Eén van die gedachten van vannacht betrof het gegeven, dat straks het huis af is, de verkoop is geregeld en het nieuwe leven kan beginnen en je dan nog maar een zeer beperkte tijd hebt te gaan. Een wrang idee. Eén van de belangrijkste redenen trouwens voor de hele persoonlijke ellende na Yoland's dood: "Heb ik tijd genoeg om (nog een keer) opnieuw te beginnen?" Een vraag, die mijn ingewanden en ademhaling van slag bracht en mijn cardiologische zwakke plekken naar voren schoof met alle ongewenste (bij-)effecten.
Gelukkig is dat hele zooitje terug op z'n plek gezet, maar jonger ben ik er niet op geworden. De klok tikt en dat besef blijft een hoofdrol spelen, omdat het leven niet "Af" is. Nog steeds niet. Het is niet meer het zooitje wat het in 2006/2007/2008 was, maar het is nog lang niet, wat het voor mijn gevoel zou moeten zijn, nl.een soort van "Hè, hè, gedaan wat gedaan moest worden, laat maar gaan." Die momenten heb ik wel al gehad, maar ben ze ook weer kwijtgeraakt, dank de kinken in de kabel van mijn leven.
Moet heerlijk zijn als je je leven op orde hebt en dat weet vol te houden zonder onderbrekingen. Bij tijd en wijle wat gekabbel, natuurlijk ook andere momenten, maar alles altijd in het decennia in één lijn doorstomend leven. Ik heb altijd een gelukkig oudje willen worden, denk ik. Zo eentje, die ook na meer dan 50 gemeenschappelijke jaren nog haar hand pakt, als ze boodschapen gaan doen bij de kruidenier op de hoek. Het kan nog steeds, maar wel met een kortere geschiedenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten