Het leven krijgt iets lossers, zonder direct los te slaan. Ook geen goed idee dat laatste. Daar is het nog steeds niet het moment voor en als dat moment d'r wel is, dan is het een leuk idee, maar kan het beter daar bij blijven, dan dat ik me er aan overgeef. Neemt niet weg, dat het minder benepen en afgeknepen gevoel iets prettigs heeft.
Je loopt soepeler, kijkt meer om je heen, laat rustig de wildste plannen de revue passeren en leunt meer achterover dan op het puntje van je stoel te zitten. Dit zijn de kleine dingen, die ik langer heb moeten missen dan me lief was, die wachten tot een kwelling maken, maar waar de wetenschap van hun bestaan je ook iedere keer weer door laat gaan, want dat is wat je wilt, dat is waar je het allemaal voor hebt gedaan, of tenminste probeert te doen.
We zijn close, erg close. Ik kan het zo ongeveer ruiken, bijna voelen, wil het zien en liefst ook aanraken. Niks meer of minder dan een stuk, stapel papier maar o zo onderscheidend. Een morgen die nooit meer zal zijn als gisteren, een straks dat compleet anders zal zijn dan het moment ervoor zonder dat nou zo veel veranderd. Ja, een paar pennenstrepen op de al genoemde papierstapel. That's it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten