Ineens is ie er: een datum. Oneindig gezwabber krijgt een eindpunt. Mogelijk. Vooralsnog komt het uit de mond van de kopende partij. Misschien dus maar een gehoopte datum. Na flinke meegewerkt te hebben aan onnodige vertragingen, begint in die hoek ook het ongeduld over de alsmaar opschuivende afronding op te spelen. Nu hopen dat ook mijn notaris zich dat aantrekt en de SAFER maant tot het achterwege laten van zinloze procedurele rechten, die enkel tijd kosten.
Maar stel, stel dat het genoemde tijdstip voor de definitieve ondertekening zou kloppen, dan zijn het minder dan twee weken, die me scheiden van een normaal overzichtelijk en planbaar bestaan. Dan weet ik voor het eerst sinds jaren, waar ik aan toe ben. Waar ik het mee moet, kan doen! Kan ik prioriteiten stellen èn doorvoeren. Eindelijk wissels trekken, die niet op luchtkastelen zijn gebaseerd. Kan ook eindelijk geformaliseerd worden wat allang en breed dagelijkse realiteit is.
Voorlopig maar de nodige terughoudendheid in acht nemen. De wens neemt, voor je het weet, de werkelijk op sleeptouw. En ik geloof het sowieso pas, als ik het verkoopbedrag op mijn rekening zie staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten