Zeven maanden is het nu geleden, ruim, dat ik hier ben neergestreken. De overgebleven katten hebben net als de honden hun draai gevonden. Ze kennen 'hun huis', keren er terug, zijn bekend met de directe omgeving en begrijpen naar het schijnt het gevaar van passerende automobielen. Ook het dagelijkse leven van de katten heeft een patroon gevonden met de voermomenten als ijkpunten. De honden slapen voornamelijk en als ze dat niet doen, lopen ze op de heuvelrondjes alsof ze niet beter weten. Wat nieuw is, zijn de schapenkeutels en die zijn hen meer welkom, dan het mij lief is.
Voor mijzelf ben ik er nog niet zo uit. Niet geheel vreemd, omdat ik naast de praktische probleempjes nog niet echt de kans heb gekregen om iets van een nieuw leefsritme op poten te zetten. Niet dat ik daarin serieuze aanpassingsproblemen verwacht, maar toch eerste zien hoe het functioneert, voordat ik ga jubelen. Neem de herinneringen die opduiken, maar niet in het plaatje passen. Dingen die ik wil, maar niet kunnen, omdat ik niet meer in Frankrijk zit. Liep bij de overgang van Utrecht naar Le Chalard toch anders.
Verder zijn er bij voortduring nieuwe dingen, gebeurtenissen, etc. waar ik steeds weer van moet, of wil bedenken, wat ik er mee aanmoet. Op het persoonlijke vlak, op dorpsniveau, qua stadse mogelijkheden, betreffende het weer, materiaalkeuzes & verkrijgbaarheden en mijn eigen inbreng in dit alles. Ik denk, dat het weer en aanverwante zaken binnen een jaar geregeld zullen zijn. Als de ooievaars opduiken heb ik mijn eerste 'natuurlijke' cyclus in Roemenië gerond, maar zit ik, vrees ik, nog tot over mijn oren in de administratieve afhandeling van mijn move. Ik blijf nog wel ff terugblikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten