Moe. Uitgekakt. Gedaan wat gedaan moest worden, muv dat wat ik graag gedaan zou hebben. Staan zit er niet in. Spots zijn voor later. Septictank heeft een constructiefoutje. Onvoorstelbaar maar waar. Me verder beperkt tot email- en internetwerk. Ik zie een verlate siësta aankomen.
Kwalijk hoe alles elkaar verergerd en de laatste loodjes hun gewicht dubbel en dwars uitspelen. Een cliffhanger is er niets bij. Maar wat gaat het worden? De simpelste vraag in deze. Wanneer gaat het zooitje eindelijk over de bühne? Dan komen we al meer bij de kern. Èn (!!!) wanneer kan ik 'het zat zijn' eindelijk aan de kant schuiven? De kern van het geheel, het puntje op de 'i'.
Alles in me wil vooruit en verder, dringt erger dan een in paniek verkerende massa bij een gesloten nooduitgang. De belangrijkste vraag is; "Wat doet ik, als er weer iets tussen de spaken komt?". Ga ik het nog een keer trekken? Geef ik op? Im- of explodeer ik ter plekke?
Is het überhaupt mogelijk om een beetje te volgen, wat ik de afgelopen ruim twaalf mndn met mezelf heb moet doorstaan? Hoevaak ben ik langs "Af" moet gaan, zonder iets te incasseren? Hoevaak heb ik uit het niets iets moet trekken om een soort van beweging in voortgaande richting te blijven zien? Illusie - desillusie. Ik ben in feite zo murw geslagen, dat het waarschijnlijk wel ff gaat duren, voordat tot me door gaat dringen, dat ik nu, dwz straks als het zover is, door kan gaan met wat al zolang in de steigers staat. Als alles eindelijk een keer goed gaat. Als .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten