Kwart voor negen en aan de koffie na een compleet andere nacht. Later naar bed, later in slaap, uren slaaponderbreking en na zevenen gewoon echt wakker! Knoop er een touwtje aan, ik laat het voorlopig ff zitten. Het is de dag, die telt, en ik heb er zin in.
Een dag in mijn tempo met de toekomstige bezigheden in de gewenste volgorde. Geen werkkracht om rekening mee te houden. Koffie in Agnita, vriendinnetje (op)zoeken en beetje schrijven. Terug in het dorp de laatste enkelvoudige spots in de keuken ophangen en nadenken over hoe de trio's het beste opgehangen kunnen worden. Lijkt een klus waarin zes armen geen overbodige luxe zou zijn, maar dat is pas de eerste indruk en zegt niet zoveel.
Wat een aangename werkplek zou moeten èn inmiddels ook kan zijn, is weer verworden tot een waar slagveld. En dat ondanks het slechts beperkte gebruik van de plek. Maar we vorderen. Het gaat langzaam maar ieder stap is een definieve en dat doet goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten