden of de noodzaak deze niet te willen zien.

Bar

 Blanco. Het kan werkelijk.

  Omgeven door zoemende mannengesprekken, aftands meubilair, een temperatuur-verdichtende atmosfeer en rammelende koelkastmotoren, die de gefleste halve liters bier pogen koel te houden, staar ik naar de effen roze muur aan de overkant. Terazzo vloer met tegels van een formaat dat ter plekke gemaakt moet zijn. Posters met met siliconen vol gephotoshopte exemplaren van onmiskenbaar vrouwelijk kunne, bedoelt om de mannelijk cliëntele tot het nuttigen van een bepaald merk drank aan te zetten. Bezoekers van de markt lopen in en uit, nemen soms deel aan gaande gesprekken, slaan vaker in één beweging hun bijna driedubbele borrel achterover of nemen even plaats aan een lege tafel om hun consumptie te nuttigen. Een hangplek voor overjarigen.

Achtbanerig

 Vrij. Markt. Bodega. Bier. Bijna vakantie ... -gevoel. Emoties. Wat een irritant onvoorspelbare toestanden. 

Vrijaf

 Koffie, meer koffie, de was ophangen waar ik gisteravond geen zin meer in had, hondenvoer scoren en dan is de rest van de dag aan mij. Toch knap om zonder baan niet verder te komen dan een ruim dagdeel vrije tijd in een week. Afgezien van het weekend dan, dat op deze manier zijn functie dan ook nog niet verloren heeft. En met zoveel achterstand op zoveel terreinen geeft niksdoen in welke vorm dan ook lang niet altijd de gewenste voldoening. Dat zijn toch tekenen van stress, hoe onvoorstelbaar dat voor een buitenstaander ook zal zijn. Het is, dat je het jezelf aandoet. Hoewel, dat is volgens mij altijd het geval.

 Oplossing is, dat je dingen probeert te doen, die enerzijds noodzakelijk zijn en anderzijds niet noodzakelijkerwijs zo aanvoelen. Het eerste geldt bijna voor alles, zelfs het lezen van de krant, waarvan de stapel niet de juiste indruk geeft, omdat ruim de helft van iedere krant ongelezen gebruikt wordt als pisplekindicator en dat al vele mndn. Eerst was er de pup die we voor de deur vonden, toen de ene na de andere zieke pup van Lady, waarvan Mopke overgebleven is en die is bij te lange aanwezigheid binnenshuis nog niet geheel zindelijk.

 Maar het geldt buiten de huishoudelijke routines echt bijna voor alles. En alles grijpt in op alles, waardoor je maakt niet uit waar begint in de kortste keren tegen de hele lijst 'Te doen' aanloopt. Belangrijker is daarom het tweede element. De kunst om wat noodzakelijk is, te laten aanvoelen als iets, dat je voor je plezier doet. Ik ben helaas niet zo goed in dat kunstje. Het enige terrein waarop ik mezelf goed voor de gek kan houden is bij het op de lange baan laten/houden van wat gisteren al weken geleden gebeurd had kunnen zijn.

...?

 Het zal niet zo zijn. Het is na tienen en weer loopt hier iemand binnen die iets met koeien wil. Koehandel is blijkbaar een nachtelijke bezigheid. Dit keer iemand van een paar huizen verderop, nog niet eerder hier geweest en dan staat ie plompverloren in een spaarzaam verlicht huis. Ik had me een keertje achter mijn oren gekrabt ipv van domweg naar binnen stappen. Maar ja. Dorps? Roemeens? Een combinatie?

 Ik dacht eerst weer met Mariana's broer te maken te hebben, zie tenslotte niet wie daar naar binnen stapt, en reageerde enigszins geïrriteerd maar heb dat snel hersteld. Mariana nog net kunnen weerhouden van het onderdompelen in het bad en verder is het vooral aan me voorbij gegaan.

 Naar het schijnt geldt er een transportstop voor vee en proberen slinkse handelaren zo links en rechts bij kleine boeren op te pikken wat ze krijgen kunnen. Een zo iemand is in Coves terecht gekomen en heeft meerdere potentiële verkopers gesproken. Koeien, zes-weken kalveren, stierkalveren van 2 of 3 jaar, etc. Alles voor de slacht, direct of op termijn. Iedereen weet alles van iedereen, dus dat Mariana één van de aanbieders is, zal bekend zijn. De meneer van vanavond was op de een of andere manier bang, dat Mariana voor een te lage verkoopsprijs zou gaan. Hij wil ook van een dier af en vraagt een stevige prijs.

 Als je, wat je zo hoort, met elkaar vergelijkt, vrgt Mariana geen extreme prijs voor een slachtrijpe koe en haar 2 jarige dochter, die snakt naar een stier. Dus maar niet gek laten maken. Niet door de ene noch door de andere kant.

Voortzetting

 De rust is vandaag niet verdwenen. Dat is prettig. Na de ronde met de honden het trottoir schoon gespoten en nog ff achterovergeleund op de bank voor het huis. Wat is veranderd? Iets van half leeg naar half vol. Niks veranderd en toch anders. Hoe graag zou ik dit vast willen houden. Misschien vooral niet te graag willen, dat kan nauwelijks anders dan verkeerd lopen. Het rustig overlaten aan morgen, lijkt me het betere idee. De stukjes de vrijheid laten om op de gewenste plekken te vallen. Het past of het past niet. Wringen heeft geen zin. Ik heb genoeg gepuzzeld in mijn leven, echt gepuzzeld met van die in- en uitgestulpte stukjes.

 Zou het de stap naar een volgende fase zijn? Misschien zelfs de bevrijdende duik in de aansluiting van wat ooit los is geschoten? Het zou een champagne-waardig moment zijn. Beter maar even wachten tot enige zekerheid de vermoedens (verlangens?) weet te staven.

Echt?

 Rust in en om me heen als ik het getimmer van de werklui buiten sluit. De moeite genomen om mezelf een lunch te maken. Dat is lang geleden. Dat zijn de goede tekenen. Mogen zij zich als een olievlek over mijn leven uitbreiden. Het voelt ouderwets stevig aan. Laat het eindelijk eens een blijvertje willen zijn. Doorzetten en weten vast te houden. Afstand en aarzelvrije uitvoering. Wat een genot moet dat zijn. Eindelijk weer de wind in de zeilen. Ik kan niet wachten, maar het ook niet geloven.

Werkplek

 Mariana's laatste jaar. Ze is er net aan begonnen. Uren scoren. De vreemde, jaarlijks terugkerende hindernisloop voor een groot deel van de Roemeense leerkrachten. Als ik het ooit goed heb begrepen, kun je, via het volgen van bepaalde cursussen, dit jaarlijkse circus ontlopen. Zo niet, dan moet je in ieder geval eens in de weet ik hoeveel jaar een nw vakexamen afleggen, met volgens Mariana weinig vakinhoudelijks en een overdaad aan pedagogiek, niet Mariana's voorkeur, en obv het behaalde cijfer heb je dan meer of minder rechten bij het aanspraak maken op lesuren.

 Sinds ik Mariana ken, heb ik dit circus, volgens mij, al zes keer meegemaakt. Het gaat gepaard met tranen, schelden, dreigen en weet ik welke emoties nog meer. Ja, teleurstelling natuurlijk ook. Behalve het altijd weer opduikende 'ons-kent-ons' element pakken de regels ook zelden goed uit als ze domweg strak toegepast worden en je bijv. na jaren van trouwe dienst ineens met lege handen staat.

 En er zijn meer kronkels, zoals het recht (!) van leerkrachten om een aantal jaren na hun pensioen door te werken. Denk je, dat er eindelijk een plek vrijkomt, blijkt de ouwe taart haar bezigheden niet tot het schoffelen in de tuin te willen beperken en kom je alsnog niet aan de slag. Als je als starter niet grossiert in uitmuntende studieresultaten is het afzien en hopen dat je adem lang genoeg is.

 Maar oké, Mariana's laatste jaar en naar het zich laat aanzien, gaat dat geen grote problemen opleveren. Waar ze een paar jaar geleden nog een speelbal van de inspectie was, is het nu voor een deel een 'ons-kent-ons'-verhaal. Fout? Nee, daar heeft Mariana hard voor gewerkt en een hoop voor geslikt. Dat had best een paar jaar eerder tot stand mogen komen. En nu kom je dus in de rare situatie terecht, dat ze gevraagd wordt om langer door te werken en dus starters dwars te zitten. Ik moet het zien, maar ik geloof niet, dat ze daar in meegaat. Daarvoor ligt ze 's ochtends veel te graag wat langer in bed.

Overbodigheden

 Een tussendag. Even geen afspraken anders dan de mogelijkheden, die ik mezelf aan zou kunnen doen of niet. Me misschien maar eens over de irritante banken buigen. Alles staat overal open en bloot, niks nergens verborgen of bewust buiten het zicht gehouden, maar dank Europa moet je eens in de zoveel tijd weer aantonen, dat je bent wie je bent en vooral woont waar je woont. Je denkt misschien één Europa, één setje naar alle betrokkenen en het is bekeken.

 Zo werkt het dus niet. Iedere bank geeft daar weer z'n eigen draai aan. Frankrijk wil persé een adresbevestiging van een nutsbedrijf. Ik kan het niet overleggen. Niks wat dat betreft staat hier op mijn naam. Niet de electra, niet het gas, niet het water, zelfs de telefoon niet. Niet eens zo bewust gedaan, zeker niet om banken of overheden te flessen. Gewoon praktisch. Het meeste stond al op Mariana's naam en voor instanties is het handiger om met een 'native speaker' van doen te hebben dan een stomme buitenlander. Ik heb hun naar een alternatief gevraagd, nooit wat op gehoord en gisteren een aangetekende brief van ze mogen ontvangen. Het ding nog niet geopend, maar ik denk wel te weten wat er in staat.

 De Rabo wil dan weer van Mariana een belastingcodenummer. Dat schijnt iedere Roemeen te hebben. Mariana weet/wist van niks. Dat heeft een hoop vragen en zoeken gekost maar daar zijn we inmiddels achter. En zo zijn er meer grappen en grollen. Mijn paspoort was bijv. verlopen en een kopie daarvan werd niet (meer) geaccepteerd. Nu heb ik precies hetzelfde document maar met een paar andere datums erop en is het vast wel oké.

 Ik snap voor een deel het idee er achter. Als je dat nou doet bij nwe klanten à la, maar bij klanten die al sinds jaar en dag deel uitmaken van je klantenbestand. Neem de ING, ooit postbank, al klant sinds 1974 of misschien 75 .... dan is het bijna klantje pesten ipv service-verlening ongeacht of het nou 'moet' van Europa of niet.

Koeïg

 Gut, gut, gut. Wat zijn dat hier voor mafkezen? Tot nog toe bleef het gegil om Mariana beperkt tot onchristelijke ochtenduren. Nu staan ze ook na tienen 's avonds te roepen. Dan verwacht je toch bijna een of andere urgentie of een plots sterfgeval in de nabije familie. Nee, het gaat om een koe ... Of ze die ff kunnen zien, want ze hebben gehoord, dat Mariana het beest wil verkopen. Geen telefoontje of zoiets. Nee, ze komen een kilometer of 20 gereden en dat dus op de bonnefooi. Of misschien ook niet. Het gros zal hier om tienen in bed liggen en dat lag Mariana dus ook. Dan ga je dus met de wetenschap, dat je iemand uit bed gaat trommelen en dat voor een koe. Krijg toch de weet ik wat en meer ook.

Dakbedekkend

 Het heeft ff geduurd maar het reflecteren wil weer. Zo'n rare dag vandaag? Nou, niet echt. Meer normaal in de betekenis van in de lijn van zijn vele voorgangers. Na wat wikken en wegen de verstandige kant in mij niet de overhand gegeven. Tot aan de spuigaten zie ik het niet komen, maar zin maken in warm water met een smaakje wilde niet lukken.

 Gisteren peren vermalen en vandaag achter dakpannen aan gelopen. De perensmurrie is, by the way, op ruim 900 ltr gekomen. En hoewel het voor de maalsters zwaar werk moet zijn geweest, was het lekker rechttoe, rechtaan. Met de dakpannen werkte dat anders, laat ik zeggen meer Roemeens, hoewel ws niet uniek. Je weet het merk. Dat merk heeft een filiaal -en niet zo'n kleine ook- in Sibiu. Dus 1+1  en het is gepiept. De pannen liggen er voor het aanwijzen. Aantallen per vierkante meter lijkt me standaardwerk. Dus hoppa. Het is dat het gebracht moet worden.

 Tenminste dat dacht ik en niet alleen ik. Maar zo werkt het niet. Geen detailgedoe daar bij die filiaal met diverse hectaren aan dakpannen in vele soorten en maten. Nee, je moet naar een bouwmaterialenzaak, die met het betreffende dakpannenmerk samenwerkt. We hadden er een stuk of tien voor het kiezen. De keuze aan de aannemer gelaten en dan kom je bij een Miep die door het aanbod van de fabrikant de dakpan niet meer ziet. Moet je gaan uitleggen, wat je wilt. Het lijkt na een hoop geheen-en-weer gelukt. Maar ik hou mijn hart vast en vrees het ergste. Mij staat nog zo'n verhaal van bestratingsstenen bij, waarbij we een hele 18 meter truck hebben weggestuurd, gelukkig voordat ie met uitladen was begonnen. Want; verkeerde kleur. D'r werd naar mij gekeken, alsof je zoiets niet kon doen. Wat dan? Iets accepteren omdat het voor je deur staat, terwijl het niet is, wat je besteld hebt?? Morgen maar eens door oude rekeningen bladeren. Mag hopen dat die gedetailleerde uitkomst bieden

Onaards

 Een wederom droomdrukke nacht maar dit keer zijn flarden blijven hangen. Iets met buitenaardse wezens met het uiterlijk van mensen, met ondergrondse beeldgroepen à la het terracotta leger in China of daar ergens. Wij, de mensen werden als een soort vee (The time machine?) benut al was de functie me niet duidelijk. Iets met noodzakelijke aanwezigheid. Energiebron?

 Hoewel me weinig bij blijft, heb ik al weken drukke nachten. Nachten met een invulling waar ik nauwelijks iets mee kan. Druk, groots, beide niet geheel onbekend, maar dan steeds in settings die ik niet kan volgen. Tenminste, met dat gevoel word ik wakker. Als ik dan de draad probeer terug te halen, lukt dat niet. De dromen lijken hun eigen leven te willen leiden en niet ingevangen worden.

Prak

 Peren prakken is een tijdverslindende bezigheid. Vanmiddag met vier mensen de avond in gewerkt om de nog openstaande helft ook tot pulp te vermalen. Ondanks een goeie week in de zon staan, was het slechts gedeeltelijk pulp, voor een groter deel deels zacht en voor de rest gewoon hard ongeacht of de buitenkant bruin was geworden of groen gebleven. Het met de hand hakselen was kortom werken en daar hadden we twee vrouwen toe bereid gevonden. Een jonkie van 13 en een echte vrouw van, wat zal ze zijn, 35 of zo. Ws ouder maar met de leeftijd schatten van vrouwen kun je beter aan de voorzichtige kant blijven. Mn die laatste heeft het zwaar werk gedaan al liet het jonkie zich ook waar mogelijk gelden.

 Leuk ook, of niet, maar dat meisje ken ik nu al een paar jaar en toen ik hier net was, heeft ze een keer van de gelegenheid gebruik gemaakt om uitgebreid de opbergvakjes van de Peugeot door te ploegen. Ws was ze opzoek naar geld, maar dat lag er niet in. De rest als bankpassen, creditcards en identiteitspapieren heeft ze toen wel overhoop gehaald maar zich niet toegeëigend. Zou ze dat nog weten? Ik denk het eigenlijk wel, maar daar was niks van te merken.

 Als ik aan haar toekomst denk, valt er weinig vrolijks te beleven. Uit een van de minder draagkrachtige gezinnen van Coves. Zigeuner dus. Met een beetje pech over een jaar of hooguit twee zwanger. Vent laat haar zitten en dat zal haar naar alle waarschijnlijkheid nog wel een paar keer overkomen, voordat ze iets van vastigheid in haar leven zal vinden. En of dat dan rozegeur en maneschijn zal zijn.... Ach, het hangt er vanaf hoever je je verwachtingen naar beneden weet bij te stellen. Zou ze die wel hebben; verwachtingen?

Doende

 Bezig zijn is belangrijk. Je onttrekken aan activiteiten en contacten verzet je in een wereld van weinig stimulansen. Het kost tijd, tijd die ten kostte gaat van het reflecteren . Maar als je niets doet valt er ook weinig te reflecteren. Hoewel, dat klopt niet helemaal. Dan komt de reflectie vanuit en ws ook over jezelf, waar je (niet) mee bezig bent, wat je zo allemaal bijna elkaar bedenkt en idem verzint, etc. Volgens mij toon ik met regelmaat aan, dat je zonder deelname aan het leven een heel eind weg kunt redeneren dan wel lullen. En dan is het natuurlijk ook de vrg, wat je allemaal onder het kopje 'Leven' bij elkaar meent te moeten brengen?

Uitgangspunten

 Wat een gelul en het is nieteens vroeg in de ochtend of laat in de avond noch circuleert er alcohol door mijn aderen. De lever kan zowaar ff achteroverleunen. In de benen en aan de slag zou de bedoeling. Ik wacht op mezelf. Pas bezig met de tweede koffie. Het gaat traag vandaag. Maar traag hoeft niet verkeerd te zijn. Beter wat minder flitsend dan voortijdig afgebrand. In principe ligt de dag al vast. Ik hoeft kortom niet na te denken of zaken tegen elkaar af te wegen. 'Doen' is alles wat moet gebeuren.

 Buiten wordt al meer dan een uur getimmerd. Stuccen maakt geen geluid afgezien van af en toe de betonmolen laten draaien. De zon schijnt. Van alle kanten medewerking en ondersteuning. Het zou op slechtere momenten aanvoelen alsof me een ongewenste verantwoording wordt opgedrongen. Vandaag werkt het (vooralsnog) anders, het voelt het luchtiger aan. Ik stel voor om dat ook zo te houden. Het hoeft niet huppelend en fluitend, neurieënd en sloffend is voldoende. Vol vertrouwen aan de derde kop koffie. Het gaat goed komen met vandaag. Ook woensdag kan achterover leunen.

Wekelijks

 Dinsdag, dag om te zien of het gisteren slechts kattegespin is geweest of dat het echt zomer wordt. Ga daar maar eens aanstaan als Nederlands niet je moedertaal is ... en dan nog. Zien dat we de gisteren opgepakte draad niet direct weer uit onze handen laten vallen. Wat dat betreft is dinsdag meer een dag van de waarheid dan maandag. Heb je de maandag al verpruts, kan dinsdag daar hooguit nog het beste van maken en treft de dag verder geen blaam, als ie er niks van bakt. Zet de maandag echter zijn beste beentje voor, dan heeft dinsdag de niet te onderschatten taak om de beloftes van een ander in te lossen. Lukt dat, dan heeft woensdag een makkie. Maar ook als het niet lukt, drukt het minder zwaar op woensdag dan op dinsdag, want een voorafgaande dag heeft er tenslotte al zijn tanden op stuk gebeten. En zo wordt het steeds makkelijk voor de volgende dag totdat vrijdag zelfs na een verklote week de heldere en aangename taak heeft om een streep onder de week te trekken en het weekeinde aan bod te laten komen. Waarna het weer aan de maandag is om de week op de rails te zetten. Etc.

Doorbraak

 Iets gedaan. En dan tel ik vaat en koken niet mee. Was beide niet de moeite. Vanuit die filosofie bekeken mag of moet ik tevreden zijn. Een weekbegin blijft een heikel moment. Gelukkig alle altijd aanwezige valkuilen weten te vermijden. Natuurlijk ook slinks om alles heen gelopen wat al lang gebeurd had kunnen zijn, maar daarvoor hebben we morgen.

 Ik kan weer de tuin. Nog minimaal een maaibeurt is nodig om alles weer kort en klein te hebben, maar ik kan alweer bij de bedden, die enkel via de gele schrikdraad-ijzers op de de hoeken terug te vinden zijn. Het onkruid gaat de slag niet winnen dit jaar. Net niet. Maar hoog staat het wel. Vreemd genoeg op de plekken waar de afgegraven grond gestort is, die oa bij het graafwerk voor het fundament van de schuur is vrijgekomen. Je zou denken daar kan geen vuiligheid meer in zitten. Misschien was het door de kaalheid ook de ideale kiemplek voor alles wat door wind, vogels en insecten is rondgestrooid. Hoe het ook zij, daar staat het onkruid twee meter hoog, terwijl het in de rest van de tuin een stuk overzichtelijker is gebleven.

 Onkruid uittrekken, zien wat van de groentes terug te vinden is, grond losmaken en waar nodig omwerken en met een of andere groenbemester inzaaien in de hoop dat dat het onkruid concurrentie maakt. Kortom beginnen met de wintervoorbereidingen. En bovenal hopen op een betere zomer volgend jaar. Ondertussen de bouwzooi uit de schuur terugzetten, het sloophout uitsorteren, kort zagen en de ergste rommel direct verbranden. Ik praat nu alweer weken verderop. Morgen is belangrijker. Morgen peren pletten.

Hobby

Vaat gedaan
Een uur gestaan
Bekers, borden en glazen
Ff zitten en uitblazen.

Verrek, het bestek
En nog de pannen
Dat gaat d'r om spannen
Nog ff en ik krijg weer trek

Alles schoon
blijft een droom
Vuil is je loon
in een niet aflatende stroom

Werkzaamheid

 Meer bouwvakkers leidt niet noodzakelijkerwijs tot meer verrichtte arbeid. Het eerste wat altijd opvalt is het extra geklets, de koffie in pauzes ipv tussen het werk door en de ogenschijnlijk werkgebonden discussies waar iedereen zijn zienswijze op een probleem loslaat. En dan, uiteindelijk, met een beetje geluk worden er desondanks alles extra meters gemaakt.

Eindigheid

 Op wat persoonlijke afkeren na een zeer prettig weekeinde gehad. De verjaardag, de bruiloft, het gezellig samenzijn. Van groots naar massaal en terug naar wat overwachts bijna een tête à tête werd. Eigenlijk was gisteren desondanks de meest aangename dag van het weekeind. D'r was aandacht, gezelligheid, goed eten en erg goede drank, maar dat zwaar geminimaliseerd. Twee uur rijden met de nodige drank in je lijf, blijf ik geen goed idee vinden. Gelukkig maar.

 We hadden kunnen blijven slapen, maar dat onvoorbereid en dan mn naar de honden toe, leek en lijkt me geen goed idee. Bij negenen pas weer thuis en toen zaten de drie dames al 11 uur opgesloten. Nog eens 12 of meer uren daar achteraan, is het niet echt.

 Maar prettig dus en prettig dingen laten je naar meer verlangen en daar piept de dood om het hoekje, die je de lol komt bederven. Geen paniek of zo, maar een gedachtenkronkel waar ik maar niet uit weet te komen. Alle irritaties en pijntjes worden ineens uitvergroot tot terminale toestanden en dat benauwd. Was het vanwege de kerkhof waar we overheen zijn gewandeld richting de historische oude houten kerk, die de voormalige collega van Mariana, een priester, ons wilde laten zien? Zijn parochiekerk.

 Alsof dood altijd met ziekte en aftakeling te doen heeft of omgekeerd ziekte altijd tot de dood leidt. Aftakeling wel, natuurlijk. Wat er maar niet in wil gaan bij mij, is, dat het hoe dan ook ooit gaat gebeuren en ws zonder afspraak ook. Zonder feitelijke zekerheid, en wie wil die hebben(?), zal het wel aanmodderen blijven met de voorstelling van de laatste gang van zaken.

After-party

 Eén goede nacht slaap is tegenwoordig niet meer voldoende om een doorgehaald weekend te compenseren, waar dat ooit in vier uurtjes bekeken was en het doorhalen heel wat heftiger van inhoud. Maandag. Het begin van wat zomaar een redelijk normale week zou kunnen worden. Niet in de betekenis van 'zoals alle weken' maar in de gewenste vorm. Eigenlijk abnormaal dus. En natuurlijk staat er direct weer zoveel op de stapel te dringen, dat ik al bijna aan vakantie toe ben, voor ik een eerste vinger gekromd heb.

 Om te beginnen verder met waar ik gisteren al mee begonnen ben. Het laten zakken van de alcoholspiegel. Ik heb nieteens het idee, dat ik als een beest tekeer ben gaan. Weet dat eigenlijk wel zeker, want was het het wel zo geweest zou een van de avonden wel vroegtijdig in slaap zijn geëindigd. Idealiter in bed maar in wild woeste tijden ook weleens op minder geschikte plekken. Toch voelt het beestachtig aan. Heeft vast met ouderdomserosie te maken. Nog ff en het drie keer vallen naar de badkamer voelt aan als een sprint in wereldtijd.

 De werkers zijn alweer druk. Het zijn er weer vijf. Gewerkt wordt weer aan het dak en de muren. Dat geeft in elk geval het idee van tempo. Het dak heeft gisteren zijn eerste regenbui aardig doorstaan en dat met alleen een folie over het beschot. Ws volgende week de pannen en dan is de schuur nog (lang?) niet af maar oogt wel bijna zo. Wie weet stimuleert me dat.

Doorgevierd

 Van voorsprong naar achterstand, leven gaat ten koste van het blog. Straks nog een of andere soort visite afleggen en dan heb ik mijn neus voorlopig vol van al dat gefeest en sociaal gedoe. Meestal niet mijn smaak. Een hoop fout geld op de bruiloft gisteravond. Weet niet precies wat me dat laat denken, maar het is iets van tè opzichtig met tè dure spullen een gebrek aan smaak tentoon spreiden. Het begint al met die X6'n of de Mercedesvariant op de parkeerplaats. Dames, onnatuurlijk blond op nauwelijks beloopbare stiletto's en in kitscherige outfits. Mannen, zonnebank bruin, sportschool lijf. oversized klokje aan de pols en geschakeld goud, ws ook om de nek hangen, maar aan het zicht ontrokken door strak overhemd en das.

 Verder weinig interessant 13 in een dozijn bruiloft op z'n Roemeens. Ruim tweehonderd gasten na een snelle scan van het aantal tafels en stoelen. Bubbeltjeswijn bij binnenkomst (die hebben we gelukkig gemist), fantasieloos en weinig smakelijk beginbord met hapjes, wat hier aperitief heet. Drank mn zoet, ook de witte wijn, afgezien van het zelfgestookte spul en het rijkelijk aanwezige, goede water. Verder een visgerecht, want dat hoort, soep, een vleesgerecht waar ik me voor zou schamen als kok, maar dat gold eigenlijk voor de hele presentatie. Taart niet afgewacht. Inmiddels ruim na tweeën en ergens tussen zeven en acht eisen de honden gegarandeerd luidruchtig mijn aandacht op. Dank al het water had ik wel vertrouwen in de korte nacht. En dat is niet beschaamd. Op naar de laatste étappe.

Budgeteren

 Alweer een uur of wat terug op het platteland na wat heen en weer gerij vanwege de verzorging van de honden en het terug naar huis verslepen van bloemen en andersoortige cadeau's. Mariana moet ze nog uitpakken, maar het is duidelijk dat er oa weer het nodige aan contanten tussen zit. Toch een rare maar meer nog diep ingesleten gewoonte om te betalen voor een feest, waar je voor uitgenodigd ben. Ik snap het inmiddels wel, daar niet van. Vanavond weer naar een bruiloft die voor het grootste deel gebaseerd zal zijn op de te verwachten giften. Zo'n 300 genodigden geven je, als ze komen, en dat wordt wel gecheckt, een budget van 300x500 is 150.000 Lei, zo'n dikke 30.000 euro. Te besteden aan eten, drank, muziek en een cadeautje bij het weggaan. Daar kun je een aardig end van komen als je van de noodzakelijke massaliteit houdt.

 Zou gisteravond iedereen zich aan die ongeschreven regel hebben gehouden, houden we geld aan het gefeest over ook. Het zou mij niet lekker zitten. Misschien raar maar toch. Bruiloften zijn in deze een categorie apart, denk ik. Heb je kinderen dan hoop je als ouder op uitnodigingen en klapper je vervolgens bruiloften af met het oog op toekomstige investeerders in de bruiloftsfeesten van je kinderen. Je krijgt overmijdelijk dat in die feesten tegen elkaar opgeboden wordt. Dessertbuffets. Chocolade-fonteinen. Lichtshows. Pauze-;pprogramma's. Een hoop kitsch ook op tafels en over stoelen. Helaas wordt het geld niet besteed aan aantrekkelijkere menu's. Het is altijd een voorspelbare hap met hoofdpijn-wijn.

Doodzonde

 Schoenen gepoetst, auto gewassen (niet zelf), baard getrimd, overhemden van het rek getrokken, batterij voor de camera in de oplader, kleding bijeen geraapt, geld afgehaald, dacht ik, dat het enige minpuntje een afwezige Prada was. Maar het is erger, het zou onherstelbaar zijn geweest, als het me niet net te binnen schoot: de zelfgestookte drank. Geen feest denkbaar zonder zelfgestookte drank op tafel. Vijf liter zouden we meenemen.

 Na een onverwachts rustige nacht is Mariana anderhalf uur te vroeg naar Sibiu vertrokken. Wat ze daar wil, mag joost weten. De afspraak met de kapper is pas om vier uur. Maar die emoties  dus. Ze is meer van slag dan ik bij de bruiloft of een halve wereldreis heb mogen merken. Maar goed, weg is weg. Dat loopt zo straks niet voor mijn voeten.

 Nog anderhalf uur te gaan voordat ik de eindsprint ga trekken. Honden uitlaten, opsluiten, alles in de auto kwakken en naar de stad, de èchte stad.

Voorbereidingen

 Alle tekenen wijzen in de richting van een onrustige nacht. Nee, niet vanwege de dood, die vanmiddag bij de siësta weer trouw z'n kop om de hoek stak. Ook niet vanwege slepende ballast, administratieve ellende of zeurende instanties. Nee, morgen is feest. Feest voor Mariana en daar is ze vandaag ineens druk mee bezig. Dat had ze beter bij de organisatie kunnen doen, dan was alles niet pas op het laatste moment geregeld geweest. Nu wel, en dat geeft dus duidelijk geen geruststellend gevoel.

 Gaat iedereen komen, gaan ze het leuk vinden of zijn ze straks teleurgesteld, misschien ga ik wel huilen ... en meer van dat soort irrelevante zaken. Het was allemaal weer op het laatste moment maar plek, muziek, eten, drank en bloemen zijn geregeld. De rest is niet meer aan ons. Wij hebben ons best gedaan en zo optimaal mogelijke voorwaarden gecreëerd. De rest is aan de genodigden. Ik heb daar wel vertrouwen in. Mariana minder. Ze twijfelde zelfs of ze wel een kamer gereserveerd had of niet.

 Heerlijk! Zenuwen. Voorpret zou ik anders doen, maar ieder zijn/haar eigen invulling. Natuurlijk mist ze haar moeder weer. Ze zou zelfs het liefst haar oma uit de dood laten opstaan om mee te feesten. Mariana kan maar moeilijk loslaten. Mensen nog minder makkelijk dan onroerend goed (24) of dieren.

 Rezy, de koe van haar moeder verzorgt Mariana nu alweer meerdere mndn, nadat de ingehuurde kracht zonder opgaaf van redenen naar Duitsland was verdwenen. Iedere ochtend om zes uur het bed uit om het dier en haar jong van een jaar of twee mee te laten gaan in de beestentrek naar de gemeenschappelijk weidegronden. Maar eerst natuurlijk melken en schoonmaken. En iedere avond na achten hetzelfde verhaal in omgekeerde volgorde. Een wereld vol andere werelden.

Sabotage

 Kabelskauwende honden. Niet handig met telefoon, computer, internet en wat daar verder nog bij komt kijken. Internet werkt weer na wat gewriemel, maar de telefoon ziet het niet meer zitten. Mag ik weer gaan pielen met die onmogelijk dunne koperdraden. Dank je Prada.

Wegstrepen

 De dag doorleeft. Alles loopt als altijd volledig anders, maar het wordt avond en dan is de dag voorbij. Aretha Franklin overleden. Het zal niet in mijn tijdspad worden opgenomen. Over 18 jaar heeft Madonna dezelfde leeftijd. Zou ze dan nog steeds aan speed-yoga doen en met toy-boys spelen? Ken van Madonna nog minder dan van Aretha en daar ken ik al nauwelijks iets van. Ja, 'Think' omdat het voorkomt in de film van de Blues Brothers. Ongetwijfeld een grootheid. In elk geval een prachtige, nou ja, meer indrukwekkende stem. Is de rest interessant of van belang? Mahalia Jackson kon er ook wat van. En natuurlijke Nina Simone en niet te vergeten Billie Holiday. Stukken minder gelikt dan het hedendaagse spul.

 Teveel herinnering. Teveel opdiepen. Oud, dan krijg je dat, dacht hij toen hij met moeite van zijn stoel opstond om naar de keuken te gaan. Een hoop gesteun en onderdrukt gekreun. Het komt er straks echt van dat je meer bezig met met soepel blijven dan soepel zijn.

Verzamelen

 Prachtige dag. Weer. Nog steeds en itt regen, gaat dat niet vervelen. Vandaag eerst maar eens zien of de peren aan prakken toe zijn. Mocht dat zo zijn, is de dag direct voor het grootste deel ingevuld. Prakken, schoonmaken, opruimen, etc. Mocht het niet zo zijn, dat zijn er alternatieve invullingen te over. Weinig interessant om daar verder in te duiken.

 Ondertussen wordt op twee fronten, werkelijk waar (!), aan de schuur gewerkt. Zowel aan het dak als aan het stuccen van de muren wordt gewerkt. Zou aardig zijn, als er eindelijk schot in de afwerking zou komen en zicht op het eindresultaat komt. Ik word ongeduldig en daar heb ik niet vaak last van.

 Ondertussen slibt de binnenplaats steeds verder dicht. Materialen liggen te wachten op gebruik of zijn overgebleven na gebruik. Machines staan afgedekt met plastic te wachten tot ze aan de beurt zijn. Sinds gisteravond staat daar een bbq tussen en vandaag komt nog meer materiaal voor de smid, die een van de toegangen naar, doorgangen in de schuur van een metalen hekwerk/deur-constructie gaat voorzien. Nog een paar weken en we kunnen ook daar nauwelijks meer de kont keren. De beschikbaarheid van de extra ruimtes in de schuur krijgt met de dag iets nijpenders. Waarom verzamelt een mens zoveel zooi om zich heen? Waar komt dat vandaan? Nooit zo bij stil gestaan, maar vergeleken met andere dieren is het een vreemd iets al die bagage, die je door de jaren heen bij elkaar spaart.

Gezichtspunt

 Gisteravond half vol, vanochtend half leeg. Niks veranderd, alles anders.

 Het heeft met regelmaat verdacht veel weg van een 24-uurs cyclus. Je begint half leeg en in de loop van de dag, vaak in de ochtend, soms zelfs al tijdelijk de hondenwandeling verandert dat in half vol om in de nacht met regelmaat weer terug te klappen. De kunst is dus het half volle vol te houden.

Betweten

  Van die programma's, die voorstellen doen voor wat je aan het schrijven bent, zijn erger dan erg irritant. Soms gaan ze zelfs een stap verder en corrigeren al geschreven woorden in iets anders. Ik heb al dit soort nonsens uitgeschakeld, voordat ik mijn mobiel in een emotioneel minder maar zeker niet minder heftig moment tegen een muur zouden hebben gekeild. Denk je, dat je het gehad hebt. Mooi niet.

 Zo af en toe ben ik iets meer met mijn blog bezig dan alleen mijn dagelijkse score halen. Dingen als vindbaarheid, aantrekkelijkere presentatie, etc. Al dat soort zaken waar ik me bij mijn eigen website voor Masvieux jarenlang avonden mee heb vermaakt. Maak je in dat soort situaties wijzigingen, controleer je dat altijd in de daarop volgende dagen (en soms duurt het weken) in de diverse zoekmachines.

 In mijn streven om de titels van de blogbijdrages tot één woord te beperken, komt er soms iets uit wat ongetwijfeld niet in de vanDale staat. Maar is het dan aan Google (want Blogger) om dat te wijzigen? Lijkt me niet. Bovendien is het volkomen oninteressant voor zoekmachines etc. Maar toch, terwijl normaal gesproken de blogtitel overeenkomt met de bestandsnaam voor het stukje (minus de hoofdletters en misschien ook wel de haken, dat moet ik nog controleren) is de bijdrage 'Slakzaam', ik vond 'm zelf aardig gevonden, qua bestandsnaam veranderd in 'Langzaam'.

 Dan zou je toch eigenlijk, helaas ben ik daar te nuchter voor, met een tank door die redactie heen willen walsen. Ongetwijfeld opgebouwd uit een hoop glaswanden, moet dat een effect zijn dat een van de eerste Die Hard's ergens uit de vorige eeuw compleet in de schaduw stelt. Het is zo godsongeloofwaardig ongehoord arrogant, dat je eigenlijk die hele firma in de ban zou moeten doen. Kan dat überhaupt nog??

Kokkerellen

 Een keukenprinsesje vandaag. Waar de herdenking van Maria's vermeende hemelvlucht niet toe kan leiden. Griesmeelpudding, twee basismengels voor roomijs, waarvan eentje helaas aan de kook is gekomen en dus korrelig is geworden, maar voor de smaak maakt dat niks uit. Is hetzelfde als ingezakte cake. Je kunt het niet presenteren maar uitstekend eten.  Direct aansluitend de gemaakte zooi opgeschoond, ff gepauzeerd en me op de voorbereidingen voor de bbq gegooid. Vlucht of het uitleven in een hobby?

 Dingen nemen zoals ze zijn, is ook weer zo'n kunst die vanzelfsprekender lijkt dan ie is. Hé lul, je staat in de keuken, houdt van koken, bent er mee bezig .... dus wat is daar mis mee?? Excusé moi, het leven is meer dan koken alleen en als het uit koken alleen zou bestaan, zou ik er vast een hoop over te zeuren en zeiken hebben. Een kok moet behalve goed kunnen koken vooral iedere dag weer dezelfde dingen met hetzelfde enthousiasme, op dezelfde manier, met dezelfde smaak en dito presentatie weten te produceren. Als me het mes op de keel gezet zou worden, zou ik liever voor werk aan de lopende band kiezen.

 Een soort van een restaurant heeft me altijd leuk gelegen. Ik heb het in diverse vormen ook ten uitvoer gebracht, maar nooit in de keuken van een heus restaurant aan de slag geweest. Het idee van de dagelijkse routine heeft me altijd van de stap weerhouden. Ik zou zo vanaf morgen voor een club mensen willen koken. Maar a. niet iedere dag en b. waar mijn hoofd naar staat.

Post-agrarisch

 Prachtige ochtend wederom. Strak blauw. Maria-waardig. Mag dan zogenaamd iedereen vrij hebben, maar het vuilnis werd vanochtend gewoon opgehaald en de winkels zullen voor een groot deel ook gewoon open zijn. Maar 'op het land' wordt niet gewerkt. Die omschrijving klopt vooralsnog, hoewel het te vroeg is om daar zeker van te zijn. Na al die weken met overvloedige regen is de afgelopen twee weken in hoog tempo alles wat weiland is gemaaid. Bijna alles, er zijn links en rechts nog wat vlekjes te doen. Maar maaien, keren, verbalen (?) en zelfs het ophalen gebeurd niet in de ochtenduren. Alles is dan gewoon nat dank de inmiddels alweer tamelijke frisse nachten.

 Werk wat hier in Coves meer en meer tegen betaling door 3 of 4 mannen gebeurd, die hun machenerie in takt houden. Bijna iedereen heeft wel een tractor maar die is net als ze zelf inmiddels danig op leeftijd en van de hulpmiddelen staat een hoop werkeloos in een hoek van het erf of langs de weg. De ééngezins gemengde bedrijven worden meer en meer ontmanteld. De jongere generaties hebben werkzaamheden buiten de deur en niet meer het interesse om het ouderlijke bedrijf ernaast voort te zetten. Koeien verdwijnen, varkens verminderen in aantal, etc. De behoefte aan granen, hooi en stro is niet meer wat het ooit geweest moet zijn. De subsidie, die je voor iedere bewerkte hectare kunt krijg (EU!!) is vaak de enige drijfveer om er niet helemaal mee te stoppen.

 Het doet me onwillekeurig denken aan het deel van Landgraaf dat vroeger Schaesberg heette. Mijn geboorteplek, toen nog dorp met een slingerende hoofdstraat, die ook zo heette, waaraan zes of zeven karakteristieke Limburgse boerenhoeves lagen, stront op de weg, etc. In de jaren zestig verloren gegaan in de vooruitgang, plaats gemaakt voor woningen, winkels, een winkelcentrum, een strakke straat, etc. En inmiddels, volgens mij, al twee keer opnieuw overhoop gehaald. Ik heb het allemaal niet meer bijgehouden.

 Zo'n vaart zal het hier niet lopen, denk ik, maar over 50-60 jaar zou het best een soort buitenwijk van Agnita kunnen zijn geworden, waar de huizen grote tuinen hebben, de mensen nog wel kippen houden maar zich niet meer het werk aan doen van een eigen varken. Wie dan leeft, die dan zorgt. Ik niet meer.

Nachtkaars

 Eindelijk, bijna op de drempel van de herfst iets van zomerse rust. Avond buiten. Vuur van kaarsen en hout. Glaasje erbij en mijneren maar. Schuurdak krijgt vorm. Morgen vrije dag, Mariafeestdag (2e zomerse rommelmarkt in Jumilhac le Grand..., toeristisch hoogseizoen in Fr afgesloten) en donderdag echt, heus waar, wordt ook begonnen met de muren.

 Morgen geen geklus bij Mariana's nicht uit Italië, want alles is dan naar het schijnt dicht en dus niks te krijgen, als je iets nodig hebt en dat zal zeker het geval zijn. Dat dus naar donderdag. Tuin naar volgende week. Moeten we ergens nog iets met al die peren in zakken.

 Ff niet met al dat 'moeten' bezig zijn, maar met het mogen genieten van de avond. Fris maar aangenaam. Nog een half uur en het is donker. Komt het vuurtje in de bbq een stuk beter tot z'n recht. Langzaam tijd, maar niet direct vanavond om de balans op te maken van deze zomer. Wat kan nog? Wat zou prettig zijn, als het nog zou kunnen? Wat gaat door naar volgend jaar? Wat kan ook in het najaar of zelfs de winter nog? Wat gaat veranderen? Wat komt er bij?

 Bijna als het koken van een goede soep, mn een verse groentesoep. Ik laat de vrgn door mijn hoofd gaan. Het is te vroeg voor antwoorden. Laat maar ff wegzakken naar de onderstroom, inweken of zo je wilt marineren, gisten en de onnutte delen vergaan. De komende weken vis ik de antwoorden er wel uit, zo ze niet al uit zichzelf ten tonele verschijnen. Dan rest alleen nog het doen. Het meest noodzakelijke en vaak minst aantrekkelijk deel van het verhaal.

Verschilletje

 Een rustig(er) begin van de avonden. Sinds een paar dagen doe ik de avondronde opgesplitst. Niet meer al die jeugdige overmoed tegelijk mee naar buiten. Zowel Prada als Rosa zijn haast voorbeeldig aan de lijn, als ze zonder de ander(en) met me meegaan. Het ontbreken van het groepseffect scheelt meer dan een slok op een borrel, het maakt ook iets van training mogelijk. Kost tijd, maar het zou zich nvvt moeten terug betalen.

De ochtenden blijven samen. Heeft ook weer wat om met een meute van zes honden over de heuvels te struinen. En last van opdringerige honden, die met schaapskuddes meelopen behoort daarmee ook tot de verleden tijd. Het zijn geen twee bejaarde honden meer, wiens vriendelijkheid werd afgestraft. Ook zonder dat het tot heuse confrontaties komt, wordt er af en toe heel wat afgeblaft en grenzen afgetast. Doorgaans bemoei ik me er niet mee, tenzij de schapen te dicht in de buurt zijn. Gelukkig luistert mijn meute dan aardig. Snoert de herder gelijk z'n mond.

Klunzig

 Om vrijdag niet de heisa van goed drie jaar geleden nog een keertje mee te maken, wat toen trouwens voor een deel langs mee heen is gegaan, omdat ik al lang en breed in bed lag, vanmiddag maar direct goed 90% van het te verwachten eindtotaal afgerekend. Het is een minder enerverende toestand dan met de trouwerij, dus ik zal dit keer op het eind van het feest ws niet in mijn bed liggen, maar dan nog heb ik weinig zin om met afrekenen bezig te zijn. Het is iets meer dan een een borreluurtje in de kroeg en dat soort bedragen handel je in mijn optiek in alle rust achteraf af en niet om 2 of 3 uur in de ochtend met een partij alcoholische versnaperingen achter de kiezen, een conditie die op de dansvloer tot het uiterste is gedreven en een algeheel verlangen dat met één kort en compact woord omschreven kan worden, nl: bed!

 De nachtelijke taferelen heb ik de vorige keer dan niet meegemaakt maar de manier waarop het 's ochtends ging was weinig beter. Alsof je had gegeten en weigerde te betalen. De directeur, die ons al weet ik hoe vaak had willen zien (zg) maar nooit tijd had, stond er die ochtend wel bij en eerder als politie-agent dan als aanbieder van een servicevoorziening. Ik heb mijn gal, volgens mij, jaren geleden al gespuid. Blijkbaar is nog het een en ander blijven zitten.

 Maar goed het spel is inmiddels bekend en dan zet je de regels naar je hand. Nee, niet 25% of zo, want dan weet ik wat gaat gebeuren. Alles bij elkaar is het toch bijna een week verblijf op de Maldives en dat niet als backpacker. Geregeld is geregeld. Zorg minder. Op naar de volgende verlichting.

Gripverlies

 Wakker worden met de gedachte dat je dit, dat wakker worden ooit niet meer mee zult maken, je dat proberen voor te stellen en dat allerlaatste moment voor vertrek of van vertrek proberen te pakken te krijgen. Het besef van het laatste flardje bewustzijn, voordat je of dat wat je bent geweest in het niets verdwijnt, verloren gaat.

 Zou je een centrale plek (computer?) moeten hebben, waarin ieders gedachtenwereld opgeslagen kan worden, voordat het ingenieuze samenstelsel dat de hersenen vormt overgaat in een dooie brei? En dan alles of een selectie? Enkel de herinnering, daar heb je niet zoveel aan. En het opslaan van zoiets als de dynamiek van gedachten en ideeën zou tot de situatie kunnen leiden, dat gedachten tot stand komen, die nooit eerder bedacht zijn en dus ook niet tijdens het leven van de eigenaar van de hersenen. Wiens gedachten zijn het dan? En werkt de gedachtenmotor wel als er geen indrukken meer opgedaan worden?

 Maar dat aller-, allerlaatste moment dus. Hoeveel mensen maken dat bewust mee in de betekenis dat ze er volledig bij zijn en weten dat het er aan zit te komen? Dus niet die kogel op het slagveld of de tegenligger bij het inhalen op een provinciale weg. Gewoon in bed in afwachting van, en dan....?

 Iets zegt me, dat dit geen spetterende dag gaat worden. Gelukkig is daar de afwas om me aan op te trekken. Vanmiddag weer Sibiu en de rest vult zich vanzelf wel op of in.

Vroeger

 Ineens starten de ochtenden weer rond zessen. Dat is gejojo van een uur of twee. Wat is dat? Enthousiasme of stress? Al die golfbewegingen. Ik word er zeeziek van.

Jaargetijden

 's Morgens verdacht fris en voor negenen in de avond zet de schemer in. Het najaar klopt aan de deur en dan is het voor mijn gevoel nauwelijks zomer geweest. Straks valt de eerste sneeuw op het in aanbouw zijnde dak van de schuur. Overdrijven is een kunst, maar dit jaar zou ik niet verbaasd opkijken.

 Tegen achten bedacht ik me (niet voor het eerst in de afgelopen weken), dat ik aan de slag zou moeten met de bosmaaier, als ik het onkruid in de tuin niet helemaal de overhand wil laten krijgen. Het idee alleen al. De noodzakelijke puf moet ik met een vergrootglas zoeken. En dan nu zien dat het met de lichtvoorziening hooguit half tien had kunnen worden. Misschien is dat de stimulans om me morgenavond over de streep te trekken. Anderhalf uur, dat zijn twee tankjes van de maaier leeg draaien. Dat is te overzien. Niet voldoende voor de hele tuin, maar het 'beter iets dan niets'-principe is weer enigszins ondergesneeuwd geraakt. Daar is de sneeuw weer. Het wordt een vroege winter dit jaar. Kan niet anders.

Ontdekking

 Een nwe eetplek aangeboord. Waar veel restaurants vaak al een ontbijt aanbieden, gaat deze tent pas om 13:00 open. Het is ff weten en dan loop je niet voor niks de oude benedenstad van Sibiu in. La Cuptor. De oven. Geen kantine-formaat. Een aardig, klein terras, hooguit 40 zitplaatsen. Een beetje popie-jopie bediening maar goed eten, absoluut niet de standaard riedel, netjes verzorgd, mooi gepresenteerd, een wijnkaart die moois biedt voor acceptabele prijzen. Eigenlijk valt er niks negatiefs te vermelden of het zouden een paar zeurende klanten moeten zijn èn het wederom erg onbloederige maar perfect klaargemaakte rundvlees. Misschien hebben de runderen in Roemenië last van bloedarmoede??

 Het toetje met de kwark en witte chocola is ook erg aan te bevelen. Het is al eeuwen geleden, dat ik me aan een zoet dessert heb bezondigd, maar deze was het ieder hapje waard. Morgenochtend een heuvel extra met de honden en dan hebben we een eventuele uitbreiding van het toch al teveel aan kilo's tot een minimuum beperkt.

 Weer ruim na drieën voordat we Sibiu uitreden. Waren de honden er niet en waren ze niet opgesloten in huis, had ik wel een paar espresso met wat extra's willen hebben en na afloop het Continental Forum ingedoken voor een late siësta dan wel vroege nachtrust. Die neiging om naar de hemel te reiken, heerlijk dat die nog steeds niet verloren is gegaan. Je hoeft er niet eens zo zeer aan toe te geven.

Systeemfout?

 Gedaan wat gedaan moest worden en op een enigszins redelijk tijdstip weer terug thuis. Morgen horen we wat het bedachte moet gaan kosten en of het dus door kan gaan als 'overeengekomen'. Eten, drinken, bloemen. De muziek was al geregeld. De samengestelde kern van een feest, dat alles in zich heeft om het een hoop mensen naar hun zin te maken. Vrijdag moet het gaan gebeuren en natuurlijk zijn we er in de laatste dagen pas mee bezig. Krijg een Roemeen(se) eerder dan strikt noodzakelijk in de benen. Het is een kunst, waar ik geen tijd meer aan ga verspillen.

 Noem het vertrouwen of -in mijn ogen- meer iets als 'gokken' maar ik heb het op z'n beloop gelaten. Wel met enige regelmaat aan de noodzakelijke bellen getrokken. Ik wil mezelf tenslotte niks te verwijten hebben, als de boel niet naar wens geregeld blijkt te kunnen worden vanwege het late moment van handelen. Voor een beetje Roemeen(se) natuurlijk geen punt. Dan improviseer je er een eind op los en maak je je achteraf wijs, dat het allemaal nog op de pootjes terecht is gekomen.

 'Niet zo moeilijk doen', moet ik. Dat een hoop dingen, die de afgelopen jaren de revue gepasseerd zijn net iets meer of veel meer glans hadden en hebben dan gemiddeld is echt niet het gevolg geweest van geïmproviseer op de laatst mogelijke momenten. Dat feest is niet de kunst. De kunst is het gewenste feest! Vooralsnog kan het nog goed komen. Iedereen lijdt (gelukkig) aan dezelfde soort afwijking. Sterker nog, het hele systeem is er op gebaseerd.

Vooruitzicht

 Zoooooo, werklui??? Dacht dat het vakantie was deze week. Komt morgen nog een extra kracht ook om de muren te stuccen. Iets van mijn drammen overgekomen? Alle kleine beetjes helpen, zal ik maar zeggen. Misschien aardig als ik zelf ook iets meer doe dan alleen bezig zijn met de constatering, dat er een hoop moet gebeuren.

 Maar niet vandaag, niet morgen en niet vrijdag, zaterdag of zondag. Vooralsnog dus de mogelijkheid van twee normale dagen om vooruitgang te boeken. Twee dagen waar er nog iets tussen kan komen naast de vijf waarvan het al bekend is, dat andere beslommeringen de dag in de beslag gaan nemen. Twee van de zeven. Dat schiet niet echt op. Omgekeerd zou beter zijn. Is dat de nwe queeste? De normalisatie van mijn dagen. De laatste te nemen horde waarna alle sluizen open kunnen, de hekken van de dam en het leven kan beginnen?

 Met een beetje gevoel voor drama zou je dat kunnen stellen. Maar drama of niet het lijkt me een genot als alles eindelijk eens een plek kan krijgen en ook duidelijk wordt, waar eventueel gewoon geen plek voor is en dus weg kan of moet. Het einde van het dozentijdperk, de zooi zichtbaar en onder handbereik en voor Mariana een einde aan het 'misschien ligt het in 24'. Bovendien de binnenplaats hondenproof zodat die beesten niet de hele dag opgesloten hoeven te zitten en je d'r op de raarste plekken bijna je nek over breekt. Kortom vrij bewegen voor de honden en onszelf en ook van de laatste kamers iets leuks maken ipv een veredelde opslagplaats.

Opsteker

 Overduidelijk niet in haar normale doen, maar aanwezig. Ineens liep Sissi er vanochtend. Geen trek in een lepel melkschuim, waar ze anders iedere ochtend bij elke kop koffie om bedelt. Geen gemiauw. Stilletjes op een stapeltje schone doekjes gaan zitten. Laat zich aanhalen, snort wat maar kan haar ogen nauwelijks open houden. Heeft gisteren ws ergens op zolder in een hoekje gelegen. Iets verkeerds gegeten? Spoken gezien? We gaan d'r in de gaten houden.

Afgebrand

 Bij vijven .... je moet een overledene wel geven wat hij/zij verdiend heeft. Geen priester bij de gemeenschappelijke maaltijd, dat scheelt al meer dan een slok op een borrel. Aansluitend of tegelijkertijd vinden een hoop mensen zich in gesprekken, die ze ws al langere tijd haddden willen voeren. De tijd werd vergeten, dat heb ik op gelegenheden als deze nog niet vaak meegemaakt. Dan mensen naar huis brengen en nog dat ene afzakkertje doen ...

 Ik weet niet wat het is, maar deze bijeenkomsten hakken er op de een of andere manier harder in dan normale dagen en/of lunches. Aan de borrel kan het nauwelijks liggen. Die drink ik weliswaar normaal niet midden op de dag maar itt tot de lokale cafés zat het spul in kleine glaasjes. De combi met wijn? De sfeer of aanleiding? Geen idee. Het hakte erin en dat niet voor het eerst. Na de honden op bed geploft. Meer zat er niet meer in.

Routineus

 Tijd voor een 'schrob en sop'-beurt. Het brameneffect zal nog wel een paar dagen aan vingers en onder de nagels zichtbaar blijven. Het zij zo. Zes wekendienst nummero 'weet ik veel'. Twaalf uur appel in de kerk en vervolgens naar Agnita. Gradina ipv La Prut. Normaal gesproken meer iets voor grote gezelschappen. Kan ik me bij deze overledene niet voorstellen. Misschien een compensatie voor de doggy bag na afloop van de begrafenis?

 Hoe het ook zij, wederom een lunch buiten de deur en dat op andermans kosten. Voorspelbare kost, veel te sterke drank en koppen, die ik de laatste weken wel erg vaak heb mogen zien. Verlang al naar de afloop. Een rustige en teruggetrokken zondagmiddag in afwachting van wat komen gaat, zoals bijvoorbeeld en hopelijk; Sissi's verschijnen. Die mist. Mag hopen dat ze niet haar vrijheid met het leven heeft moeten bekopen.

Fruitig

 Vrijdagmiddag van een stel loslopende zigeuners, kom, hoe zeg je dat netter, ah ja, straatverkopers, op aandringen van Mariana een paar kilo bramen gekocht, in de auto gelegd en vergeten. Vanmorgen in bed schoot me hun bestaan weer te binnen. Gelukkig zat het spul in een zeer stevige plastic zak, waardoor de vergeetachtigheid geen gevolgen voor het interieur heeft gehad. Bovendien is dat zwart en zou het behalve zooi geen onherstelbare gevolgen hebben gehad. Zou je moeten doen in een auto met beige bekleding op de vloer en stoelen en dan met een lekkende zak ... de vlekken zou je er nooit meer uit krijgen.

 Maar soit, een zak bramen, het zou 4 kilo zijn, die tegen het gisten aan zit. Wat doe je daarmee? Na wat denkwerk door de tomatensapmachine gehaald. Het leverde iets op wat tussen puree en sap in zat. Stond de gek op zondagochtend iets gelee-achtigs te maken van bramen. Twee liter sap/puree. Acht gevuld jampotten als eindresultaat. Zien of we die opmaken voor 2030.

Walsen

 Ben je uren weg. Wordt ondertussen iets met kaarsen en een houtvuur gedaan. En het eerst wat je bij binnenkomst te berde weet te brengen is: "Kun je het vuur niet wat opstoken?" ....... Goedenavond, Mariana.

Wegstrepen

 Alleen met mijn gedachten en een deel van de honden. Bevalt en ook weer niet. De verborgen agenda voor deze zomer was anders. We zouden een paar steden aandoen. Natuurlijk Nederlandse bekenden, maar ook onbekend werk. Bijv. meer oostelijk. Moskou, St. Peterburg om een paar van de opgegooide balletjes te benoemen. Hoe was het ook weer? Het is meer òf/òf dan èn/èn!

Wat qua verbouwen gebeurd is, is goed, erg goed gedaan, maar misschien is het een idee voor de aannemer om de opdrachtgever voor aanvang van de klus een overzicht van het -in zijn ogen-noodzakelijke werk en de derhalve benodigde tijdsduur te geven?

Dit gaat tot ergens in oktober duren. Dan kan ik nog steeds alle kanten op maar Mariana niet. Die is dan aan haar laatste jaar voor de klas begonnen. Zal ze niet leuk vinden, dat voor de klas wel, niet dat ik er alleen op uit trek.

Herkenning

De schuur voelt een beetje als mezelf: oud, vernieuwd en niet af.

Fruitig

 Nou, dat met die peren wil nog niet zo lukken. Gewoon niet rijp en door het formaat niet in het apparaat te verpulveren. Gekozen om de tweede lading grotendeels en een paar zakken van de eerste lading in plastic zakken over te kieperen ipv in die geweefde zakken te laten zitten, waar alle vocht uitloopt, dicht te knopen (helaas, rip fruitvliegjes) en op een plek neer te zetten, waar ze de hele dag in de zon staan. Vergelijk het met inweken en voorwassen. Het moet rijpen, vergelen, verzachten, liefst direct zo'n prut worden, dat het hele verpulveren overbodig wordt. Zien hoeveel dagen dat duurt. Mag Mariana ondertussen de kippen in de gaten houden. Niet dat die trutten in de zakken gaan staan pikken.

 De rijpingsprocedure komt uit de koker van de buren van 24. Zoals altijd bemoeit zich alles en iedereen aan tegen wat je doet en soms is dat zinvol of in elk geval bruikbaar. De broer van Mariana, iemand die het altijd beter weet, heeft het dan weer over water toevoegen en natuurlijk suiker. Bij hem en niet alleen bij hem moet overal suiker bij, alsof het fruit alleen voor de smaak is. Alcohol is wat ze willen en daar is de suiker voor. Ik doe het gewoon met minder, maar een natuurlijker eindprodukt. Tja, en dat water? Een verklaring ontbreekt. Daar kan ik dus niks mee. Iedereen zal het altijd wel doen en ooit zal het een reden gehad hebben (oplossen suiker?) maar die reden is in de nevelen verdwenen.

 Zelf een rondje internet gedaan om te zien of we nog speciale dingen moeten doen, omdat we met peren werken. Nou, dan slaat je de schrik om het lijf. Of eigenlijk lach je je een deuk. Peren, rijp maar vooral zonder bruine vlekjes, van het klokhuis en steeltje ontdaan en soms zelfs geschild worden tot sap geperst, dan vergist en uiteindelijk gedestilleerd met de thermometer erbij (65, 78 en 100 resp. methanol, ethanol en water)....... Die lui zouden een halfjaartje hier moeten rondlopen. Hier verdwijnt alles in het vat. Ik zal niet in details treden maar de worm die ter decoratie soms in de fles tequila wordt gestopt, gaat hier in meervoud mee in het vergistingsvat. Fruitvliegjes bij de duizenden, laat ik niet overdrijven, honderden en dan heb ik het nog niet over blaadjes, takjes, het gras en de toestand waarin sommige peren verkeren gehad. En misschien is dat wel de reden waarom het resultaat zo aangenaam je slokdarm naar beneden brandt.

Omgooien

 Na de boodschappen in de vernieuwde Penny bij Baum op het terras geland. D'r zal vast het een en ander aan vernieuwing toe zijn geweest, hoewel de tent nog geen vier jaar geleden de deuren heeft geopend. Misschien ook een verandering van de huisstijl, wie weet. Per saldo levert het weinig op. De stellages zijn lager, je kunt nu de hele winkel overzien. Kan niks anders betekenen dan minder aanbod, lijkt me. Maar het ruimtelijke effect, mocht dat de bedoeling zijn geweest, is onmiskenbaar.

 Natuurlijk is de indeling veranderd. Dat doe je als supermarkt met enige regelmaat en is niet van een verbouwing afhankelijk. Aanbod is grotendeels onveranderd. Wat los spul in van die aftapdingen en in bakken in de diepvries. Wordt gauw een knoeiboel, vooral in de diepvries. Er zal wel over nagedacht zijn door ervoor doorgeleerde koppen. Zien wat blijft en wat binnen de kortste keren weer verdwenen is, de aftapdingen bijvoorbeeld. Zes met doppinda's, 3 met pistaches, 3 met amandelen en zes met ongepelde zonnebloempitten. Dat laatste snap ik nog. Dat spul wordt hier per kilo verorbert, overal liggen de restanten op straat. Maar die pinda's zijn een gegarandeerde misser. Doe dan bonen en snoepjes .... Ken je pappenheimers.

 En de volgende keer graag weer mineraalwater in 1,5 ltr flessen, die 2 ltr-flessen passen niet lekker in de deur van de koelkast.

Sfeertje

 Mediterrane taferelen. Vakantiegevoel. Zo ken ik het plekje weer. Strak blauwe lucht, rommelige pannendaken, mengelmoes aan (vnl) pastelkleurige facaden, stoffige straten, de wind en dat speciale zuid-Europese licht.

Benadering

 Nou. Zaterdag. Weekend. Geen werkers. Heerlijk! Wel werk. 18 zakken peren moeten door de verpulveraar. Zien of we niet iemand anders kunnen vinden, die zijn of haar armen wil lam draaien. Natuurlijk tegen betaling. Maar eerst naar de vernieuwde Penny. Biologisch verantwoorde melk rechtstreeks vanonder je eigen koe vandaan, klinkt leuk maar werkt voor geen meter in de high-tech koffiemachine. Al eens eerder geconstateerd en in noodgevallen als een verbouwing van de lokale supermarkt net te doen. Als het een vast onderdeel van je ochtendritueel zou zijn, zou het de dagen geen goed doen. De rest van de melk straks voor de pudding en in het roomijs, anders raken die eieren nooit op. Ook zoiets.

 Zelfvoorziening is een heel aparte tak van sport, Je maakt niet waar je zin in hebt je gebruikt wat aanwezig is. Dus niet "Mmmhhh gegrilde kreeft met champagne." maar "Wat kan ik nog meer maken met de eieren, spek, melk en de doorgschoten sla uit de tuin." De omschakeling is mij nog niet gelukt. Het is al een opgave om de beide diepvriesjes in de inbouwkeuken leeg te krijgen, laat staan de diepvrieskist die in 24 staat en alles wat daar nog vers overheen komt. Dan ben je aardig verwend, mag ik wel stellen.

Nippertje?

 Bijna een dode op mijn conto. Niet eigen handig maar dank Bobby. Ook geen mens dus, maar daarmee is het niet direct zoveel minder vervelend. D'r zijn meerdere gegadigden maar helaas beperkt hij zich niet tot zijn eigen formaat. Sterker nog, dan gebeurd er niet zoveel tenzij de hele club er bovenop springt.

 Nee, zoiets wat je met gemak een paar meter verderop kunt trappen, bovendien mank en volgens mij zo goed als blind. Tja, het is niet wat je een eerlijke partij zou kunnen noemen. Helaas heb ik moeten constateren dat dat een wat minder puntje in 's honds karakter is. En het blijft niet tot Bobby alleen beperkt. 'Laf' noemen wij zoiets. Categorie 'Kopschoppers' op een uitgangsavond. Een doodgoeie lobbes naar mensen maar een kleine ramp met kleinere soortgenoten.

 Èn, of het persoonlijk is, weet ik niet, maar de aanval gold de oude hond van de barmeneer. Ik zou zeggen, niet slim voor de toch al miserabele beeldvorming. Maar daar sta je dan met zes honden waarvan er vijf een bejaarde knakworst op poten naar het leven staan. Na een paar keer weinig vriendelijk door elkaar te zijn geschud door Bobby viel het slachtoffer in de greppel. Dat maakte de situatie iets gemakkelijker. Ik kon over hem heen gaan staan en de meute, waarvan twee aan de lijn, op afstand houden. Er zijn makkelijkere klussen.

Aard?

 Roemeense afspraken, of beter Roemeense toezeggingen op afspraken hebben iets verrassends. Het moment van invulling blijft afwachten.

Stroef

 Ff uitgepoept. Leeg gevoel in het woordgedeelte. Kan het wel over de mindere nacht en de ochtenddemonen hebben, maar behalve dat ik daarmee in de zoveelste herhaling val, staat mijn hoofd er niet naar. Het is tijd voor een paar weken naar eigen wens en tempo. Ook dat is oude koek. Geen afwas te doen. De dames er weer vandoor cq niet mee teruggekomen. Is er iets nieuws onder de zon? Ja, dat er weer en nog steeds zon is ipv regen. Je zou het haast vanzelfsprekend gaan vinden. Ik ga door met waar ik gisteren mee ben begonnen, een pas op de plaats maken en kuier wat door de dag heen. Verrassingen zijn niet welkom, verstoringen al helemaal niet. Eerst maar eens melk versieren. Geen koffie is al de eerste ongewenste verstoring.

Gelijkgezinden

 Waar ga ik het nou eens over hebben? Misschien aardig om weer ff tot me door te laten dringen, dat het ondanks al het gezeur en geëmmer best niet verkeerd gaat? Je kunt de hele tijd jubelend door het leven gaan en soms een pas op de plaats (moeten) maken om te erkennen, dat niet alles zo spetterend gaat en misschien wel helemaal niet naar wens. Ik kies voor de omgekeerde weg. In beide gevallen is het belangrijk om dat andere kanaal niet uit het oog te verliezen.

 Ik heb ongetwijfeld al eens betoogd, dat kritiek het mooist denkbare compliment is. Wat goed gaat is niet interessant. Interessant is wat beter kan. Het veronderstelt een beetje (zwakke plek), dat iedereen zijn/haar beste beentje voor zet in de bezigheden. Anderzijds, klaplopers met positieve feedback, de welbekende goed bedoelde complimenten te stimuleren, daar geloof ik geen zak van.

 D'r is een deel dat gewoon wel doet wat gedaan moet worden, een deel waar hoe dan ook de zweep over heen moet en een deel dat het in zich heeft om boven zichzelf uit te stijgen. Bij de eerste groep is kritiek discutabel. Bij de tweede groep maakt niks iets uit ook kritiek niet. Bij de derde groep is kritiek hét middel om ongekende hoogten te bereiken. Je moet het natuurlijk wel weten te brengen.

 Zelf ben ik een voorbeeld van het feit, dat kritiek niet altijd werkt, zelfs niet in groep drie, waar ik me zelf wel toe reken. De focus ontbreekt. De zin is fietsen. Een systeem-/weeffout? Met mijn instelling zou de wereld geen bankencrises nodig hebben, het CO2 probleem morgen of overmorgen opgelost zijn en de mens binnen 2 of 3 generaties weer min of meer in evenwicht leven met de natuur. Dat deel wat het allemaal overleefd heeft .....

Super ...

 De afsluiting van een rustige dag. Links en rechts pijn in mijn lijf, mn op de zg 'verkeerde plekken', maar dat mag na de krachttraining van gisteren niet verbazen. Voor bank gespeeld via de bank. Lunch bij elkaar geïmproviseerd. Afwas gedaan. Boodschappen proberen te doen, maar de Penny is ivm verbouwing gesloten. Slechte planning. Vrijdag is volgens mij de drukste dag van de week. Met de markt en alle soorten zigeuners 'in town'. Dan moet je echt niet 'ff snel' iets willen halen. Zelfs met alle vier de kassa's open sta je gauw een kwartier of meer in de rij.

 Nou, dan haal je toch het spul bij één van de vele andere supertjes links en rechts in het stadje. Toch? Zou je denken. Zo werkt dat dus niet. Om te beginnen mis je het boodschappenkarretje. Verder gaat alles per fles ipv per zes of meer. Dan is het aanbod aan vers beperkt. Etc. Het is iets ingrijpender maar het effect is als een andere supermarkt binnen lopen. Spullen staan op andere plekken, aanbod is niet hetzelfde en als je dan ook nog alles in meerdere heen en weer bewegingen naar de auto moet verplaatsen, dan ondervind je aan den lijve wat het verschil tussen een kruidenier en een supermarkt is. Oké, zaterdag heropent de tent. Ik geloof, ik overleef dat wel.