Verstoring

 Morgen weer een bruiloftsfeest. Mag wat mij betreft het laatste feest deze zomer zijn. Behalve die idiote gewoonte om bij te dragen aan de kosten ben ik ook de voorspelbaarheid van eten, drank en muziek een beetje zat. Ws ook weer voor een groot deel dezelfde mensen bij elkaar aan tafel. Kortom herhaling en daar ligt in deze niet de kracht.

 Brasov bovendien, dus niet ff naar huis na het feest. Nacht of wat daar van resteert overblijven en meer of minder brak terug rijden op zondag. In afwachting van wat de honden van de binnenplaats en mn de borders gemaakt hebben. Wordt niet hun eerst nacht en ochtend alleen. Maar baldadigheid is gegarandeerd.

 De zondagmiddag om bij te komen en dan op maandag vol aan de slag met de werkruimte. Mooi voornemen. Zien of daar iets van terecht komt.

Aanvalsplan

 Miezerige dag. Uitstekend weer voor de tuin, ware het niet, dat die absoluut geen behoefte aan nog meer water heeft. Het is nog niet zo erg als vorig jaar, toen ik de neiging kreeg om sawa's aan te leggen in de tuin maar toch triest en treurig voor de tijd van het jaar.

 Desondanks vanalles gedaan en mn veel gekeken en bedacht. D'r zijn weinig klussen waar ik zo mee aan de slag kan. Om te beginnen moet voor de meesten klussen materiaal aangeschaft worden en wat minstens zo belangrijk is, is het feit dat zo ongeveer alles al het andere in de weg zit. De enige plek waar dat niet voor geldt is de uitbouw van de schuur, die als werk- en rommelhok bedoeld is. Die is volledig leeg en kan naar wens ingedeeld en ingeruimd worden, waardoor de was- en voorraadkelder èn het gastenhuis vrij zouden komen en de bal verder kan rollen. Tuinkamer inrichten, werkkamer van verhuisdozen bevrijden, boekenrek maken, etc. etc.

 Zodoende vandaag een paar maal tegen de deurstijl aan geleund gestaan van het toekomstig 'atelier' en me een voorstelling van zaken proberen te maken. Een werkbank over de gehele lengte van de tegenover de ingang gelegen blinde muur wordt het pièce de resistance. Verder opbergruimte voor het gereedschap. Liefst hangend voor het grijpen en geen gezoek in lades, al zal dat laatste gezien de hoeveelheid gereedschap niet geheel te voorkomen zijn. En tenslotte iets voor al die potjes, doosjes en ander soortige verpakkingen vol met schroeven, moeren, spijkers, ringetjes, pluggen, haken, kroonsteentjes, etc. en alles in grote variaties van lengte, dikte, grootte en materiaalverschillen. Moet een genot zijn als alles zijn plek heeft. Is sinds de OudeGracht niet meer het geval geweest.

 Tijdens de denk- en bezinkmomenten het afvalhout gesorteerd en indien mogelijk in aanmaakhoutjesformaat gehakt. Zelfs zoiets stoms als vuurmaken voor de lol maar ook om op te ruimen is in dit weer niet echt mogelijk.

Tweevoud

 Rust en ruimte zijn geloof ik wel de twee nagestreefde kernwaarden in mijn bestaan. Nooit de nabijheid van anderen nagestreeft of net zo massaal dat het weer anoniem wordt. Geen liefhebber van gezelschappen, geen teamspeler al vanaf half twintig in huizen geleefd waar voor veel meer mensen plaats was dan feitelijk aanwezig. Altijd al de voorkeur gehad voor de (kleine) uurtjes als alle drukte voorbij is en stilte overheerst. Etc.

 Ik weet  niet of ik kan zeggen, dat in Coves alles bij elkaar komt. Lijkt me teveel eer. Maar het is er hier ook zeker niet op achteruit gegaan. Ruime woonplek, grote tuin, een dorp verscholen in een dal, akkers, weiden en bos als wijdere omtrek. Mensen die me niet of nauwelijks verstaan (en omgekeerd) en mij dus nauwelijks lastig vallen. Vrijwel geen verplichtingen en zonder rare bokkensprongen de mogelijkheid om te doen en laten wat ik wil.

 Mooi, dat ik het me weer weet te realiseren. Zou de rust moeten stabiliseren. De stroomversnellingen zijn gepasseerd, tijd om te dobberen.

Rustgevend

 Na de ochtendronde met de honden de tuin in lopen en met voldoening aanschouwen wat allemaal gedaan is. Nog wel zien dat er dingen af te maken zijn (over nw aanpakken maar te zwijgen) maar niet met een gevoel van dwang dat je aan de slag moet. Heerlijk!

Scores

 Het ultieme streven of domweg aangekomen? Dat laatste zou wel aardig zijn. De streeftijd is tenslotte voor het grootste deel verbruikt. Zo af en toe betrap ik me op gedachten als "Wat was het beste dit of dat in mijn leven?" D'r is best een hoop om uit te kiezen, maar de pareltjes zijn in feite bekend vanaf het moment, dat je ze meegemaakt hebt. En dat zijn er, parels eigen, niet zoveel. En het heeft allemaal met 'weg zijn' en meestal met vakantie te maken.

 Heel even heeft het ook gegolden voor woonplekken als aan de OudeGracht in Utrecht of op LpM in Le Chalard maar die momenten heb de tand des tijds niet doorstaan. Niet herinnering-proof. Opgegaan in de normaliteit.

 Hoelang nog en dan de dingen 'voor de laatste keer' doen? Nog een keer Rome, Barcelona, wie weet de Maldives, Parijs natuurlijk maar dan moet ik echt zo ongeveer op het sterfbed liggen en sinds afgelopen Kerst ook Praag, maar dan een keertje in de zomer. Nee, de pareltjes laat ik hierbij ff buiten beschouwing. Pareltjes moet je koesteren en niet herontdekken. Korcula een paar jaar geleden was een groot risico, dat goed heeft uitgepakt. De plek is weliswaar deels genormaliseerd maar niet z'n charme ontnomen om van de extra's maar te zwijgen. In feite toegankelijk gemaakt zonder afbreuk te doen aan de meerwaarde, tenminste niet helemaal.

Ultiem?

 Als alles kent ook rust zijn soorten en maten. Vanochtend in zo'n versie terecht gekomen, waar ik niet zo vaak in verblijf. Schijnbaar is er in de tuin een soort finish bereikt. Had ik gisterochtend nog iets van 'Ik moet, ik moet' is er nu mn voldoening over het gedaan zijn. Na een hoop geren en gedoe zit je eindelijk op het terras van je hotel in de plaats van bestemming. Een zucht van verlichting ontglipt je onbedoeld. Twee, drie, vier weken en liefst nog langer geen standaard geëikel aan je kop. Niks moet meer, niks hoeft meer. Een hoop kan, mocht je willen. Zelfs de koffer blijft de eerste twee-drie dagen ongeopend staan, waar het personeel het ding heeft neergezet. Flaneerstemming. Grottammare. Pantoffelen. Dit vast weten te houden en dan toch lekker bezig blijven, dat zou een soort staat van perfectie zijn.

Verschilletje

 Gezeten achter de Pc schiet ik bijna in de stress. D'r is nog zoveel te doen. Daar had ik vanavond in de tuin geen last van. Mijn hoofd was nergens mee bezig. Mijn handen trokken voeren, verdeelden zaad en strooiden potgrond. Wat is het toch een weldadige bezigheid het geklooi in de tuin. Je schept mogelijkheden, wacht af, geniet van het groeien en later de opbrengst en doet waar nodig de dingen een keertje over.

 Het is tot op zekere hoogte vergelijkbaar met het truckergedoe. Een zeer doelgerichte focus, die je de vrijheid geeft, om ff met een hoop dingen niet bezig te zijn

Aangekomen?

 Aangename dag beleefd. Geen druppel regen gezien of gevoeld. De was is blijven liggen, daarvoor is de tuin een perceel opgeschoten. Onverwacht. Ik zou 'ongekend' willen kunnen zeggen, maar volgens mij slaat dat nergens op. Geschoond,  losgewerkt, opgehoogd, ingezaaid. Wat kan een tuinman's hart nog meer sneller laten kloppen?

 Vijf percelen schoon èn in gebruik. Waar ik vorig jaar dacht de slag definitief te verliezen, is er nu weer hoop, dat ik het voordeel naar mijn kant weet te trekken. Zes en zeven liggen deels bewerkt te wachten op de afronding. Dan evenaar ik 2015, als ik mezelf niet voor de gek houd. Meer is mogelijk, maar laat ik niet op de resultaten vooruit lopen.

 Nu ook weer niet doorslaan. De tuin is niet alles. Tijd om mijn blik een andere kant op te draaien. De tuin kan nu aansluiten bij de was, afwas, opruimen en schoonmaken. Waar tackle ik het klusgebeuren op een manier dat ballen aan het rollen geraken? Het werkhok inrichten? Het gastenhuis aanpakken? Mariana's tuinkamer? Iets in die richting. Misschien wel een combinatie. Het kleinere grut binnenshuis kan wachten. En ik moet nog iets met houthakken, meubels restaureren, de tuin omheinen, iets met het wegwerken van de lelijke muur van de buren. Tja, waar is dat juiste beginpunt?

Benoemen

 Is het nou altijd zo geweest of zitten ze nu gewoon een beetje te klooien? Een hele dag prachtig weer en rond middernacht een gigantische onweersbui zou ik toch geen regenachtige dag willen noemen. Ook vandaag hebben ze regen voorspeld. Eerst al vanaf negen uur en nu vanaf 14 uur en dan zo ongeveer door tot morgenochtend. De lucht is ondertussen nog steeds blauw en de bewolking licht.

 Ik vind het best, dat het niet regent, maar een weerbericht is er om je planning een beetje op af te stellen en dat werkt momenteel voor geen meter. Misschien is Weeronline.nl niet de beste site om het weer in Roemenië te volgen, maar dan is er wel wat veranderd tov de afgelopen 2-3 jaar. Waar de lokale weerboer vaak met uitersten kwam aanzetten, was Weeronline subtieler en had het vaak genoeg bij het recht eind. Dat is nu toch al weken niet het geval.

 Hup, weer de tuin in. Met een beetje geluk kan ik er op deze manier voor het weekeinde een punt achter zetten. Achter de overheersende prioriteit, niet achter het werk. Dat blijft een doorlopende bezigheid, maar op een lager pitje.

Onbevattelijk

 Gaat het het volledige failliet van het Nederlandse rechtspraaksysteem worden of wordt er eindelijk eens vanuit het slachtoffer en de nabestaanden gedacht ipv rekening gehouden met de dader? Panhuis die Anne Faber op z'n geweten zou hebben, als hij een geweten gehad had, wil strafvermindering omdat hij niet netjes gearresteerd is en sindsdien bij tennis z'n backhand niet meer echt kan gebruiken ... Als ik het niet op meerdere plaatsen had gelezen, zou ik denken dat iemand een macabere grap met me probeert uit te halen.

 Een slachtoffer dusdanig verminken dat haar vader haar enige dagen later, als ze gevonden is, nauwelijks herkent en dan het lef hebben om te klagen over een gebroken schouder, omdat de arrestatie niet met fluwelen handschoenen is uitgevoerd?? Hoe krijg je het uit je strot? Dat geldt mn voor de dader maar in mindere mate ook voor zijn advocaten. Snap ook niet, dat er types te vinden zijn, die zo iemand met z'n verdediging willen bijstaan.

 De eerste veroordeling van 28 jaar vind hij onmenselijk ... Dan zou hij zich van kant maken. Hoeveel mensen zullen dan denken "Oooo, dan doen we snel een paar jaar minder!"? Laat hij zich aub van kant maken en snel ook. 28 jaar is echt te lang, niet voor de persoon maar voor de kosten, die dat met zich meebrengt voor de maatschappij.

Mikpunt

 Het leuke van die bouwafvalemmer is dat die niet altijd direct in de buurt staat en ik dan de brokken baksteen of dakpan van een afstand in de emmer probeer te gooien. Het lukt me vrijwel altijd om het afval in de emmer te mikken, ongeacht de hoek waaronder of de nonchalance waarmee ik gooi. Volgens mij is een goede driepunt-gooier aan mij verloren gegaan. Ik hoor nu een bulderende lach vanuit Amerfoort deze kant op rollen.

 Het is jammer, dat je voor die driepunters basketbal moet spelen. Zo'n spel dat je met anderen tegen weer anderen speelt. Een teamsport. Niet mijn soort spel. Doe mij maar een tegen een en het liefst dan tegen mezelf. Wat dat betreft kom ik met die baksteenbrokken in de tuin een heel eind. Helaas ben ik zelf niet zoiets iemand die voor iedere scheet applaudiseert, Die waardering, ik loop er niet van over, geef ik toe, mis ik op dat soort momenten toch wel een beetje.

 Bij een perfecte levering over lange afstand (zijstraatje ...) wil ik nog wel eens een dansje maken, maar omdat nou in de tuin te doen, bij iedere steen die in de emmer terecht komt ... Laat ik zeggen, dat dan niet zoveel terecht komt van het werk, waar ik mee bezig was.

Doorgezet

 Na het nodige getwijfel (èn de afwas) eind van de middag alsnog de tuin in gegaan. Na de speed-diagnostiek van gisteren schijnbar niet helemaal overtuigd van de conclusies. Maar om er nu nog een fobie bij te regelen, waar ik nog steeds bezig ben om puin te ruimen van wat me in die categorie ongevraagd op mijn bord is gedropt? Nee, dank je. Bovendien zonde van de onverwachts mooie namiddag en later ook begin van de avond.

 Met voldoende water achter de hand een aardig eind van een reeds bewerkt perceeltje opgeschoond van het onkruid, dat het stuk grond inmiddels alweer compleet bedekt had. Zou het een mnd geleden zijn geweest, dat ik hier met spitten en omkeren van de grond bezig ben geweest? Zoiets. Het zal niet veel later zijn geweest maar ook geen weken eerder. Het ongewenste groen kent variëteiten, die je bijna ziet groeien.

 Mijn eigen afvalscheidingssysteem onder handbereik gezet en aan de slag gegaan. Een emmer voor het onschuldige onkruid, een emmer voor de wortelvermenigvuldigers, een emmer voor het bouwafval wat in de grond zit en een emmer voor de regelmatig opduikende glasscherven. Die laatste emmer is inmiddels, na iets van twee jaar, half vol. Het bouwpuin levert met regelmaat een volle emmer op. De wortelzooi gaat in een vat in de hoop, dat temperatuur en rot het zooitje onschadelijk maakt en de rest gewoon direct op de composthoop.

 Dit stukje nog schonen en nog een klein stukje van een ander perceeltje omkeren en de tuin kan in onderhoudsstand. Weg van de eerste plaats op de prioriteitenlijst. Tijd voor het klussen, voordat de klok alweer verzet wordt.

B(l)oeiend

 De orichee stoomt ondertussen aardig door met het produceren van bloemen. Vijf open, een zesde op springen en nog 4 of 5 knoppen te gaan. Echt mooi kan ik de bloemen niet vinden. Ingenieus zijn ze., maar dat heb ik misschien al eens geschreven. Bovendien, als je zoiets koopt staan ze netjes rechtop, soort van in het gelid. Daar is nu geen sprake van. Het zijn drie bloemstrengen en die kronkelen door elkaar heen. Vooralsnog weet iedere bloem een eigen plekje op te eisen, dat wel.

 Het is wel lang wachten, maar dat geldt natuurlijk voor meer planten, die maar 1x pj bloeien. De combi 'aantrekkelijk groen en regelmatig bloeiend' bestaat die? Eigenlijk interesseren me planten, die er alleen voor de bloem zijn, niet zo om mee bezig te zijn. Als je het resultaat van het groeiproces kunt eten, geeft me dat meer voldoening. Niet dat ik iets tegen bloemen heb. Integendeel, maar die koop je, daar stop je geen mndn werk in om ze vervolgens te zien verwelken.

 Ook in de tuin zullen ze komen, die bloemen, maar in alles is het een sluitpost, die er daardoor met regelmaat of eigenlijk ieder jaar weer, bij inschiet. Als het zo doorgaat ook dit jaar weer.

Lering?

 Laat op en met de ervaring van gisteravond nog kakelvers in het geheugen twijfel ik of verdergaan in de tuin een slim idee is. Ik had er vandaag tegen zessen naast moeten staan. Op dat tijdstip had ik nog geen weet van de werkelijkheid. Dat is dan voor de rest van de zomer. Bij serieuze werkzaamheden zal het òf vroeg in de ochtend moeten gebeuren of aan het begin van de avond. Geen bijzonder inzicht. Oude koek. Het gaat alleen om het moment van de switch. Dat is dus nu (gepasseerd).

 Dus maar een pas op de plaats, denk ik, en (tegen beter weten in?) hopen dat het onweer Coves mijdt vanavond. Afwas, was, de huishoudblues kan wel weer een deuntje gebruiken. Misschien dat ik met de afwas mijn handen weer schoon weet te krijgen. Ik lijk wel een boer of automonteur.

Uitgeteld

 Ik was al finaal door mijn hoeven gezakt, maar mijn fysiek liet het daar niet bij zitten. In bed geploft terwijl een koude rilling door me heen trok. Bad vergeten. Uur later wakker, badend in het zweet. Dat scenario herhaalde zich nog een keer of twee. Zovaak heb ik dat niet nodig om mijn fantasie uit zijn voegen te laten barsten. Raar gevoel in mijn lijf en voor mijn gevoel al bijna dood en begraven.

 Gelukkig relativeer ik net zo snel, als ik op hol sla. Na het wegstrepen van een foute maagvulling bleef wonderlijker wijze eigenlijk maar één mogelijkheid over: zonnesteek! Een kleintje maar, maar toch. Te weinig vocht tot me genomen en of het nou 'te' was, weet ik niet, maar weinig in elk geval. Anderhalve ltr compenseert niet 7-8 uur zweten. En dan niet met een cocktail onder een parasol op een ligbed genietend van de niet-passende vetrolletjes in de passerende bikini's maar druk doende in de tuin.

 Nooit eerder gehad. Nooit mee bezig geweest behalve tijdens de zg ezelstoer op Korcula, toen ik uren heb lopen zweten naast de ezel waarop Mariana op zat. Toen is de mogelijkheid me wel door het hoofd gegaan, hoewel de mogelijkheid van het verzaken van het hart de meest aandacht opeiste. Op de terugweg, met nog meer schaduwloze stukken, een zakdoek geknoopt voor op mijn hoofd en daar met regelmaat water over gegoten. Ik had het toen echt te doen met mijn cardioloog.

 Een koude douche leek me gisteravond echter een beetje overdreven, Ff gecheckt of de fles water naast het bed nog voldoende gevuld was, me omgedraaid en in een diepe nachtrust verzonken. Een nachtrust waarin deels in een trage camerabeweging eindeloze netjes bewerkte velden aan mijn geestesoog voorbij trokken. Tuinstress?

Uitgewerkt

 Bad - bed. Veel meer zit er nu inschattend niet in. Op mijn tandvlees uit de tuin gekropen en nu zien om over de rand van het bad te geraken. Niet de werkelijke toestand maar de gevoelsmatige invulling. En onkruid kan ik ff niet meer zien. Wat mij betreft mag het een dagje regenen. Niet dat de tuin daar behoefte aan heeft. De behoeftige ben ik.

 Ik zou nog weleens op mijn wenken bediend kunnen worden, want het weer wordt er niet stabieler op. Onweer hangt in de lucht en dat blijft nog wel ff zo. Veertien dagen regen met onweer of meer onweer met regen en dat wil wel. Dat is dan weer 'overdaad schaadt'. 'Een dagje' had ik het over. Het schiet niet op zo. Ik had vandaag niet voor 10 moeten werken, ik had er vandaag 10 moeten laten werken.

 In feite heeft de tuin al 2-4  weken achterstand en het ziet er naar uit, dat die achterstand voorlopig niet ingelopen gaat worden. Integendeel.

Tuinkunde

 Minder mooie dag, maar uitstekend tuinwerkweer. Droog en sluierbewolking om het branden van de zon te elimineren. Kan ik mijn kruinbeschermer binnen laten. Het laatste stukje tunnel schonen en mn opvullen. Daar moet over ruim een meter tunnelbreed tot bijna 40 centimer aan aarde bij om de afloop naar het water, dat in het looppad staat, recht te trekken en de tunnel over de hele lengte bruikbaar te maken. Scheelt iets van 10 stokken, verdeeld over 4 rijen.

 Stokken tussen aanhalingstekens, want het zijn van die in een spiraal gedraaide en uitgetrokken metalen dingen. Hoe moet je die noemen? Voor staven zijn ze te dun. Voor pijpen ontbreekt de holle binnenkant. Spijlen dan? Lijkt me niet, want ze zitten nergens is. Stangen? Dekt de lading ook niet. Laat maar zitten.

 Als dat klaar is, zit ik op 56 tomatenplanten, die me ergens in augustus-september heel veel werk moeten gaan bezorgen. Tomatensap mn maar ook puree. Tot die tijd is het natuurlijk gewoon smullen van wat al wat sneller rijp is dan de grote bulk. Dat is een beetje het enige nadeel van de tuin. Het duurt ff voordat het oogsten kan beginnen, en als het dan zover is, wordt je bijna bedolven.

Stemming

 Hmmm. Een hoop verschoven, weinig veranderd. Ietsie, pietsie meer eurokritischere graaiers in het parlement maar het blijft duidelijk pro-Europa. En met een zwaardere stem van de 'Groenen' worden de Europabreed door de strot gedouwde plannen hooguit nog een tikkeltje wilder .... amigo. Op naar de volgende vijf jaar geld verspillen met misschien net wat andere accenten. Mag hopen, dat ik te negatief ben.

Grondwerk

 Tien uur. Donker. Net binnen. Kijk, dat zijn ouderwetse buitendagen. Morgen nog, en dat hoeft niet zo'n uitputtende dag te zijn, en ik heb niet alleen zes perceeltjes voor gebruik in de tuin, maar ook alle zes schoon èn in gebruik. Heerlijke bezigheid is het.  De tunnel is nu voor 90% gevuld, een 'proefveld' met stro bedekt en anderhalf veldje ontdaan van onkruid.

 Water en onkruid, de beide uitdagingen in deze tuin. Ik moet me met regelmaat er aan herinneren, dat het dit jaar mn gaat om in orde maken en schoon houden. Wat er in gaat en staat en wat het oplevert is meegenomen, maar niet de prioriteit waar het om gaat. Volgend jaar is het vormgeven en vervolgens kan het stokje van de prioriteit naar de productie en dan mn de variatie daarin.

 Het is werk met/voor lange adem, adem cq tijd die ik voor mijn gevoel niet meer heb. Ik moet er maar niet teveel bij stilstaan en vooral die einder in het oog blijven houden. Ergens daar achter, ver weg maar met een beetje geluk wel bereikbaar.

Racen

 De tuin ff voor gezien gehouden. Monaco wacht. F1. De enige reden waar ik een Tv voor zou aanschaffen en dan niet vanwege het Max-effect maar simpelweg voor het haast hypnotiserende effect van de door het beeld zoevende auto's. Wie er nou wint maakt me eerlijk gezegd niet zoveel uit. Ook de hele discussies over de verschillende circuits, nu bijv. Zandvoort weer als herintreder, gaan langs me heen. Er zou wat meer spektakel mogen zijn, maar dat is nu vooral, omdat ik het via oa Twitter volgt. Als er niks bijzonders gebeurt, verschijnen er ook geen berichtjes. En wachten, ach, wat zal ik daar over zeggen. Maar als je beeld hebt, en soms vind ik zo'n 'stream', dan maakt dat in feite niks uit.

Tuinweer

 Na 'Das Wort zum Sontag', waar ik eerst maar een nachtje over heb geslapen, nu verder met wat eindelijk een beetje een dag lijkt te worden, zoals de dagen zouden moeten zijn in deze tijd van het jaar. Kortom niks de lanen op maar de tuin in .... na de koffie. De mais piept in de velden al 5 centimeter boven de grond maar niet in mijn tuin, daar moet ie nog de grond in en niet alleen de mais. Ik ben nog lang niet aan uitsluitend schoffelen toe.

Punt!

 Soms heb je van die momenten dat je het (ook?) niet meer weet. Borderless, Feynman, etc. Het is natturlijk deels een kwestie van hoe je de feiten husselt. Maar dat geld/macht, nee niet zozeer macht, de grote drijfveer is bij zoiets als die ongecontroleerde zg vluchtelingenstroom, lijkt me geen punt van discussie. En dan niet alleen voor de mensensmokkelaars zelf, maar voor de hele daarop gebaseerde 'industrie'. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen of nee, meer ergens er tussenin. De vrg is aan welke kant van het midden?

 Iets zegt me dat de jubel-en lulverhalen over de noodzaak van de immigratie door mensen die in hun dagelijkse leven nooit iets van de consequenties van dat hele circus zullen meemaken, minder geloofwaardig overkomt, dan de manier waarop in de Borderless documantaire de feiten aaneen geregen worden. Die dame had dat ook gewoon niet kunnen doen. Ze wordt er niet beter of slechter van.

 In die hele anderhalf uur film met in feite weinig nieuws maar daarom niet minder schokkend is het verhaal van de Turkse boer het meest treffend voor wat betreft de consequenties van die hele stroom van zg vluchtelingen richting Europa twee jaar geleden. Zat heel Europa krokedillentranen te plengen over een of andere dode peuter ergens op de vloedlijn, waarvoor ze z'n vader gewoon hadden moeten veroordelen!, werd ondertussen het dagelijkse leven van vele mensen, die er helemaal niks mee te maken hadden, onmogelijk gemaakt.

 Waarom niet direct tegengas gegeven??? En waarom gebeurt dat nog steeds niet? Het is hier geen Paradijs en zal het ook nooit worden, zeker niet als je van buiten af komt, niet bereidt bent zo ongeveer alles te accepteren en te werken voor een of twee generaties na jou. En als je dan sowieso al duizenden euro's te spenderen hebt, gebruik die om er ter plaatse in het land van vertrek iets van te bakken ipv een zinloze en deels gevaarlijke trip te maken. Een stuk efficienter zowel qua geld, tijd als energie. Waarom dat "Wir schaffen das!" Wat? Onze eigen ondergang? O, vast wel en daar hebben we al die overbodige immigranten niet voor nodig.

 Het is makkelijk mooie woorden de wereld in te gooien en/of besluiten nemen als je letterlijk en figuurlijk mijlenver van de consequenties verwijderd bent en zult blijven. Zo iemand als Rutte verwijdert zich alleen maar meer van de modder waar hij in zou moeten staan om de ellende, die zijn beslissingen regelmatig veroorzaken, aan den lijve te ondervinden. Het zijn niet middelbare scholieren, die je tot een maatschappelijke stage moet verplichten. (Is dat idee alweer van de baan?). Het zijn de bestuurders en beleidspipo's, die verplicht één dag per week 'in het veld' aan de slag zouden moeten op de onderste treden van het systeem. Dan zou er minder onzin geregeld worden.

Zoektocht

 Zaterdag. Grijs, niet grauw. Weekeinde. Prompt gebeurt er niks meer in de wereld. Ik wacht op de column van Youp. Het wordt tijd, dat hij er weer eentje maakt die me laat (glim)lachen. De laatste paar weken is het het steeds net weer niet, tenminste niet de column als geheel. Van de VK hoef ik het ook niet te hebben, die had weinig te melden vandaag. Die hebben onlangs trouwens het omzeilen van de betaalmuur iets omslachtiger gemaakt, maar nog steeds niet onmogelijk. Met een schone cookieslei mag je iedere keer weer opnw 7 artikelen lezen, voordat de digitale afsluitklep dichtklapt. Nou, dat is bij de tegenwoordige inhoud bijna een week vrijspel bij het volgens van de actualiteit. Mij hoor je nog steeds niet klagen.

 Qua wereld in nieuwskoppen is Nu.nl in feite meer dan genoeg, maar het zou toch leuk zijn om af en toe dingen te lezen die weinig met de actualiteit te maken hebben maar wel interessant zijn om door te nemen. Dat is eigenlijk alleen nog bij de FAS het geval. De enige echte krant van papier en inkt, die hier nog in huis komt. Nrc trekt niet. Trouw ... alleen het idee al. Joop.nl is het niet en ook van ThePostOnline word ik niet warm. Fok.nl is niet om door te komen. Nos.nl voegt niks toe. AD en Telegraaf is alleen geschikt voor momenten met zon, zee en zand. Ik zoek maar wordt niet enthousiast.

 Weet je wat. Ik stort me in het boodschappen doen. Gisteren al bedacht vanwege het weer lijkt het me nog steeds de meest zinvolle besteding van deze zaterdag. Het is niet zozeer voor de koelkasten alswel voor het hondenvoer van belang en voor de rest gewoon om uitgebreid het idee te hebben iets te doen terwijl je geen ruk uitvoert. Heerlijk is dat. Soort van terrashangen maar dan bewegend achter het winkelwagentje.

Zinloosheid?

 De nachtelijke rust van een weekje geleden is nog niet teruggekeerd. Niet hard genoeg gewerkt? Blijkbaar, want ook in mijn droomwereld vannacht lopen verbouwen en renoveren. Groot huis, hele nieuwe bovenverdiepeing erop gezet incl. een dak met een constructie, waar de versie van de Notre Dame bij in het niet zou vallen als ie niet onlangs verbrand zou zijn. Huis verkocht (dat is het wensgedeeelte van de droom, denk ik) en dan de nwe eigenaar als eerste alles zien slopen, wat ik er met trots en moeite op heb gezet/laten zetten.

 Misschien is het een idee om zoals bijv. bij CNN onder het droombeeld een tekstregel door het beeld te laten schuiven met een verklaring voor wat net in het erboven getoonde beeld voorbij is gekomen. Dan zou je er nog iets mee kunnen. Nu ff verwonderd liggen denken òf en wat ik er mee zou kunnen, me omgedraaid en verder geslapen.

Stoep

 Heerlijk gelopen met de honden op het vertrek uit en de aankomst in het dorp na. Er struint al dagen een loopse teef rond aan het begin van het dorp. Dat betekent, dat je aan de mannetjes geen kind hebt, tenzij ze zich als concurrent beschouwen en dan kan er zelfs bloed vloeien maar in elk geval een klereherrie ontstaan. Mijn gezusters menen zich helaas ook tegen die toestand aan te moeten bemoeien mn Rosa, die toch al tegen alles en iedereen tekeer meent te moeten gaan. En mij dan bij correctie quasi-onschuldig aankijkt.

 Op de terugweg dus een gewaarschuwd man en met een boog voorbij de loopse teef gegaan. Stom dier kwam naar ons toe. Maar oké, er langs gekomen over het trottoir aan de rechterkant van de weg. Geen ongewone route trouwens. Nadeel is, dat die direct langs de deuren en poorten gaat van de huizen aan die kant. Komt daar iemand naar buiten, zie je dat niet aankomen, dank de haast hermetisch afgesloten straatzijde van de grondstukken met bebouwing.

 Bij een van die poort/deuren hoorde ik stemmen in het voorbij gaan. Daar werkt een oudere zigeunervrouw in de tuin van een vrouw, die zich in alles duidelijk beter voelt dan de rest van het dorp. Die zigeunervrouw (en soms ook haar niet meer zo jonge dochter) heeft het niet zo op honden groter dan een teckel. Blijft altijd wachten als ze me ergens ziet aankomen tot ik voor haar 'geen gevaar' meer ben. Blijkbaar wilde die net de straat op stappen en bedacht ze zich. Daarop schoot het raam open en kwam er gekrijs achter me aan. Ik was de poort inmiddels gepasseerd. Of niet meer meer over 'haar' trottoir wilde wilde lopen ...

 Lijkt Nederland wel, als je iets niet zint, maak je er een verbod van. Itt het conflict met de barmeneer, die een gewoonterecht probeerde te ontkennen, is het trottoir toch echt publieke ruimte èn verkeerstechnisch een verplichte route voor voetgangers. Ook met honden. Ze heeft het al eens eerder geprobeerd, toen de honden hun drol nog niet tot in het veld wisten op te houden. Daar had ik begrip voor. Dat begrip is er nu niet. Op naar een volgende dorpse confrontatie???

Wereldvreemd

 Onder welke steen leef je of in welke waanwereld, als je vindt, dat 'Timmermans wat te vertellen heeft'?? Vertellen kun je in soorten en maten. Bijv. Sprookjes, Sf, Horror, Dectectives, Thrillers, Fictie romantisch en/of dramatisch en natuurlijk non-fictie vanuit elke denkbare invalshoek. En ws een 'etc.'. Fransje zit meer in de categorie lulverhalen. Van die Middeleeuwse marskramers die paardenzeik als wondermiddel tegen alle denkbare kwalen wisten te verkopen. Menigeen is besmeurd met pek en veren de stadsmuur voorbij gedragen en in de berm beland. Dat zou met deze blaaskaak ook moeten gebeuren en niet alleen met hem. Het zou druk kunnen worden in de berm buiten Brussel.

'Buitje'

 Het voordeel van een tomatentunnel blijft niet beperkt tot het voorkomen van de beruchte schimmelrot agv nattigheid, het maakt ook mogelijk om bezig te zijn als het regent. Straks bijv. het continu noodzakelijk 'dieven' en nu moest er nog gespit worden. Maar het ging me toch weer tekeer, dat ik meer heb staan kijken en afwachten dan met mijn gespit bezig te zijn.

 Het leek wel op een pakslaag. Het begon met een bliksemflits en gedonder. Eenmaal, daarna enkel nog water, maar met een kracht die bewondering afdwong. Dat heb je toch minder, als je in de keuken staat met een echt dak boven je hoofd ipv een velletje plastic. Hoeveel water de dorpstraat ook naar beneden komt. De rivier was er in de tuin ook, niet straatbreed, maar een kleine meter van schuur naar het achter de tuin gelegen weiland verbaasde me desondanks. Tja, het water in de grond moet ergens vandaan komen. In het weiland achter de tuin staat inmiddels op plekken alweer meerdere tientallen centimeters water. Drainaige van (èn opgehoogde bedden in) de tuin is geen discussie-onderwerp meer.

 Het werk uiteindelijk wel afgemaakt. De tweede helft planten kan dus straks ook vrij wortelen. Geen zin meer in vandaag. Niet dat het zoveel werk was geweest. Meer een kwestie dat er voor de rest niks gedaan kon worden vanwege de plensbui. Morgen echt boodschappenweer en dan twee dagen buitenweer. Mag hopen dat dat laatste werkelijk klopt.

PvdAfschuw

 Mag hopen dat het resultaat van de verkiezingen van gisteren geen indicatie is voor wat de rest van Europa gaat doen. Winst voor de PvdA dank het geschmier van Frans de onnozele hals en kontenkruiper. De Eurocraat ten voeten uit. Te dom om te poepen en dan denken alles beter te weten. Gaan we straks van ongeïnteresseerd wandelend drankorgel naar lopend reclamebord voor domheid en vetzucht. Hoe was het ook weer? Je krijgt wat je verdient. Wat dat betreft zou erger ook nog niet zo verwonderlijk zijn.

 En dan het geld wat dat rondtrekkend circus kost, de belastingvrije verdiensten, de rijkelijke vergoedingen, de miljarden die letterlijk verdwijnen zonder dat iemand weet waarheen of waaraan ze besteed zijn en het geld dat in de zakken terecht komt, die dat helemaal niet nodig hebben. En er is ongetwijfeld meer wat voor geen meter werkt. De hand met de vingers waarop je de positieve punten kunt tellen mag rustig van een oudwerknemer van een houtzagerij zijn. Aan vijf kom je zeker weten niet toe.

 Dit gaat gewoon een keer goed mis, mag hopen dat dat een eind na onze tijd is. Genoeg gedoe in mijn leven gehad, geen behoefte om de ellende van het ineenstorten van een aan grootheidswaan lijdende bureaucratisch moloch mee te maken. Sta ik straks mijn tomatenplanten niet uit hobby maar uit noodzaak te koesteren.

Opstartfase

 Ben ik nou duf, omdat ik langer in bed heb gelegen, of heb ik langer in bed gelegen, omdat ik zo duf ben? Tja, ik heb zo mijn vermoedens en twijfels. Ondertussen bloederige wraakpartijen weten te ontlopen en onderdeel geweest van een reddingsteam met bovenmenselijke mogelijkheden voor het redden van minder voorziene exemplaren. Tegen de droomwereld kan de werkelijkheid voor een meter op. Of ik die droomwereld in werkelijkheid zou willen beleven is een tweede. Zou van mijn nagestreefde rust in elk geval weinig terecht komen. Tom Cruise steekt er met z'n Mission impossible versies maar bleekjes bij af .

 Kortom, voorlopig weer mijn portie onwerkelijke live-action gehad, kan ik me aan de banalere kanten van het leven wijden. De was wacht. Eerst de tijd voor mijn koffie. Alles netjes op z'n tijd. De rest van de dag was op regen gebaseerd maar die laat het voorlopig afweten. Had bijv. met Mopke naar de dierenarts willen gaan om de hechtingen te laten verwijderen. Die klus heeft ze inmiddels zelf geklaard. Die noodzaak is vervallen. Volgende week voor de jaarlijkse vaccinaties en dan zou het gedaan moeten zijn met het dierenartsbezoek op drie jaarlijkse ritjes voor de vaccinaties na. Afkloppen, rap en hard!

 Ik ga 'te water' en zie wel waar ik met de dag strandt. Koken, bakken, poetsen, afwassen, wassen, tuinieren, boodschappen doen en klussen, het behoort allemaal tot mijn ongekende mogelijkheden.

Doorgaand

 Door de dag heen gewerkt. Nee, niet gewurgd. Het ging redelijk soepeltjes. Niks van mezelf verlangd, dat scheelt de spreekwoordelijk slok op een borrel. In omgekeerde richting, volgens mij, maar ik twijfel. Zoals bedacht een beetje van vanalles en van niks alles. Een beetje hier, een beetje daar. Deels in 13, deels in 24. Van Coves naar Agnita en natuurlijk weer retour. Nog getwijfeld over de tuin, maar het verloop van de dag heeft die twijfel in eigen beheer afgehandeld. Morgen weer. Misschien.

 Pas laat aan tafel. Leuk in de winter maar 's zomers moet het toch echt van de lunch komen. Maar goed, uit de losse pols wat voor op tafel bijeen geflanst en de avond ingedoken. Daar zit ik dan. Wat nu? Grootse daden sluit ik uit op dit tijdstip. Ik merk, dat ik benieuwd ben naar de verkiezingen voor het Europese parlement. Toch? Of zijn de verkiezingen voor een ander Europees onderdeel. Volgens mij is het parlement het enige onderdeel, waar je als ingezetene iets te kiezen hebt.

 Ik hoop op een aardverschuiving, maar mag ws al blij zijn met rimpeling, waar iedereen dan weer een draai in zijn/haar voordeel aan zal weten te geven. Nederland gaat -dank GS- niet afwachten tot in alle landen gestemd is, maar of Nederland een indicator is voor wat Europabreed gaat gebeuren tussen vandaag en zondag is een andere vrg.

Opgekrabbeld

 De dag van gisteren bijgewerkt (blog), verder met de realiteit van vandaag voortkauwend op wat gisteren niet gedaan is. Was moet opgehangen en nwe vuile zooi in de machine gestopt. Ja, meer kan ik er ook niet van maken. Niet iedere dag heeft James Bond Allures of trekt diep tragische sporen door mijn bestaan. Maar de eerste twee rijen met tomatenplanten staan en dat al sinds gisteravond. Enerzijds een beloning anderzijds de invulling van 'het leven gaat door'.

  Gevloerd en opgekrabbeld in minder dan een dag, daar mag wel wat tegenover staan. Een simpele dag vandaag is wel aan me besteed. Beetje aanklooien. Heen en weer lopen. Misschien nog wat spitten. Innerlijke stormen helemaal tot rust laten komen. D'r hangt nog een rit naar Hamburg in de digitale coulissen. Koelkasten kunnen een schoonmaakbeurt gebruiken. De keuken als geheel is er alweer bijna aan toe, terwijl ik de vorige sessie nooit heb afgemaakt. Zo is het alweer bijna teveel voor één dag.

Voorspel_2.0

Hmmmm, eeeeeee.
Wil je nog steeds?
Kom, kom, kom
Ik vrg het maar ff
Wat?
Je bereidwilligheid
Kom op
Nee, ff voor de duidelijkheid
Jeetje
Geen zin in gezeik achteraf
Nee, kom op.
Zeker weten
Hé, ik sta op springen
Beloof je dat?
Wat?
Dat je me nooit zult aanklagen?
Voor wat?
Voor dit
Voor dit?
Ja
Nou, dit is niks. Dus ...
Als het maar duidelijk is.
Wat? Voor wie?
Misschien toch maar ff een contractje?
Ben jij wel lekker?
Nee, serieus.
Serieus???
Nou, geen spijttoestanden over een jaar of tien
Lieve help
Kan ik mijn carrière wel vergeten
Welke carrière?
Directeur, president, ..
Eerder als pretbederver.

Afvangen

 Inmiddels teruggeschakeld. De vaart is eruit. Het zij zo. Gelukkig bezig met zoiets banaals en tegelijk houvastgevends, normaal dan, als de afwas. Geen schokkende zaken die vandaag liggen zullen blijven, als het al zover komt. Wat gedaan moet worden, kan haast zonder uitzondering op de automatische piloot gebeuren.

 Het meest frappante is nog wel de fysieke afkeer, die opwelt. Afkeer van het doen van iets, maakt niet uit wat. Het is er nog steeds. Niet meer tot aan kokhalzen toe, maar innerlijk gaat alles in de contramine, kont tegen de krib, hakken in het zand. Wil niet meer. Het was er gisteren al heel even, maar het toen kunnen keren.

 Onrust meldt zich ter plekke. Zenuwen beginnen met gieren. Een paar zekeringen extra die doorbranden en ik zou ziedend door Coves trekken en blindelings dood en verderf zaaien. Coves voor een moment wereldnieuws en ik voor de rest van mijn leven verzorgd. Gelukkig werken bij mij alle daarvoor ingebouwde veiligheidsventielen, maar dat je als mens soms door kunt slaan, snap ik maar al te goed.

Uitleven

 Brullen
 Grommen
 Onaardse geluiden
 Jankend
 Rammelend aan de ketenen
 Kronkelen
 Rukken
 Bloeddorst
 Vlammende ogen
 Vuurspuwend

 Alles gelukkig maar overdrachtelijk aanwezig.
 Dan nog.
 Het kan er maar beter uit zijn.
 Toch?

Bingo!

 En ja hooor ... daar was de omslag. Onder de afwas glee ineens de stemming onderuit. Het heeft goed een dag geduurd, maar ook het laatste stukje houvast heeft de greep verloren. En daar ga je dan. Gelukkig minder afgestompt dan ik ff vreesde. Goed, kunnen we weer met de opbouw aan de slag.

Voorspel

  Aha. Maakt het vast een stuk spannender. Van nu af aan eerst ff tekenen bij het kruisje, voordat van sex genoten of in elk geval er aan begonnen kan worden. Een contract van een kantje of tien wel ff goed doorlezen. En niet de kleine lettertjes vergeten. Schijnt dat het aanbrengen van een condoom, zeg 10 seconden, door menig hitsige typetje (m/v) al als dodelijk wordt ervaren voor de seksbeleving .... Nou, deze insteek gaat het gaat dat ruimschoots naar de schaduw verwijzen.

 En het mooiste van alles is de ingebouwde blanco uitvlucht mogelijkheid voor achteraf invulling waar je vooraf het lef niet toe had. Dank #MeToo zijn we het rubbertegel en zwakste schakelsysteem ruim overstegen. Nu mag achteraf en met terugwerkende kracht worden veroordeeld. Spijt wordt beloond. Lekker idee.

Hergroeperen

 Een dag om alles weer op de rijtjes te krijgen. Na het stug blind doorbijten van gisteren iets soepeler met de werkelijkheid proberen om te gaan. De tuin heeft de afgelopen week niet alleen veel energie maar ook de meeste tijd gekost. Ergo andere zaken zijn blijven liggen. Blijft een manco dat je je alleen psychisch in meerdere personen kunnen opsplitsen, anders zou ik het wel weten. Eentje voor het huishouden en koken, eentje voor de tuin en de beesten, eentje voor het klussen, eentje voor het bloggen en ander Pc-activiteiten, eentje voor het lanterfanten en terrashangen en dan nog een eentje voor de resterende rommel. Nu moet dat allemaal met twee handjes geklaard worden.

 Een pas op de plaats dus. Gareel herstellen en morgen of overmorgen fris verder met de tijd en aandacht opeisende tuin. Misschien lukt dat zelfs vandaag nog. Qua weer zou het een goeie zijn, maar qua water mag het nog wel een dag zakken. Was gisteren nauwelijks te doen. Minimaal een kilo aarde onder elke schoen hebben plakken en handen die eerder in pap leken te wroeten dan in aarde. Enkel voor de kleur maakte het niks uit.

 Ik weet niet wie inmiddels ongeduldiger is. Ik of de tomatenplanten. En er is meer onder de ontbrekende zon dan tomatenplanten alleen. Mogelijk biedt het weekeinde enig soelaas. Het weer lijkt dan wat aangenamer voor buitenwerk. Sowieso zijn de temperaturen niet verkeerd met 20-25º elke dag. Met de overvloedige neerslag zou iets te regelen moeten zijn, anders overkappen we gewoon de hele tuin ....

Moe(izaam)

 Traag en met tegenzin, maar bezig. Wurgen en trekken. Gelukkig is dat een terrein, waarop ik ruimschoots ervaring heb. Alles is bovendien zeik- en zeiknat. D'r moet een flinke plens gevallen zijn vannacht. Mag de tent de bovenste twintig centimter droog weten te houden, het grondwater trek zich van de tent niks aan. Op een spade diepte is het soppen. Maar dode honden ff buiten beschouwing gelaten zou vandaag moet lukken wat er gisteren niet van is gekomen. Twee rijen planten in de grond!  Ik ga ervoor, al moet het op het tandvlees.

 Dat gaat de middag wel duren. Een slak gaat sneller vandaag. Het onweert alweer aan alle kanten net als gisteren. Toen was ook geen peil te trekken op waar het vandaan kwam en vervolgens heen ging. Kan vandaag schuilen, dat was gisteren minder. Ik denk, dat dit afsluiten wordt. Het komt rap dichterbij. Straks verder .....

 -Vervolg, 15:03-

 .... net geen straatbrede rivier. Het zat er dichtbij en nog met hagel ook. Lekker die overgang naar een landklimaat met z'n zomerse neerslag in mn onweersbuien. De tent maar ff gelaten voor wat ie was. Een echt dak leek me een stuk aangenamer. Straks checken of het plastic deze aanslag van de natuur redelijk heeft doorstaan. Er moet sowie een ander soort afdak op. Iets met meer consistentie dan een velletje plastic, wat het water meer opvangt dan afvoert. Daarom zijn die tunnels ook meestal koepelvorming. Maar eerst grind ruimen en de afvoergoot leeg scheppen. Zal wel niet bij deze ene keer blijven. De zomer moet nog beginnen.

Losbrekens

 Het hoeft ff niet meer. Gevaarlijke tendens. Tijd om aan de slag te gaan.

Bijsturen

 De ongekende innerlijke rust was van korte duur. Zien dat we weer terug keren in dat spoor van rust en bezig zijn. Me druk blijven maken, daar heb ik alleen mezelf mee. Maar vindt maar het evenwicht tussen niet over je heen laten lopen en je opwinden over iets waar je geen invloed op hebt. Zien wat ik vandaag voor elkaar weet te krijgen. Misschien weet bezig zijn met voorbereidingen van een overvloedige tomatenoogst wel wonderen te bewerken..

Vloek

 "Dacă există un Dumnezeu, sper și mă rog să pedepsesc lașul care otrăvește câini nevinovați.
 
 ... și vă rugăm să încetați să furați florile noastre"

 Het is niet veel, hoop ook dat het taalkundig een beetje klopt, maar toch iets. Men zal niet gelijk collectief in de schulp kruipen, maar enige collectieve verontwaardiging zou welkom zijn, dat de persoon die Lady heeft vergiftigd zich een volgende keer misschien eens achter de of ws haar oren krabt, voordat weer naar gif gegrepen wordt. Ws ijdele hoop, maar meer weet ik ook niet te bedenken.

 De publieke vervloeking hangt op onze toegangspoort. Zien wat het teweeg brengt. Zien om te beginnen of het ongeschonden blijft zitten waar het zit.

Landleven

  De mineurstemming overheerst hier in huis. Zelfs Bobby is van slag, al kan dat ook een kwestie van 'hinein interpretieren' zijn. Mensen beseffen niet wat ze doen. Of dit nu een dorpse mentaliteit is of een puur persoonlijke afwijking zou ik niet durven zeggen. Het dorpse is in elk geval de instelling, dat het altijd aan de ander ligt. Dat de hond door je tuin loopt, ligt aan de hond en niet aan het ontbrekende hekwerk. En zo kan ik nog wel ff verder gaan.

 Niet dat dat iets met het gebeuren te maken heeft. Zou kunnen maar ook niet. Elkaar aanspreken is hier niet de sterkste kant. Dat geldt ook voor Mariana. We moeten iets met de buren en hun afwatering en mn dat deel wat geen regen-oorsprong heeft. Ipv de buren nogmaals er op te wijzen, dat we op onze manier met het probleem aan de slag gaan, dwz gewoon afblokken, als zij niks aan hun kant regelen, heeft Mariana maar direct provisorisch de boel geblokkeerd. Behalve dat de blokkade de mestwaterstroom niet zal stoppen zien de buren het niet en worden dus niet nog een keer gewezen op iets, wat we inmiddels al meerdere keren hebben aangekaart.

 Het dorpse 'nemen en geven' is gebaseerd op de veronderstelling, dat bij de juiste hint de boodschap wel overklomt en er naar gehandeld zal worden, zonder dat de zaken uitdrukkelijk benoemd en/of besproken hoeven te worden. Soort mantel der liefde, zeg maar. Dat mensen daar op andere manieren mee om kunnen gaan, er een ongewenste draai aan geven, de boel traineren, etc, komt niet bij Mariana op.

 Als de wereld alleen maar uit Mariana's zou bestaan, zouden geen rozenstruiken uit de border verdwijnen, geen honden vergiftigd worden, het slachtafval niet over het hekwerk in onze tuin gemieterd worden, etc, etc, etc, etc, etc. Alles en iedereen is hier leuk en aardig, maar als ik me omkeer steek ik geen hand in het vuur voor wat er achter mijn rug om wordt gedaan.

Fractie

 Zo is het leven. D'r hoef niet persé een kwaadwillend hand aan te pas te komen. Zo ren, speel of spit je en zo is het voorbij en een ander bezig met je begrafenis.

Murw?

 Stond de gek weer te graven. Niet in de tomatentent maar buiten in de regen. Dit keer niet voor een pup maar voor de moeder. Waar is mijn kwaadheid. Komt het nog of ben ik al zo afgestompt dat het me nauwelijks meer raakt. Wat kan ik ermee of er tegen? Een hond iets voeren is geen kunst, zeker als je het ergens dropt en dan wel ff wacht op de juiste kandidaat.

 Gaan de anderen haar missen? Mn Prada waar ze hele dagen mee op strooptocht kon zijn en natuurlijk Bobby, die altijd weer haar nabijheid opzocht. Geen afscheidsceremonie gedaan. Behalve dat ik daar niet in geloof, lijkt het me beter dat, mocht het al werken, ze dan maar denken, dat Lady de hort op is.

 De hoeveelste hond is dat in de paar jaar, dat ik hier verblijf? Nee, pups tel ik maar ff niet. D'r liggen er vijf op ons grondstuk en eentje is in het niets opgegaan. Wie is de volgende? Rare gedachte normaal gesproken, maar ik betwijfel of ze in dit geval zo raar is die gedachte. Bobby is honkvaster dan Lady was, maar ook hij loopt bij tijd en wijle vrij rond en dat is hier nou niet bepaald een uitzondering. De gezusters zullen nog strakker gehouden gaan worden. Dat lijkt me duidelijk. Geen achteruitstapjes meer zonder begeleiding.

Slik!

 Kan ik mijn fantasie proberen te beheersen, de werkelijkheid trekt zich daar bar weinig van aan. Lady is niet meer. Dat was geen blaasontsteking, maar een stil vertrek naar de eeuwige jacht-, ren- en speelweiden. Ze zou het bestaan ervan verdienen. Mariana had direct een schuldige op haar lippen. Helaas of gelukkig maar valt daar niks van te bewijzen en kun je beter niet gaan vingerwijzen en beschuldigingen rondstrooien. Maar één ding is zeker. Dit is geen natuurlijk einde geweest.

 Alleen de houding al waarin ik haar gevonden heb, wijst op een weinig prettig einde. Hoe krijgt iemand het voor elkaar. Een hond die behalve af en toe blaffen niks verkeerds doet. Vrolijk. Enthousiast. Aanhankelijk en absoluut niemand tot last. Over dat laatste denkt iemand duidelijk anders na. En dan te bedenken, dat hier bijna iedereen een hond of zelfs meerdere honden heeft. Dan verzorg je je eigen viervoeter en help een andere het hoekje om.

 Ik kan daar niet bij. Wil daar niet bij kunnen. En ga ook geen moeite doen om daar bij te kunnen. Moet ik nu een van de buren scheef aan kijken? Spelen de buren onder één hoedje? Ze maakte regelmatig grote toeren, maar kan me niet voorstellen, dat ze daarbij iets vindt wat haar dood tot gevolg kan hebben. Dat zal toch echt hier ergens in de directe omgeving van ons huis, waar ze tenslotte steeds was of naar toe terug kwam, gezocht moeten worden. Misschien heeft Mariana gelijk. Maar wat dan? Het mens is me al niet sympathiek en meer onsympathiek levert me niks op. Het brengt bovendien de moeder van de gezusters en de grote vriendin van Bobby niet terug in het leven.

Soepeltjes

 Ondertussen stoom ik lekker door deze mnd. Het is niet als in hoogtijdagen, maar het gaat vlotter dan vorige mnd. Die 100 gaan we op de sloffen halen en hoewel het nog steeds niet mijn streven is, voelt het gewoon lekker aan als de stukjes met regelmaat het blog op rollen. De 10.000 verschijnt vagelijk aan de einder. Een aantal, dat ik mezelf nooit had toegedicht. Maar ook frustrerend,  want hoe mooi de 10.000ste ook zal zijn, 10.001 is natuurlijk helemaal niks. Lulliger kan nauwelijks. De volgende horde ligt bij 100.000. Dat is bij zo'n 1000 per jaar over 100 jaar. Hallelujah.

 Misschien een mooi moment om te stoppen net als op Twitter of om er een nwe, andere draai aan te geven of domweg opnieuw beginnen? Niks frustrerender dan ergens naar op weg zijn, waar je nooit aan zult komen. Mag de weg er naar toe nog zo belangrijk zijn.

Dierenkliniek

 Ondanks al mijn oplettenheid is het Mopke gelukt om in de schaarse momenten, dat ze zonder toeter om haar kop rondloopt, twee van de vier hechtingen uit haar buik te halen. Gelukkig is de wond al mooi genezen. Gaat rap, in goed vier dagen tijd. De een weer op de been, de andere richting lappenmand. Gisteren was duidelijk dat Lady niet in haar beste doen was. Vanochtend is ze helemaal niet verschenen. Ik zal niet direct de meest dramatische scenario's van de plank trekken, maar een goed teken is het niet.

 Dat is ook direct het nadeel van grotendeels loslopende honden. Ik zou de gezusters graag hun vrijheid gunnen als ze steeds binnen 1 of 2 uur terug zouden zijn op het thuishonk ipv uren of dagenlang moeten wachten op hun komst. Als ze al terugkomen, dat is natuurlijk het springende punt.

 Het zag gisteren uit naar een blaasontsteking bij Lady, dus maar niet direct in zeven sloten tegelijk aan de slag met mijn fantasie. Ws ligt ze ergens stilletjes ziek te wezen en dat beter buiten dan binnen met zo'n lekkende blaas. En veel er tegen doen, kun je ook weer niet. Een stoot antibiotica, maar dan moet ze wel regelmatig langskomen, anders gaat dat niet werken.

Voldaan?

 Ik slaap als de beste tegenwoordig. Daar kan geen marmot tegen op. Patsboem weg en dat voor minimaal zes uur aan één stuk. Een paar jaar geleden zou ik er nog een klein koninkrijk voor over gehad hebben. Nu gratis en voor niks op wat zweetdruppels na. Dat gaat nog wel een paar dagen zo door, denk ik. Straks eerst maaien en vervolgens weer de tunnel in en spitten. De tomaten willen met hun wortels in de volle grond. Twee rijen moet lukken vandaag. Ook de bonen moeten, want die heb ik gisteren te weken gelegd. En nog zoveel anders staat te springen om mijn aandacht en inzzet.

 Met deze boerse bezigheden weinig of geen tijd voor existentiële twijfels. De dood moet het maar ff bekijken en de andere dagelijkse beslommeringen ga ik weer in mijn routine opnemen als de tunnel is gedaan. Was, afwas èn vooral niet vergeten het klussen. De zomers is straks voorbij voor ik er mee begonnen ben. Dat zou stom zijn. Tuin is leuk, erg leuk zelfs maar toch ook weer niet alles.

Tuins

 De dag redelijker doorgekomen dan verwacht. Op z'n sloompjes, maar zonder serieuze afknapper mijn bezigheden in de tuin voortgezet. Niks wat verder het verhalen waard is. Een prozaïsche uiteenzetting over spitten en in de grond wroeten met mijn handen om eruit te halen, wat ik er niet in wil hebben, behoort op dit moment niet tot mijn kwaliteiten, die ik ten toon kan spreiden.

 Ook aan het begin van de avond was het gewoon weer prettig om in de tuin bezig te zijn. De zelf opgelegde stress om voor de Ijsheiligen de tuin in orde te hebben heeft plaats gemaakt voor zien hoever ik dit jaar ga komen. En dat bevalt stukken beter. Verder dan vorig jaar ben ik sowieso al, tenminste wat de bewerkte vierkante meters betreft. Qua wat ik in de grond stop volgens mij nog niet. Maar maakt dat wat uit? Denk het niet.

 Nu eerst de tomaten in de grond zien te krijgen. Ook een paar meloenplanten mogen meegenieten van de warmte in de tent. Zou gewaardeerd moeten worden, volgens mij. Dan iets met bonen, augurken, sla, mais, misschien nog een keer erwten, etc, etc, etc. De courgettes schieten er volgens mij dit jaar bij in. De vele mogelijkheden is een van de aantrekkelijke kanten aan deze hobby, want zo mag je het bij mij wel noemen. De tuin is geen moetje met aardappels, uien, sla, wortels, selderie, pepers en tomaten. Zo gauw ff inschattend wat hier in de gemiddelde tuin staat. Ik vergeet de kolen en misschien onderschat ik mijn collega tuinders wel.

Zweethok

 Het is de dag niet om het over mijn fysieke conditie te hebben, maar spitten in een sauna heb ik nog niet vaak gedaan. Aparte ervaring. Was de wind gisteren bijna spelbreker bij het omwerken van het 'koekperceel' had ik vandaag de neiging om het plastic van de tomatentent te halen en de wind voor enige verkoeling te laten zorgen. Niet het slimste idee als je zo ongeveer staat te stomen en het vallen van de zweetdruppels op een zomerse bui begint te lijken. Maar de kop is er vanaf, da's het belangrijkste. Anderhalf à twee vierkante meter omgewerkt en geschoond van bouwpuin en onkruid(wortels).

 Straks, na de honden verder. Zou mooi zijn als ik de halve tent plantklaar zou kunnen krijgen. Gaat niet lukken, denk ik, maar anders zouden al twee rijen tomatenplanten in de grond kunnen. Per saldo vooralsnog meer grond bewerkt dan ingezaaid of beplant. Is toch het zesde perceeltje waaraan ik bezig ben. Geen record maar de evenaring daarvan met nummer 7 gaat zeker nog lukken. En dan bijhouden en in alle rust stap voor stap verder uitbreiden. Wat dit jaar niet lukt, zie ik volgend jaar wel weer.

 Als ik niet weer van 'scratch' af aan moet beginnen, zou ik volgend jaar een heel eind moeten kunnen komen. Eerst maar 'ns dit seizoen op de rails weten te houden. Een hoop gedoe eigenlijk voor de zes mndn dat je er lol van hebt.

Aanzwengelen

 Het schip zal vandaag wel ergens in de tuin stranden, maar voor het zover is, moet ik er eerst komen. Koffie alleen gaat me niet op de benen houden. Voor ik in Stuttgart aankomt lig ik op het toetsenbord te pitten. Beweging is de enig werkbare remedie. Laag in de toeren, blik op oneindig en dieselen maar. Allez, gaan met die banaan!

Gezang

 Nederland heeft het songfestival gewonnen. Wanneer is dat de laatste keer gebeurd? En wie was of waren dat? Dat die ongein nog steeds bestaat. Ik heb er veel over gelezen. Ik bedoel, ik heb de artikelen over de Nederlandse inzending, zoals dat dan heet, met regelmaat voorbij zien komen. Nou niet het soort artikel, waar ik de moeite van het lezen voor over heb. Ws ben ik de enige die het deuntje nog nooit gehoord heeft. Iets zegt me, dat ik dat ook beter zo kan houden.

 Nederland krijgt het druk volgend jaar. F1 in Zandvoort en nu ook de organisatie van het songfestival nog. Alleen al om daar onderuit te komen zou je toch met opzet een paar valse tonen ten gehore brengen ipv willen winnen. Niet dat die zanger al het werk moet verzetten. Die heeft z'n werk gedaan. Nu is het aan, ja, aan wie is het nu eigenlijk? De NOS? Dat heet volgens mij anders tegenwoordig. En wat is Eurovisie als je het in Israël houdt en Australië mee mag doen??

Aanslag

 Zware dag vandaag. Half negen met het feest nog in de benen en het hoofd de heuvel beklommen met de honden. Het had wat weg van hoe ik me de laatste 3000 meter voorstel bij de beklimming van de Mount Everst. Iedere stap het gevoel dat je 100 meter hebt gesprint. En was ik me nou te buiten gegaan aan een kratje Duvel, een kist goeie rooie of een fles lokaal vuurwater dan kon ik dat begrijpen. Maar niks van dat alles. Gewoon een beetje later geworden dan normaal. Korte nacht. Geen spoor van een kater. En toch het gevoel twintig jaar ouder dan de feitelijke leeftijd te zijn. En dat wil vandaag in de tuin aan de slag ... Succes ermee!

Des weers

 Spitten, planten, spitten. Het plan voor vandaag. Van een tweede keer planten gaat het ws niet komen. Het tomatenperceel is bepaald geen koek. Nog stijver dan nu en ongetwijfeld gebroken gaat het dan naar een trouwerij. Weer investeren in andermans feestje. Een collega van Mariana. Misschien heb ik haar ooit een keer gezien.

 Hoewel het weerbericht iedere dag weer de neerslagvoorspelling voor de eerste komende 2-3 dagen naar beneden bijstelt, zouden een paar echte mooie en droge dagen welkom zijn voor het werk in de tuin. De op langere termijn (14 dagen) voorspelde regendagen blijken bij nadere beschouwing steeds weer onweersdagen te zijn. Dat verschuift de neerslag naar het eind van de middag of begin van de avond en maakt het zoals gisteren geen vanzelfsprekenheid dat het überhaupt zover komt. Het kan makkelijk overtrekken en een dal verderop pas losbreken.

 Het enige lichaamsdeel dat blij is met deze weersgesteldheid is mijn kruin. Die kan bijkomen van de eerste verbrandingen bij gebrek aan kruinbescherming. Heb een hekel aan iets op mijn kop en daar protesteert mijn hoofdhuid weer tegen. Kan daarvoor tegenwoordig ook bij het weerbericht terecht. Die hebben het naast de zinvolle info over nat en droog ook betuttelend over insmeeradviezen, hooikoortsalerten, migraine en reuma. Nog ff en je krijgt ook afwaterings- en ontlastingstips met de atmosferische gesteldheid mee.

Nachtelijk

 Twintig jaar eerder. Het zou een andere plek zijn geweest, maar het nu eindelijk gerealiseerd leven, had toen al gekund. Twintig jaar eerder was stukken beter, reëler geweest. Jammer dat Yoland het niet zag zitten met haar lulverhaal over zelf d'r broek op te willen houden en toen die/haar versie gekozen was de boel gaande de rit afkappen.

 Voorspelbaar was het in feite, als ik me niet zelf voor de gek had gehouden met het haalbaarheidsverhaal. Niet de financieën waren de bottelneck maar Yoland's gebrek aan doorzettingsvermogen als de zaken niet van het leien dakje gingen. De Gracht was in feite hetzelfde verhaal maar er waren voorbeelden te over. We hebben daar meermaals heftige gesprekken over gehad. Natuurlijk zag ik dat verkeerd en gaf Yoland aan alles een voor haar verteerbare en presenteerbare draai alle professionele en psychologische begeleiding luchthartig wegwimpelend. En ze had er weer mee weg kunnen komen, als ze niet de laatste cent eruit had willen halen.

 Zou ze dan, als de geïnitieerde verkoop wel gelukt was ipv op een rechtzaak uitgedraaid, waar ik na haar dood een gewenste draai aan moest zien te geven, kort daarna alsnog of moet ik zeggen 'ook' overleden zijn, maar dan zeer ws in Nederland?? Een vrg die me door de jaren heen wel vaker door het hoofd is geschoten.

 Nu hier verder. Het laatste restant in Frankrijk van mijn bordje zien te krijgen en hier proberen de boel af te maken met een rust en vertrouwen, alsof ik 20 jaar jonger ben.

Avondlijk

 Ja, de rust is er. Na de hondenpisronde buiten blijven hangen. Het is fris maar niet verkeerd. Redelijk volle maan achter een nevelige waas. Buiten, achter, schuur, poort, tuin. Stoel. 00:18  Als dit geen rust is. Krekels. Iets piepends. Volgens mij een kleine kikker, als het dezelfde piep-veroorzaker is als op LpM. Af en toe het blaffen van een hond, wat herinnert aan Ferentillo. Vogels zijn nog druk. Lady komt als witte vlek uit het schemerdonker aangelopen. Een herinneringselement dat refereert naar Korcula zou aardig zijn. Dan hebben ik alle goede dingen op één plek verenigd.

 Mooie plek geworden, al zeg ik het zelf. Veel gedaan in die 5-6 jaar iedere zomer weer bezig zijn met bouwen en veranderen. En er is nog veel te doen. Het werk op de grove lijnen is gedaan. Behalve bij het gastenhuis kan ik een stap naar achteren maken. Hoewel ik niet blindelings alles voor zoete koek zal slikken, dan zou het een soort Efteling worden, is nu Mariana aan zet voor de finale aankleding en inrichting.

 Het is een plek om 40-50 jaar te leven, te beleven, met mate uit te leven. Zal ons niet meer lukken.

Bloemig

 Nu we het toch over 'groene vingers' hebben, de tot bloei gekomen orchidee heeft een tweede bloem opengevouwen. Ik schat in, dat nog zeker 4-5 knoppen zich tot een bloem zullen ontwikkelen. De rest is nog te klein om er een gok op te wagen. Wie had dat ooit gedacht? Ik niet in elk geval.

Bijdraaien

 In het begin van de avond pas dreigende luchten. Ik neem iets van mijn woorden van vanochtend terug. Tot bij zevenen buiten bezig geweest, waarvan het laatste halfuur kijkend naar een, gelukkig overtrekkende onweersbui. Prachtig, zeg maar gerust indrukwekkend gezicht. Stevig op snelheid schoof het donkergrijze front voorbij. Een paar regendruppels. Wat wind. Maar mijn tuin en ik zijn daar goed weggekomen.

 Bezig met spitten wist ik niet of ik nu blij moest zijn (want stoppen!) of ontevreden omdat het perceeltje dus mooi niet klaar zal zijn morgenochtend. En het was nog wel het deel van de tuin, dat onlangs onder het dekzeil vandaan is gekomen. Kortom soort van spitten in koek. Feest! Desondanks de boel maar de boel gelaten en de overtrekkende bui als een teken tot stoppen geaccepteerd.

 De hele dag al vnl bezig met het voorkomen van erger. Planten gekocht met een aardkluit en die vervolgens thuis weer in potjes geplant. Geen idee tenslotte hoelang het gaat duren, voordat alles in de grond kan zitten. Al de nog slechts met aarde gevulde plastic bekertjes, dank het verpieteren van de erin verpotte plantjes, opnieuw gevuld. En nog een paar meer ook. Het ziet ineens uit alsof ik groene vingers heb.

Plantdag?

 Een beetje zon was leuk geweest. Behalve dat het met grote regelmaat erg nat is, valt er op het moment weinig zinnigs over het weer te zeggen. Dat het al zo nat is precies in de tijd, dat je het kunt missen als kiespijn, is al vervelend genoeg. Dat je ook nog een keer geen pijl, maar dan ook absoluut helemaal geen pijl kunt trekken op de voorspellingen verzacht de ellende niet. Het is dat de tent staat en ik daar vandaag kan proberen om de boel voor de tomatenplanten in orde te maken. De rest staat nog net niet onder water. Van bewerken kan gewoon geen sprake zijn na de hoeveelheid water die vannacht naar beneden is gekomen. Misschien morgen als wat nog naar beneden gekieperd wordt een beetje  aan de christelijke kant blijft.

 Vandaag is wel zo ongeveer de laatste gelegenheid om planten te kunnen kopen èn voldoende keuze te hebben. Misschien dat de verkopers het vanwege het weer uit zichzelf al wat langer trekken maar afgelopen jaren was het rond dit weekeinde in Agnita bekeken. Moest je naar Sibiu om nog wat te regelen.

 Waar een mens druk mee kan zijn dank de wederom weinig coöperatieve omstandigheden. Je zou ze wat zo af en toe.

Reflectoir?

 Als je in een reflecterende stemming bent, is het volgens mij geen reflecterende dag. Het zal ws een dag van reflectie heten of zoiets. Ik zou het zelf  reflectoir willen noemen, maar dat woord bestaat blijkbaar niet in het Nederlands. Niet officieel tenminste. Maar hoe het ook benoemt mag worden, zoiets als vandaag dus. De gedachten struikelen over elkaar heen. Het verleden verdringt het heden, enkel de toekomst biedt enig tegenwicht. Een toekomst waar ik nb weinig (meer) van verwacht.

 De mens zou naar mijn idee vaker bij zijn/haar sterfelijkheid moeten stilstaan. Hoeft niet direct een dagtaak te worden, waar het bij mij af en toe op lijkt, maar meer zoals je ook af en toe naar het verleden kunt kijken. Het zou het tempo van het leven en ook de prestatiedrang van de mens enigszins kunnen relativeren. Van de Westerse mens dan wel te verstaan, al krijgen meer naties wereldwijd gezien last van dezelfde stress-verschijnselen.

 Meer, beter, grootser. Voor wie? Voor wat? Gisteren een promotiefilmpje gezien van de NASA. Neem gemakshalve aan, dat het geen nep was. Maar die schijnen 2024 een permanente maanbasis te willen hebben. Oa als uitvalsbasis naar Mars ..... en verder. Waarom begint niet iedereen dan keihard te lachen? Wat is de zin daarvan? Een beetje een zelfde verhaal als al die zinloze investeringen in het klimaatverhaal. Kan dat geld niet zinvoller besteed worden? Laat SF voor wat het is. Er gaat nooit een echte Enterprise met Warp Weet-ik-hoeveel naar andere sterrenstelsels vliegen. Dromen is niet verkeerd, tenzij het miljoen-miljarden onthoudt aan simpel normaal menselijk (voort)bestaan.

Nostalgie?

 En ja hoor, daar duikt Frankrijk weer op. Of het nu uitsluitend op dit soort mindere momenten is, ik zou er 'ns op moeten letten, maar de hang naar momenten, activiteiten uit die tijd blijft terugkeren. En dan mn naar de eerste jaren na de dood van Yoland. Heimwee? Niet de jaren waar je naar terug zou verlangen, zou ik zo denken. Toch zijn het steeds weer momenten uit die periode. Zeg van 2008-2010. Plaatsen als Brantôme, Périgueux, Toulouse. Altijd zonder speciale reden. Liefst bij goed weer. De rit. De lunch. Het terras. De aanwezigheid.

 Ongewild heeft het iets van volledige vrijheid gehad. Zou het dat zijn? Schijt aan alles, tot op zekere hoogte zelfs aan de honden, in de auto stappen, de boel de boel laten en de dag volgen ipv vorm geven.

 Daarna is er een doelgerichtheid in mijn leven gekomen met soms dwangmatige kantjes. De vakanties, die er vorig jaar bij zijn ingeschoten, hadden een teken aan de wand moeten zijn, realiseer ik me nu. Gelukkig is de noodzaak verdwenen en dat moet ik zo houden ook. Niet na het huis me met dezelfde verbetenheid op de tuin gooien. Er zijn andere dingen in het leven. Meer onbenulligheid. Meer vrijblijvendheid. Het 'kunnen' naar de voorgrond en zowel 'moeten' als ook 'willen' een stapje terug laten doen.

Hangerig

 "Ik doe niks en ik doe niks
  Ik hang alleen maar rond
  Kijk es door de ramen
  en ik krab wat aan mijn kont"

 Geen bloedend hart voor nodig.

Inkleuren

 Gut, gut, gut. Wat een enthousiast begin van de dag. Klinkt allemaal erger dan het is. Kan tegenwoordig in de meeste gevallen de boel aardig hanteren. Neemt niet weg, dat feiten nu eenmaal feiten zijn. Zoiets als regen, om bij het weer te blijven. Regen kun je zo hard niet willen als je wilt maar daarmee voorkom je de regen niet. Het enige wat je er tegen kunt doen is een parapluie opzetten en het voor de rest gelaten over je heen laten gaan.

 En daar ben ik best goed in geworden in het hanteren van de parpluie. Niet dat het niet beter zou kunnen. Bedacht me gisteren nog, dat ik tegenwoordig bijna voortdurend de rust zelve ben. Momenten van onrust zijn geen vanzelfsprekenheid meer. Daarmee ben ik er nog niet, want rust alleen is niet alles. Iets van vrede met mezelf en mijn bestaan is nog ver te zoeken.

 Zou ook niet direct een vorm weten, waarin ik dat gegoten zou willen zien. Enkel als gemis kan ik het benoemen. Soms zelfs het idee, dat ik het in de laatste jaren eerder ben verloren dan heb teruggevonden. De laatste keer, dat ik bijv. ongegeneerd op een terras heb zitten zitten en een beetje om me heen kijken, is alweer veel te lang geleden. Kan natuurlijk aan een hoop dingen liggen. Van teveel willen tot en met het ontbreken van een ertoe uitnodigend terras, maar het feit is er.

Verregend

 Het enige goeie aan vandaag is, dat het weerbericht woord heeft gehouden. Het regent. Als je het daarvan moet hebben .... Mopke beeldt op het ogenblik het beste uit, wat ik voel. Die ligt in de keuken in de weg met een houding van 'wat heeft leven voor zin met zo'n stomme kap om mijn kop'. Ik heb daar geen kap voor nodig en ga ook niet in de keuken in de weg liggen. Verder begrijpen we elkaar volkomen.

 Grootste verschil wordt duidelijk over een week als de kap af en de hechtingen eruit gaan, dan dendert Mopke weer met ouderwetse energie door Coves en haar leven. Ik zie me dat niet zo gauw doen. Het weer van vandaag past bij mijn stemming zonder me daar speciaal aan aangepast te hebben. Zon bevalt me stukken beter, maar als ik eerlijk ben, past dat voor geen meter in de betekenis dat het een versterkend of stimulerend effect heeft.

 Hoewel, nou, oké, een beetje dan. Het maakt meer gewenste activiteit mogelijk, dus meer afleiding, dus zou je kunnen spreken van een verzachtend effect waar regen de boel schoonspoelt cq bloot legt. De zon laat vergeten. De regen herinnert.

Meegenomen

 Van die voorspelde regen is vandaag weinig terecht gekomen. Ja, net na negenen begon het ineens te plenzen. Ik stel me zo'n regendag toch anders voor dan met stralend blauwe lucht in de ochtend en een paar wolkjes in het verdere verloop van de dag. Ik zou zo'n dag anders benoemen. Maar oké, je hoort mij niet klagen, behalve dat ik in dit geval de afspraak bij de dierenarts niet vandaag maar morgen gemaakt zou hebben.

 Bij de ochtendwandeling schoot me vanwege de prachtige ochtend een al jaren sluimerd idee te binnen. Ooit ergens een recept gezien voor meidoornbloesem op alcohol. Behalve dat het natuurlijk allerlei geneeskrachtige  werkingen schijnt te hebben moet het heerlijk smaken. Al die recepten, kon ik mee herinneren, begonnen met "Pluk de bloesem op een stralende, zonnige dag." Een raar gegeven. Echt weer zo'n zin, die je in recepten wel vaker tegenkomt en ws gewoon domweg overgeschreven is van een ander en niet op eigen ervaring is gebaseerd.

 Kijk, dat je geen water in je alcohol wilt hebben, kan ik me nog voorstellen, maar ook in een recept waar de bloesem vervolgens in water werd opgekookt en aansluitend 24 of zoiets uren moest weken en afkoelen, ontgaat me de zin van de opmerking. Maar prachtig weer en meerdere meidoornstruiken in volle bloei. Helaas geen tijd om het spul te plukken en in de namiddag zou het toch zeker wel regenen, dacht ik zo.

 Nee, dus. Zodoende aan het eind van de middag de heuvel voor de tweede keer beklommen en meidoornbloesem geplukt. Thuis de bloemen tussen de blaadjes vandaan geknipt en in potten gedaan. Twee stuks van 1,5 of 2 ltr. De bloemen overgoten met het eigen pruimenstooksel uit 2016. Nu drie mndn laten trekken, regelmatig schudden, vervolgens zeven en eventueel met suiker of honing verzoeten. Ik ben benieuwd.

Afronding

 De laatste dame in de club nageslachtvrij gemaakt. Geen puppies meer begraven. Het heeft een paar jaar gekost maar dit item kan definitief van de agenda. Mag hopen dat de gemiddelde dorpsgenoot ook snapt, dat we met de zorg voor zeven en als je Iancu in 24 erbij telt, acht honden niet zitten te wachten op jong grut, dat onder de poort door geschoven of ervoor wordt neergezet.

 Mopke was van Lady's laatste nest ergens begin april afgelopen jaar. Een stevige dame is het geworden. Heeft niks van het sierlijke van moeder's wat de andere twee wel hebben. En mocht Bobby werkelijk de vader zijn, dan heeft ze veel van hem, bijna twee druppels water, behalve wederom zijn slanke bouw. Mopke is compact gebouwd. Groter inmiddels dan haar twee halfzusters maar ook een stuk breder en dat niet alleen vanwege het langere haar en de vollere vacht.

 Het is nu ff een week afzien met een toeter om haar kop om de hechtingeen buiten het bereik van haar mond te houden. Ik heb honden sneller aan zo'n ding zien wennen. Mopke staat sinds onze terugkeer uit Sibiu, zo ergens rond vier uur, vnl stil en met het hoofd naar de grond gebogen. Je zou haar het liefst van die toeter bevrijden, maar daar heb ik alleen mezelf mee, als ze vervolgens aan haar hechtingen gaat zitten plukken. Dus allebei maar mooi volhouden, zowel zij als ik.

Wederom

 "Herinner je de persoon nog die ...." Een gespreksinleiding van Mariana, die zelden iets goeds betekent voor de persoon, waar ze op doelt. Ditmaal was het een aannemer, die ergens vorig jaar een trap heeft aangelegd, verlengd op het kerkhof van Coves. De kerkhoven liggen hier vaak tegen een helling aan of op de top van een heuvel. Hij vroeg een belachelijk bedrag om de trap 15 meter door te trekken naar het graf van Mariana's ouders, zonder dat echt treden nodig waren, want die liggen vrijwel op de top.

 De beste man is niet meer. Was nog niet zo toen Mariana met haar nieuwtje kwam, iets meer dan een week geleden. Inmiddels is hij begraven. Niet in Coves maar Agnita, waar hij leefde met zijn moeder. 38 jaar. Hersenbloeding of zoiets. Coma. Dood.

 Behalve dat me al eens is opgevallen dat hier een hoop mensen sterven aan of invalide raken door een hersenbloeding, verbaas ik me iedere keer weer over hoe verweven alles met iedereen is. Zou het Coves alleen zijn, zou ik het snappen, maar dit komt uit Agnita. Praten we toch over iets van 8000 inwoners. De betrokkenheid met het wel en wee van de ander, om het roddelen netjes te benoemen, is een wijd verbreide activiteit, die ook doordringt tot in de omringende dorpen.

 Behalve dat alles over iedereen wordt doorgeklept, heeft natuurlijk ook iedereen zijn, maar vooral toch haar mening. Nu lag de dodelijk afloop niet aan het feit, dat het de man overkomen was, toen hij alleen in zijn kantoor bezig was, maar omdat de ambulance, die in Agnita bij het lokale ziekenhuuis gestationeerd is, een bepaalde voorziening niet aan boord heeft en het wachten was op een auto uit Sibiu.

 Ach, niet iedereen krijgt pas iets, als hij/zij toevallig voorbij de IC loopt. En dan nog, als alles ter plekke aanwezig en snel inzetbaar is, zal het nog regelmatig een fatale afloop kennen.

 Zo'n gebeurtenis is als het porren in een bijna uitgebrand vuur. Het zet me niet zozeer aan het denken, maar rakelt de boel wel weer op. En dat terwijl druk maken om de dood weinig zin heeft in preventieve betekenis. Ja, hoort wie het zegt, maar toch. Misschien kun je 'm uitstellen, maar afstellen zit er echt niet in. Een aspect wat in de tegenwoordige gezondheids- en betuttelingsdrang meer en meer op de achtergrond raakt.

 Dat het ooit gaat gebeuren is niet meer mijn grootste zorg. Het is meer de vrg wanneer en ook hoe. En natuurlijk het volledig ongrijpbare van de stap in het niets

Tunnelvisie

 Het is praktischer, neemt minder plaats in beslag en toch is het eigenlijk geen gezicht. Zo'n tomatentent of -tunnel moet boogvormig zijn. Kost je gauw vier meter breedte waar je effectief goed 2 van kunt benutten, tenzij je bereid bent om kruipend te tuinieren. Toch zit dat beeld er schijnbaar zo ingeramd, dat ik mijn versie, ondanks alle moeite en het meer dan redelijke resultaat, met enige terughoudendheid aanschouw. Ergens past het niet in het beeld van de tuin.

 Het zal wel wennen, zoals alles went. Het doet wat het doen moet. Bedekt met plastic folie is het direct een andere temperatuur en geen last van de wind. Voor de zomer is de tunnelversie ruim voldoende. Net als de schuur dwars op de tuin. Wil je iets in het late najaar of vroege voorjaar zullen ook de uiteinden afgesloten moeten worden. Voor het moment heeft dat geen prioriteit. Zeker de achterkant niet. Die staat zo dicht tegen het varkenshok van de buren aan, dat van die kant nauwelijk regen naar binnen kan vallen. Van de voorkant is dat anders, maar dat hoeft niet direct deze week geregeld te worden.

 Nu, in de betekenis van de komende dagen, spitten. Ook het van onkruid verschoond gebleven stuk, dat onder het zeil vandaan is gekomen. Alles bij elkaar gaat het niet gek. De burger krijgt weer iets meer moed. Het zal niet worden, wat ik me begin april bedacht, maar meer dan waar het vorige week in leek te blijven steken.

Wisselvallig

 Geen manier van werken. Naar buiten. Naar binnen. Naar buiten. En weer naar binnen. Ben al geen liefhebber van versnipperd bezig zijn en dit is daar toch een soort overtreffende trap van. Maar iedere uitval levert weer een of meer stappen richting het eindresultaat op en voor het moment is dat het overspannen met plastic. Zover is het nog niet, maar we naderen doel.

 Ook zonder regen zou vandaag het tempo een stuk lager gelegen hebben dan gisteren. Het was gisteren dan weliswaar geen sprint maar op z'n minst stevig aanpakken. Vandaag is het meer reflecteren met tussendoor wat handelingen. Meer schaken dan hardlopen. Stapje terug, bekijken, bedenken en weer een stap vooruit. Eigenlijk zou de hele boel over moeten. Dat heb je wel vaker als je iets voor het eerst doet of eenmalig. Of zoals mijn grootvader van moeder's zijde altijd pleegde te zeggen: "Als het huis af is, weet je hoe het moet." Naar het schijnt tenminste, want de man zelf heb ik nauwelijks gekend.

 Zo meteen weer een étappe. En dan zou het moment van het overdekken aangebroken moeten zijn. Zien hoe je zo'n lap plastic van 7 bij vier op een nette manier op z'n plek en vastgezet krijgt. Het moet ook altijd weer een beetje ogen. We gaan daar toch gauw 2-3 jaar tegen aankijken, voordat er een definitieve versie van gemaakt gaat worden.

Inleveren

 De heuvel zat er vandaag maar deels in. Geen zin om te gaan lopen zweten als een otter en bovendien hadden mijn benen er ook niet zo'n zin in. Dat is met de vooruitzicht van een definitief einde wel het meest frustrerende aan het klimmen der jaren. Wat je aan jaren wint, verlies je aan conditie en straks ook mobiliteit.

 Als ik aan mijn moeder denk, inmiddels gevangene in haar eigen flat, maakt me dat niet vrolijk. Toch is voor haar trouwens de steeds kleiner worden actieradius niet het grootste probleem. Ze heeft meer moeite met het feit, dat ze niet meer weet wat ze gezegd of gedaan heeft, als ze zich heeft omgedraaid om iets anders te zeggen of te doen. Hoe is het leven, als je niet meer weet wat je een minuut geleden gedaan hebt? Dan leef je niet bij de dag, dan leef je letterlijk in het moment van doen.

 Maar goed, de dag is begonnen. Niet verkeerd bovendien. En 'en plus' regent het nu niet, dus ik weet wat me te doen staat.

Doortastend

 Waar het gisteren nog uitzag naar een vnl droge dag met een nat eindje tegen de avond regent het nu al. Had ik gisteren toch een paar uur door moeten werken. In theorie dan, want het kostte al bijna moeite om in bed te geraken, laat staan nog constructieve capriolen uit te halen in de tuin. Dat wordt hopen op een paar droge uurtjes en anders wachten tot vrijdag. Hoewel dat natuurlijk ook een dooie muis kan zijn die het weerbericht presenteert. Iedere dag weer anders tenslotte. Zou jammer zijn als de gedane moeite zich niet uitbetaald.

 Nog een paar kleine aanpassingen en dan het plastic er overheen en ik kan werken als het regent zonder gelijk zeiknat te worden. Want gespit moet er worden. Bij het idee trekt mijn lijf vol afschuw samen. Nee, niet direct vandaag. Rustig maar. Morgen sowieso niet, dus niet eerder dan donderdag. Hoor ik een zucht van opluchting?

Vroeger

 07:30, de daad bij het woord. Zo mag ik het zien. De honden moeten weliswaar nog, maar dit is een stap in de goeie richting. Nu morgen enkel herhalen.

Uitgebreid

 Even ingelogd op ETS2, maar daar zit niks verleidelijks in vandaag. Ik wacht daar trouwens op een update, dat zou wat dingen vernieuwen en zelfs toevoegen. Gratis notabene. Voel je je bijna in Appie Heijn.of Jumbo. De echte grote nwe toevoeging komt aan het einde van het jaar. Dat gaat dus Kerstmis worden of zoiets, als het al niet gewoon ergens begin 2020 wordt. 2020 ,,,, wie had ooit gedacht dat ik het mee ga maken? Maar dat is voor een ander stukje, bovendien eerst maar eens zover zien te komen.

 Nee, de nwe uitbreiding heet "Road to the Black sea" en gaat Roemenië, Bulgarije en het Europese stukje van Turkije omvatten. Kan ik mijn eigen wegen digitaal narijden. Benieuwd of ik die ga herkennen. Er zal ongetwijfeld een van beide hoge doorgangen over de Karpaten bij zijn en gezien de foto's ook de met Europees geld betaalde hoogstandjes (letterlijk) in het langzaam maar zeker tot stand komende snelwegnetwerk. Bulgarije is me onbekend en Istanboel al helemaal.

 Mijn voorkeur was uitgegaan naar een uitbreiding richting Spanje en Portugal. En dan niet ff lullig een paar steden in het Noorden, maar landdekkend. Van Gibraltar naar St. Petersburg. Weet niet waarom maar klinkt beter dan Amsterdan - Istanboel.

Uitgewerkt

'Kapot' is een groot woord, maar ik kom in de buurt. Na negenen een punt achter deze dag gezet. Het geraamte voor de constructie staat. Alle gemaakte rotzooi is weer opgeruimd. Het niet gebruikte materiaal afgedekt. Ik heb mezelf overtroffen. Niet die mezelf van 25 jaar geleden, maar gewoon die van nu. Niks was recht vandaag. Waterpas gaat dan een heel eigen leven leiden. Wat je recht maakt lijkt scheef, wat scheef is lijkt recht.

 Op net iets meer dan twee meter loopt de tuin tien tot twintig centimeter af. Van links naar rechts zijn de verschillen meer dan het dubbele. Het is geen perfect rechte constructie geworden, maar ik ben tevreden. Het resultaat is meer dan het gangbare maximaal haalbare. De stabiliteit cq stijfheid links en rechts een stutje geholpen. Of het een zware storm doorstaat, weet ik niet, maar alles wat daar onder blijft mag geen probleem zijn.

 Plek voor vier rijen tomatenplanten. Vijftien op een rij. Zestig planten. Daar had ik de helft zelf van willen opkweken, maar als ik 10 plantjes in de volle grond kan zetten - èn die alle tien overleven- is het veel. Met de pepers is het niet veel beter. Wordt kortom weer groot inslaan op de markt. Zal deze week zo ongeveer de laatste week zijn, dat het plantenaanbod ruim is en je iets te kiezen hebt.

Afsluiten

 Kruinbeschermer mee en aan de slag met de laatste twee dragers voor de tomatentent, waarna het passen en meten kan beginnen. Waterpassen. Het ding moet wel enigszins netjes staan en geen Dali-constructie worden. Iets van een dak erop verzinnen en dan het plastic erover en straks prachtig mooie tomaten in overdonderende overvloed oogsten. Dat spreek vanzelf, anders weet ik het ook niet meer.

Natuur

 Beheersing moet van stal. Het is er de tijd van het jaar voor. Vanochtend door het lange gras gebanjerd met de honden. Dat is geen goed idee ivm het aanstaande hooien, maar dat gaat er gezien het weer de eerste twee weken zeker niet van komen, dus ik vond dat ik nog wel een keertje er doorheen kon. Bezig met de doorsteek van het weiland achter de tuin lieten de graspluimen wolkjes van pollen schieten, als ik of de honden ze in beweging brachten. Ai, jai, jai.

 Van mijn vermeende overdaad aan allergische gevoeligheden is er maar eentje, die niet van wijken wil weten en dat is de gevoeligheid voor graspollen. Terug binnen en achter de Pc begonnen de ogen te jeuken en branden en nu is er één fout, die bijna niet te voorkomen is: wrijven in je ogen. Dat geeft een seconde verlichting en verergerd de boel vervolgens exponentieel. Niet wrijven dus. NIET wrijven. NIET WRIJVEN!

Nachtrust

 Slapen als een marmot. Dat is wel anders geweest. Ergens tussen elf en een plat, binnen een minuut of wat weg, een kleine tussenstop na iets van 2 uur en dan door tot na zessen, sanitaire noodstop en hup weer naar dromeland voor minimaal een uur. Erg levendige dromen in de laatste étappe, waarvan wel het idee blijft hangen, dat ik weet waar ik mee bezig ben geweest, maar er met geen mogelijk een beeld van te pakken weet te krijgen. Ergerlijk tot knap frustrerend, maar niet voldoende om me langer dan een paar minuten bezig te houden. Het is inmiddels na achten en de dag staat op me te wachten.

 Dat laatste mag vroeger. Lukt soms om er een uur af te halen maar het mag vaker. Zal ook wel vaker gaan lukken met de zomer voor de deur. Negen uur is zweten als ik met de honden de heuvel op ga. Zeven uur is dan stukken beter. Bovendien hel ik langzaam maar zeker meer en meer over naar de ochtend als mijn favoriete dagdeel. De vroege ochtend wel te verstaan.

 D'r zijn tijden geweest, dat ik je voor gek verklaard had, als je me dat wijs had willen maken. Daarna tijden dat ik niet wist te kiezen tussen de late avond of de vroege ochtend. En nu bieden alleen de kleine uurtjes met een heldere sterrenhemel nog enige tegenwicht tegen de aantrekkingskracht van het ochtendgloren.

Voorbereiding

  Vrijwel de hele dag bezig geweest met de constructieve voorbereidingen voor de tomatentent. Dat viel alleszins mee. Een eind in de middag leek het ff verkeken. Niet het fysieke van de bezigheid zorgde voor problemen maar opduikende verkeerde gedachten maakten het werk onmogelijk. Het blijft verbazingwekkend hoe iets wat er niet is, maar wel aanwezig verondersteld wordt de hele machinerie kan laten vastlopen. Adem stokt, lijf verkrampt of ws andersom en wat eerst soepeltjes liep verwordt tot wringen en wurgen.

 Na de boel de boel gelaten te hebben trok het langzaam bij. Uiteindelijk niet zover gekomen als ik gewild had. Dat is minder, maar daar hebben we morgen voor. Ik denk dat het nog een uur werk is en dan kan ik zien, dat ik de boel staande krijg. Of het idee wat ik in mijn hoofd heb in praktijk werkt. Zou mooi zijn. Kunnen overmorgen de tomaten onder zeil en zal de regen van de daarop volgende dikke week an mijn reet roesten.

 Ik vergeet gemakshalve ff het nog noodzakelijke spitwerk. Het wordt uiteindelijk ws werken tussen de buien door. Geen beste maand mei.

Ontwaken

 Prachtig begin van de dag. Mistig maar optrekkend. Een paar wolkensluiers die nog in het dal hangen. Dampende velden en akkers. Alles nat en glinsterend in de ochtendzon. Een koekoek in de verte. Overvliegende ooievaar. De geur van meidoorn in de neus.

Relaxt?

 ... we liepen rustig samen op. Hadden het over vanalles en nog wat. Mn de man stelde vrgn. Een zigeuner uit het dorp. Een wat oudere man. Je zou hem een karakteristiek uiterlijk kunnen todichten. Hij heeft iets bonkerigs. Te breed voor z'n lengte en ook scheef op de een of andere manier. Alsof hij zijn spiermassa niet goed heeft weten te verdelen of hij van nature afwijkend gebouwd is. Moeilijk te zeggen, omdat ik hem meestal alleen zittend zie, als hij gezeten op z'n wagen door het paard de hoofdstraat van Coves langs getrokken wordt. Vriendelijke man en ook ons gesprek had een vriendelijke informerende toon. Onderwijl liepen we ergens op een onverharde weg die gestaag bergop ging ...

 Is weer eens wat anders dan dat continue gerend en/of gefeest en/of gezoek. Moet zeggen dat dit me wel beviel als droomsoort. Zou dan wel prettig zijn om te weten waar ik het met de betreffende persoon over heb of heb gehad.

Schrik

 Begin van de avond ff naar de Penny oa voor de melk in de koffie morgenochtend. Na het pakken van de autosleutels en een draagtas voel ik in een automatisme of ik genoeg geld in mijn zak heb. Mijn achterzak. In feit weet ik, dat het ruim voldoende Lei's zijn, maar toch check ik dat vrijwel altijd voor vertrek. Mijn achterzak is echter leeg. Oeps.

 Waar is het geld, dat daar gisteren weldegelijk nog was? Koortsachtig loop ik na, wat ik gedaan heb nadat ik gistermiddag gepind heb om een houtbestelling te betalen. Niet weer naast mijn binnenzak gestoken, dat is een ding dat ik zeker weet. Op weg naar huis lag het in de auto tussen mijn benen. Maar in de auto ligt het niet.

 Bij de aflevering van het hout aan het eind van de middag had ik het geld in mijn zak . Dat weet ik vrijwel zeker. Daarna heb ik weinig meer gedaan. In bad gelegen, maar dat doe ik meestal zonder kleren en dus ook zonder geld. Vanochtend uit mijn broek gevallen bij de heisa met de honden op de heuvel? Moet ik nu bergop om dat te controleren?

 Ooit zat dat geld strak in de achterzak. Nu lubbert dat allemaal. Model van de broek maar ook van mij. De pasvorm van de ..... heb ik nooit meer gevonden. Bovendien verdwijnt er vanalles op plekken waar ik niet op zit te wachten en komt er bij waar je het niet wilt hebben. Er moet toch melk komen. Dus maar weer gepind, boodschappen gedaan en bij het wegzetten van het spul in de koelkast schiet me ineens te binnen, dat ik het geld gisteren 'weg' gelegd heb, omdat me de stapel met mn 10-Lei biljetten te dik was. Pffffffffff.

 Ondanks het vinden van wat verloren gewaand werd, dreunt de schrik na en loop ik in de loop van de avond alsnog de mogelijk verliesplekken nog een keer langs.

Aanrommelen

 Een dag die niet gaat worden wat ik de dag toebedacht had. Grijs, grauw en ongetwijfeld straks ook nat. Schuift de boel maar een dag op. Niet het moment van het jaar om veel te schuiven, maar het bezig zijn moet wel een beetje leuk blijven. Planten moeten in de grond, de laatste meters grond bruikbaar gemaakt worden en kort uitblazen voor de strijd met het onkruid en tegen het uitdrogen begint.

 Het is typisch hoe precies deze tijd van het jaar, die zo nauw luistert op de nodige vlakken, ieder jaar weer min of meer in de soep draait. Is het niet een aannemer, dan is het het weer wel en als beide niks te verwijten valt, steekt iets anders een stok tussen de spaken. Vanaf begin april tot zeker de derde week van mei zou alles van een leien dakje moeten lopen. Geen dwarsliggers, vertragingen, inzinkingen, tegenslagen of ander ongerief wat de machinerie van de voorbereidingen voor het tuinseizoen tot haperen weet te brengen. Gesmeerd. Geölied. En dat het liefst vol op stoom.

 Het leek er dit jaar even op, zoals het bijna ieder jaar op een bepaald moment wel lijkt te gaan lukken om dan alsnog als het welbekende soufflé op de tocht in elkaar te zakken en je tegen de klippen op moet om de schade beperkt te houden. Dit jaar is de tomatentent het breekpunt. Zonder ga ik geen planten meer neerzetten. Al twee jaar de boel voortijdig zien wegrotten en om nou na iedere regenbui met het zg biologische kopersulfaat te lopen spuiten gaat me ruimschoots te ver. Het merendeel van het materiaal is er sinds gisteren. Nu de constructie nog.

Groepsgevoel

 Half tien wakker! Een zeldzaamheid. Geen blaffende, jankende of piepende honden. Geen om Mariana gillende buren. Uit bed gesprongen, honden gevoerd en de heuvel op. Zweten! Maar aangenaam lopen. Luisterende honden. Geen ongewenste verstoringen. Niet in het dorp en niet in de velden of op de weiden. Dat ging goed tot op het keerpunt van de wandeling.

 Met zicht op Birghis ontwaarde ik een schaapskudde een eind heuvelafwaarts. "Gelukkig geen honden", dacht ik nog. In schapen is mijn horde niet geïnteresseerd. Met het oog op de terugweg Prada geroepen, die ook kwam, en aangelijnd. Ook de beide andere kids aan de lijn en net op dat moment klinkt geblaf uit de richting van de schaapskudde. Bobby vliegt op, Lady direct mee en op het moment, dat de concurerende club viervoeters verschijnt, willen ook de gezusters vol er tegen aan.

 Nog even geprobeerd om de dames te houden. Misschien zou het gelukt zijn, als de honden van de herder niet overduidelijk dachten deze slag te kunnen winnen. Twee los, drie aangelijnd en nog zoiets worstachtigs op pootjes, dat konden ze wel hebben. Ze kwamen erg dichtbij en waren knap aggressief. Dan heb je weinig keuze. De gezusters losgekoppeld en het beeld was direct anders.

 Deze clubs kennen elkaar en laten het in feite altijd bij een hoop geblaf. Het zijn grote, stevige honden. Een slag groter dan de mijne, zelfs groter dan Bobby, die toch bijna het formaat van een herder heeft. Eenmaal los hielden de clubs elkaar in evenwicht. De honden probeerden mij nog ff aan te pakken, maar ik bleef staan en daar hebben ze toch zelden van terug. "Ok, die dus niet." Waarop ze hun aandacht op Peppie richtte. De teckel was de pineut werd door de grootste hond gegrepen, wist zich los te rollen en sprintte richting de rest, die het een meter of vijftig verderop hadden gezocht. Op het moment dat de grote hond weer achter Peppie aan ging schoten vijf honden de kleine te hulp. Hulp voor de kleine, die ze zelf met regelmaat op weinig vriendelijke manier bejegenen en ook zo aanpakken ... Daar had de aanvaller geen zin in en droop af. De gezusters weer aangelijnd en afgedaald naar huis.

GM

 General Motors? Nee. GMail? Neeeeeeeeeee, bewaar me. Game Manager? Nee, gewoon Grand Marnier. Iets met suiker, sinasappel en cognac in een duur ogende fles. Al tientallen jaren hetzelfde, een soort icoon. Zoiets als Cointreau maar dan voller, warmer van smaak. Het drankje van mijn eerste en direct serieuze relatie. De afsluiting geweest van vele bijzondere avonden in restaurants of aan tafel thuis. Deels nog in een studentenflat dus niet zo echt thuis, maar daar is het wel van gekomen. En toen was het snel afgelopen met de relatie. Maar dat is een heel ander verhaal.

 Grand Marnier. Mariana drinkt het tegenwoordig met regelmaat. Zo is het teruggekeerd in mijn leven en steeds als ik die fles zie, moet ik onwillekeurig aan die vergane-glorie-tijd denken. En ik zie die fles regelmatig. Bij het doen van de afwas, staat het ding voor mijn neus op de vensterbank.

 Bijv. aan een restaurant(je) in Amsterdam in een sousterrain. Iets met 'Le Consulat' en daar kwam nog wat achter, een of andere Franse streek of nee, zoiets als "de l'amitié". Bestaat al een eeuwigheid niet meer, is in onze tijd toen al ter ziele gegaan. Kerstavondmaaltijd met ik weet niet meer hoeveel gangen. Toen geleerd wat een 'Trou Normand' is. Een plek die zeker zo z'n bijdrage heeft geleverd aan mijn eet- en kookverslingering. Net zo als een klein restaurant in de Vogezen. Eén van de weinige prettige herinneringen uit die tijd. Daar kwamen 's avonds na de reguliere dinertijd allerlei mensen binnen, werden tafeltjes bijeen geschoven en verschenen grote pannen op tafel en dito wijnflessen. Een paar keer een glaasje meegekregen. Ik word oud.

Verzadiging?

 Na 411 uur en 27 minuten vertoont de kabel een kink. Het is de derde avond, dat ik niet achter het stuur ben gekropen. Ik hou 64 mensen van hun werk af. Gelukkig staat voor hen de tijd stil. Ze zullen geen inkomsten mislopen. Het wordt tijd, dat die update doorkomt waar de makers de spelers al enige weken mee lopen te verlekkeren. Het huidige wegennet, afgezien van wat provinciale wegen en natuurlijk Groot Brittanië, kan ik inmiddels wel dromen. Daarmee is de lol van het spel niet verdwenen. Het wordt meer een bezigheid zoals er vele andere zijn, die om aandacht bedelen.

Omwegen

 Ze zijn hier meer van de indirecte aanpak. Als er iets is of je anderszins wat van een ander dwars zit, stap je niet op de persoon af, maar ga je demonstratief het van ons dak gevallen puin bijeen staan vegen en laat de hoop liggen voor ons. Of je steekt een paar takjes in de grond om aan te geven, dat ik het tuinoppervlak al maaiend iets te rigoreus heb uitgebreid ten koste van het achterliggende weiland.

 Het eerste een slordigheid van de werklui, het laatste een wat vreemde interpretatie door Mariana van '4 meter meer dan het hekwerk van de buren', waarmee iemand van het kadaster ooit aangegeven schijnt te hebben, dat haar oma's tuin groter was dan ze zelf dacht. Maar tot aan de boom, zoals Mariana me meermaals heeft bevestigd is toch echt een heel stuk meer dan 4 meter. Had Mariana het over 4 meter tegen mij gehad, zou ik nooit tot aan de boom hebben gemaaid en had het oude dametje de twijgjes niet in de grond hoeven steken. Twijgjes die dan weer een erg krappe interpretatie gaven van het uiteinde van de tuin.

 Voordat we de tuin omheinen, om de buren buiten en de honden binnen te houden, eerst die meneer van het kadaster nog maar eens laten komen en grenspaaltjes in de grond laten kloppen.

Blèk

 Warm water met een smaakje. Niet voor de lekker, maar omdat ik weer zo'n fase heb, dat ik vind dat het moet of beter is. Slaat nergens op of nauwelijks ergens op, maar jezelf tevreden houden is ook wat waard. Bovendien moeten er nog meer kilo's van die ballonbuik af en dat gaat niet lukken, als er niet af en toe met de zweep overheen wordt gegaan. Niet over de buik, maar over mijn instelling.

Knap?

 Na een dag als gisteren vanochtend gewoon de heuvel beklommen met de honden. Van die vervlogen normaliteiten die tegenwoordig iets van een prestatie krijgen.....

Ervaring

 De volkomen kale grond die onder het grondzeil vandaan kwam sterkt me in het idee om delen waar ik niet aan toe kom af te dekken. Onder het oude meubilair is de grond op de kop af een jaar  afgedekt geweest. Dat werkt natuurlijk beter dan een paar weken in het groeiseizoen, maar dan nog. Een deel van de tuin kan ik op het ogenblik rustig voor een jaar afdekken, dat is geen probleem en zou dus volgend jaar het bewerken van nwe delen een stuk makkelijker kunnen maken.

 Onder de rest van de rechterhelft met bouwzooi komt nog anderhalve perceeltje vrij. Dan zit ik op dik zes stukljes. Twee extra zou leuk zijn voor het idee, dat ik vooruit ga.

Gedachtenloos

 Wat een dag. Geen moment bezig geweest in mijn gedachten. Er hoefde niks bedacht te worden en wat verder had gekeund is ook niet gebeurd. Gewoon gebeukt en dat ongestresst. Je neemt het doel in ogenschouw, haalt een keer ietsje dieper adem, pakt het eerste wat onder handbereik ligt en acht uur later veeg je de laatste strootjes bij elkaar, sluit het hekwerk naar de tuin en gaat naar binnen. De innerlijke mens wenst verzorgd te worden.

Resultaatrijk

 Een zware dag, maar eentje met resultaat. Die ene, die je eens in de week zou moeten hebben en dat zonder HB roken. Het opslagdeel van de schuur op- cg leeggeruimd, schoongemaakt en weer volgestouwd. Het oude meubilair van Mariana's oma is eindelijk uit de tuin. De ruimte van één perceeltje is daarmee vrij gekomen.  Prachtig maagdelijk. Geen onkruidje te bekennen op de onder het zeil vrijkomende grond. Dè plek voor de tomatentent.

 Het kostte wat moeite maar niet overdreven veel. Mariana moest een paar keer puffen en daar is het bij gebleven. Van de bouwrommel in de tuin is nu van de rechterhelft de helft verdwenen. Wat nog rest is vnl bouwzooi. Bekistingsdelen en zo. Maar ook de oude dragers van het dak. Ik weet dat de aannemer daar z'n oog op had laten vallen. Ik zal ze niet alleen netjes aan de kant leggen om hem dwars te zitten, maar ook omdat ik misschien zelf nog wat met de telefoonpaalboomstammen wil.

 Dat 'willen' is de vrg, die het lot, van alles wat er nog in de tuin ligt, gaat bepalen. En aan de linkerkant ligt ruim 2x zoveel als aan de kant, waar we vandaag hebben lopen ruimen. Veel brandhout, sowieso, maar zeker niet alles. Tafels, hondenhokken, muurdecoraties, etc. Veel is mogelijk,