Zondag. Weer. Nog steeds de enige dag, waarop ik van mezelf niks productiefs hoef te doen. Maar daarmee is het niet de bedoeling om een beetje naar het scherm te staren en je af te vragen of je niet beter iets anders kunt gaan doen. Kun je zo hebben. Af en toe. Niks te vertellen. Verbaal overkomt me dat veel vaker dan digitaliserend, is het vaak zelfs een bewuste keuze. Iets wat ik niet kan zeggen van het gestaar naar het scherm van de laptop.
En niks te vertellen hebben is natuurlijk onzin. Het hapert ergens in de verlinking tussen registratie, overpeinzing en reproductie. Waar dit normaal gesproken een soort continuüm is, waaruit ik het voor het kiezen heb, levert het proces op dit moment niks op. Het is als deeg of een saus, een samenstelsel dat maar niet tot één geheel in elkaar wil opgaan.
D'r hangen wat droomflarden in mijn persoonlijke wolk, de actualiteit broeit en borrelt, de aanstaande veranderingen in mijn leven duwen en dringen vragend om aandacht en afweging, mogelijkheden passeren in een ononderbroken stroom, maar niks grijpt in op, blijft plakken aan of reageert met elkaar. Het geheel blijft onsamenhangend, warrig en vormloos. Ik wacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten