Mijn persoonlijk record scherper gesteld. Negen dagen is nou de langste tijd tussen twee douche-beurten. Wissel je regelmatig, dagelijks de kleren, die je op je lijf hebt, dan lukt het om de schade voor je directe omgeving binnen de perken te houden. Maar kom je daar ook niet aan toe of vergeet het om de een of andere reden, dan stink je dubbel, je lijf en je kleren en dat uren tegen de wind in.
In feite is de douche van vanochtend niet voldoende geweest. Ik had inmiddels best een paar uur weken in de biotex kunnen gebruiken. Dat zal voorlopig nog moeten wachten tot ik weer eens ergens in een hotel verzeild raak. Maar goed, beter enige symptoombestrijding dan het risico lopen, dat na de stank de kleren ook zelf beginnen te bewegen ....
Voordeel van dit haast pré-historisch gedrag qua lichaamshygiëne is, dat een douche z'n 'normaliteit' heeft verloren en iets speciaals krijgt. Je onwillekeurig dankbaar bent, als je eindelijk water over je lijf kunt laten stromen. Doet me denken aan de camping in de Vogezen tijdens mijn veldwerk, waar je eerst het -koude!!- water in een aan het plafond opgehangen geperforeerde, extra grote emmer moest scheppen, voordat je kon 'douchen'. Of aan de ochtendsprintjes op Gard du Nord tijdens mijn hotelloos verblijf in Parijs, om als eerst in de douches te zijn en je dus in een schone douchecel kon wassen. Een bijzondere herinnering erbij, kortom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten