Weekdieren

 De laatste voor juli. Lullig is dat, als in feite alles goed gaat. Wat goed gaat is gewoon minder interessant vergeleken met een beetje misère laat staan erger. Ik snap ook al die mensen niet, die altijd maar bezig zijn met wat goed gaat. Al dat ge-high-five in de sport. Blij dat ik niet in zo'n team zit, ik zou er braakneigingen van krijgen. Gelukkig is die kans klein. Nu zeker en altijd al geweest.

 Met een beetje tegenslag kan niemand meer omgaan, laat staan dat men het zou zien als enige mogelijkheid om zich te verbeteren. Niet voor niks dat er zoveel coaches rondlopen en de coach voor coaches een kwestie van tijd is.

 Je hoeft niet naar tegenslag te snakken of het op te zoeken, maar iedere gelukte scheet de hemel in juichen is het andere uiterste en dat wordt inmiddels toch vrij normaal gevonden. Iedere week de loterij winnen is ff leuk, maar vervolgens gaat het vervelen. Net als al die inkomsten in ETS2. Nog een paar virtuele weken en mijn banksaldo gaat over de 100 miljoen euro heen. En wat kan ik ermee? Niks. Ja, dikke vette trucks kopen voor mijn personeel, maar zelfs dat zet nauwelijks zoden aan de dijk qua slinken van het saldo.

 En met tegenslag alleen ben je er natuurlijk niet. Je moet er ook mee kunnen omgaan. Maar, wacht maar. Het zijn nu de media, die je in de raarste situaties ongevraagd onder adviezen bedelven. In een x-aantal jaar doet de overheid het met adviezen, voorschriften en wetten. Gelukkig hoef ik tegen die tijd mijn hart niet meer vast te houden.

Ontslagen

 Weer vol aan de slag willen in de strijd met de verroeste spijkers en binnen 10 minuten plenst het. Tja, het zij zo. Echt rouwig was ik er niet om, maar een uur of twee later was beter geweest. Nu is alles zeiknat, zelfs op zo'n manier dat het geplande staren in de vlammen onwaarschijnlijk is geworden. Na ja, de boog kan niet iedere dag gespannen zijn. De tijd van wekenlange lamlendigheid lijkt sowieso voorbij, dus waar druk over maken?

 Morgen andere plannen, vrijdag zien we het wel weer ter plekke. Wordt zometeen trouwens lachen, als ik dwars door het achterliggende maisveld naar het pad langs de beek loop. Die planten steken ruim boven mij uit en druipen van het hemelwater. Een regenjas is voor mietjes maar zou geen slecht idee zijn. Daarna zie ik wel of nog enige buitenactiviteit mogelijk is in de avond. Zat andere dingen te doen, zoals het afleveren van mijn lading in Oblia (Sardienië) en het kopen van een partij nwe zware trucks. Heerlijk zo'n leven vol variatie.

Pauzeren

 Dertig graden in de schaduw en dan in de zon staan werken. Om half twee was ik het zweten zat. Siëstatijd. Ritje naar Olbia of zoiets. Afwas kan natuurlijk ook. Over een, anderhalf uur ligt het deel achter de schuur voldoende ver in de schaduw om me over het verwijderen van spijkers uit het sloophout te buigen. 'Ff snel' schiet dan ongewild door mijn hoofd, terwijl het net dat streven om alles zosnel mogelijk af te ronden eens af gelopen moet zijn. gewoon beginnen, het goed doen en dan zien we vanzelf wel hoelang het duurt.

 Hetzelfde manco fietst tussen de gedachten over de constructie van de kas door. De tunnel was een quicky maar het volgende exemplaar moet voor de lange termijn geconstrueerd worden. En niet alleen degelijk maar ook het aanzien waard. Dat kost echt voorbereiding, een fase die ik normaalgesproken altijd zo kort mogelijk hou. Gewoon beginnen en indien nodig gaande het proces aanpassen of zelfs overdoen. Nu liever in één keer goed. Plannen dus. Plannen in alle benodigde rust.

Lijdensweg?

 Waarom al die bedekte formuleringen. Besmukt zal het niet zijn, maar ergens moet het een zin hebben om het beestje niet bij z'n naam te noemen. Steeds maar weer hebben over 'behandeling' en 'calcium afbraak stoppen'. Het zal wel, maar het is wel erg camouflerend praten over beginnen met een chemokuur. Misschien wil ze er zelf nog niet zo aan of het is een doorgeschoten presentatie naar de buitenwacht om het allemaal minder erg te laten lijken dan het is.

 Maar aan de chemo dus om de uitzaaiingen in de botten te stoppen en liefst te elimineren. Weet niet of dat laatste überhaupt kan, maar dat is verder mijn pakkie an niet. Na diverse scenario's wordt er nu dus blijkbaar toch vanuit gegaan, dat de oorsprong in de borsten zitten en voor ze die tumoren weghalen willen ze eerst het uitzaaien stoppen. Rare volgorde voor mijn gevoel. Ook na zo'n operatie voor het verwijderen van de gezwellen volgt meestal nog iets van een chemo of bestraling heb ik van mijn zus en moeder begrepen.

 Heftige tijd voor Mariana en natuurlijk nog meer voor Ica. Ze praten veel met elkaar en daar krijg ik dan weer een soort uitreksel van te horen. Mariana is meer het luisterende oor, serieuze vragen stellen doet ze niet en Ica vertelt volgens mij maar een deel van het verhaal. Langzaam komt iets van zicht op een behandelingsplan, maar over zaken als kans van slagen, levensverwachting, etc. wordt geen woord gerept.

Jaren

 Een tweetal categorieën zitten al een tijdje in de 1900'den. Dan merk je, dat bepaalde jaartallen ongewild in je geheugen staan gegrift. Eigenlijk begint het al met de eind 1800'den, alleen kan ik er dan niet of nauwelijks feiten aan verbinden. Ik ben niet zo'n fanaat in algemene geschiedenis. Op het persoonlijk vlak loopt dat stukken beter.

1940-45, 1948, 1953, 1954, 1955, 1956, 1959, 1962, 1968, 1974, 1980, 1981, 1985, 1994, 1999, 2001, 2002, 2007, 2015

Aanhaken

 Verder waar ik gisteren gebleven ben. Doorgaan op de ingeslagen weg is bijna net zo niet-vanzelfsprekend als überhaupt ergens aan beginnen. Misschien nog wel een graadje erger. Begonnen als ik dan ben, is er altijd wel de neigeing om in een soort van tevredenheid achterover te leunen en de activiteit te beperken tot het aanschouwen van het gerealiseerde resultaat ipv door te gaan. Een dag later is het dan het meer een kwestie van doorstarten dan doorgaan en nog een dag of wat later is het gewoon weer opnieuw beginnen.

 Laat ik eens niet in oude valkuilen trappen. Regen is vandaag aan het eind van de dag vrij zeker en morgen een feit, dus het wordt al geen sessie van dagen lekker bezig zijn. Laat ik zien, dat ik weer een deel verfikt krijgt. Dat vooruitzicht kan toch nauwelijks anders dan stimulerend werken. Berg sloophout nummero 2 wegwerken. Ik zou mezelf overtreffen.

Geluk(kig)?

 Weken, wat, mndn niks en nu drie op minder dan een vierkante meter? Klavertjes vier! Wat staat me te wachten? Loten gaan kopen? Casino in lopen? Gaan wedden? Als, dan moet het ook een beetje leuk en gezellig zijn en blijft alleen het casino over. Maar dan wel een echt casino en niet zo'n veredelde automatenhal met tegenwoordig digitale éénarmige bandieten. Daar draait niks meer echt. Kun je net zo goed op een of andere gokwebsite inloggen. Na de oude versie van de Randomrunner is het nooit meer goed gekomen. Kreng heeft me heel wat geld gekost.

Uitgewerkt

 25, das war einmal. Ook aan 45 kan ik niet meer tippen. Misschien dat ik ooit zover kom, dat ik met nostalgisch vertekenende blik terugkijk op het inspanningsniveau van mijn huidige leeftijd, maar sec voor het moment houdt het niet over. Beetje onkruid trekken, een oude schuurdeur slopen en ik was blij, dat ik kon gaan zitten en me beperken tot het in ogenschouw nemen van mijn omgeving onderwijl Mopke kroelend.

 Ik weet niet of ik dit 'uitgeleefd' of 'afgeleefd' moet noemen, maar ik had het helemaal gehad. Gelukkig wel met iets van een zichtbaar resultaat. Dat scheelt toch, voldoening of niet. Beter zicht op wat me nog te doen staat. Nog een stapel met keuze tussen aanmaakhout (maken) of direct op het vuur en een stapel grover en groter materiaal: wegdoen of bewaren. Drie stapels dus, waar ik dacht, dat ik er met twee te maken had.

 Misschien eens serieus bedenken en bezien of al dat oude hout niet gebruikt kan worden om de kas z'n gewenste vorm te geven. Een gebruiksdoel is me liever dan de zooi opslaan, omdat het misschien ooit van pas kan komen. Nou, dan weet ik wel wat gaat gebeuren: niets!

Tuinbeslag

 De tuin leeft weer volop in het activiteitenschema, om niet te zeggen, dat ze weer een keertje neigt naar overheersen. Misschien niet handig, maar het bezig zijn doet goed. Het gaat langzaam, tergend langzaam, maar er ontstaat beetje bij beetje een gewenste vormgeving. Het gaat een meerjaren planning worden, voordat de tuin in werkelijkheid is, wat ik in mijn hoofd heb. Nu duurt hier alles zo ongeveer jaren, maar dat heeft toch zelden met planning te maken.

 Dit jaar zal wel verloren gaan aan het wegwerken van het sloophout. Dan de al vaker benoemde drainage, de opgehoogde bedden, de kas en d'r speelt nog wel het een en ander extra door mijn hoofd. Bezig zijn en beseffen, dat het tijd gaat kosten. Wel duidelijk zijn, denk ik, in wat in het betreffende jaar gerealiseerde zou moeten worden. Meer mag, maar hoeft niet. Net zo als het dit jaar mn om het realiseren van 7 schone perceeltjes ging. De tunnel was al extra en het sloophout heb ik in feite steeds als een aparte activiteit gezien. Maar het ruimen creëert meer tuin en dat is natuurlijk wel leuk meegenomen. Met een beetje goede wil zou ik dan volgend seizoen op 11 perceeltjes cq bedden uit kunnen komen.

 Dè klus voor volgend jaar wordt de kas, maar daarover een ander keertje meer. Ook de drainage zou aardig zijn. Daar kun je niet nog eens mee beginnen, als je alles voor de rest op orde hebt. Je legt geen fundament als het huis staat. Een hoop graaf- en meetwerk. Het veronderstelt, dat de definitieve indeling van de tuin vastligt. Zover ben ik nog niet. Het een grijpt weer in het ander. Volgorde is alles. Altijd weer. Overal.

Blogsels

 Zò, dat was januari. Is dit de aanloop naar de inmiddels bekend najaarshausse in blogbijdrages? Een all-time-high gaat het niet worden, maar ik ben desondanks deze mnd redelijk tekeer gegaan op het blog en heb bovendien nog twee dagen te gaan. In theorie kan ik die 156 nog best halen, zelfs zonder flauw te doen en de stukjes bijv. per alinea te publiceren.

 Maar niet aan beginnen, zelfs niet aan denken. Geen prestatiedrang meer en zeker niet in het blog. Het loopt of het loopt niet en deze mnd liep het gewoon aardig. Waaraan dat ligt, zou ik niet weten. Ben ik eigenlijk ook niet mee bezig, want dan ga je voor je het weet aan de slag met optimaliseren van de blogcondities met geen andere bedoeling dan er zoveel mogelijk bijdrages uit te persen. En dat is dan misschien geen prestatiedrang sec, maar zit er ook niet ver vanaf.

 Ik heb me zelfs een paar keer afgeremd deze mnd. Zeven bijdrages op één dag vond en vind ik meer dan voldoende. Dan is het ff afkicken als je lekker bezig bent of gewoon doorgaan en wat meer is meenemen in de bijdrage van de volgende dag. Als alles zo lekker in stukjes is te vatten, kun je ze natuurlijk beter in een wachtrij plaatsen dan domweg omzeep helpen. Voor je het weet heb je blanco dag en wil niks gevangen worden in woorden.

 Zelfs over het bloggen is te bloggen en dan niet wat je op het internet wel tegenkomt 'Hoe je het meeste met je blog kunt verdienen'. Dan moet je eerst een 'produkt' hebben en zo zie ik me toch echt niet. Toch ga ik misschien eens (tijdelijk) advertenties toestaan, alleen al om te zien wat de algoritmen van Blogger/Google van de inhoud van het blog bakken. Maar zo heb ik nog wel meer wilde plannen, die zeer ws ook 'wild' blijven.

Nazomeren?

 Het mooie weer lijkt van de baan. De komende weken neigt het ineens naar een Nederlandse zomer. Zo van dat weer, dat het de hele tijd net niet is. Gelukkig kun je van de 14-daagse voorspellingen nauwelijks op aan. Morgen kan het beeld compleet anders zijn. Maar niet mopperen, wederom een dag die in z'n geheel kan worden benut, mocht ik buiten aan de slag willen.

 Wat gisteren de bonen waren, is vandaag de afwas. Maar die kan best een dag wachten. Lunch is in principe al klaar. Dus wat houdt me tegen? Niets, toch? Het onkruid zal niet blij zijn en misschien ga ik zelfs de rust van het sloophout verstoren. Maar dan laad ik me misschien alweer teveel hooi op mijn vork. Gewoon water mee, iets wat er weer te vaak bij inschiet de laatste tijd, en van de buitenlucht genieten.

Jungle

 Het was niet voor het eerst, dat het me vandaag opviel. Ik heb er wel wat meer tijd voor gehad en met aandacht lopen kijken. Drie mndn geleden liep ik dezelfde avondroute in het dal van het met plastic en ander afval vergeven beekje van Coves en had 360º vrij zicht. Zag het dorp ten zuiden van de oude bar. De huizen, de tuinen, het begin van het bewerken van de akkers, de heuvels aan de andere kant van de beek, etc. Misschien piepte hier en daar de mais al boven de grond.

 Wat een verschil met nu. Ik loop al weken door een soort in het groen verzonken pad. Aan de dorpse kant de mais, die allang de 2 mtr is gepasseerd en aan de beekse kant het riet, de brandnetels, distels en een hoop ander spul wat qua hoogte niet onder doet voor de mais. Rondom zicht is onmogelijk. Door de kronkels in het pad is zelfs voor- en achteruit maar een zeer beperkt zicht. Schrikken is dat als ineens iemand aankomt of tussen de mais bezig is. Dat schrikken dan mn voor de honden met alle gevolgen vandien.

 Wat een weelderige overmacht weet de natuur ten toon te spreiden. Zo'n moment dat je zeker weet, dat mens misschien, nee zeker weten ooit het loodje gaat leggen, maar het totaal van de natuur niet meegetrokken zal worden in die ondergaan, hooguit misschien een terugslagje zal ondervinden van het zelfingenomen en eenzijdige gedrag van de mens. Dat idee deed me deugd.

Solo

 Wat een haast vergeten genot. Rustig een half uur lopen met de hond. Eentje maar en daar zit het 'm in. Maakt nauwelijks uit wie van de gezusters ik apart neem, maar het is een wereld van verschil met alledrie tegelijk. Nu was het Mopke, omdat die in huis lag, toen de beide anderen de poten namen. Die ondeugden mogen vanavond naar hun rammelende maag luisteren en ik maar hopen, dat ze een link leggen tussen weglopen en geen voer krijgen. Ws niet, maar dan is het ter compensatie van het gebrek aan andere middelen om hen aan het verstand te peuteren, dat ze geen uren moeten wegblijven. Als ze maar oud genoeg worden, dringt het ergens wel eens tot hen door of zien ze er gewoon de lol niet meer van in.

 Maar rust dus. Eén zo'n hond aan de lijn, die globaal gezien met je meeloopt. Geen drie, die ieder hun eigen invulling aan 'globaal meelopen' geven. Geen heisa van drie omdat één van hen iets denkt te ontwaren. Èn niet onbelangrijk, slecht een kilo of 25 die in het slechtste geval aan je loopt te rukken en geen 75 of meer.

 Meer rust, meer gerichte aandacht voor het dier, meer tijd voor je omgeving: win, win, win.

Tuinder

 Eindelijk hoor ik er voor mijn gevoel ècht bij. Na de tomatentunnel, die niet geheel naar wens uitpakte, was het vandaag aan het ophangen van de uien om te drogen. Uit de zon, in de wind. Negen bundels van 10 uien en eentje direct voor in de keuken. Het valt zo hangend in hoogte een beetje tegen, maar ik denk, dat het aardig met ons uienverbruik overeenkomt.

 In de hoeveelheden is bij menig groente nog wel enige fijnafstemming nodig in de komende jaren. Hoeveelheid in totaal èn hoeveelheid per moment. Groenten als erwten (peulen) en (sperzie)bonen mogen wel in twee duidelijk van elkaar gescheiden perioden worden ingezaaid. Maar meer van dit soort tuinlessen van 2019 een ander keertje.

 Gezien mijn oorspronkelijke uitgangspunten heb ik dit seizoen aardig gescoord, zowel in vormgeving als productie. Dit vasthouden in de overgang naar het najaar en volgende jaar uitbouwen. Het enige waar ik me, misschien wel bewust, op verkeken heb, is de tijd, die het bijhouden van de tuin kost en zal blijven kosten. Maar als dat het enige minpunt is, heb ik het weleens erger gehad.

Eindelijk

 Ergens rond het middaguur hebben de twee oudste gezusters weer een keertje de kans gezien om er tussen uit te knijpen. Wie, wat of waarom de toegangspoort geopend is, mag Joost weten. Ik zat In Agnita mezelf wijs te maken, dat je daar ook best op een terras kunnen zitten èn genieten. Die poging na een koffie opgegeven en bij thuiskomst een open voorkant aangetroffen. Ws weer iemand aan de poort geweest, geopend, staan roepen en vervolgens vertrokken en de poort niet fatsoenlijk gesloten. Ik moet daar iets op verzinnen, zonder we de boel constant moet af- en ontsluiten.

 Gelukkig hebben ze duidelijk niks eetbaars gevonden in een hoeveelheid, dat ze met een gevulde maag lekker de avond in konden struinen. Mooi retour in aanloop naar etenstijd. Ik zou ze dan wel willen 'fileren' op een of andere manier. Hun kop tussen de oren zetten. Zoiets. Maar behalve dat dat toekomstig enthousiasme om terug te keren niet zal vergroten, moet als eerste de poort aan de achterkant dicht, die open staat om hun terugkeer mogelijk te maken, voordat ze 'm wederom peren. Afstandbediening kan best handig zijn, maar dan wel in flitssnelheid en niet op slakkentempo.

 Met een hoop terughoudenheid en innerlijke woede camouflerende beheersing de dames in het nekvel -maar alles in alle vriendelijkheid- achter slot en grendel geleid en vervolgens de binnenplaats naar buiten toe afgesloten. Weer een paar weken diciplinering naar de Filistijnen

Eiersurplus

 Sinds de Pasen is het niet meer goed gekomen. Om de eierproduktie een beetje bij te houden qua consumptie mag ik 3 tot 10 eieren per dag verwerken. Per dag!!! Zelfs nu al tijden aangetoond is, dat ze niet de ramp zijn, waar ze ooit voor werden gehouden, wat moet je met zoveel eieren in je dagelijkse voedingspatroon? Al die tijd probeer ik Mariana duidelijk te maken, dat ze het 'probleem' bij de wortel moet aanpakken. Heel simpel, minder kippen. Ergens dringt dat niet door.

 Ik kan taarten bakken, die dan grotendeels weggegeven worden, omdat we zelf te weinig taart eten om verspilling richting vuilnisbak te voorkomen. Een 2-eier omlette per dag, zie ik ook niet zitten. Je eet ook geen drie keer per dag een of ander courgette-gerecht, omdat het courgette-tijd is. En zo'n piek van een groentesoort duurt geen mndn. In al die voorbije mndn is het me ondanks stevig wegwerken zelden gelukt om minder dan 30 à 40 eieren in de koelkast te hebben liggen. En nu gaat het daar weer ver overheen. Soep, kippesoep is de oplossing.

 Dat ze een koe blijft verzorgen vanuit sentimenteel-emotionele overwegingen is al niet handig maar ik kan me er iets bij voorstellen. Weer niet, dat ze het jong, dat inmiddels bijna drie jaar moet zijn, ook niet lijkt te willen verkopen. Maar kippen?? Daar heb je toch geen emotionele band mee? Hoop ik. En alleen om met Pasen veel te veel eieren te hebben (om weg te geven) is het een beetje raar om daar het hele jaar de gevolgen van te ondervinden. In mijn idee, tenminste.

Toekomstig

 Sinds het ontwaken dreunen er kerstdeuntjes door mijn hoofd. "O, Tannenbaum ...", "De herdertjes lagen bij nachte ..." en zo. Het is juli. Het lijkt AH wel met zijn pepernoten of de Hema met hun chocoladeletters. Het is toch werkelijk nog geen tijd voor speculaas en glühwein. De winterbanden liggen net goed twee mndn in de opslag. Krijg langzaam de smaak van de zomer te pakken. Mentaal nog lang niet toe aan lange winteravonden. Ongetwijfeld een programmeerfout, maar zie die deuntjes meer eens uit je hoofd te krijgen.

 Tijd om me over de bonen te buigen. Muziekje er bij om de kerstmelodieën te verjagen zou mooi zijn. Helaas nog steeds geen foutloos werkende CD-speler. Toch eens achter aan gaan. Minisets zijn een ramp. Deze ooit gekocht omdat er nog een cassettespeler in zat. Die kun je nieteens meer krijgen, al zou je willen. Bar eigenlijk. De radio is verder oninteressant en de Cd-speler kapot of met een niet-soepel werkende laser, waardoor het altijd maar afwachten is, hoeveel je van een Cd te horen krijgt, voordat de laser doorschiet naar het eind. De doos met de bandjes maar weereens opzoeken.

Groenteklus

 Een bewolkte dag. Kunnen we ff bijkomen van het mooie weer èn de hele dag buiten werken, als het tenminste niet ook gaat regenen. Heb daar trouwens nauwelijks de tijd voor. D'r staat een emmer met bonen te wachten op verwerking en ook de courgettes zijn aangesloten in de actieve productierij. Bonensoep, bonenslalade, bonen in de diepvcries, bonen in het zuur. Wat kun je nog meer met bonen?

Onzin

 Augurk komkommerachtige vrucht van het gewas Cucumis sativus, behorend tot de komkommerfamilie. Augurken zijn eigenlijk kleine komkommers, maar dan zonder komkommersmaak. Dat laatste maakt ze geschikt om in te maken. Ook hebben augurken een dunnere huid dan komkommers.

 Zouden mensen weleens nalezen wat ze op het internet plempen? Snap ik het niet of staat daar werkelijk, dat augurken geschikt zijn om in te maken omdat ze niet naar komkommer smaken??? Nooit geweten.

 Hebben komkommer smaak dan? Dat is toch nog meer water in een leuke vorm dan de gemiddelde tomaat ooit was? Wordt misschien 'meer smaak' bedoeld? Hé, plantenplagen.nl wakker worden!!

Reclame

 Misschien ben ik ziende blind, maar ik geloof d'r geen bal van. Het onweerlegbare effect van reclame. Op welke termijn moet je dat dan zien? Je kunt 100 x tijdens een film reclame maken voor Coca Cola, behalve dat dat aardig zal irriteren, ga ik daardoor echt geen cola drinken in de pauze. En dorst heb ik dan sowieso al, daar heb ik geen reclame voor nodig om dat te weten.

 Een opmerking als "In een wereld zonder advertenties zou je elk product moeten analyseren tot op het laatste moertje en daarna moet je daar nog een bijpassende prijs bij verzinnen. Mensen zouden niet kunnen functioneren zonder advertenties." slaat gewoon helemaal nergens op. Mag die nog van een hoogleraar komen ook. Maar ja, zo'n titel zegt ook niks meer in het alsmaar eroderende landschap van de wetenschap. Mijn moeder zou zo nog steeds hoogleraar 'Kleinschalig boekhouden in krappe tijden' kunnen worden. Ze heeft decennia praktijkervaring en is inmiddels warrig genoeg.

 Maar zonder gekheid. Al die reclames, wat ik over het algemeen nogal vind meevallen, registreer ik nieteens. Er passeren er absoluut geen 100'den per dag. Als het meer dan tien zijn, is het veel en dan moet ik minimaal YouTube bezoeken, anders haal ik dat niet. Waarom bedrijven al die miljarden aan ondernemingen als Google en Facebook betalen ontgaat mij dan ook compleet.

 En dan dat zg 'targeted advertising', dat je plat gegooid wordt met hotels in Lissabon, als je er naar gezocht hebt en allang eentje hebt geboekt, is toch ook eerder verspilde moeite dan een zinvolle investering. Als er nou iemand/iets was geweest, die/dat me ff op de noodzaak van een visum had gewezen bij de geplande reis naar St. Petersburg, dan had ik er tenminste iets aan gehad.

 Natuurlijk maak je keuzes en die keuzes worden bepaald door de info, die je aangedragen krijgt, maar dat is dan toch meer van de verkopers ter plekke of tevreden gebruikers in je directe omgeving en natuurlijk beperk je je niet tot het eerste beste verhaal. Iedereen probeer zijn/haar spul tenslotte te slijten of als zijn/haar keuze als de beste te presenteren. De uiteindelijke keuze is aan mij en valt die tegen, is het de volgende keer een ander merk. Simple as that.

Klimaatvisie

 De tegengeluiden mbt de door de (Nederlandse) politiek gehanteerde klimaatplannen wordt steeds beter hoorbaar. Niet dat het veel zal baten, denk ik. De politiek is een kei in Oost-Indisch doof zijn. Maar toch, weer zo'n pareltje. Op GS: 'Co2 maakt dom' van de hand van Feynman. Die heeft vaak een kaledoscopische manier van feiten op een hoop vegen om z'n punt te maken, maar dit keer is hij redelijk te volgen. Ik ga de boel niet integraal kopieëren. Een paar highlights:

'Het kabinet wilde ongeveer 580 miljard besteden aan een klimaatplan dat 0,00007 graden Celsius scheelt, in Science staat een beter plan, een miljard hectare bomen planten. Dat kost de helft en scheelt 1,5 graden Celsius. Dat plan is niet alleen veel haalbaarder, minder afhankelijk van onbewezen techniek en ontbrekende technici, het is vooral 21.000 keer zo effectief.'

'De Russische permafrost is aan het smelten, 70 jaar eerder dan verwacht. Dit laat enorme hoeveelheden methaangas los in onze atmosfeer. Methaan is qua broeikasgas 30x ernstiger dan koolstofdioxide, en is niet uit de lucht te halen. Zelfs als de Russische bodem weer bevriest, is dat zonder de eerder losgelaten gassen en biologische ellende te vangen. Dit proces is onomkeerbaar. Het is al aan het smelten, we zijn te laat.'

'Wij worden nu aan de ene kant geacht uit de wetenschappelijke voorspellingen wel te geloven dat de aarde dankzij ons opwarmt, geloven dat dit proces omkeerbaar is, maar uit dezelfde voorspelling niet te geloven dat we te laat zijn om er nog iets aan te doen. Ze zijn nu in een wetenschappelijk model aan het funshoppen. Alleen de delen die uitkomen, worden meegenomen in de besluitvorming.'

Droogstaan

 Wat een timing. Zateravond. Net acht uur geweest. Ik kom bezweet en smerig uit de tuin, snak naar een douche, blijkt de watertoevoer afgesloten. Beroerder vereist een stevige dosis creativiteit. Hoe halen ze het in hun hoofd. Onzalig moment.

Kneden

 Wat maandag is voor de week is zaterdag voor het weekeinde. Het is weer zover. Weer een week/weekeinde gehad. Zien wat we van deze week/dit weekeinde gaan maken. Het verschil is, dat de plannen voor de week meeromvattend zijn dan de ideeën voor het weekeinde, als die er al zijn. Soms is het weekeinde een uitloop van de week, soms is het een voorbereiding op de week en soms is het wat het zou moeten zijn, nl iets eigens.

 Waar het met dit weekeinde heen gaat, staat nog niet vast. De lunch is bereid. De afwas gedaan. Het weer naar wens. De basis ligt er. Enkel de rest van de invulling nog. Ik zal niet aan het opsommen van de schier eindeloze mogelijkheden qua invulling beginnen. Ik zie wel wat op mijn bord valt na de lunch. Zonder artikel "Wat te doen op een verloren zaterdagmiddig." wordt het natuurlijk moeilijk zo niet onmogelijk om iets van de dag te bakken.

 Geen zin om een partijtje overdadig te zweten, dus de tuin mag wachten tot aan het begin van de avond. Het zou leuk zijn om hier binnenshuis een stel horens te pakken te krijgen. Ergens is er iets van een wil. Nu alleen de richting nog. Iets met resulaat, niet met meer rotzooi als resultaat dan er nu al staat. Minder dozen, meer ruimte. Dat zou een aardige mantra voor de komende tijd zijn.

Sneuneuzen

 Daar hebben we d'r weer eentje. Het houdt niet op:

 De zomergids
 Het is tropisch warm: met deze gids kunt u optimaal (en veilig) genieten (VK, 27-07-2019)

 Dat een ander beter weet wat veilig is, daar kan ik me nog iets bij voorstellen afhankelijk van waar het over gaat, maar wat optimaal is of niet, dat bepaal je toch echt zelf. Rot op met je pretentieuze betweterij!!

88

 Gaat ze de 89 nog halen? Het wordt met het jaar onzekerder. De aftakeling weet niet van inhouden. Na het laatste akkefietje is het onwaarschijnlijk en in elk geval niet wenselijk, dat ze nog in haar flat terugkeert. Wordt weer opruimen. Mocht het zover komen, wil ik daar dan nog iets mee? Word ik er überhaupt bij betrokken?

 Bij haar 80ste, dat is alweer 8 jaar geleden, was het, dat ik mijn broer en oudste zus uit mijn familiebegrip heb weggestreept. Sindsdien ook (gelukkig) niks meer met ze te maken gehad. Het overlijden van ons moeder had ik als laatste mogelijke confrontatie gezien. Daar wordt nu ws een extra stapje ingebouwd. Tenminste normaal gesproken. Bij mensen die het idee hebben, dat ze het doen en laten van anderen kunnen bepalen, weet je maar nooit. Hij heeft zich de afgelopen jaren naar hartelust kunnen uitleven op het bestieren van ons moeder's leven en de levens van zijn nog iets oudere schoonouders.

 Moet leeg worden als die allemaal zijn vertrokken. Kan hij eindelijk, straks dan, aan een of andere Spaanse costa gaan rentenieren, terend op zijn overtuiging dat de wereld er een stuk slechter aan toe was geweest, als hij zich er niet mee bemoeid had. Als de plannen inmiddels niet veranderd zijn. In theorie dan, want dit type mens zul je niet gauw op ingrijpende veranderingen betrappen. Maar je weet nooit natuurlijk. Ik word tenslotte al jaren niet meer bijgepraat.

Dierlijk

 Samengeknepen oogleden, oren plat, grommen en blazen. Honden zijn in het algemeen een stuk vriendelijker voor jong grut. Snoepie heeft inmiddels voor compleet negeren gekozen maar Sissi blijft bij haar agressieve aanpak hoewel ze wel meer in- en uitloopt en niet meer compleet wegblijft. Katten, ze zouden het formaat van de huidige honden of liefst nog een slagje groter moeten hebben en ik zou me tot de katten beperken. Een poema, en dan een zwarte, zou mijn ideaal beeld van een huisdier zijn. Wel met bijpassend huis en dito tuin.

 Hoewel, als ik zover ga, dan komt ook een beer binnen bereik. Niet direct een Grizzly maar een gewone zwarte beer lijkt me ook erg gezellig. Niet om op de liggen bij de openhaard, maar om aan je voeten te hebben liggen, als je bezig bent achter je Pc. Er zitten wat kleine nadelen aan dit soort types, maar bij voldoende ruimte en wederzijds respect zou je een heel end moeten komen. En gelijk geen last meer van de buren, al zouden ze in het ideaal plaatje sowieso al een paar km verderop wonen en niet naast je deur.

 https://www.youtube.com/watch?v=PJXOkal6roA
 https://www.youtube.com/watch?v=EwrQ6KdYR14

Discipline

 Goed dat ik bij vijven niet aan de verleiding toegegeven heb om naar het gokcafé te gaan om de laatste 50 km van de TdF étappe op Tv te volgen. Ik neem aan dat 1 van de vier grote flatscreens voor de TdF is gereserveerd. Had ik er net gezeten, was de étappe stilgelegd. Niks mee stampen op de flanken van de Col de L'Iseran. Hagel en modder hebben een streep door menig rekening gezet. Mij is de teleurstelling bespaard gebleven en het maaien van de tuin niet naar morgen verschoven. Niet dat me gelukt is, wat ik me bedacht had, maar een aardig end in de richting gekomen. Na 1,5 tank en 2x4 meter maaidraad vond ik het welletjes. Morgen de puntjes op de i zetten. Kan ik ook het fijne werk aan het begin van de maaibeurt aanpakken, dat is beter dan op het eind, als ik het ws weer zat ben.

 Een Columbiaan in het geel en ik groen van de opspattende graszooi en verpulverde slakken. Ik voel me niet snel vies, maar ondanks het speciaal ervoor aangeschafte wegwerptenue, wat makkelijk een hele zomer meegaat, wil ik na zo'n maaisessie maar één ding: als de sodemieter onder de douche. Daarom was het aardig geweest, als het vandaag gelukt was om alles te doen wat nog gedaan moest worden. Nu dus morgen weer door de viezigheid heen. Douchen is niet het punt, maar dan op een moment dat het je uitkomt en niet op een manier, dat het je opgedrongen wordt. Bah. Je zou geen douche hebben .... Hier in het dorp is het bepaald geen gemeengoed, volgens mij. Ik moet er niet aan denken.

Opsteker

 Heerlijk om bezig te zijn op een manier, die de gedachten geen kans geeft om te ontsnappen in verkeerde richtingen. Weet helaas niet wat de specificaties van dit bezig zijn precies inhouden. Soms werkt het en soms niet, zonder daar enige sturende invloed op te hebben. Maar lekker een uur bezig geweest en geen fractie van een gedachte verspild aan ongewenste onderwerpen.

 Het is minder warm dan gedacht. In Nederland zouden ze over tropisch spreken, ik hou het meer op een 'het had wat warmer mogen zijn'. Voordeel is, dat ik eerder dan gepland in de benen ben gegaan. Ff warmlopen voordat ik de maaier ter hand neem en voor sauna-effecten ga. Zonder buitenaardse invasie, problemen met de maaier of een plots happerend fysiek moet de tuin aan het begin van de avond prachtig plat gemaaid en overzichtelijk uitzien.

 Direct de neiging om meer te willen, maar indachtig de afstraffing van inmiddels alweer iets van 2 mndn geleden, hou ik het op 'Ik zie wel'. De tweede stapel sloophout lonkt, maar loopt ook weer niet weg.

Concluderend

 Mijn geschiktheid voor deze wereld is minimaal. Of beter wat van deze wereld is geworden. Had willen schrijven 'Ik ben niet geschikt voor deze wereld'', maar met 'Ik' beginnen staat zo lullig. Niet dat ik zou solliciteren voor de Maan of Mars. Lijkt me nog veel minder, zeker als je daar alsnog met anderen te maken hebt, wat nauwelijks te voorkomen is, als alles wat je nodig hebt vanuit de aarde per raket omhoog geschoten moet worden.

 Nee, sec de aarde als planeet is weinig op aan te merken. Waar het misgaat is wat de mens ervan gemaakt heeft in zijn mierige drift om met steeds meer exemplaren op een kluitje te gaan zitten en qua reproductie de konijnen voorbij te streven. Ja, ja gezinnen van 15 of meer zijn er nauwelijks meer, daarvoor zijn er een heleboel gezinnen meer en tikken 2 of 3 koters net zo hard aan. Minder per onderdeel, meer in totaal, zeker mondiaal gezien.

 Wat meer 'survival of the fittest' zou niet verkeerd zijn maar dan niet qua IT en sociale media maar meer qua handenhandigheid en indien nodig ook gewoon de knuppel hanteren. Is ff doorbijten maar vervolgens is de mensheid bevrijdt van het abstract geworden vooruitgangsstreven. Niet van die idiote toestanden dat individuen in minder dan een leven meer dan een miljard aan waarde kunnen generen. Of voetbalpuppies die miljoenen per mnd maken. Of dat de hele wereld zich ermee bemoeit als je een scheet laat. Of dombo's in de politieke top 1984 voorbij proberen te streven. Terug van mondiaal naar regionaal. Minder gelijkheid, meer verschil. Bevalt het je niet verkas je. Wil je ergens bijhoren, pas je je aan. Minder vanzelfsprekende rechten en dito plichten.

 Oorlogen hebben in dit soort situaties altijd als lucht- en ruimtemakers gefungeerd. Helaas ook de zg vooruitgang aangejaagd. Benieuw of ooit iets 'beters' opduikt. Het hoeft niet gelijk een virus te zijn.

'Hitte'-plan

 Prachtige dag. De verleiding is groot om me aan het genieten ervan over te geven, me cq er toe te beperken. Parasol, stoel, glaasje, hapje .... Het is dat er noch aan de straatkant noch in de tuin veel valt te beleven. Een dagje in het niets staren, daar is mijn stemming te goed voor. Gewoon maar aan de slag dus. Wasmachine legen en vooral niet meer vullen. Hoef ik me daar verder vandaag niet mee bezig te houden. Iets voor de lunch in elkaar flanzen, de siësta-uren actief doorkomen en dan aan de slag.

 Het idee om ook in de ochtenduren al constructief actief te zijn wil er dit jaar niet zo van komen. Honden, koffie, koken met of zonder afwas en de ochtend is voorbij. Als ik Mariana aan het eind van de middag de honden in de maag splits, kan ik mooi iets van 4 à 5 uur aan de slag en dan is het ook mooi geweest voor een dag.

 Een gebaand pad, geen stress, gedachtenwereld op een laag pitje ... de tekenen zijn gunstig.

Debieliseren

 Gelukkig ben ik het niet alleen wiens broek afzakt van het eindeloze getut in de media en naar het schijnt ook op Tv. En het houdt niet op. 'Mannen de korte broek mag weer. Èn zó draag je 'm', 'Hoe de drankjes koel krijgen èn houden', 'Zo help je de tuin door de hete dagen heen', 'Wat kun je beter wel (en niet) drinken in de zomerhitte', 'Vrienden kwijt op een festival? Zo vind je ze zonder telefoon terug', 'Zo overleef je tropische omstandigheden op een festival'.

 "Wij hebben gewoon lekker gezwommen en gebarbecued gisteren, en daarna zonder noodlottige gevolgen naakt geslapen MAAR DAT WORDT OOK AL AFGERADEN. Hou toch op man, met al die schuld en schaamte en prekerige bangmakerij. Dat de Jineks en Hiemstra's en al die andere televisiedominees en courantenpredikanten van deze wereld zo dringend op zoek zijn naar zingeving, daar hoef je de rest van het land toch niet mee te geselen?" (GeenStijl, 26-07-2019)

  De nacht was ook niet buitengewoon waarm, nee, de nacht was de heetste (!) ooit. Nou, ik heb wel hetere nachten meegemaakt, maar dat wordt vast niet bedoeld. Ik krijg er een punthoofd van. Misschien een aardig idee voor een artikel over hoe je al die prseudo-goedbedoelde en vooral volkomen overbodige adviezen het best kunt negeren?

Verzachtend?

 D'r zijn zowaar een paar tomaten die rood kleuren en volgens mij niet aangetast zijn door de schimmelellende. Een pleister op de wonde? Een snoepje voor de moeite?

Misrekenen

 Het is voor mijn gevoel al weken weekend. Of zondag of zaterdag terwijl het meestal gewoon een andere dag is. Vanochtend was het voor mijn gevoel zaterdag. Had wel zin in de column van Youp. Helaas, morgen stemt het gevoel pas met de werkelijkheid overeen ... als ik tenminste dan niet de zondag in mijn hoofd heb.

Vertraagd

 Het was een lange aanloop, maar op de valreep kon ik me gelukkig alsnog aanzetten tot waar ik vanochtend eigenlijk best wel een beetje naar uitkeek. Het kan raar lopen. Het resultaat had meer mogen zijn en voor hetzelfde geld ook minder gekund. Wat telt is, dat de kop van het onkruid in de tuin eraf is. Morgen een perceel schonen, de rest maaien en we praten nergens meer over. Ik had een tweede lap vijverplastic moet kopen, zou een hoop gedoe gescheeld hebben. Wie weet zou het maar voor een jaar zijn geweest (Een mens moet optimistisch blijven). Zonde toch?

Oververhitting

 Zouden ze een aantal decennia geleden ook zo'n heisa hebben gemaakt als het eens wat warmer dan normaal is? Ik heb het over Nederland, hier is het gewoon aardig maar niks bijzonders. Iedere gelegenheid wordt aangegrepen en breed uitgemeten om de klimaatgebaseerde beslissingen van de politiek te ondersteunen. Ik was er in 1976 niet echt mee bezig, maar de temperaturen mochten er toen ook zijn en niks geen hitteplan voor veldwerkende studenten,

 Het is zo'n overtrokken toestand, dat mijn tenen inmiddels in een kramp zitten van het gekromd zijn. Ja, het klimaat verandert. Ja, de mens zal daar vast een stimulerend aandeel in hebben. Nee, de mens gaat dat niet tegenhouden. Sterker nog, er zijn bewezen triggermomenten en mechanismen die op gezette tijden in de langzaam stijgende temperatuur als katalysator fungeren en de boel in een stroomversnelling duwen.

 Het probleem van de mens is, dat hij maar elementen blijft zien en niet het totaal van al die op alles en elkaar inwerkende mechanismen. Eerst Co2, nu weer stikstof, straks weer wat anders, etc. Evenwichten zijn subtiele toestanden waar kleine veranderingen tot grote gevolgen kunnen leiden. Toestanden die bovendien gebasserd zijn op gecompliceerde processen tussen een veelheid van factoren. Mn de veelheid van factoren is iets wat de mens maar niet wil snappen. Als er één beest op deze wereld is, dat mn met verschraling bezig is, is het de mens wel. Dat los je niet op met een paar windmolens en zonnecellen.

Opmaken

 Allah's Afbakbar en Rutger Hauer strijden in mijn gedachtenchaos om de eertste plek. Waarom mag Joost weten. Ik heb zelf niet het idee, dat ik iets met één van beide zou kunnen, laat staan willen. Maar zoals wel vaker, hebben mijn gedachten, althans de permanente onderstroom geen boodschap aan mijn wens(en). Mochten ze iets in mijn richting kwijt willen, dan merk ik het wel, als ze eruit zijn.

 De dag begonnen met een regenboog. Fijn, zou je zeggen, maar het betekent wel, dat regen in de lucht zit. Als daar met terughoudendheid mee omgesprongen wordt, kan ik daar goed mee leven. Een redelijk bewolkte dag. Uitstekend werkweer en laat ik dat nou ook van plan zijn vandaag. De tuin moet schoon dan wel plat voordat het onkruid de kans krijgt z'n zaden te verstrooien. Éen jaar niet opletten, zeven jaar feest. Zoiets. Die zeven jaar zal ik sowieso nog wel moeten gaan, maar laat ik er geen voortschrijdend iets van maken.

 Kan ik me ondertussen afvragen wat ik met de kas wil. De lokale aanbieder heeft na een week nog steeds niks van zich laten horen. Daar was de Nederlandse firma wel een stuk alerter. Binnen 24 uur reactie. Nu heb ik dus één prijs maar weet niet of het duur is of normaal wat er gevraagd werd. Het Nederlandse aanbod komt neer op 300 euro per vierkante meter excl. transport en coating. Ik neem aan dat met het laatste een verflaag bedoeld wordt. Ws netjes strak gespoten voor transport. Als het nadien gebeurt met de kwast, kan ik dat beter zelf doen. Roemenen maken gelijksoortige websites, maar in verkoop zijn ze schijnbaar niet geïnteresseerd.

Proost!

 Fout. Niet slim. Maar soms moet je naar je eigenste ik luisteren en niet naar de aangeleerde en opgedrongen versie. Een borrel op Hauer. Net zo'n icoon als Martin Bril of Renate Dorrestein. Mensen waar ik eigenlijk niet zoveel mee heb, maar wiens verscheiden er wel meer dan gemiddeld inhakt.

 Ken hun levens helemaal niet, enkel (een deel van) hun 'produkten'. Zou die levens ook niet willen kennen. Ook niet achteraf. Geen lezer van biografieën of de zelfpijpende autoversie ervan. Is niet helemaal waar, want van Canetti en Beauvoir heb ik wel degelijk autobiografisch werk gelezen. Maar dat was toch meer een tijdsbeeld, dan een levensbeschrijving. Weet niet of dat een afdoende argument is, maar soit.

 Op naar de volgende! Ik zal geen poging ondernemen om namen te noemen. Je zou een rijtje neerschrijven wat vervolgens in geschreven volgorde wordt weggestreept. Het scenario voor een film of tegenwoordig een Netflix-serie. Categorie Horror. Een of ander nul komma nitwit ergens in een Europese uithoek bedenkt wat en dat blijft niet zonder consequenties. Eerst een periode waarin het een en ander aan betrokkene(n) duidelijk wordt en dan de eindeloze mogelijkheden van een gerichte toepassing.

Ach ...

 De ene dode is de andere niet. Nooit Turks Fruit gezien, ooit Keetje Tippel, geloof ik, geen Soldaat van Oranje en ook geen Blade Runner of Hitcher en al helemaal geen Floris. Toch zou het een van de eerste namen zijn geweest, als ik gevraagd was om Nederlandse filmspelers, acteurs heet dat, te noemen. Kort ziek bed, snel weg.

 75, jong? Weet niet. Een jaar meer dan mijn vader, maar die ligt inmiddels al 17 jaar op het kerkhof. Vijf jaar meer dan Yoland. Getallen. Data. Een leven gevat in films. Kun je het ten eeuwige dagen terug halen. Lijkt me als acteur  al een ramp, laat staan als nabestaande. Maar daar denken hele hordes vast anders over.

 Afgesloten en ook weer niet. Voortbestaan of verdwijnen. Had hij het laatste gewild, had hij een ander beroep moet uitoefenen. Maar tegenwoordig geldt vrijwel voor iedereen, dat verdwijnen niet mogelijk is. Niet een paar vergelende foto's blijven achter. Nee, massa's digitale plaatjes en ongetwijfeld ook video's circuleren er vrijwel van iedereen in het web van het internet.

Strakker

 Beter in mijn vel. Wat boodschappen doen niet allemaal met je kan doen. Het is de combi van afstand en het herstel van de maakbaarheid. Zeker een klussupermarkt draagt bij aan dat laatste idee. Verder is het gewoon altijd prettig om er ff tussenuit te zijn. Bovendien gisteren een poep centen teruggekregen, die de Roemeense belastingdienst schijnbaar onterecht had geïnd bij het op een Roemeens kenteken zetten van mijn auto's. Mn de Peugeot met zijn euro 2 classificatie hakte er in 2016 aardig in. Iets te vieren dus en het zou stom zijn om dat niet te doen.

 Uitgebreide lunch genoten op het terras van het Kulinarium aan de Piata mica. Nog steeds een van de betere keukens. De bekende Roemeens-Italiaanse keuken waar de meeste restaurants in blijven hangen maar dan met een speelse draai of hoe je dat ook moet zeggen. Inmiddels had de bewolking van de ochtend plaats gemaakt voor grote delen blauwe lucht en zon. Genoten! Van de soep, de salade, de voorbijgangers en iemand die erg veel werk aan het maken was van het ophangen van een aantal ..... ja, wat? Vroeger waren dat posters of affiches, nu zijn het een soort vlaggen. Op weefsel geprinte reclame-uitingen dan wel uitnodigingen om ergens op een bepaald moment vanwege een zekere activiteit te verschijnen. Geen gesop met behangplaksel dus maar eindeloos geklooi met tie-wraps. En deze meneer, kalend maar met een knotje kon er wat van, van dat geklooi.

 Bij de koffie onderuit gezakt en mijn blik ingezoomd op de mij omringende mensen. Bijna ouderwets voelde het aan. Overdadig getatoeëerd bloot, achter laptops verscholen types, jonge vaders die ik van beduidend minder enthousiasme verdenk voor hun kroost dan de drukdoende moeders, grootouders en kleinkinderen, ik zal me er niet over uitlaten, en bedienend personeel, waar voor de afwisseling eens weinig over op te merken viel.

À l'improviste

 Ondankbare kleine opdonder. Speeltje gekocht en ze laat het vrijwel direct links liggen. Het verkeukelde After-eight envelopje, dat ze ergens onder of achter gevonden zal hebben, is stukken interessanter.

Losser

 Van de tegenvaller een deugd maken? Wassen en boodschappen? Handen vrij maken voor morgen en overmorgen? Weekeinde schijnt niet de moeite waard te worden. Dus daar hoef ik het niet voor te doen. Het weer. Niet meer mee bezig zijn. Voor je het weet, en ik weet er alles van, ben je er zo op gefixeerd, dat je je dag al laat bederven als het eens beter weer is dan voorspeld.

 Voorbeeld nemen aan Scarlett, die vermaakt zich met propjes, haarvlokken en vliegen. Dendert door het hele huis en doet dutjes aan de lopende band. Niet bezig met morgen, schoonmaken, maaltijden, vakanties en erger. Ze maakt er wel een beetje een puinhoop van. Ik vrees, dat ook dat haar een worst zal wezen. Dat het mij niet koud laat, is mijn probleem, zoals alles in mijn wereld in feite mijn probleem is of het aan mij is om het een probleem te laten worden.

 Ja, op naar de stad. Ik denk, dat dat de best haalbare besteding voor deze dag is. Leeg glaswerk dumpen en de rest draagt zich vanzelf aan.

Inkoken

 Nou, als dit de mooie dagen van zomner 2019 zijn, dan weet ik het wel. Alles nat van gisteravond en wat vanochtend eerst mist leek is gewoon zware bewolking. Wel 28º, maar wat schiet je daar mee op? In Nederland zijn ze over de rooie omdat het weleens werkelijk warm zou kunnen worden. Warmteplannen uit de kast getrokken. Voor alles plannen en waarschuwingen. Medicatie zou bij warm weer weleens verkeerd kunnen vallen, etc. Wat niet allemaal zou kunnen. Alles heeft met alles te maken, maar je hoeft niet met dat alles bezig te zijn. De artikelen van het Libelle-niveau vliegen je alweer om de oren. 'Wat te doen bij ...'. 'Hoe voorkom je dat ..'. 'Zo heb je het minste last van ...'. 'Vijf vragen over ...'. "Hoe gevaarlijk is ...'. 'De beste oplossingen voor  ...'. 'Zo ga je het beste om met ..'. Etc, etc.

 Je schijnt tegenwoordig al nauwelijks meer te leren om zelf na te denken en 'zij die het altijd beter menen te weten' maken daar met hun betutteldrang dankbaar gebruik van. Nog een paar generaties en de hele maatschappij dendert op commando in een gedicteerde richting. Zoals festivalpubliek als een domme schaapskudde naar links danwel rechts dendert als iemand als Snollebolleke, what's in a name, daar op het podium toe oproept. Voor de huidige politieke elite is het nog slechts een natte droom maar de nachtmerrie gaat ooit waar worden. Wat een dom volk zijn mensen toch.

Verloop

 Zwaarmoedig? Nou, niet echt. Illusies de nek omdraaien werkt eerder bevrijdend dan verstikkend. Bovendien kun je je beter verzoenen met het onvermijdelijke dan er voor proberen weg te lopen. Al loopt het leven nog zo snel de dood achterhaalt het wel. Lijkt me trouwens heerlijk om er niet mee bezig te zijn, maar dat zit er helaas niet meer in. De wond is genezen. Het accute verdwenen maar het litteken blijft. Het is één van die punten waar in 2007 ongevraagd een geheel ander perspectief aan is gegeven. Niet altijd een slag van 180º. Maar een behoorlijk andere, afwijkende hoek. En ergens denk ik, dat het ook al niet de stevigste punten waren, die getroffen zijn. Latente zwakke plekken. Gewillige slachtoffers. Makkelijk scoren.

 Een enthousiaste deelnemer aan het maatschappelijke en sociale verkeer ben ik bijvoorbeeld nooit geweest. Waarom een 9 scoren als het met een 6 ook kan en een stuk minder moeite kost. Dat was in de schooltijd al zo en is in het werkende bestaan nauwelijks anders geweest. Er zijn een paar pieken geweest zoals de eerste jaren in Frankrijk. Momenten waarop het omveld niet wist wat hun overkwam, maar die oprispingen werden of door mezelf teruggedraaid of door externe bemoeienis om zeep geholpen. Het aardigste voorbeeld is een periode op de middelbare school, waar ik in het tweede trimester ineens iets van 9 of 10 punten omhoog schoot en leraren me feliciteerden. Tegen de zomervakantie was dat echter weer gecorrigeerd.

 Wat daarin is veranderd, is in feite alleen, dat ik meer tijd kreeg om me over het doen en laten van de medemens te verbazen. Het leverde in elk geval niet meer begrip op voor wat ik zag en waar ik zelf tijden aan heb proberen mee te doen op mijn zesjes-manier. Had ik in de eerste 2-3 jaar na Yoland's dood de tent weer aan het draaien gekregen, was het trouwens weer heel anders gelopen, dan het nu heeft gedaan. Daar zit een zekere willekeur in. En willekeur maakt zinloos, niet dan? Ja, toch?

Openbaring?

 Afwassen, naar Bordeaux rijden, de inmense berg FAS kranten laten slinken of de cloud van Evernote leeg trekken ... om de eerste mogelijkheden op te sommen, die me op dit moment te binnen schieten. Er is natuurlijk meer, veel meer. Teveel om te kiezen. Het maakt het maken van een keuze niet onmogelijk maar wel vrijwel zinloos. 'Af' komt het nooit meer. 'Af' is misschien niet eens de bedoeling geweest. Wat het dan wel is geweest en waar die streep getrokken is, zou ik niet weten te benoemen. Ik heb echter inmiddels het idee, dat ik ook die streep nooit ga bereiken.

 Soms, en dit moment is er zo eentje, denk ik, dat ik net zo goed een goede fles witte wijn kan open trekken, in mijn kist gaan liggen en in alle rust het einde afwachten. Oude indianen deden zoiets als dat tenminste geen indianenverhalen zijn, die daar de ronde over doen. Beetje op een plek met een aardig uitzicht (de meeste kerkhoven liggen hier op/tegen een heuvel), beetje neuriën, absoluut niks meer hoeven, niks meer moeten of willen. Enkel kunnen en daar vanaf zien.

 Wel ergens waar je geen last hebt van nieuwsgierigen of van die types, die altijd willen weten hoe het met je gaat, alles wat je doet bijzonder vinden en je maar eindeloos aan je kop blijven zeuren. Gewoon niks, niemand. De afwisseling van dag en nacht. Het waaien van de wind. Een vogel. Een krekel. En, oké, een vliegtuig in de verte. De leegte omarmen, die je je hele leven tevergeefs geprobeerd hebt te vullen.

Ingepot

 De augurken zitten in de pot. Een deel van de augurken en er hangen ongetwijfeld alweer nieuwe exemplaren aan de planten. Het positieve is, dat het idee om ze langs gaas omhoog te leiden net als de erwten echt een stuk beter werkt dan de moederplant over de grond te laten kronkelen. Beter èn vooral minder schoon te houden, betere rondom belichting en dus geen half gele augurken en je hoeft ook niet steeds weer op de hurken om de volgende lading te oogsten. Die houden we erin.

 Het geintje heeft in feite de hele dag in beslag genomen. Tussen het wassen, koken en de honden door. En waar praat je dan over? Over vijf potten van iets van 0,75 ltr. Dure augurken, maar wel uit eigen tuin. Met liefde en gepaste ergernis opgekweekt. Ik zie het de tomaten nog niet doen. Had wel een paar ltr tomatensap ingepland. Maar ach, wat in het dagelijkse geklooi morgen is, is voor de tuin volgend jaar.

Kwalijk

 Het is niet goed gesteld met Neerlands relativeringsvermogen. En dat al wat langer dan vandaag. Van het weekeinde was het weer raak. De deugdbrigade, ik weet niet wie de naam verzonnen heeft maar hij past perfect, vond het weer eens nodig om 'en masse' heisa te gaan maken op de a-sociale media. Ze wisten het weer eens beter dan al die anderen. Tenminste dat is wat ze dan vinden en de andersdenkenden, een ws veel groter groep, heeft zich maar te conformeren aan hun misplaatste overgevoeligheden.

 De Zwarte Cross schijnt een reputatie te hebben op het gebied van borden en spandoeken of zeilen met een boodschap. Vaak vallen de uitingen onder het algemene motto 'Neem jezelf niet zo serieus, dat doen wij ook niet'. Kortom humor, woordspelingen, satire, noem het op. Daar zaten er dit jaar blijkbaar een paar tussen die voor de 'kleine pikkies met lange tenen' niet door de beugel kon. De 'Leve de kleurling' zou ik niet eens opgemerkt hebben. 'Allah's afbakbar' is echter van een kwaliteit, die er direct uitspringt. Lachen!

 Wat een vondst. En wat een kleinzieligheid om daar een punt van te maken en als een kleuter blijven drammen tot je je zin hebt gekregen. Dat ze hun zin hebben gekregen en de organisatie van de Zwarte Cross de uitingen heeft verwijderd, is op z'n zachtst gezegd jammer. Een dreinende kleuter z'n zin geven maakt, dat je in soortgelijke situatie op een later tijdstip al direct met een achterstand begint.

Overdoen

 Laat ik de week opnw beginnen. Het is dan wel dinsdag, maar  'what's in a name'.
 Goed weer? Check.
 Aardig geslapen? Check.
 Willige honden? Check.
 Smakelijke koffie? Check.

 Wat kan er nog misgaan? Ff als de sodemieter mijn mond spoelen. Niet het moment om de omstandigheden in z'n algemeen en het noodlot in het bijzonder te tarten. Het begint al met een dooie waterleiding. Ze blijven hier te pas en te onpas, zonder enige waarschuwing de watertoevvoer afsnijden. Het liefst zoals nu in de ochtend. Bij navraag blijkt dan iets op het internet te staan, maar dat is kul natuurlijk. Daar ga je kijken, als je al hebt geconstateerd, dat het water is afgesloten. Dat is voor de goegemeente, die graag bevestigd wil worden. Vooraf op de hoogte gesteld worden, lijkt me een stuk prettiger en bovendien niet om de haverklap en dat mag je het wel noemen als het zo ongeveer eenmaal per mnd raak is.

 Maar oké, sinds de laatste paar keer het weken duurde aleer de zwembadassociatie bij het opendraaien van de kraan was weggezakt, hebben we hier steeds voldoende flessenwater in huis. Beetje stom, maar in het zwembad heb ik misschien ooit wel eens gepiest maar zeker weten nooit uit gedronken.

Kattig

 De nwe aanwinst en de honden is inmiddels op een niveau, dat ik binnen niet de hele tijd meer alert hoeft te zijn. Op naar buiten! Èn een inniger contact met haar soortgenoten zou wel aardig zijn. Snoepie laat zich niet door haar van zijn brokken afhouden, maar wil aansluitend direct weer de deur uit. Sissi daarentegen komt al dagen nauwelijks naar binnen. Schijnbaar muizen genoeg in de tuin en achterliggende weilanden en akkers.

 Scatlett is een vrolijk, actief en natuurlijk ondeugend beestje, dat na het rondtollen door het huis graag op schoot in slaap valt. Iedere verstoring van die slaap leidt weer tot een paar rondjes door het huis, voordat ze terugkeert op haar slaapplek. Wat meer vlees op de botten zou mogen. Het is een beetje een iel scharminkel. Het gaat geen panter worden. Qua bouw zit er wat van een Siamees in. Gelukkig is de rest van het uiterlijk gewoon van de standaard Europese straatkat.

 Als ze naar buiten gaat, wordt het zaak haar oriëntatie richting de tuin te sturen. Geen zin om haar binnenkort van het asfalt te moeten krabben. Met de andere twee gaat dat goed, hoewel ik natuurlijk geen zicht heb op wat die allemaal 's nachts uitspoken. Maar zover is het nog niet. Eerst het huis maar eens echt eigen maken.

Onderuit

 Wat een dag kan veranderen. Net bedacht, dat minder (diepe) dalen wel een aardige volgende stap zou zijn en ik vind me terug ergens op een bodemdiepte, waar ik zelden verkeer. Godallemachtig, wat een grafstemming, waarmee ik bij mijn positieven kwam na een siësta als in coma. Dat je er duf van kunt worden, dat weet ik. Is meestal ook de reden om het niet te doen. Maar de aanhoudend krappe nachtjes maken de verleiding na de lunch steeds moeilijker te weerstaan.

 Maar vanmiddag had het weinig met duf zijn te maken. Voor mijn gevoel zag ik een stuk minder levendig uit dan een gemiddelde zombie. En was het nog bij de presentatie gebleven, dan was het met die stemming wel meegevallen, denk ik. Maar er moest natuurlijk weer vanalles bijgesleept worden wat minder met leven en meer met dood te maken had. Het bijkomen kostte meer tijd dan het dutje. Geen dagenkostend gedoe meer gelukkig. Dat is een geluk bij een ongeluk.

Teveel

 De augurken winnen. Zelfs met tien planten is er niet tegenop te eten, als je je ochtenden niet met een augurkenshake wilt beginnen, de lunch geniet met een augurken-gazpacho, augurkensalade en een augurken-peper-perzikijsje en je avondmaaltijd bestaat uit de 's ochtends in het zuur gezette augurken met Franse kaas en brood. En dat minimaal 5 dagen in de week. Dat dan de bonen en straks de courgettes in de knel komen is een ander verhaal.

 Inmaken dus. Die verkapte komkommers eens laten zien wie hier de baas is en ze inmaken. Wordt wel zaak dat ze straks ook gegeten worden en dat niet alleen met die van dit jaar maar ook met die van de afgelopen twee jaar. Van schaafsel via stukjes naar repen, hele augurken en tenslotte zure bommen. Het hele arsenaal staat al in het zuur en wacht op gebruik.

 Blijft een ramp. Net als diepvries, jam, chutneys en ander geconserveer. Wegwerken is niet het punt. Gebruiken, daar draait het om, ipv vergeten. Je zou het moeten verkopen. Levert niks op, maar je bent er wel vanaf. Of koken voor meer mensen ... Ja, dat idee blijft broeden. Maar meer ook niet.

Belegen

 Het wordt tijd, geloof ik, om me over een stel oude koeien te ontfermen. Zin of geen zin. Van de momenten, waarop ze hun kop weer boven de gedachtenstroom weten te verheffen, word ik niet vrolijk. Ik mag dan wel stiekum hopen, dat het zich vanzelf regelt allemaal, maar sprookjes en dromen ... ach, laat maar. Een week voor zure appels? Eerst maar eens op gang komen, het spoor naar boven herpakken of hervinden.

Naslepig

 Het drijfzand heeft tegenwoordig vaste ondergrond voor ik koppie onder ga. Is wel prettig. D'ruit ben je er nog niet 1, 2, 3 maar verzuipen lijkt verleden tijd. Geen gedoe meer met je aan je eigen haren eruit moeten trekken. Op naar de volgende verbetering. Geen wegzakken meer! Meer versaaiiing. Meer middelmaat!

 Gètver, dat klinkt voor geen meter. Laat ik het op 'meer evenwicht' houden, een betere balans, grotere flexibiliteit, betere veerkracht, soepeler. Zoals in de Looney Tunes. Over de rand van een ravijn heen rennen, beseffen dat je in het niets hangt, omkeren en terug over het niets naar vaste grond onder je voeten ipv naar beneden storten.

 Gisteravond, starend in de vlammen, bedacht ik me , dat mijn emmer teleurstellingen en tegenslagen maar niet leger wil worden. Niet dat er zoveel bijkomt, niet bepaald, maar de oude zooi maakt nauwelijks plek voor nw, vergaat niet. Ik moest daar aan denken toen ik vanochtend in de Vk de uitspraak las: 'Misschien heb ik het wel nodig niet te ver in de misère te zakken.' Nu heeft volgens mij niemand het nodig om ver in de misère te zakken, maar de een kan er beter mee omgaan dan de ander en soms kon je het wel maar kun je het niet meer. Heb je je taks gehad. Wordt je soort van allergisch. Het is littekenweefsel. Je raakt het niet kwijt en het is vaak nog lastig bovendien.

Naargeestig

 Een zondagavonddip of loopt de stemming voor op maandagochtend? Gedachtenwereld weer bezig met de verkeerde zaken en erger rukt op. Zo'n moment waarop ik mezelf zou willen kunnen inruilen. Ff een leen-versie totdat het origineel weer normaal aanspreekbaar is. Vuurtje stoken en in het niets turen. Mijn lijf, het hoofd, mijn leven en de dood ff uitbannen. Legen. De bezem erdoor.

 Een simpele gedachte, weinig meer dan een flits en in één beweging gaat het met zorg en aandacht bijeengeraapte bouwsel van alledag tegen de vlakte. Beter wordt het niet. Nee, maar het beste ervan maken moet toch wel kunnen, niet dan? Jammer alleen, dat je zo vaak opnieuw moet beginnen. Zondagen zijn gevaarlijk. Misschien beter om het aparte karakter weer gewoon te ontkennen ipv te eren. Haal je gelijk de angel uit de maandagochtend.

Kasplantjes

 Een hele plantenkas maken, weliswaar een beetje à l'improviste maar toch en dan alsnog dezelfde ellende krijgen als zonder kas. Dat is een bietje dom om niet te zeggen pijnlijk. Nu stikt het hier van de aardappelaanbouw ivm al die thuis gehouden varkens en moet de lucht bijna zwanger zijn van mn de pseudoschimmel Phytophtthora infestans, maar het blijft een ontmoedigd eerste jaar.

 De vrg is, ga ik het als een uitdaging zien en verdiep me en ga de 'strijd' aan of laat ik het voor wat het is en zie ik wel of ga zelfs spuiten. Wil ik verder, beter, etc dan moet de kas groter en definitiever. Niet in de laatste plaats omdat de planten verder uit elkaar moeten .... naar het schijnt. Dit ivm het drogen. Omdat de schimmel door de lucht verplaatst worden heeft de afstand niks met infecteren of niet te maken.

 Maar er zijn een aantal elementen die me doen twijfelen, oa dat drogen. De kas ventileert van begiin af aan optimaal. Voor- en achterkant zijn gewoon open. Het dak zat er nog op toen de infectie met de schimmel is begonnen, dus geen gelul over nat worden. Er was teveel blad in eerste instantie, maar zelfs dan... Als het zo gevoelig is, hoe wil je de zooi dan ooit schoon kunnen houden? Voor ik geld en mn moeite ga steken in een 'echte' kas, wil ik wel een beetje het idee hebben, dat de teelt daarin een serieuze meerwaarde oplevert.

Drukte

 Ik zoek de drukte bepaald niet op en dat is in mijn geval van alle leeftijden. Ik ben best in voor dingen, maar het is me snel 'tè'. Zoiets als een 'Weekend van de lach', iets waar ik in Frankrijk tegen aan liep, ontlokt me niet meer dan een diepe zucht. Een weekeinde bijeen zijn met wildvreemde mensen, dat is al niks, waarbij het de bedoeling is, dat je zoveel mogelijk lacht. Alleen het idee al. Of een weekendje met vrienden en dan allemaal spelletjes willen/moeten doen. Het laat me spontaan verlangen naar een kluizenaarsbestaan.

 Het zal dus wel een beetje 'in het beestje zitten' of niet. En in dit beestje zit het duidelijk niet. Rust is niet altijd het grootste na te streven goed geweest maar wel dingen als 'eigen gang' en 'eigen tempo'. Die rust is erbij gekomen en het heeft nog een hele tijd geduurd, voordat daar iets van terecht begon te komen. Nu is het er en ook steeds vaker. In de tuin. Onderweg met de honden. Aan de afwas. Enkel bij het klussen mist het nog.

 Een beetje op mijn hark leunen en het heuvelzicht genieten aan de achterkant van het huis. Ik doe het met regelmaat. Wat er dit jaar nog minder van gekomen is dan vorig jaar, is het zitten op de bank aan de voorkant van het huis. Maar ik zie me daar zo uren zitten. Geen probleem, enkel teveel te doen op het moment, zelfs 's avonds ten tijde van de terugkamst van dieren van de gemeenschappelijke weiden en na elven is er bar weinig meer te beleven, als je al iets kunt zien met die al mndn kapotte straatverlichting.

Generaties

 Een van de stamgasten in de artikelreeks van de VK had het over zijn verlangen om aansluiting bij sprankelende, jonge mensen te houden. Hij had dan ook een hekel aan ouder worden en oudere mensen. Zijn leeftijd (54) kreeg je niet meer van de bank. Hij vond ze doods, fantasieloos, suf, lelijk en enigszins debiel met ambities en dromen die aan diggelen zijn. De goeie man heeft schijnbaar slechte ervaringen opgedaan in zijn directe omgeving.

 Er zijn, denk ik, hele legers jongeren, die je niet van de bank krijgt, geen fantasie hebben, etc. En lelijk of niet is natuurlijk een kwestie van smaak. Voor de rest bouw je ervaring op en wordt je reëeler in het inschatten van je mogelijkheden. Alles in z'n algemeenheid, natuurlijk. Van al die aandacht voor jongeren, avonturen, bucket lists, het 'moeten kunnen' blabla word ik eerder moe dan het me stimuleert. Bovendien praat je over een soort actie elite, ook bij al die extreme sportuitingen van tegenwoordig.

 Mij is bovendien al vaker opgevallen, dat je naar mijn idee haast automatisch gefocust bent op generatiegenoten. Plus/minus, dan. Ik kijk eerder naar een vrouw van in de vijftig, die het nakijken waard is, dan naar grietjes waar het nestvet nog opzit. Eigenlijk zie ik overal 'alleen' de mensen van om en nabij mijn leeftijd. De rest ontgaat me niet, maar is toch meer achtergrondvulling. Veertig jaar geleden was dat hetzelfde maar omgekeerd.

Vermoeiend

 Honden gedaan, koffie gehad maar wakker worden, ho maar. Zo'n dag als gisteren hakt er in. Snap niet hoe een oom van mij voorbij z'n tachtigste nog steeds naar Karinthië reed. Mèt caravan!! Moet een hopeloze weggebruiker zijn geweest, maar daar gaat het nu niet om. Hij deed er op het laatste wel drie dagen over, maar toch. Le Chalard - Utrecht was de laatste jaren al goed voor knikkebollen in de brasserie van Kareltje. Met een beetje geluk ongeveer dezelfde rij-inspanning als gisteren, maar vaak ook nog iets meer. En ik was toen en ook nu nog lang geen tachtiger.

 Gelukkig word ik er niet chagerijnig van of zoiets, maar ik ben het dan wel goed zat. Maar goed, het eindpunt moet gehaald worden en gisteren was dat het bed in Coves. Eenmaal ter plekke ben je er in feite nog niet. Wel aangekomen maar het gezoem in je hoofd en de vertunneling van je blik moet je nog kwijt zien te raken. Eenmaal in bed gelukkig nergens last van gehad. Druk bezig geweest in hotelachtige sferen. Maar dat is tegenwoordig eerder regel dan iets bijzonders

 Goed dat het zondag is. Een 'hoef.niks'-dag waar ik me meer en meer aan probeer te houden, nu de week steeds drukker en actiever wordt. Alleen voor de verzorging van de tuin maak ik een uitzondering. Maar niet voordat het avond is. In de tussentijd ga ik het lekker leeg en ledig houden.

Stamgasten

 Een rubriek in de VK die ik zo af en toe wel gelezen heb. Soms aardige en vaak herkenbare verhalen. Aan die kroegentocht komt een eind en daarvoor heeft de maakster in de laatste aflevering (zat, 20-07-2019) een bloemlezing bij elkaar gezocht. Daaruit een paar aansprekende uitspraken.

‘Een onbeantwoorde liefde is de beste broedgrond om kunst te maken. Het meisje en de dood. De ultieme liefde, de verafgoding van een vrouw en tevens de dreiging van de dood, eenzaamheid of teleurstelling.'

'Ik woon samen met twee broers, in een zelfgebouwd huis in Teckop. Ik heb wel een paar keer lichte verkering gehad, maar meiden interesseerden me niet veel. Het is zo gelopen.'

'Ik vind: als je ziet wat er misgaat en je kunt er later nog geld aan verdienen, dan moet je je smoel houden. Zo werkt het in Nederland.’

‘Om bezit geef ik geen moer. Je kunt het toch niet meenemen. Het is het avontuur dat mij heeft verrijkt. Ik mis Ibiza vreselijk. Het slaat nergens op wat ik daar allemaal heb gedaan, maar ik kan er úren over vertellen. Ik heb van alles ontlopen in het leven, maar gelukkig vooral die vreselijke routine.’

‘In het begin hadden we constant ruzie. Ik denk dat die strijd onze redding is geweest: dat hadden we alvast gehad. Met die ruzies konden we elkaar uitdagen: jij bent soms een eikel, jij bent soms een trut, zo is het leven, dus wat gaan we ermee doen? We gingen met elkaar verder, en het gaat al 35 jaar goed.

'Ik doe eigenlijk alles omdat het moet. Ik straal levenslust uit, maar denk dat ik het vroeger meer voelde. Laat ik het zo zeggen: ik heb geen zin, maar ook geen tegenzin. Ik ben behept met een behoorlijke hoeveelheid zelfspot. Met humor afstand kunnen nemen van jezelf houdt een mens op de been. Als ik met die blik om me heen kijk, zie ik dat ik niet moet zitten zeuren.’

‘Ik geloof dat alles wat wij doen begint bij eigenbelang. Dat een ander het aardig, leuk en lekker vindt wat we doen, is meegenomen. Mensen schrikken ervan als je dat zegt, want het is veel aardiger om anderen voorop te stellen. Er is mijns inziens veel quasi-aardigheid.'

'Als we het hier in dit leven een beetje aardig met elkaar kunnen rooien, nieuwsgierig zijn naar elkaar en onze vooroordelen uitstellen, dan zijn we al een heel eind. Dat er nu eenmaal veel onzekerheid is, moeten we voor lief nemen. Ik weet hét niet, en ik voel me daar tamelijk goed bij.’

Onverantwoord

 Precies 24 uur geleden stapte ik in de auto met het idee een uur of drie later ergens in een onogelijk dorp gelegen in een smalle vallei in een bergachtige regio ten ZW van Cluj een lokale gewoonte mee te vieren met muziek, dans, bier/water, worsten en friet. Dat het 'wat' later werd, zat er wel in, maar dat we uiteindelijk op 2 km van het doel strandden was te danken aan Mariana's wijze van informatieverstrekking in combinatie met het weer.

 Ooit, nog niet zolang geleden werden in de bergachtig streek van Aposeni eenmaal per jaar de vrouwen verhandeld. Klinkt in deze tijd natuurlijk absoluut verkeerd, maar in het juiste perspectief gezet valt het allemaal wel mee. In de bergachtige streek met smalle dalen en hoge bergruggen van om en nabij de 1500 meter (hou me de details te goed) leefden nogal wat families  op afgelegen plekken. Eenmaal per jaar kwamen die lieden, herders ws, naar een soort plateau op de berg Gaina voor een grote markt en natuurlijk feest. Een ideale gelegenheid om de huwbare dochters aan de man te brengen. Dat ging met boter bij de vis cq bijbehorende bruidschatten en geen gelul, een priester verbonden de gearrangeerde stellen per direct in de echt.

 Met de toegenomen mobiliteit zal de originele bijzaak van die markt wat minder prominent zijn, maar de markt en alles daar omheen wordt nog ieder zomer ergens rond deze tijd gehouden. We moesten daarvoor in Avram Iancu zijn. Een dorp met de naam van een illustere vrijheidsstrijder maar dat terzijde. Wat Mariana niet verteld had, een voor haar onbelangrijk detail, was dat het feest/de markt 'enige kilometers' buiten het dorp werd gehouden. Voor minder naïeve types was een en een duidelijk geweest, maar ik kreeg het pas te horen, toen we af moesten slaan en een onverharde weg op reden met een bordje 'Munte de Gaina, 9 km'.

 Al gauw was duidelijk, dat we die 9 km zouden moeten gaan afleggen over een weg, die die naam nauwelijks mocht hebben. Breedte van een karrespoor, keien, kuilen en langs steile afgronden en dat in een bos .... We waren niet de enige idioten. Keren onmogelijk. Stof slikken geblazen. De tweede keer in korte tijd, dat ik de verhoogte wielstand van mijn C5 heb ingeschakeld.

 Na iets van drie kwartier hobbelen langs kuilen, afgronden en door haarspelden reden we een vlakte op waarvandaan je de rest van de weg kon over zien. Die ging steil en zigzaggend omhoog èn vanaf die plek mèt tegenliggers. Een politieagent, die op diverse plekken langs de route stonden, gevraagd hoever het nog was en waar het naar beneden ging. We bleken zo ongeveer op de splitsing van klimmend en dalend verkeer te staan. Alleen de laatste 2 km gingen die verkeersstromen over dezelfde weg. Dezelfde smalle, hopeloos slechte, steile weg zonder enige afbakening in de berm. Nou doeiiii. Idioot was het al maar levensgevaar had ik niet over voor een feestje. En dan straks weer naar beneden ook.

 Alsof het nog niet genoeg was, begon het op dat moment nog te plenzen ook. Die bui afgewacht, het plan om de laatste kilometers te lopen aan de kant geschoven en dalwaarts getogen, wat natuurlijk over een weinig betere route ging met afdalingen, die voor mijn gevoel de 45 graden haalden, en waar nu ook nog het water stroomde. Ik ben vast aan de voorzichtige kant, maar als daar gisteren en vandaag geen ongelukken gebeuren mag dat een klein wonder heten.

Tè

 Dik twaalf uur onderweg geweest en daarvan zeker tien gereden. Soms ben je zonder speciale reden gewoon blij om weer thuis te zijn. Vrees dat deze dag vannacht nog wel ff zal doorwerken. En als ik d'r nou 1000 km uitgedrukt had, zou ik zeggen 'Allez, hop'. Maar nieteens de helft waarvan een kwart ook nog eens over de autosnelweg.

 Een dagje uit. Qua tijdsbeslag is het Utrecht-Parijs en retour, maar dan zonder files. Kopje koffie op de Blvd St. Germain en ergens op de heen- en terugweg een broodje langs de snelweg. Prachtig deel van Roemenië, maar de volgende keer graag anders.

Idioterie

 Vrouwenhandel, folklore, bergen, onverharde weg, hill climb, stranden. Voorbereiding is alles. Morgen meer.

Kippig

 Is het weer zo'n periode of is het deze keer definitief? Zelfs de letters op het Pc-scherm zijn een goeddeel van hun scherpte verloren. Kan ik de lettergrootte binnen een scherm van bijv. Google of Blogger wel opblazen naar 110 of verder. Dat maakt alles wel leesbaarder want groter maar de onscherpte verdwijnt niet geheel. Daar lijkt toch echt een grens overschreden.

 Nu heb ik die perioden met verminderd zicht wel vaker gehad mn op de overgang naar de winter maar dat is altijd weer bijgetrokken. Had ik ergens die bril standaard op mijn neus gezet, was het (vrijwel) brilloze tijdperk helemaal niet tot nu komen. En standaard is ie sowieso niet nodig. Het gaat  om het werk op korte afstand met kleine lettertjes.

 Bij het recapituleren van de dag 's avonds in bed is het tegenwoordig een beetje gokken of ik de goeie letters met elkaar combineer. Standaard miskleunen zijn n/m, e/r, r/t, u/i en a/s. Het lullige is, dat een combinatie van (deels) foute aanslagen wel een goed, bestaand woord kan opleveren. En als dat woord een beetje een spilfunctie in de zin heeft, snap je later niks meer van als je het niet direct corrigeert.

Storend

 Een goede start door onverwachts bezoek en weersomslag omzeep geholpen. Morgen weekeinde met allerlei in de lucht hangende plannen. Zondag is zondag en hetzelfde geldt voor maandag. Draden oppakken op maandag heeft zo zijn risico's. Animo en het begin van een opbergoplossing over het weekeinde zien te tillen. Me misschien zelfs op zondag aan bezondigen. Maar laat ik niet vooruitlopen. Slechte ervaringen mee.

 Kan me in de tussentijd bezig houden met het uitwerken van de tijdens de lunch bedachte opbergoplossing. Een aanbouw, maar op een manier die niet direct in het oog springt, want anders is het behalve van de potgerukt ook gewoon een verkrachting van de paleisachtig herbouwde schuur. Misschien ook eerst maar eens zien om hoeveel telefoonpalen en oude balken het gaat, voordat we met puisten maken beginnen. Weggestopt of niet.

 Als de bewolking het water geven heroverweegt, kan na de hondenronde in elk geval aan één kant van de tuin het te ruimen hout helder òf geruimd zijn. Of ik dan de boel ook nog ga verleggen, dwz een volgend stuk tuin vrijmaken of daar voor dit jaar verder vanaf zie, zal ik mijn gedachten eens rustig om heen laten cirkelen, terwijl ik met het onkruid vrijmaken van de andere kant begin.

Bijsturen

 Op naar dag drie. Gevaarlijk moment. De eerste goede dag is het maar afwachten of die een vervolg krijgt. Lukt dat, dan ontstaat de neiging om achterover te leunen en te denken, dat 'het' wel goed komt. Een foutje, wat ik wel vaker maak. Helaas, ook dag drie gaat niks 'wie von selbst'. Kortom in de kraag vatten, op poten zetten en peper in de reet. Alleen de tijd dendert als vanzelf onhoudbaar verder.

Meervoudig

 Gisteren is Mariana met het schoonmaken van de tuinkamer begonnen. De eerste stap naar de afronding van de laatste kamer in huis. Ook daar staat vanalles wat weg moet, een andere plek toegewezen moet krijgen. Lege ruimtes vullen zich altijd vanzelf als er genoeg rondslingert wat een vaste, eigen plek ontbeert. Fietsen, fitness apparatuur, hondenzooi, klusrommel en meer van dat. Teveel eigenlijk.

 En dan die andere plek ... Was die er al geweest, had de zooi niet in de tuinkamer gestaan. En misschien is de plek er wel, maar staat er iets anders wat daar op die plek in feite niks te zoeken heeft, enkel wacht op de toewijzing van een definitieve plek, etc. Zo begint dan de stoelendans, het zoveelste verplaatsingscircus.

 Fietsen horen in de schuur, maar de schuur staat momenteel vol oud meubilair. Honden hebben hun eigen deel in de schuur, maar dat is op het ogenblik nauwelijks bereikbaar. Waar het fitnessgeval naar toe zou moeten is nog een raadsel. Alleen de klusspullen zijn geen probleem.

Gelukt!

 Prachtig vuur. Niet bijzonder, wel prachtig. Vuur is altijd prachtig, vooral als het overzichtelijk en controleerbaar blijft. Niet de allesvernietigende kracht die het ook kan zijn in bijv. huizen. Èn het ruimt op een definitieve manier op. Wat op het vuur gaat is opgelost. Geen omkijken meer na langer dan de vlammen nodig hebben om het tot as te verwerken.

 Je kunt alles bewaren of helemaal niets. Beide uitersten werken niet en de middenweg kost een hoop werk. Als kind roestige spijkers recht geslagen voor hergebruik. Die tijd is voorbij. Ik haal ze wel nog uit het hout. Staat zo slordig om ze strak uit de as te moeten vissen, hoewel helemaal voorkomen, dat het vuur de spijkers moet bevrijden, is nauwelijks mogelijk. Verrotte pallets slopen alleen maar om ze van de spijkers te ontdoen, is onbegonnen werk. En spijkers van een kleine 100 jaar oud willen ook niet altijd meer bewegen.

 Maar er ontstaat lucht, ruimte. Gestopt op het moment dat verplaatsen aan de orde kwam en zich niet direct een alternatieve plek aanbod. De oude dakconstructie van de schuur. Van die strakke stammetjes, die je zo als telefoonpaal zou kunnen gebruiken. Merendeel in redelijke tot goed staat. Zonde om te verfikken, maar wat doe je er mee? Willen we d'r nog iets mee? Kun je d'r nog iets mee?? Zo ja, wanneer? En waar laat je het in de tussentijd? De existentiële vragen van een opgeruimd leven.

R'ig

 De rust is weer gekeerd. Nu aan de slag met de 'r' van resultaat. Dat is wat al weer weken mist. Ik moet dat beter zien te verdelen. Itt het geploeter erheen is het het resultaat wat voor mij het meeste telt. Steeds weer resultaat. Bingo! In the pocket! Op naar de volgende score. En het liefst minstens één resultaat per werkdag. Van iedere dag 'iets' naar iedere dag resultaat. En natuurlijk telt niet alles. Afwas, koken ed vallen vanzelfsprekend af. Dat zou te gemakkelijk zijn.

 De klussen die er toe doen, moet ik zien op te splitsen in étappes, die op zich staand als een resultaat te bezien zijn bij afronding. Ik weet niet. Soms word ik spontaan moe van mezelf. Het 'plan de c(h)ampagne' ontbreekt voor vandaag. Iets doen met de gisteren begonnen voorbereidingen lijkt me wel op z'n plek. Ruimen. Vuur. Dat ruimt op. Ruimte, da's pas resultaat.

 Komt bij elkaar wat zo ongeveer overal aan de orde zal komen: ruimen, selecteren, ordenen, verwerken, plek geven, klaar. Gaat vast niet allemaal in één dag lukken. Mn die plek zal zoeken zijn. Dat vuur daarentegen zou geen probleem moeten zijn. Allez!

Scarlett

 Bijna twee weken dendert de kleine wervelwind nu door het huis. Met de gezusters gaat het probleemloos. De teckel behoeft nog enige correctie. De beide andere katten blazen met name en ontlopen het huis. De enige wiens reactie ik nog niet vertrouw is Bobby. Die is me iets te gretig. Zou er letterlijk opduiken, als ik hem de kans zou geven. Niks niet terughoudend en een beetje aarzelend snuffelen. Da's jammer, maar weing aan te doen. Beter langzamer dan iets te snel. Een dooie kat krijg je niet gerepareerd.

 Erg aanhankelijk diertje, maar dat zijn de katjes van 8/9 weken allemaal, als ze geen speelmaatjes hebben. Dat wordt vanzelf minder als de andere katten wat toeschietelijker worden en/of ze haar eigen weg(en) ontdekt. Vooralsnog zit ze veel op schoot, als ze niet haar ren- en speelkwartiertje heeft. En ze blaft niet, dat is toch echt een voordeel van katten.

Dieselen

 Tot mijn eigen verbazing vandaag doorgegaan tot bij negenen. Het in gebruik zijnde deel van de tuin was in de loop van de middag al van onkruid ontdaan en losgewerkt. Vervolgens na een korte aarzeling aan het toegankelijk maken van een deel van het sloophout begonnen. Het maaien heb ik naar morgen doorgeschoven, maar er zijn delen, die ik niet kort gemaaid wil zien, maar schoon getrokken. Het uittrekken van onkruid gaat vrij lullig, als het eerst gemaaid is.

 Voelde me de hoofdpersoon uit 'De Waarnemer' van Kayzer, die op het Italiaanse platteland probeert op te boksen tegen de bramen en brandnetels rondom een geërfde boerderij. Of villa, daar wil ik vanaf zijn. Heeft verder weinig met het onderwerp van het boek te maken. Het is een bijkomstigheid, die me door de wijze van benoemen altijd is bijgebleven. Niet dat ik die benoeming nu zou kunnen reproduceren. Citeren van alinea's is niet aan mij besteed. Ik vind het al knap, als ik een zeker indruk aan een boek overhoud. Vaak is dat dan wel weer aan een bepaalde passage gekoppeld. Zoals het verzet van de wereldvreemde boekenwurm tegen het idee van een schoonmaakster en wat die met zijn boeken zou (kunnen) doen in Het Martyrium van Canetti.

 Enigszins voldaan maar vooral toch stijf van het gehurkt werken het buitendeel van de dag afgesloten. Morgen verder. Tuin doet een stapje terug. Wel graag het enthousiasme meenemen naar de volgende klus.

Diagnose(s)

 Te horen krijgen, dat je borstkanker hebt is niet fijn. Te horen krijgen, dat de gezwellen in de borst te klein zijn om de uitzaaiingen in het lichaam veroorzaakt te hebben, is nog minder fijn. Kortom (een deel van) de gevolgen zijn bekend, maar de oorzaak ligt nog in het duister. Bovendien ging het in eerste instantie om pijn in de rug. Wat ogenschijnlijk niks met het kankerverhaal te maken heeft, maar eigenlijk (dus?) ook niet meer naar gekeken wordt. Ica kan inmiddels nauwelijks nog lopen. Hier gaan zaken op een wijze langs elkaar heen, die niet goed is. Bezig met het een, ten onder gaan aan het andere.

Dipje?

 Nog niet terug waar ik wezen wil. In de tuin staan werken en je afvragen of je daar volgend jaar ook nog zult staan ... Niet het enthousiasmerende soort hersenspinsel, maar gezien de laatste dagen ook weer niet zo verwonderlijk. Geef toe, dat ik er weinig voor nodig heb om op dit soort zijpaden terecht te komen. Anderzijds wordt de mogelijkheid natuurlijk met de dag reëler.

 Eenmaal in die hoek terecht gekomen vallen de gedachten over elkaar heen. Meest ervan is te banaal voor woorden. Eentje is me bij gebleven:

 Vroeger stierven de mensen gewoon. Tegenwoordig sterft men overwegend als patiënt.

 Wat voorheen een vanzelfsprekend aftakelingsproces was, is verworden tot een legale experimenteerfase op menselijke proefdieren. Meestal met de voorspelbare dood als afloop. Het vreemde is dat het lijdend voorwerp er meestal nog vrede mee heeft ook, vaak zelfs blij is. 'Levensverlenging' heet dan. Iets wat a. niet te bewijzen valt en b. je niet moet vragen hoe en ten koste van wat. Maar goed, ieder zijn/haar eigen keuze, als het al een keuze is.

 Mag hopen, dat ik me daar voorlopig nog niet mee bezig hoeft te houden. Voor Mariana's vriendin is het inmiddels echter realiteit.

Moustache

 Associëren. Je kunt er overal mee komen. Maar het lijkt erop, alsof ik de laatste tijd mn steeds dieper in het geheugen duik. In mijn biologische i-wolk, die, volgens mij, aardig vol moet zitten. Kan niet anders. Van flessen met bessen, kersen en wilde aardbeien op sterke drank, die me in de keuken inmiddels in de weg beginnen te staan, naar de verzameling van uiteenlopend gevormde potten gevuld met minder voor de hand liggende vruchten en ongetwijfeld ook sterke drank in de eerste (en enige?) bistro in Utrecht: Moustache, Drieharingstraat.

 Niet de enige. D'r was (is?) ook nog Le Chochard in zo'n achteraf straatje. In het weekeinde tot ver na twaalven geopend, ook de keuken. Nog gewerkt, notabene. Maar bloederige stukken vlees met goeie friet op een houten plank. Vergane glorie. Tegenwoordig krijg je je liflafjes op lei geserveerd.

 Maar Moustache. Van een stel broers, als ik me goed herinner, waarvan er eentje, een deur of wat verder een exclusiever restauurant bestierde. In de tijd dat niet ieder café ook voor restaurant meende te moeten spelen. Kom zo gauw niet op de naam van de lui, noch op die van het betere restaurant. Was in beide gevallen goed te pruimen. Heel wat geld naartoe gebracht.

 Gelukkig biedt Google uitkomst bij gaten in je geheugen: Fagel en Chez François. En nog een heuse website (https://www.frissemosterd.nl/category/verhalen/nostalgie/) met vergeten en/of (bijna) verdwenen Utrechtse horeca, zoals bijv. Dancing/nachtclub Limburgia. Ooit eenmaal binnen geweest, maar dat terzijde.

Herintreden

 Nou, dat was dat. Hebben we het voor het moment weer gehad, geloof ik. Kan ik weer scherven rapen en opnw beginnen. Niet de ouderwetse stemmingstoestanden trouwens. Er is een wacht aan het wisselen. Waar ooit het hoofd leading was, trek nu het fysiek de kar. Wonderlijke wereld van de kortsluitingen in het menselijke mechanisme.

 Maar gehad is gehad ook als er nog vagelijk vanalles nadreunt. Tijd om de blik naar buiten te richten. Buiten mezelf wil dat zeggen en gezien het inmiddels mooiere weer ook letterlijk buiten de deur. Onkruid, tuin, dat soort zaken.

 Het hele pakket aan continuïteit verstorende zaken maakt, dat er van de gewenste grote lijn voor deze zomeer vooralsnog weinig terecht is gekomen. Zonder dwingende discipline, verplichte uren en te behalen doelen meanderen de bezigheden door de dagen en weken heen zonder serieus iets van vooruitgang op te leveren. Heerlijk en ook weer niet. Wordt weer tijd om me in iets vast te bijten. Maakt niet uit wat. Consequentie is dat een hoop blijft liggen. Voordeel is, dat er wel iets gerealiseerd wordt. Het iets van alles tov het alles van iets.

Nuttigs

 De opklaring zet door, dat doet deugd. Is naar de avond toe meestal wel enigszins het geval, maar toch. Afwas is gedaan. Tenminste iets voor elkaar gebokst vandaag.

 Update (23:11): De rest van de dag verkungeld met zg onmogelijk 3D puzzelconstructies. Zes sterren  schijnt het moeilijkst te zijn. Dat valt wel mee. Kost wel wat tijd, maar dat mag ook wel. Zo'n ding van 10 of 12 euro oplossen in een paar minuten is frustrerend. Zeker als het terug brengen in puzzelbare staat meer tijd kost dan het oplossen van de puzzel.

Mauwtjes

 Dit gaat een dag worden, die zonder problemen buiten de analen gelaten kan worden. Weer doet z'n best, daar niet van. Hoofd zit minder vast. Maar het lijf bokt nog steeds. Een dag van duwen en dwingen. En dat voor een dag, dat ik het rijk geheel voor mij alleen heb. Op de beesten na. Zonde!

 Wat gisteren is blijven liggen, zie ik er vandaag ook maar deels van komen. Voor mijn tempo zou een slak zich nog schamen. Maar goed, bezig. Het kon slechter.

Ommekeer

 Het klaart op. Niet zozeer buiten, meer tussen mijn oren. Het minder storende lijf doet daar zeker een duit in de zak. Nou netjes op tijd. Straks rustig de nacht in en morgenochtend fluitend mijn bed uit. Lijkt me een mooi streven. Droog of droger weer, minder last van mezelf dan moet de draad weer opgepakt kunnen worden.

Onwilligheid

 Het hoofd wilde vanochtend al rap niet meer. Het weer deed daar nauwelijks voor onder en in de loop van de middag gaf ook het lijf de brui aan een werking, waar je verder niet bij stil hoeft te staan. Hoe krijg je het voor elkaar? Ik vrg er niet om. Ik krijg het cadeau. En nu hoor je een gegeven paard niet in z'n bek te kijken, maar er zijn grenzen.

 Het doet me aan foute Franse tijden denken. Dan kroop ik bij gebrek aan beter maar in bed. Leek me ook nuu een goed idee. Twee uur als een blok geslapen zonder dat dat ook maar iets van positieve verandering heeft opgeleverd. Het weer maakt nog steeds, dat je geen kant op kunt. Het lijf, dat je nergens trek in hebt. En het hoofd weet er niet doorheen te komen.

 Oud voelde ik me de afgelopen dagen al. Nu is het meer dood dan levend. Tijd om eindelijk eens werk van het graf te maken. Je kunt het maar beter gehad hebben. Voordat je het weet, is het te laat. Ook die gedachte gooit me terug in de tijd. Hoelang heeft het geduurd, voordat de afwerking van Yoland's graf was gerealiseerd? Meer dan 1 jaar, misschien wel meer dan twee.

 Waar zijn die opbeurende insteken gebleven? Als je het al niet bent, wordt je hier depri van.

Ijzig

 Het kan niet op. Nog ff en ik trek me een tweede paar sokken aan. Het lijkt wel de pre-Kerst-dip als het najaar eindelijk aan de kant wordt geschoven door de winter en het kwik definitief de -10º passeert. En dan nog regen ook. Triest makend weer. Je zult in Schotland of omstreken wonen. Ik ga een stuk rijden. Pescara lijkt me een aangenamere omgeving.

Popie

 Sex, Drugs and Rock 'n Roll. Billen, borsten en ook wat aandacht voor het andere geslacht, maar dat moet dan met een strakke sixpack (oa) ipv allerlei zachte rondingen. Helaas is de toestroom voor dit soort onderwerpen in mijn gedachten wirwar zo goed als afwezig. Tenminste niet op de manier die nog steeds de grootste drijfveer achter het internet schijnt te zijn. Trending worden zal ik kortom via een andere weg voor elkaar moeten zien te krijgen.

 Het is weer zo'n moment, waarop ik meer, meer, meer wil, maar je zou je toch een hoedje schrikken als morgen ineens 100'duizenden pageviews in mijn statistiek verschijnen en ongetwijfeld die nodige types hun vet in de reacties meent te moeten achterlaten. Nee, doe maar niet. Leuk gedachtenspelletje, maar laat het daar ook toe beperkt blijven. Meer mag best maar met mate. Het moet overzichtelijk blijven.

Oppotten

 Het weer. Het weer. Het weer. Dat over twee weken zien we dan wel weer. De komende 8 dagen lijkt het langzaam beter te worden. Droog, dat is al goed voor meer dan de helft en ook beter passende temperaturen voor wat toch de zomer is. Vandaag is nog behelpen, maar dat geeft niks. Het is soppen en vegen vandaag en dat onder dak.

 De keuken verdient meer dan gemiddelde aandacht. Misschien lukt het dan om er eindelijk echt grip op te krijgen. Nu blijft het een soort binnenbocht in de bewging door het huis en spoelt meer aan dan af. Van de ooit als een zee ogende ruimte is weer een keertje weinig tot niks over. Lege flessen, volle potten, verweesde prullaria, tijdelijke stalsels, etc. Het lijkt steeds meer op het leeg scheppen van de zee. Een stoelendans met steeds meer ipv minder zitplekken.

 Helaas is het aandeel keukenvreemde elementen inmiddels bijna verwaarloosbaar. Domweg uitruimen gaat kortom niet lukken. Dat is muizen vangen en ze in de tuin weer loslaten. Verf de staart dan tenminste oranje, weet je de volgende keer of het weer hetzelfde exemplaar is of niet. Nee, het zit 'm in een of andere onevenwichtigheid in het gebruik van de keuken en alles wat daarbij komt kijken. Meer kopen cq maken dan gebruiken. We hebben daar wel op meer terreinen last van. Geen maat weten te houden.

 Moet Mariana nu bijv. al met regelmaat zeggen, dat we echt, maar dan ook echt niks gaan inmaken, wecken of weet ik met welke conserveringsmethode gaan 'bewaren voor later'. Eerst eens al die potten legen die er nog van de afgelopen twee jaar staan. Leuk werk en tot op zeker hoogte ook zinvol, maar het past nauwelijks bij ons eet- en mijn kookpatroon. Dat scheelt al gauw een vierkante meter aanrecht ....

Verlakkerij

 Net voor het afsluiten van de Pc gisteravond nog ff naar de weersvoorspelling gekeken. Niet te geloven, 14 regendagen zijn ineens opgepoetst tot zonnig met aangename temperaturen.. Zou je toch wantrouwig van worden. En niet onterecht, zo bleek vanochtend bij het opstarten van de Pc. Ineens is er weer een week van de prachtige voorspelling afgesnoept.

12-12

 Episch! Best ever ooit! Superlatieven schieten te kort. Gut o gut man, wat een langdradig gedoe. Langste finale ooit ... Wimbledon. Doe mij maar ping-pong en dat is al een ramp of de F1, dan heb je tegenwoordig tenminste niet de illusie meer dat er iets gebeurd.

Dringen(d)

 Net als gisteren gaat in de avond de deur op slot. Het is druk in het hoofd, maar niks krijgt presenteerbare vorm. Ik zou het miserabele weer de schuld kunnen geven, maar het zit ongetwijfeld meer verweven in elkaar. Stemming is maar één van de oorzaken en of het aanzetter dan wel gevolg van is, had ik graag geweten, maar doe ik niet.

 Zoals altijd op dit soort momenten speelt teveel door elkaar. Zolang ik me kan beperken tot één iets, liefst met een duidelijke prioriteit en de rest gedwee naar de achtergrond verdwijnt, is er niks aan het handje. Maar o wee, als alles en iedereen de ruimte krijgt en de krachten aan elkaar gewaagd blijken, dan is het hommeles. Eéntje moet eruit springen en dat zolang dat de rest in het kielzog kan worden afgehandeld. Zou het lukken, dat afhandelen mn, zou ik niet weten wat me overkomt. Dan zou een ruimte (of zou het energie zijn?) vrijkomen, die al meer dan een decennium verstopt zit, geblokkeerd is.

 Maar meer dan mogelijke toekomstmuziek is dit niet. Eerst die prioritering maar weer werkend zien te krijgen. Stapjes, stapjes, helaas steeds slechts stapjes.

Dubieus

 Tijdens de rondrit door het nwe thuisland een paar keer op een verloren moment proberen te achterhalen of ik gek was of dat de nwe camera een manco had. Daar toen niet uitputtend naar gezocht en ook na thuiskomst niet direct alles aan de kant geschoven om het probleem opgelost dan wel helder te krijgen. Vanochtend in alle rust de bijgevoegde beknopte gebruiksaanwijzing gescan op het mogelijke manco, de uitgebreide gebruiksaanwijzing op de website van Panasonic eenzelfde behandeling gegeven, het internet afgestruint, YT-flimpjes bekeken maar niks geen antwoorden. Geen vaker voorkomend probleem dus.

 Wat wil? De touchscreen-functie van de camera werkt niet meer. Heeft ie eerst wel gedaan maar ergens in de vakantieweek hield de functie het voorgezien en dat is bij een camera met zoveel functies onder een paar knoppen niet ideaal. Nu maak ik niet bepaald gebruik van alle mogelijkheden en zit de hele tijd aan de knoppen, maar toch.

 Dat wordt dus teruggaan. De kans dat het in een instelling zit, die ik over het hoofd zie, acht ik inmiddels verwaarloosbaar. De verkopers in de Altex zijn ook niet de grootste lichten, dus dat wordt terugsturen en wachten. Nu zit ik met een 'oude' camera, die steeds meer nukken begint te vertonen en een gloednwe, die al begint te haperen voordat er serieus gebruik van is gemaakt. En wat is oud? Maximaal iets van 8 of  9 jaar. Durf te wedden, dat mijn al vele jaren langer ongebruikte Nikon zonder problemen aan te zwengelen is. Maar waar krijg je de films nog??

Krimp

 Van die weken dat je er niet mee bezig bent, dat de dingen gesmeerd lijken te gaan en dan weer van die dagen, dat het lijkt alsof de voeten handmatig verplaatst moeten worden ... oud worden.

 Oud worden is ook, dat je geen papiergeld meer in je achterzak kunt stoppen. Deels te wijten aan de hedendaagse modellen in het jean's aanbod maar vooral toch aan het mechanisme van 'Meer buik, minder bil'. De kleren flubberen om je heen, waar je het niet wilt dat ze flubberen en zo fladderen je flappen uit je zak. Het is, dat je er een ander een plezier mee doet, maar handig is anders.

Sssssst

 Über den Wolken ... De stilte van een zondagmorgen. Een vliegtuig trekt voorbij op 10 km hoogte. Het gehijg van de honden komt en gaat. Vogeltjes laten zich horen en geklepper van de ooievaar(s) vanuit het dorp.

 De honden gaan liggen, het vliegtuig verlaat de gehoorsafstand, de vogels zwijgen en het geklepper stopt: Stilte. Enkel nog het gekraak van mijn grijze massa, die maar met moeite het plaatje weet te vangen.

Misplaatst

 Gisteren wilde het niet echt met de woordenstroom. Ik wilde wel, maar de woorden niet. Niet dat dat de reden was om half GeenStijl te kopiëren. Ook niet omdat het een taalkundig pareltje van een eyeopener was. Geen kunst om gaten in dat stuk te schieten, maar het had wel een paar elementen, waar ikzelf niet ver van de strekking af sta. Dat hele geschaam en het eenzijdig naar fouten zoeken in het doen en laten van de Westerse mens incl. z'n verre verleden, excuses die na 100'den jaren uitgesproken worden door mensen die er niks mee te maken hebben gehad tot aan minimaal de (bet-)overgrootouders toe slaat volkomen nergens op, compensatiebetalingen aan generaties die eerder van het geschiedenisverloop geprofiteerd hebben dan er nadeel van hebben ondervonden. Het is te gek voor woorden. Het heeft een gewicht gekregen dat de hedendaagse verhoudingen compleet scheef trekt.

 En dan die immigranten, de zg vluchtelingen. Zelfs als Afrika werkelijk in vuur en vlam zou staan en al die mannen in de bloei van hun leven een beetje met een geldige reden weglopen ipv op te komen voor hun land en/of regio, dan is en blijft Europa te klein voor het opvangen, laat staan als de rest van de wereld ook meent deze kant op te moeten komen. En dan heb ik het niet eens over handjes ophouden ipv uit de mouwen steken.

 Het is als met de zwerfhonden hier ter plekke. Zou ze graag allemaal een betere verzorging en meer aandacht willen geven. Fysiek stuit dat al gauw op grenzen. Financieel is het niet vol te houden. En dan heb je ook nog zoiets als buren en de rest van het dorp, die vast niet staan te juichen en me op de schouder slaan, als het aantal zwerfhonden hier in een mum van tijd van enkele naar tientallen, honderdtallen en meer klimt. Nog afgezien van het feit, dat dan de honden het hier voor het zeggen cq blaffen krijgen en niet de mens.

 Doe 'ns een beetje normaal en ben vooral veel strikter, anders blijven de krepeergevallen lijden onder de uitvreters.

Tegendraads

 Een reactie onder een GS-artikel (Totale HR-lul bij de politie: 'Agenten zijn racisten', 13 juli 2019) nav de open ontslagbrief in het NRC van de hand van een coach/adviseur die geen voet aan de grond kreeg bij de Nederlandse politie. Van Rossum trekt hier op de hem bekende wijze stevig van leer dwars tegen alle zg correctheid in. Lezenswaardig stuk, maar dat terzijde. In een reactie trekt iemand (met Angélica de Sancé als reaguurder's naam) de toestand naar een hoger, algemener vlak. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar het zou goed zijn, als dit soort geluiden niet tot de marge beperkt zouden blijven:

 Een ziek land waar manipulatie de democratie heeft vervangen.

 Mijn reactie past daarom onder vele topics. Klimaatonderwerpen, asielindustrie/immigratie/Zwarte-Piet-discussie en wegkijkgedrag maar ook politieke correctheid en schaamtecultuur. Die laatste twee zijn de pilaren van de linkse kerk. Ze zijn het gevolg van manipulatie van het denken om het linkse gedachtegoed langdurig de boventoon te laten voeren. Alles wordt aangegrepen om de blanke Nederlander een slecht gevoel over zichzelf te geven. Het gevaar vandaag de dag zijn de nazi’s die in Duitsland, waar anders, weer in opkomst zijn. Je zou ook kunnen vragen: ‘Hoe gevaarlijk is de opgedrongen multiculturele samenleving met in haar kielzog aanslagen, moorden, verkrachtingen en criminaliteit?’ De politie in Nederland is ook racistisch en te weinig inclusief. Ze zijn moslimfoob. Geen woord over de redenen waarom de moslims steeds minder populair zijn onder bijvoorbeeld moeders en hun kinderen in zwembaden. Om dit aansturen van hoe we moeten denken gestalte te kunnen geven, wordt elk artikel gebruikt. Zo ook dit topic over de politie.

 Enkele maanden geleden berichtte GeenStijl al over ja- en nee-knikkers in de NPO studio om kijkers te sturen in hun denken. Zodra linkse stokpaardjes werden aangeroerd, werd er uitbundig ja-geknikt: het standpunt was juist en een kijker diende dat te beseffen. Deze vorm van manipulatie komt uit de psychologie waar werd vastgesteld dat als iemand begint met krabben, anderen dat gedrag gaan volgen. Ook met geeuwen is iets dergelijks aan de hand, al geeuwen mensen vooral dan wanneer hen sympathieke mensen, beginnen met geeuwen.

 In Zweden hebben de socialisten al vele tientallen jaren de macht. Zweden is daarom ook het eerste land waar het politiek correcte denken is ingevoerd en de mensen gebukt gaan onder schaamte. Het middel om het zover te laten komen was en is manipulatie.

 Het politieke brainwashen gebeurt heel subtiel. Met voorbeelden zal ik dit aantonen.

 Omdat iedereen walgt van de gruwelen van IS, peinsde er nauwelijks iemand over om IS aanhangers weer toe te laten in Nederland. Langzaamaan kwamen de uitzonderingen. Allereerst kinderen. Dat de kinderen waar het om gaat gehersenspoeld zijn en eenmaal volwassen, voor enorme risico’s gaan zorgen, werd uit de berichtgeving weg gefilterd. Zachte heelmeesters in de VN en psychologen in Nederland vinden het inhumaan om kinderen en vrouwen achter te laten in Syrië en Irak. Door beelden te tonen van zieke en in armoede levende kinderen, worden de westerse zielen week gemaakt. IS wordt als slachtoffer getoond. Beelden van kinderen die mensen onthoofden, een wijsvinger in de lucht steken en met geweren rondlopen worden uiteraard niet getoond. Dat het werkt is duidelijk: inmiddels wordt er al een opvangcentrum voor IS kinderen ingericht.

 Onderdeel van het brainwashen is de reeds genoemde en in heel Europa sterk opkomende schaamtecultuur. Je bent gewoon niet goed bezig als je je niet schaamt. Je behoort je te schamen over het slavernijverleden, ook al is dat honderden jaren geleden. Als je blank bent, heb je gewoon automatisch een slavernijverleden en dat dwingt schaamte af. Racisme/fascisme en discriminatie kunnen we alleen uitbannen door juichend in te stemmen met massa-immigratie. Als je inwoner bent van een rijk land, heb je een grote ecologische footprint. Ook dat moet je tot schaamte dwingen. Zeker als je ook nog auto rijdt en al helemaal als je wel eens in een vliegtuig stapt. Je kunt dit oplossen door met de trein te gaan of een elektrische auto te kopen. Natuurlijk moet je van het gas af, een warmtepomp aanschaffen, zonnecellen op je dak plaatsen, stoppen met vlees eten en moet je doneren aan Greenpeace. Er zijn zelfs praatgroepen waarin je je schaamtegevoelens kunt uitspreken tussen lotgenoten. Schaamte ook over je volle vuilnisbak en als je kinderen neemt in een overvolle wereld. Het is beter om mensen uit andere, armere landen hierheen te laten komen dan dat wij ons ook nog eens voortplanten! Als je dat snapt, snap je ook waarom het zo verstandig is om IS aanhangers hierheen te halen.

 We behoren schaamte te voelen als anderen zich misdragen. Maar anders dan je wellicht denkt: zwembadterreur wordt veroorzaakt door meisjes in bikini. Niet door testosteronbommen zonder opvoeding en zonder respect voor vrouwen. Als blanke Nederlander behoor je inmiddels te weten dat de nieuwe Nederlanders een geheel eigen cultuur meebrengen die wij behoren te respecteren, anders ben je geen goede gastvrouw/gastheer. Aanpassen dus. In Noorwegen is er zelfs een minister die dit tot in het extreme doorvoert: hij zei dat we extra goed en aardig moesten zijn ten opzichte van moslims omdat er ooit een dag zou aanbreken waarop ze in de meerderheid zouden zijn. Hij hoopte dat ze onze goedheid zouden beantwoorden met de wederdienst geaccepteerd te worden, hoewel we dan tot een minderheidsgroepering behoren die zich van de islam moet bekeren of vertrekken.
Hier klinkt luider dan ooit de roep van ‘weg met ons en weg met onze cultuur.’

 Het vreemde van de schaamtecultuur is dat alleen blanke westerlingen uit rijke landen die schaamte moeten voelen. Immigranten die zich schuldig maken aan terreur, verkrachting, diefstal of geweld zijn altijd vooral zelf ook slachtoffer. Het echte slachtoffer wordt ontmoedigd aangifte te doen omdat het de bevolkingsgroep waartoe de dader behoort, in kwaad daglicht stelt. Daarom wordt etniciteit ook zo min mogelijk vermeld, tenzij het om een blanke westerling gaat. Die kan dan meteen gebruikt worden om aan te tonen dat criminaliteit geen monopolie van immigranten is, hoewel de moeilijk te verkrijgen misdaadcijfers aantonen dat de criminaliteit onder migranten honderden keren groter is dan die onder de autochtone bevolking.
 
 De schaamtecultuur zet minister Slob ertoe aan een radicaal-islamitische school waar de corruptie welig tiert, niet te sluiten. Voor de schone schijn wordt wel gevraagd aan het bestuur om af te treden. Het nieuwe bestuur zal zeker geleerd hebben van de fouten en zal voorkomen dat er in de toekomst ooit nog hen onwelgevallig nieuws naar buiten komt. Aan het gezicht van Slob zie je dat hij weet dat hij zo slap is als een vaatdoek en er niets zal veranderen maar hij kan zich behoeder van de islam noemen en dat betekent dat hij ondanks alles, toch aan de goede kant staat.\

 Dat kun je niet zeggen van Baudet en Wilders. Samen vertegenwoordigen ze zo’n 20 tot 25% van de kiezers maar behalve in Limburg, besturen ze nergens mee. 0 ministers, 0 Commissarissen van de Koning, 0 burgemeesters of wethouders. Nederlanders moeten zich schamen om op deze partijen te stemmen. Dat is voortdurend de boodschap. Wilders wordt zelfs politiek vervolgd. Voor Baudet is er straks een nieuwe aanpak bedacht. Het ontkennen van de klimaatverandering door toedoen van de mensen wordt als fakenews-verspreiding gezien en er zijn stemmen opgegaan bij GroenLinks om dat strafbaar te maken. Naast Wilders kan Baudet straks ook een goede advocaat gaan zoeken. Nee, niet Hiddema. Die wordt ook aangeklaagd.