Als je naar het scherm van je laptop ziet te staren, en dat is helaas ff zo, en je vraagt je ineens af, wat het resultaat zou zijn, als je je leven aan een afweging zou onderwerpen, dan gaat het volgens mij niet zo goed met jezelf. Dat is iets, waar ik werkelijk nog nooit mee bezig ben geweest. Nu is er natuurlijk altijd de mogelijkheid van een eerste keer, maar dan nog, wat is de zin van zo'n afweging? Is er een soort van tabel, waar je aan voldaan moet hebben, voordat je in de kist belandt? In z'n algemeenheid of meer persoonsbetrokken? Zover ik me kan heugen, zijn mij nooit targets opgelegd. Natuurlijk zijn er kritiekpunten geweest en gebleven, die, naar is gebleken, niet ongenoemd kunnen blijven. De carrière had beter gekund. Ik had me niet zover van mijn geboorteplek moeten verwijderen. En het gevoeligste pijnpunt is het ontbrekende nageslacht. Jammer dat me dat allemaal niet bij de geboorte werd voorgelegd: "Tekenen, anders werp ik je niet!". Mezelf kennende, was ik blijven zitten.
Maar deze geintjes daargelaten, marcheer ik hard door het laatste deel van mijn leven en is zo'n vraag misschien overbodig maar niet raar. Hoe willekeurig het aardse bestaan ook mag zijn, om jezelf nou als compleet irrelevant weg te cijferen, mag dan misschien kloppen met het oog op het (huidige) universum als geheel, maar strookt niet met je beleving als individu. Maar ok, wat dan?
Als ik ooit ergens nièt mee bezig ben geweest, is het wel de invulling van mijn leven geweest op de lange termijn. D'r is nooit een concreet doel geweest in de betekenis van een soort baan, maatschappelijke positie of onroerend bezit. Ik heb het altijd naar mijn zin willen hebben, wat dat ook mocht zijn, en dat eigenlijk best vaak weten te realiseren. Ga zo door, lijkt me zo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten