Kantje! Me weten te beheersen, maar indirect wel duidlijk weten te maken, dat dit niet meer gaat gebeuren. Niet mijn beheersing noch het gescheld in mijn hof. Dat het mens nauwelijks twee woorden zonder stemverheffing kan spreken, leeft ze maar uit op haar eigen leefplek niet op de mijne. Na het geven van mijn mening kreeg ze gelukig iets van weerwoord. Je krijgt het toch niet bedacht, dat je moeder je komt uitschelden in je eigen huis. Zak in de stront aub .... en daar is hier geen gebrek aan.
Nu is het natuurlijk niet zo slim om een telefoon niet terug te zetten, maar de ophef daarover is volkomen van de pot gerukt. Hoe vaak ik de voerbakjes van de honden moet zoeken, omdat ze weer een keer oneigenlijk gebruikt zijn. En dan heb ik het niet over pannen, die ergens buiten rondslingeren, bestek dat je uit de stal moet vissen of theedoeken waar de vloer mee is gedweild. Niemand kijkt hier verder dan de neus lang is en het eerst het beste wordt gegrepen, wat hij/zij denkt te kunnen gebruiken, als ze iets nodig hebben. Familiekwaal. Iedereen heeft wat dat betreft boter op het hoofd en moeders lang en breed het meest.
Het tekent ook wel een persoon, dat je ruim 200 meter met stok, gebogen onder een hoek van 90° en belemmert door andere manco's, je gelijk gaat halen ipv een uurtje of wat te wachten om in eigen huis de puntjes op de 'i' te zetten..
Nooit komt er iets vriendelijks uit die hoek. Nooit wordt iets gegeven. Nooit een handreiking. Nooit interesse. Enkel eisen, gemekker dat dingen anders moeten en geklaag over hoe slecht ze het wel niet heeft. En zo iemand verwondert zich met regelmaat over het gebrek aan interesse van mijn kant. Wie is hier gek??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten