Het leven voelt een beetje bijeen gedrongen aan, alsof het op barsten staat. Maar wat gaat het worden het schoonheidseffect van een ontpoppende vlinder of het geëtter van een open barstende steenpuist? Ik heb hier, vrees ik, wederom niks over in te brengen. 'Afwachten en theedrinken' is mijn deel. En nu is wachten onder omstandigheden al niet mijn sterkste kant, maar thee drink ik alleen met een mes op mijn keel of een doorgeladen Magnum tegen mijn slaap. Geen enthousiastmakende combi dus. Ik neem wel een wijntje, maar aan het wachten valt verder weinig te rommelen.
Neemt niet weg, dat wel dat gevoel er is en je als mens zijnde dan altijd weer, al is het maar stiekum en met vele slagen om de arm, hoopt op het beste resultaat. Hoop, altijd weer die hoop en vaak ijdel. Afschuwlijk iets, maar zonder, was ik de laatste jaren niet doorgekomen. Gewoon doorgaan dus. Is eerlijk gezegd ook het moment niet meer om over opgeven na te denken. Dat maak je je tenminste wijs.Want, zeg nou eerlijk, wat kan er nu nog misgaan?
Mond spoelen! Afkloppen. Niet fluiten. Snel wat gebedjes schieten. Driemaal om mijn eigen as draaien. En meer van dat soort handelingen! We gaan niet de rode loper uitrollen voor het noodlot. Bekijk het ff.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten