Nou, gooi de week maar op de hoop bij de rest van de tijd, die verloren is gegaan aan wachten op, wat ik allang had kunnen dan wel moeten hebben. Weekend doorkloten en maandag weer van voren af aan heen en weer slingeren tussen hoop en vrees. Het stompt af, zelfs dit. Het zat-zijn was ik al voorbij en ook pissig kan ik nauwelijks meer worden. Ik kasseer straks, alsof ik een paar centen van de tafel in mijn handen schuif en die vervolgens ongeïnteresseerd in mijn zak laat verdwijnen. Het is van mij, punt uit, maar speciaal is het niet meer. Zonde, maar het hele bijzondere, de voorvreugde, de voldoening van het realiseren ondanks de vele gelaten veren, alles is suf gebeukt door de alsmaar opgerekte vertraging.
Zitten we straks in de rare situatie, dat je jezelf moet dwingen tot blij zijn met wat eindelijk is gerealiseerd, met het fiateren van koeien die bijna te oud zijn om nog uit de sloot te halen. Het moet een hoop ruimte vrijmaken voor zinnigere zaken, als de procedurele ergernis aan de kant geschoven kan worden. Geen permanent gecheck van de e-mail. Niet bij voortduring terugtellen om te zien hoe lang nu weer niets gebeurd is. Geen permanente voet op de rem om vooral maar niet te snel vooruit te willen. Niet dat krampachtig begrip pretenderen waar het allang niet meer is.
Opluchting is wat overblijft. Een diepe zucht, achteroverleunen en de spieren in nek en schouders ontspannen. Ben benieuwd hoelang het vervolgens gaat duren, voordat weer wat 'joie de vivre' in het dagelijkse leven terugkeert. Gaat het dagen, weken of uren kosten? We gaan het zien, maar niet deze week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten